Howling storm inside✞

Een grimmige uitdrukking stond op het gezicht van Panthergrowl. De wind waaide hevig en rukte aan zijn vacht. Het was koud, het regende zachtjes en het waaide hard, maar toch was de grijze kater er op uit getrokken. Waarom? Omdat het vanochtend nog zonnig was geweest en hij had gedacht dat het zonnig zou zijn, dus was hij er met een patrouille op uitgegaan om de grenzen te controleren. Toen ze klaar waren, waren de andere katten weggegaan - terug naar het kamp of hun eigen weg. Panther had besloten om nog te jagen, zodat hij niet met lege handen weer terugkwam in het kamp. Toch was het misschien een beter idee geweest als hij teruggegaan was naar het kamp. Maar koppig als dat de warrior was ging hij verder en trok zich niets aan van de dreigende grijze lucht. Hij rook aan de lucht, maar de wind was ondertussen zo hard gaan waaien dat de geuren werden weggevaagd. Een gestalte was echter wel te zien en met een verraste blik liep Panthergrowl op de kat af. Hij kon niet zien wie het was en hij ging geen één indringer binnenlaten, zelfs niet bij dit weer waar de vreemde waarschijnlijk toch geen prooi zou vangen. Toen hij dichtbij was, riep hij naar de zwarte kat. "Wie ben jij?" Schreeuwde hij naar de ander. Ook al stonden ze vlak bij elkaar, het was moeilijk om elkaar te horen door de wind. Toen hij de andere kat is goed opnam, verwijdden zijn ogen. "P-pap?" miauwde hij, zijn keel meteen kurkdroog en staarde de ander aan. De oortjes van Panther gleden in zijn nek. Dit kon niet de kater zijn die hem als kitten verlaten had, toch?

Zijn ogen sloten dicht toen hij bij de rand van de rivier stapte. Het water raasde woest heen en weer en slokten de rotsen dat aan de rand plaatsvonden op. Zijn blik verstijfde bij het horen van een stem "Wie ben jij?" Kon hij nog net boven de wind en de rivier horen. Met een ruk keek hij om en stond oog in oog met een donkergrijze kater met gele ogen. Pas toen de RiverClankat zijn ogen ontmoette trok hij wit weg. "P-pap?" miauwde de donkergrijze kater. Hurricane gromde gefrustreerd. Zich niet bewust dat dit zijn halfbroer was. 'Voor Scourge's sake waarom denkt iedereen dat ik mijn vader ben?!' Zijn ogen zagen er vijandig uit en een ijsblauwe gloed verdween eruit bij het bewegen van zijn kop. 'Gefeliciteerd,' zuchtte hij nadat hij weer nagedacht te hebben. 'Als jouw vader de naam Shadowspeaker draagt is hij uiteraard goed bezig, duidelijk met drie poezen vreemdgegaan. Wie doet hem dat na?' De sarcasme droop van zijn stem.

Zijn ogen vielen op de zwarte poten van de kater. De kater die misschien wel zijn vader was stond wel heel dichtbij de rivier die woest stroomde, het water kwam hoog op en Panthergrowl werd er nog natter van - alsof alleen de regen niet genoeg was. Zijn wenkbrauwen stonden in een frons en hard dacht hij na. Nee, zijn vader kón niet nu terug komen, of wel? Als hij terug wilde naar de RiverClan had hij deze in eerste instantie niet moeten verlaten. 'Voor Scourge's sake waarom denkt iedereen dat ik mijn vader ben?!' klonk het vanaf de zwarte kater, en meteen schoven de oren van Panther in zijn nek. De manier van praten maakte het al snel duidelijk dat dit een BloodClanner was die voor hem stond, al was dat niet zijn grootste zorg. Hoe bedoelde hij, 'mijn vader'? 'Als jouw vader de naam Shadowspeaker draagt is hij uiteraard goed bezig, duidelijk met drie poezen vreemdgegaan. Wie doet hem dat na?' Panthergrowl opende zijn bek om iets te zeggen, maar was te verbluft. Zijn houding was onzeker - iets wat niet vaak gebeurde. Maar al snel herpakte hij zich. "Nou, hallo halfbroer." spuugde Panther naar de andere kater en ontblootte toen zijn tanden. "En nou opdonderen, je hoort hier niet." dit laatste voegde hij grommend toe. Deze kat leek veel te veel op zijn vader en daarom mocht de warrior hem niet. Deze BloodClanner moest weg - BloodClan als familie, daar zou hij geen goeie reputatie van krijgen in de Clan.

"Nou, hallo halfbroer. En nou opdonderen, je hoort hier niet." Zijn ijsblauwe ogen keken hem kil aan. 'Geen zorgen, ik kom hier alleen maar om... uh... voor eeuwig weg te gaan zeg maar. Maar als je niks te doen hebt kun je gerust toekijken, hoor." Waarom was hij ook altijd zo emo? In ieder geval liet de warrior hem nu met rust... voorlopig. Zijn poten trilden nog maar de member was helemaal klaar voor het feit nooit meer terug te komen. Met een hoge sprong belandde hij het water in. Zonder maar een poot te veroeren zakte hij het diepte in. Zijn vacht dreef richting boven toen de kater met zijn buik naar de lucht steeds dieper neerzakte. Het zoete water prikte in zijn ogen. Dit zal niet lang duren.

De kille blik die hem toegestuurd werd liet Panthergrowl zijn gedachtes niet veranderen. Deze kat moest van deze grens weg, hoorde hier niet. Het antwoord dat de zwarte kater had bleek echter iets heel anders te zijn dan verwacht. ''Geen zorgen, ik kom hier alleen maar om... uh... voor eeuwig weg te gaan zeg maar. Maar als je niks te doen hebt kun je gerust toekijken, hoor."  Panther's gele ogen vergrootten zich bij de realisatie. Nee, nee! Dat had hij niet bedoeld! Geschokt keek hij naar de BloodClanner - zijn halfbroer - waarvan hij niet eens de naam wist en hoe deze de rivier die woest kolkte in sprong. Druppels vielen op zijn vacht; van het water maar ook van de regen. De zwarte vacht zakte steeds veder naar beneden en een harde windvlaag rukte Panthergrowl uit zijn trance van schok. Vrijwel meteen hierna sprong hij achter de kater aan en voelde hoe het koude en woeste water hem omringde. Zijn ogen kneep hij samen tot spleetjes. Het was moeilijk om te kijken onder water, maar hij kon het gestalte van zijn halfbroer nog wel zien. Meteen zwom hij erop af, met krachtige slagen zoals een RiverClanner dat kon. Echter voelde hij al dat hij dit nooit ging halen; het water stroomde te sterk en hij zou nooit genoeg zuurstof kunnen hebben om hen beide naar boven te zwemmen. Toch probeerde de koppige kater het en zette zijn tanden in het nekvel van de zwarte kater die oh zo erg op zijn vader leek, waarna hij hiermee naar boven probeerde te zwemmen. Nog voordat hij nog maar enkele centimeters gezwommen kon hebben voelde hij dat hij terug naar boven moest om te kunnen ademen. Hevig spartelend probeerde hij hem en zijn enige familielid - althans, dat dacht hij dan toch, hij zou toch niet nog meer broertjes hebben rondlopen? - boven water te krijgen. Zijn longen brandden. Hij zou het niet redden.
- Zou hier iemand waar Panther veel om geeft kunnen inspringen die hem dan uit het water probeert te trekken? Bijvoorbeeld Silvercloud of Butterstar?

Er waren een hele hoop dingen die zijn zwarte kop de laatste tijd teisterde, dingen waar hij liever niet meer over nadacht. Soms dacht hij terug aan zijn leven voordat hij de Elite in ging, het was veel makkelijker geweest, zou hij daar moeten zijn gebleven?
De kater zuchtte, er waren veel rottige dingen gebeurd, maar hij was toch wel blij met zijn keuze. Anders had hij nooit wat met Zira kunnen beginnen, was hij nu nog steeds eenzaam en alleen. Ook was er natuurlijk zijn half broer die hij had ontmoet, familie om zich heen, dat was niet iets wat de kater bekend voor kwam. Immers was Oliver, zijn volle broer, altijd weg geweest, hij was altijd een kittypet geweest en was meegenomen toen zijn eigenaren verhuisden naar een andere stad.
Daarom was hij ook blij met Hurricane, omdat hij de zwarte kater ergens toch wel mocht. Nu deze dan ook problemen had, wilde hij het liefst helpen. Vandaar dat de zwarte kater het geur spoor van zijn half broer volgde, al ging dat recht het Riverclan territorium in. Dit verbaasde hem een beetje, gezien ze beiden wisten dat Shadowspeaker, hun vader, in deze clan had gezeten. Toch liet de kater het langs zich heen gaan, momenteel wilde hij enkel zijn broer spreken, weten of hij wel oké was, of hij hem had vergeven na wat er met Rina was gebeurd.

Een diepe frons rustte op zijn gelaat toen hij twee donkere figuren aan de hemel onderscheidde; eentje duidelijk zijn halfbroer. Nu was dit niet zo erg, als het niet zo was dat Hurricane wel heel dichtbij de kloof stond, als hij verder naar achter stapte zou hij de rivier in vallen en dat zou de kater niet overleven, immers kon zelfs Jinx vanaf hier zien golven tegen de over sloegen.
Haastig stapte hij dichterbij, niet wetend wat nu precies gaande was, was de vreemde kat bezig Hurricane de rivier in te jagen?
Plots stopte de zwarte kater abrupt, aan de grond genageld. Hij zag hoe Hurricane nog een paar woorden wisselde met de vreemdeling, waarna hij zich zonder enige twijfel in de kolkende rivier gooide, de dood tegemoet. Jinx gaf zichzelf niet de tijd na te denken, uit paniek dook hij de kolkende rivier in, verwoed opzoek naar het natte hoopje vacht van zijn broer. Het vervloekte weer maakte dit echter haast onmogelijk, de donkere wolken ontnamen het licht, de zwarte vacht van zijn broer was al even donker als het water van de woedende rivier.
Vacht streek langs hem heen en meteen pakte hij een hoop zwarte vacht vast, waarna hij zo goed en kwaad als het ging naar de over begon te zwemmen, een bijna onmogelijke opgave. Telkend werd hij onderwater gegooid en heen en weer gesleurd. Het was dan ook puur geluk dat hij langs een rost kwam, waarachter hij houvast vond. Zo goed en kwaad als het ging trok hij zichzelf en zijn broer omhoog, het land op. Hijgend bleef hij daar staan. "Hurricane, waar ben jij mee be-" Zijn adem stokte in zijn keel, dit was Hurricane niet, deze kat had gele ogen. Door de duisternis en het natte water, leek de grijze vacht van deze kater even zwart als die van zijn broer. Jinx deed een stap naar achteren, angst in zijn ogen. "Nee..."Ruw draaide hij zich om naar de rivier, waar zijn broer zich nog steeds in bevond.

Ik heb toestemming! c: