Honesty {Futuresong}

De zon was bijna op zijn hoogste punt tegen de tijd dat Sunbeeze het kap binnen trippelde met een grote vis tussen zijn kaken. Hij besloot het maar op de prooihoop neer te leggen aangezien de elders hoogstwaarschijnlijk al prooi kregen van de apprentices. Zijn groene kijkers scanden het kamp rond in de hoop gezelschap te vinden. Het was niet dat Sun van eenzaamheid hield. Al wou hij eerder meestal eenzaam zijn. Maar een gesprekje kon geen kwaad. Tenslotte zou hij in een goed blaadje bij de Clan vallen. Want de kans was erg groot dat ee stuk of twee katten van hem en Rainsteps wisten. De gedachtes schudde hij uit zijn hoofd om alles te legen. Zijn blik leek weer kalm en de kater vestigde zich onder een smalle struik dat maar slechts weinig onderdak bood. Als volgt begon hij zijn lange vacht met korte ritmes te likken.

- First Futuresong

Nee, ze weigerde in die verdomde nursery te liggen. Het was niks voor haar om de hele dag op haar luie kont te liggen, ook al groeide er vlooiballetjes in haar buik. Dus trippelde ze maar een beetje rond het kamp, en saai dat het was. De Riverclan poes spotte Sunbreeze en plofte er maar naast neer. "Hallo." Zei ze en glimlachte.

Zijn oren bewogen richting haar stem toen de poes hem een hallootje gaf. 'Hallo, Futuresong.' miauwde hij respectvol met een knikje. Hij wist dat Futuresong de deputy was, ze zou Butterstar's plek innemen als ze... Tja... Als Butter haar laatste leven zal geven. Maar op dit moment bleef Future de Deputy. Geruchten verpsreidden zich als vuur op droog gras dat de kattin zwanger was. Maar zo dik was ze echter ook niet dus het konden ook roddels zijn van jaloerse katten of iets anders. Stiekem hoopte de kater dat de kattin niets wist over zijn relatie met de WindClanpoes maar verklapte er niets mee. Zijn houding was weer normaal en ontspannen. 'Het is vast moeilijk als Deputy, nietwaar?' vroeg hij om geen stilte te creeëren.

Ze krulde haar staart om haar pootjes heen en keek de kater aan toen hij weer begon te spreken. "Moeilijk, moeilijk. De clan voelt als een familie... En of het nou moeilijk is om voor ze te zorgen... Tsja, ik bedoel, tuurlijk is het lastig. Maar het is fíjn, dus om het nou moeilijk te noemen... Het moeilijke deel is katten verliezen waar je om geeft..." Ze richtte kort haar blik naar de grond en keek hem daarna weer aan. De tijden waren moeilijk geweest door de dassen en Bloodclan, maar hopelijk kregen ze nu een beetje rust.