Why didn't you tell me?

Onderwerp: Why didn't you tell me? vr 14 aug 2015 - 22:03

Er waren sinds kort nieuwe kittens in het kamp, kittens van Fawnstep. Roughpaw had het eerst genegeerd en haar moeder wat genegeerd, maar dan toch kwamen nu de gevoelens naar boven. Ze wist namelijk niet wat ze hier van vinden moest. Wie was de vader? Die vraag schoot als een pijl door haar kop. Wie was die bloody vader? Roughpaw ging voor de nursery zitten in het kamp. Zou ze naar binnen gaan of niet? Of kwam ze naar buiten?

OOC: Eerste post voor Fawnstep.

I'll worship like a dog at the shrine of your lies
I'll tell you my sins and you can sharpen your knife
Met de dag werd het schuldgevoel erger en erger. In haar achterhoofd was het stemmetje, dat stemmetje wat haar twee dingen vertelde. De ene zei dat ze zich aan haar belofte met Thrushdive moest houden, dat ze niemand maar dan ook niemand ooit mocht vertellen dat hij de vader was. Maar het andere stemmetje zei dat ze zichzelf, de kittens en de clan niet voor moest liegen. Elke keer als iemand erover begon had ze het onderwerp ontweken, of had ze simpel weg haar schouders opgehaald en gemurmeld dat ze terug moest naar haar kittens. Het was tijd voor hun middagslaapje en de kittens, zowel haar eigen als de geadopteerde, waren in dromenland. Sinds dat ze de nieuwe kittens had leek het wel alsof haar oudere dochters haar ontweken. Geen een was nog wezen kijken en dat deed haar pijn. De kattin haalde een keertje adem en kwam langzaam overeind. Ze was best mager, het was niet haar slimste beslissing geweest om de zorg van nog vier kittens op zich te nemen en zeer uitputtend. Ook het verlies van haar twee dochtertjes stond nog vers op haar ziel gekrast, het deed pijn. Elke keer weer als de dag ten einde kwam deed het pijn. Fawnstep stapte de nursery uit en liet haar ogen wennen aan het felle zonlicht.

Roughpaw haalde diep adem en stapte op de nursery af. Ze wou haar vragen beantwoord hebben, want telkens aan moeten horen dat haar moeder het maar niet zij maakte haar pissig. En dan was Roughpaw wel de laatste die snel pissig werd. Ze wou de nursery naar binnen gaan toen haar moeder naar buiten kwam en ze tegen haar op botste. Roughpaw stuiterde wat naar achteren en keek naar haar moeder. Misschien stonden haar blauwe ogen wat fel, maar het maakte haar dit keer niks uit. "Hé, mam," miauwde ze wat neutraal. Normaal was ze altijd wel wat enthousiast geweest, oké, lang niet zo enthousiast als wanneer ze haar vader, Ashdrizzle zag, maar goed, ze had nou één maal niet de tofste moeder, al was ze wel lief en zorgzaam. Maar ze vond haar moeder zo onzeker en zwak en dat stelde haar teleur. Misschien was ze daarom wat boos op haar moeder, omdat ze geen krachtige moeder had, zoals haar moeder zelf had. Fawnstep had Innerghost en of Innerghost een sterke en krachtige poes was.

De zwarte kattin keek wat geschrokken op toen ze regelrecht tegen haar dochter aanbotste. Deze keek haar met twee felle blauwe ogen aan, die haar meteen opvielen en licht lieten fronsen. "Hey, Roughpaw," begroette ze haar dochter toen terug met een kleine glimlach. Een onzekere glimlach om precies te zijn. De magere, zwarte kattin wist niet precies of ze door moest lopen of hier bij haar dochter blijven staan. Misschien was ze juist wel van plan geweest om langs te komen.. maar.. ze wist het niet zo goed. "Is er iets?" vroeg ze toen twijfelend.

Roughpaw was duidelijk en direct van zichzelf, ook was ze vriendelijk, maar als je haar éénmaal boos had of pissig kon dat duidelijke en direct nogal vervelend zijn voor de ander. Kwetsend en hard. Dat was ze nou niet echt van aard, maar helaas, nu was ze pissig dus kon het er zeker zo uitkomen. "Hey, Roughpaw," begroette haar moeder haar terug en weer die vreselijke onzekere glimlach. "Is er iets?" Roughpaw vernauwde haar ogen. "Starclan! Wat ben jij voor een moeder? Serieus, doe eens wat zelfverzekerd! Ik ben je dochter en heb een verdomd onzekere moeder, ik ben daar echt klaar mee!" Snauwde ze. "En verder, die nieuwe kits van je, het is overduidelijk dat pap niet de vader is, dus wie wel? Iedereen zegt dat jij daar je bek overhoud en.." wat ze nu graag wou, was dat haar moeder haar op haar plek ging zetten. Ze wist zeker dat een Innerghost dit nooit gepikt zou hebben van haar kits, net als Snowynight. Ze had het laatst nog gezien bij Windpaw.

De zwarte kattin legde automatisch haar oren naar achteren toen haar dochter haar ogen vernauwde en er een stortregen van gefrustreerde woorden haar gezicht in werd gegooid. De snauwende toon kwam hard aan bij haar, net zoals de woorden die haar onzekerheid erbij betrokken. Hierna begon ze over haar nieuwe nestje, wie hun vader dan wel niet mocht zijn. Fawnstep bleef aan de grond genageld staan en zei niks. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Elke andere moeder had haar dochter op haar plek gezet, maar ze deed niks. Laf zoals ze altijd al was geweest. Haar blik wendde ze af en ze voelde tranen omhoog zetten. Ondertussen deed ze een stapje achteruit, terug in de richting van de nursery.

Roughpaw grauwde gefrustreerd toen haar moeder helemaal niks zei. "Zie je? Nu ook. Je gedraagt je niet als een moeder? Ben jij überhaupt wel een moeder? Misschien had Ashdrizzle tóch gelijk over die dingen die hij zei toen ik bijna dood was gegaan door verdrinken!" Riep ze kwaad uit terwijl ze met haar staart zwaaide. "Ik wil Starclanverdomme een moeder! Niet een poes die verliefd wordt op elke kater die ook maar even aardig doet en kijk nu, nu heb je weer een nestje en de vader is onbekend!" Vervolgde ze kwaad. "Nou, dát zijn dus écht niet mijn siblings, vergeet dat maar!"

Het was als een wond die weer werd open gereten toen de kattin begon over een moment manen geleden. Over het moment dat ze bijna haar dochtertje kwijt was geraakt bij de stroom. Toen Ashdrizzle haar zover had proberen te krijgen om het moederschap op te geven, haar kittens bij een ander onder te brengen en zich nooit meer met hen te bemoeien. Het liefst nog zodat ze haar helemaal zouden vergeten en nooit meer zouden herinneren dat dit de kattin was die hen met veel pijn en stress ter wereld had gebracht. Nog altijd bleef ze stil, met tranen die ze diep van binnen voelde borrelen. Emotioneel was ze nog altijd een wrak, al had ze gedacht dat ze daar ondertussen wel weer overheen was. Zo bleek maar weer eens hoe goed ze zichzelf kende. Was ze dan echt zo'n poes die verliefd werd op de eerste de beste? Haar oren lagen naar achteren en ze voelde haar blauwe ogen prikken. Het waren niet haar siblings, ze wilde niks te maken hebben met haar nieuwe nestje. "Jij weet er niks van!" mauwde ze enkel met een zachte stem en draaide zich toen om. Ze moest terug naar haar kittens..

Nog steeds reageerde Fanwstep nauwelijks, en dat irriteerde Roughpaw. Het cypers bruine poesje miste gewoon een echte moeder. Een moeder die sterk was, die wist wat ze deed, die zeker was van zichzelf. In plaats daarvan had ze een wrak als deze. Fawnstep was wel lief geweest, maar dat was alles. Een aai en het was weer klaar en ze wist niet wat het was, maar mocht haar moeder echt niet meer. Een nestje waarvan de vader onbekend was, wat moest ze hiervan denken? "Jij weet er niks van!" Waren uiteindelijk de woorden van Fawnstep. Roughpaw snoof vol afgunst. "Ja, vast! Je bent de meest zwakke moeder die er is. God, was iemand als Snowynight maar mijn moeder!" Schreeuwde ze vervolgens, het kon haar niks schelen dat anderen dit mee kregen. "Zíj krijgt tenminste kittens met een partner die er wel altijd voor haar is! Én is er gewoon open over én is zeker van zichzelf en als ze al onzeker is, laat ze het niet zien en blijft ze sterk én ze is tenminste rechtvaardig en goed naar haar kits toe, in tegenstelling met jou," siste ze vervolgens. "Ik heb meelijden met dat nieuwe nestje," siste ze, waarna Roughpaw haar rug naar de zwarte poes toekeerde en haar eigen tranen naar binnen slikte. Ze ging geen zwakte tonen naar haar moeder.

Harde, boze geluiden waakten haar uit haar slaap en meteen zat ze recht overeind. Haar hoofd tolde door de snelle beweging en bijna verloor ze haar evenwicht, maar gelukkig kon Heave nog net haar gevlekte pootje verzetten voordat ze omviel. Meteen miste ze de warmte van haar mama en in blinde paniek begon ze te lopen. "M-m-mam?" Piepte ze hoog en angstig, net zoals de sfeer om haar heen was. Angst, boosheid, verdriet, ze voelde het allemaal zonder dat ze haar ogen ervoor nodig had. Ze voelde warmte van een bepaalde plek komen en trillerig liep ze erop af. Ze moest mama vinden, anders kwam het nooit meer goed - daar was ze van overtuigt. "M-mam!" Piepte ze opnieuw en een kleine tril klonk door haar stem heen. Ze voelde een lichaam, drukte haar snuit in de vacht maar merkte dat dit niet mama was, en ook geen sibling. Bibberend stapte ze achteruit en haar oortjes zaten angstig in haar nek gevouwen. Ondertussen hield het schreeuwen niet op. Traantjes vormden zich in de dichtgeplakte oogjes van de kitten, die nu hevig begonnen te prikken en draaien tegen het water waar geen ruimte voor was. Opeens schoten ze open, en angstig door de hoeveelheid licht sloot Heavekit ze weer. Ze was zo bang! "M-mam-aa.." Snikte ze, waarna ze haar oogjes opnieuw opende en nu minder bang voor het licht zoekend om zich heen keek.

Haar ademhaling trilde hevig en het was duidelijk dat ze op het punt stond om in te storten, om de tranen maar gewoon te laten gaan en alles eruit te gooien. Maar ze wilde de belofte niet breken. Anders zou ze namelijk nog veel meer katten pijn doen. Snowynight en de kittens die de twee samen hadden.. nee.. Ze mocht niet egoïstisch zijn, en dit was duidelijk de straf voor haar daden. De straf voor dat ene moment in haar leven dat ze zich voor héél eventjes geliefd had gevoeld. De tranen begonnen uit haar ogen te druppen, maar ze maakte geen geluid. Geschrokken ging haar blik naar een kitten die haar kant op kwam. Heavekit was vast wakker geworden, net zoals waarschijnlijk de meeste katten van het kamp die haar hadden zien afgaan als moeder net. Nu wist iedereen dat ze een slechte moeder was en dat haar eigen dochter.. De kitten snikte zachtjes en nu zag ze pas dat deze haar oogjes open had. "Heavekit," mauwde ze en deed meteen een stap naar haar dochtertje toe. "Shh.." suste ze toen zachtjes. Fawnstep sloot haar ogen en sloeg haar staart om de kit heen. Hierna keek ze half achterom naar Roughpaw, maar deze had haar de rug toegekeerd. Het was ook allemaal haar fout..

Ace zat zoals altijd rustig zijn eigen ding te doen in het kamp, namelijk eten. Hij was immers een enorme kat en had ook veel eten nodig, want hoeveel hij ook deed, zijn maag bleef een zwart gat waarin iedere vorm van voedsel kon verdwijnen. Heel handig, want hoe smakeloos en taai het eten ook was, voor hem was het fantastisch. Vandaar dat hij zijn schuldgevoel over verse prooi eten terwijl hij zelf niks ving wegwerkte door de wat oudere beesten naar binnen te werken. Zeker minder mals en sappig, maar het was niet verschrikkelijk. Daarbij was alles smakelijk als je leefde tussen bevallende poezen en open vleeswonden. Maar terwijl het pluizige geval zat te eten aan een veldmuis hoorde hij een flinke ophef. En hij mocht dan wel sociaal een ramp zijn, zelfs hij merkte op dat er iets mis zat. Want iets verderop kwamen Roughpaw en Fawnstep in een heet argument, of in ieder geval Roughpaw. Hij spitste beiden oren en luisterde simpel genoeg af. Als je op zo’n toon een gesprek hielt hoefde hij ook niet te doen alsof hij het niet hoorde. Een heel slagveld aan drama ging los op de open plek en nu kwam de grijze gestipte tabby in beweging. Dat was wel genoeg geweest voor vandaag. Hij wandelde, onsubtiel als altijd, naar het tweetal toe en ging daar staan. Ace torende boven beiden uit, zoals hij meestal deed, en keek op hun neer. In zijn helder groene ogen een koele en wat jongensachtige blik. Hij was immers nog helemaal niet zo oud, en liet zich niet uit het veld slaan door wat ruzie. De kater kende Fawnstep goed, en had zelfs al een gesprek met haar gehad toen ze over de grens wou gaan, waarschijnlijk om niet meer terug te keren. Hij zag haar dus ook als een vriendin. Aan de andere hand was Roughpaw een kitten die hij vrijwel vanaf de geboorte kende, groter had zien worden en zich zo wat beschermend over haar voelde. ‘Dames’ concludeerde hij dus ook, en hoewel zijn toon niet onvriendelijk was, klonk er duidelijk iets door heen die geen tegenspraak duldde. Hij was wel de laatste die dingen op wou lossen met praten, maar nu eenmaal voor die aanpak ging hadden ze keus dan mee te doen. ‘Fawnstep, Roughpaw, draai je beiden om en ga zitten. Jullie zijn beiden niet meer op de leeftijd om als kittens weg te lopen van een ruzie.’ Hij was als een rots, ze kwamen niet voorbij zijn woorden, tevens niet zijn dwingende blik. ‘Beiden waren groot genoeg ruzie te maken, dan zijn jullie ook groot genoeg het uit te praten’ Hiermee wachtte hij tot beiden poezen gingen zitten, of hij een poot tegen zijn wang aan kreeg. Voor beiden keuzes, hij accepteerde geen nee. Plots verscheen er een gevlekte kitten, en het duurde eventjes voor hij deze herkende als Heavekit. Bij het zien dat ze voor het eerst haar ogen opende glimlachte hij vriendelijk, om daarna met een zachte stem te praten; ‘Kom maar Heavekit, kom er maar bij. Ik zie dat je oogjes al open doet, nog even en je loopt al door het kamp heen’ Snorde hij sussend. Hij kwam vaak genoeg in de Nursery, dus hij verwachtte dat ze zijn stem wel een beetje zou herkennen, in ieder geval genoeg om naar de sussende toon te luisteren en minder bang te zijn. Aangezien hij geen contact mocht met zijn eigen kittens was hij zeer zorgzaam over die van andere, al stak het wel.

{ Bad-ass Ace hierzo >3

Geen reactie. Starclanverdomme, ze werd zo langzamerhand steeds kwader, maar er was ook een kant die haar extreem rustig hield, die het allemaal liet bezinken en haar er een hele andere gedachte overgaf. Ze wist wel wat ze hier mee aan moest en dat was gewoon weg niks. Ze had geen moeder tot Fawnstep zich als een moeder zou gedragen. Net wou Roughpaw opstaan toen er een luid, zielig gepiep klonk. Oh ja, als of het niet erger kon, een kitten van Fawnstep. ‘Dames,’ klonk er toen. Roughpaw draaide zich om en zag Acefray op haar en Fawnstep afstappen. ‘Fawnstep, Roughpaw, draai je beiden om en ga zitten. Jullie zijn beiden niet meer op de leeftijd om als kittens weg te lopen van een ruzie.’ Een met neutrale uitdrukking gehoorzaamde en dat was eigenlijk onheilspellend, want ze wist wel wat Acefray van plan was. ‘Beiden waren groot genoeg ruzie te maken, dan zijn jullie ook groot genoeg het uit te praten,’ klonk zijn stem, waarna Acefray zich focuste op de kitten. Met een lege blik keek ze naar haar moeder. "Fawnstep, wat mij betreft heb ik gezegd wat ik wou zeggen en nu laat ik het bij jou. Het spijt als de waarheid nogal hard aankwam, maar daar kan ik verder vrijweinig aan doen, de waarheid is nou éénmaal hard en ik ben gewoon open, duidelijk en eerlijk," sprak ze kalm met een neutrale uitdrukking op haar gelaat, al waren haar mondhoekjes wel iets naar boven getrokken. Haar emoties waren omgeslagen en dat ze haar moeder 'Fawnstep' noemde moest vast als een klap in haar gezicht komen. Ze was niet van plan toe te geven aan zwakkere emoties, ze was niet van plan om te gaan janken, dus dan was dit plan B.

Er kwam een nieuwe stem, die veel kalmer leek dan die van haar mama en de ander. Ook het gevoel bij de nieuwgekomen kat was veel fijner en Heavekit begon wat zachter te trillen. Langzaam opende ze haar oogjes om te kijken wie hij was. Het licht deed pijn, dus knipperde de kitten flink. ‘Kom maar Heavekit, kom er maar bij. Ik zie dat je oogjes al open doet, nog even en je loopt al door het kamp heen’ Miauwde de kat en het zwart met witte poesje liep naar het geluid toe, al was dit met heel onzekere pasjes, en af en toe deed ze haar oogjes open maar schrok dan weer van het licht. Ze stopte toen ze haar mama nu heel dichtbij rook, en opende haar oogjes. Meteen glimlachte ze; dat was haar mama. En die was zó mooi. Ze liep naar Fawnstep toe en voelde hoe de staart van haar mama rond haar heen krulde. Ze lette niet meer zo op de boze kat, die vond ze alleen maar eng.

Fawnstep hoorde hoe de medicine cat erbij kwam, precies op het moment dat ook haar dochtertje aan kwam wandelen, met haar oogjes net geopend. Haar ademhaling trilde nog altijd een beetje en de tranen hadden zich opgeweld in haar ogen. Ze bleef nog altijd met de rug naar de andere twee toestaan. De zwarte kattin draaide zich een kwartslag om en keek naar het tweetal, duidelijk met pijn in de ogen en haar staart nog altijd rondom Heavekit gekruld. De dochter die niet geaccepteerd zou worden door Roughpaw als haar zusje, terwijl ze dat toch echt was. Half-zusje om precies te zijn, maar toch. Maar het waren die laatste woorden van haar dochter die het hem deden. Hoe ze tegen haar sprak, het leek opeens alsof ze vreemden voor elkaar waren. De kattin draaide zich naar Heavekit toe, pakte haar vluchtig bij haar nekvel en tilde haar op, waarna ze zonder iets te zeggen in de nursery verdween. Een enkele traan drupte uit haar ooghoek en tikte op de grond.

{ Fawn topic uit }

Acefray was helemaal klaar om alles uit te gaan praten. Hij zat er dus redelijk normaal bij als een baken van rust en vrede. Yup, de grijze kater was een faal een sociale contacten maar wist heus wel dat niet iedereen zoals hem was. Andere hadden wel eens problemen met andere. En daar was hij er dus voor om die problemen op te lossen. Zat dat in zijn taakbeschrijving? Yup. Veel katten dachten dat hij alleen maar was voor wonden en kwalen, maar hij was evengoed een aanspreekpunt en iemand om argumenten op te lossen. Zo luisterde hij ook dus naar Roughpaw haar woorden in stilte, zijn blik koel maar luisterend op de ander gericht. Hij opende net zijn mond en richtte zijn blik op Fawnstep toen deze gewoon omdraaide en wegliep. Wat onwerkelijk keek de kater haar na. Hij had in ieder geval gedacht dat ze het op wou lossen. Helemaal omdat hij haar vriend was. Wederom kwam een bekende gedachte in hem op. Hij was dus weer niks? Helemaal niks? Eerst was hij de vriend van Tallshadow, en nu was hij de medicine cat? Geen Acefray? Geen vriend of kat? De kater die opgeleid was door Rowanflame kwam naar boven, zijn groene blik werd hard. Het was de blik van iemand die op het strijdveld stond. Hij gromde even, een grom die vanuit zijn borstkast kwam. In een woedend gebaar stond hij op en wou een poging doen om de zwarte poes achterna te gaan. Net op tijd bedacht hij zichzelf en draaide zich naar de tabby poes toe. Nog altijd niet de kat die zou kennen, maar zijn andere kant. Niemand kon altijd vrolijk zijn, en als hij omsloeg zag je het verschil goed. Zijn blik was hard en leeg, zijn stem onverbiddelijk diep. ‘Goed, ik zal laten met je moeder spreken als ze bijgedraaid is’ Hij keek nog eens over zijn schouder, zijn houding dreigend alsof hij iemand aan kon vallen. Dit deed hij echter en had al zijn aandacht op Roughpaw. ‘We zullen eerst apart praten, volg me naar mijn den, waar het stiller is’ Hierna draaide hij zich om, zo duidelijk en vastberaden dat het onmogelijk was hem te negeren in zijn bevel. Even haalde hij diep adem om weer tot rust te komen, maar de kater had nooit geleerd dat deze kant van hem slecht was. Het was zijn sterke kant.

{ Ace heeft ook een slechte kant, die mag ik natuurlijk niet vergeten >3

Haar moeder had nog steeds haar rug naar haar toe gekeerd, ook al was het Roughpaw die begonnen was daarmee en zei geen woord tegen haar. Wát was dit voor moeder? Roughpaw had altijd gehoord dat, maakt niet uit wat, een moeder niet haar rug naar haar kit zou draaien. Het was niet geheel bewust, maar ze wachtte gewoon op het moment dat Fawnstep zich als een moeder zou gedragen naar haar toe. Niet als een onzekere zak aardappelen. Roughpaw begon te spreken en opdat moment stond haar moeder op, keerde zich helemaal weg en liep terug de nursery in. Hier reageerde Acefray op, hij wou opstaan en achter haar aan gaan, maar bedacht zich en wendde zich vervolgens tot haar. "Goed, ik zal laten met je moeder spreken als ze bijgedraaid is," waren zijn woorden. Roughpaw draaide enkel onverschillig met haar linkeroor. "We zullen eerst apart praten, volg me naar mijn den, waar het stiller is," sprak Acefray. Roughpaw snoof, stond op maar liep niet mee. "En wat als ik dat nou niet wil?" Vroeg ze nuchter.

Er leek verdriet te zijn, steeds meer, en Heavekit kreeg traantjes in haar ogen. Waarom was iedereen zo boos? Er was toch niks aan de hand? Zonet had de kitten alleen nog maar vrede ervaren en opeens kwamen er zoveel emoties bij, ze snapte er niks van. Toen haar moeder haar oppakte in haar nekvel piepte ze zachtjes. Het deed geen pijn, maar ze schrok van de plotselinge beweging die ze gezien had met haar pas geopende oogjes. Ze stribbelde niet tegen en verwelkomde de vertrouwde geur toen ze de nursery ingingen.

{ Heave ook topic uit

De grote kater draaide zich redelijk geprikkeld om toen de kattin ook nog rebels wou gaan doen. Wat was er voor nodig om een kat in beweging te krijgen en eens te luisteren? Onbewogen keek hij haar aan, niet van plan te verliezen aan zo’n apprentice die niet mee wou. ‘Kan ik je altijd nog oppakken en hoogspersoonlijk meenemen’ sprak hij bitter terug. Hij overwoog de optie echt en het zou totaal mogelijk zijn. Hij was groot en sterk en de medicine den was niet zo heel ver weg. Maar toch, zijn boosheid dreef al wat weg, iets wat bij hem snel gebeurde. De kater zuchtte even en hief zijn helder groene blik op de ander. ‘Sorry dat ik zo stom deed maar het valt nogal hard dat ik als medicine cat niks voor elkaar kan krijgen.’ Ace sprak altijd naar de waarheid en tjah, hij verzweeg dus ook niks. Hierna hief hij zijn kop weer. ‘Dus Roughpaw, zou je please mee willen komen? Ik wil jou en je moeder helpen. Jullie wonen nog altijd in dezelfde clan en het is alleen maar beter dat dit zo snel mogelijk weer opgelost word. Anders kom je straks in de situatie dat je moet samenwerken met elkaar en je haar de ogen uit wilt krabben door opgekropte woede’ Een schuin grijnsje kwam nu op zijn gelaat. ‘En dat kan je beter bij de vijand doen’ Hierna draaide hij zich om en liep naar zijn den toe. Hij keek niet meer om of ze volgde, al hoopte hij het wel. Anders kon hij het oppakken en meesleuren nog altijd overwegen.

Roughpaw had echt geen zin in een therapie sessie van de medicine cat. Ze deed normaal wel respectvol tegen de medicine cat, maar nu gewoon niet. Het steeg haar nu naar haar kop dus kwam haar brutale ik naar boven toe. Eigenlijk was ze gewoon brutaal van aard, maar nu was het extra hevig. "Kan ik je altijd nog oppakken en hoogstpersoonlijk meenemen," zei Acefray. Roughpaw trok haar wenkbrauw op. "Dat je kruiden kan dragen betekend niet dat je een bijna volgroeide poes kan tillen," merkte ze nuchter op. "Je bent tenslotte geen warrior," voegde ze er brutaal aan toe. "Sorry dat ik zo stom deed maar het valt nogal hard dat ik als medicine cat niks voor elkaar kan krijgen." Nu was Roughpaw wel even stil. Toch had ze nog steeds die opstandige, puberale blik in haar ogen. "Dus Roughpaw, zou je please mee willen komen? Ik wil jou en je moeder helpen. Jullie wonen nog altijd in dezelfde clan en het is alleen maar beter dat dit zo snel mogelijk weer opgelost word. Anders kom je straks in de situatie dat je moet samenwerken met elkaar en je haar de ogen uit wilt krabben door opgekropte woede," zei Acefray. Nog steeds bleef Roughpaw waar ze was. "En dat kan je beter bij de vijand doen," voegde Acefray er aan toe. Nog steeds was ze nog niet overtuigd al voelde ze ergens wel de behoefte om gewoon met iemand te praten. Acefray leek haar dan ook wel geschikt, maar ze had het ook gewoon even nodig om wat af te reageren en dit was nu haar manier. Arme Acefray. "Ik ben anders volwassen genoeg om gewoon als 'clangenoten' met haar om te gaan, hoor," miauwde ze opstandig. "En ze is mijn moeder niet meer, ik heb een vader en dat is het," zei ze vervolgens met een opstandige blik in haar ogen. Deze blik verstopte haar verdriet die ze eigenlijk voelde.

Onderwerp: Re: Why didn't you tell me?