I keep an angel on my shoulder and a devil in my head.

Het was erger geworden. Het gepest het gepraat achter haar rug, alles. Ze had contacten verloren en steeds vaker sloeg ze net zo hard terug als ze geraakt was met de woorden. Steeds vaker was ze uit het kamp en donkere gedachtes waren haar hoofd binnen gekomen. Bijna altijd zat ze bij de tweebenen. Niet dat ze lief waren. Oh nee. De meesten waren verschrikkelijk, maar ze keek altijd vanaf een afstandje toe. Nu zat ze echter best dichtbij.
Er reden overal monsters en zij zat vanaf een afstand te kijken. De witte kitten had nog altijd de lieve blik op haar gezicht. Die ze altijd had, maar die Flutter leek steeds vaker te verdwijnen. Er zat altijd een engel en een duivel op haar schouders die constant tegen haar aan het schreeuwen waren. Boos schudde de poes haar hoofd bij die gedachtes en ze keek naar haar schouders. Geen engel.
Geluiden klonken en haar hoofd draaide zich er naartoe. Een heel klein hondje verscheen en blafte naar haar. Flutter keek vanaf het kleine hekje toe hoe het hondje haar staart probeerde te pakken. Met de verdrietige maar lieve blik keek ze de hond aan terwijl ze met haar staart soms net boven het hondje hing. Het entertainde haar wel hoe het hondje pogingen deed om haar van het hekje te krijgen. Het hondje had natuurlijk geen schijn van kans. Er kwamen vervelende woorden op in haar hoofd, maar ze zei het niet.
Nog meer geluiden klonken. Deze harder en Flutter keek deze keer met wat meer interesse naar het hoekje waar ook de vorige hond vandaan was gekomen. Het kleine hondje keek ineens met doodsangst naar het hoekje waar ook zij heen keek en rende toen weg. Vragend keek ze naar het iets wat het hondje had weten bang te maken. Al snel kwam ze achter het antwoord. Een grote zwarte hond kwam op haar afrennen en als reflex gingen haar haren omhoog. Moest ze blijven zitten? Wegrennen? De hond kwam steeds dichterbij, maar de witte young-one was bevroren. Haar ogen stonden met doodsangst naar de hond te kijken toen het in haar staart beet. Een scheut van pijn ging door haar lijf en een harde piep klonk. De hond deed echter niets. Flutter begon te blazen met haar haren omhoog en nagels uit, maar de hond liet niet los. Met haar poten ging ze over het gezicht van het beest en ze sprong van het hek af. Haar staart begon hevig te bloeden en een spoor van bloed volgde haar al na een tijdje. Ze had haar staart over de grond hangen, want ze kreeg er geen kracht meer in. De hond rende achter haar aan en Flutter bleef rennen voor haar leven. Ze kon niks beginnen tegen zo'n grote hond, dus rennen was de goede optie. Waar moest ze heen? Er waren overal wegen met monsters. Ze kon niet door een muur, niet door dat hek. Haar ogen gingen naar de weg en de hond kwam gevaarlijk dichtbij. Toen maakte ze een besluit. Ze rende de weg op. Hopend dat ze het zou halen. Het beest volgde haar en toen ze op de helft van de weg was hoorde ze luid gepiep en remmen van monsters en de hond. De poes keek snel achterom en zag hoe de hond onder zo'n monster was gekomen. Ergens vond het zielig, maar zij zou geen last meer van hem hebben. Toch? Nee niet van de hond nee. Ze voelde een harde klap tegen haar linkerflank en al snel voelde ze een geweldige pijn op haar lijfje. De druk ging snel van haar flank af, maar de pijn bleef. De ondraaglijke pijn. De poes schokte van de pijn en ze had kunnen voelen hoe alles in haar kapot was gegaan. Piepend van de pijn schreeuwde ze het uit. Pijn overheerste haar lijf en ze hield het bijna niet meer uit. Een grote schaduw zat boven haar, maar ze zag hoe die verdween. Al had de pijn haar zicht slechter gemaakt. Een kreunt van de pijn klonk toen ze de zon zag. De poes besloot haar poten onder haar te schuiven. En met de verschrikkelijk pijn overal wist ze zich toch omhoog te hijsen. Het einde van de weg was niet ver geweest. Binnen twee stappen lag ze al op de rand. De tweebenen hadden duidelijk niet gezien wat er was, want alle aandacht ging naar de hond die ook bebloed op de weg lag. Het kleine poesje kreeg geen aandacht. Bloed kwam uit haar en haar ogen sloten. Haar borstkas ging nog op en neer en de pijn was er nog zeker. Al leek die snel te verdwijnen. De pijn verdween en een ontspannen gevoel ging door haar heen. Misschien was dit wel beter? Het poesje voelde hoe het leven uit haar gezogen werd. De laatste zucht kwam uit haar mond en toen ontspande ze volledig. Er lag alleen nog een wit levenloos lijfje naast de weg.

Een gewone dag was het, een gewone dag als geen ander. Howl liep rustig door het clan gebied heen en inspecteerde wat. Ze voerde eigenlijk niet zoveel uit op het moment. Gewoon een rondje om haar hoofd leeg te maken van alle gedachte die zich daar genesteld hadden. De geuren van de vieze stank van de auto's van de mensen en de weg waar ze over reden drongen haar neus binnen. Bijna zou ze denken dat ze ergens vaagjes Bloodclan rook, maar ze liet het maar voor wat het was. Geen zin in nog meer aanvaringen. Howl haar oranje ogen sloten zich terwijl ze rustig doorstapte. Maar de geur van haar clan vond opnieuw een weg haar neus in. Geïnteresseerd nu, volgde ze het. Het duurde ook niet heel lang voordat de geur zich vermengde met die van hond en bloed. Alarm kroop in haar vacht en lieten haar haren overeind vliegen, maar toen ze het beeld zag was ze geschokt. Een Bloodclan kat, dood langs de weg, achtergelaten als oud vuil. Aan de andere kant een dode hond, omringd door mensen. Natuurlijk was dat hun enige aandachtspunt. Vieze beesten dat het waren. Howl liep naar de jonge kat en snoof aan haar vacht. Ze was kort overleden. Dat kon ze bevestigen toen ze de kitten aan haar nekvel weg trok. Alles was nog bewegelijk. Een rilling ging door Howl heen terwijl ze de jonge kat met haar in de bosjes verderop trok. Ze heeg door de inspanning. Dood gewicht was niet bepaald makkelijke vervoerbaar. Haar blik ging over de dode kat heen. Ze herkende de kat niet. En ergens deed dat pijn. Wie zou haar nog meer gekend hebben? Zouden mensen er iets om geven dat ze was overleden? De Elite kennende niet echt. Toch voelde Howl dat deze kat een waardige begrafenis moest hebben. Dus groef ze een gat, een begin in elk geval, om de kat te begraven.

Plakken modder hadden zijn haren vast gegrepen, waardoor hij meer bruin dan zwart was. Het kleverige spul zat overal, zelfs onder zijn ogen. Hij leek zich er weinig van aan te trekken, met grote passen sjouwde hij door het park. Hij had echt wel door dat enkele twolegs hem verrast nastaarden, maar dat boeide hem niet. Hij ging ook niemand vertellen hoe het kwam dat hij er zo uitzag, hij paste wel op. Toch had hij geen zin om zijn vacht schoon te gaan maken en steeds het vieze zand uit te moeten spugen. Eerst moest het opdrogen en dan zou hij wel een poging wagen, maar tot die tijd zag hij er maar even uit als een uit de kluiten gewassen zwerfkat. Hij kon zich er ook niet echt druk om maken. Wat echter wel zijn aandacht trok was de geur van de Elite. Hij opende zijn bek om de geuren beter in zich op te kunnen nemen en hij kwam tot de conclusie dat een tijd geleden Flutter hierlangs gelopen was en pas geleden Howl. Hij trok even met zijn oren, maar liep toen toch door. Zijn haren kwamen iets overeind voor zo ver dat kon toen een scala aan geuren zijn neus binnen begonnen te dringen, de sterkste geur was bloed. Ook daar was hij niet zomaar van onder de indruk, maar wel als die geur vermengt was met een monster en een hond. Wat was daar in Scourge’s naam gebeurd? Hij maakte zijn passen nog ruimer en sjouwde stevig door, dus het duurde niet lang voordat hij bij de weg aankwam. Hij moest even zoeken voordat hij ze gevonden had. Howl was een gat aan het graven, waarom deed ze dat. Toen gleed zijn blik naar het levenloze lichaam van Flutter en even trok er een schok door zijn lijf. De flits pijn die zijn groengele ogen vulde drong hij snel weer terug. “Flutter.” Zei hij zachtjes. Het katje was te lief voor de Bloodclan geweest en dat had hij altijd geweten. Toch had hij haar gemogen, misschien omdat ze ondanks dat ze dat zelf ook wist bij hun bleef. Terwijl hij zelfs een beetje had laten doorschemeren dat hij haar zou laten gaan mocht ze er een keer vandoor gaan. Claw was een harde en gemene kater, maar bij kittens van de Elite kon hij dat niet. Niet zo als hij dat bij oudere katten kon. Kittens deden hem aan zijn eigen dochter en zonen denken. Zwijgend ging hij naast Howl staan en begon haar te helpen met het gat. Zijn lippen inmiddels in een grimas getrokken en zijn oren plat in zijn nek.

Howl had niet gemerkt dat de kater aan kwam lopen. Pas toen hij naast het gat ging staan had ze door dat hij aanwezig was. Howl keek opzij naar Claw. "Ik vond haar zo. Langs de weg," Ze viel even stil, raapte woorden bij elkaar. "De twolegs waren drukker met die hond dan met haar, dus ik heb haar meegenomen." Claw had zachtjes een naam gepreveld, maar die had ze niet gehoord. "Kende je haar?" vroeg ze toen aan hem. Zelf had ze geen idee wie de jonge poes was, maar ze wist wel dat het enige degelijke wat ze voor de poes nog kon doen, nu gedaan werd. "Ze was zo jong nog. Zonde hoe dat zo snel kapot kan gaan.." prevelde Howl rustig terwijl ze doorging met graven.

Hij knikte langzaam terwijl hij Howl hielp het gat groter te maken. “Natuurlijk deden ze niets, alsof een Elite kat hun ook maar iets interesseert. Die honden van ze vinden ze veel belangrijker.” Zijn stem klonk ijzig kil terwijl die woorden over zijn lippen gleden. Nee, hij had geen goed woord voor twolegs over. Ze hadden hem ook nooit een reden gegeven om iets goeds over ze te zeggen, alleen maar narigheid. “Flutter de dochter van Caraphernelia. Ze is me wel een paar keer op komen zoeken.” Vervolgde hij terwijl het losse zand aan de modder in zijn vacht begon vast te kleven, dat kon er ook nog wel bij. “Ze had niet in de Bloodclan geboren moeten worden.” De woorden waren zo zacht, dat je echt goed moest luisteren wilde je hem verstaan. Hij zette zijn kaken grimmig op elkaar en groef door. Toen het gat groot genoeg was stapte hij achteruit om hun werk te bekijken, voordat zijn blik naar Flutter gleed. Een kille en emotieloze blik in zijn ogen, hij had zich hersteld al had haar dood hem geraakt daar was nou niets meer van te zien. Hij stapte naar haar lijfje toe en pakte haar toch wat voorzichtig bij haar nekvel. Hij sleepte haar naar het gat en liet haar erin glijden, voordat hij Howl aankeek.

De kattin draafde voort langs de rijen Twolegnesten met een dode kraai tussen haar kaken. Ze had niet geplant het zelf op te eten aangezien ze niet echt honger had en dus het aan iemand wou geven die het echt nodig had als water. Haar rode ogen flitsten heen en weer toen ze bij het Thunderpath aankwam. Plots besefte ze dat ze langs hier moest gaan om bij het kamp te komen. De kattin haar ogen werden groot bij het zien van Howl, de kattin die ze graag mocht die met Claw, de leider, treurig zat te kijken. Wat speelde daar? Ramona stond op haar twee achterpoten om hoger te kijken en haar ogen werden groot bij het zien van een teder, wit lichaampje. Ze was wel tussen de 6 manen.
De kattin had nog nooit echt verdriet leren kennen maar voelde halve medelijden bij het zien van de reactie van de leider. Het viel haar echter op dat zulke roekeloze katten zo verdrietig over een Young One deden. De zwarte Young One werd weer wakker geschud door een monster dat vlak voor haar voorbij raasde en bedacht opeens dat dat de rede van de dood van de witte kat was geweest. Zou ze nu gaan of niet? Langzaam tilde ze haar voorpoot en legde op het Thunderpath. Ze voelde het trillen en het werd steeds erger en erger. Tot nog een monster voorbij rees met een hele dikke buik. Hoe in Scourge's naam kon ze dit überhaupt redden?

Het was stil tussen de twee terwijl ze het gat uitgroeven. Claw vertelde dat de kattin Flutter had geheten. Howl knikte rustig. Een mooie naam. Het was spijtig dat de poes overleden was. Claw zei nog iets over niet in de Bloodclan geboren moeten worden. "Misschien. Misschien had een clanleven of rogueleven haar ook wel vroegtijdig de das omgegaan.." zei ze rustig. Claw trok het lijkje van Flutter hun gegraven gat in. "Altijd zonde om jong leven eerder te zien gaan dan jezelf. Hoort erbij. Schud je toch wel even wakker dat we allemaal sterfelijk zijn en geen goden op een gouden berg." Elke keer dat er iemand rond haar stierf was het als een wake-up call dat ze haar leven moest lijden nu ze het nog gaan. Howl hoorde achter haar een auto van een mens voorbij rijden. Haar blik ging naar achteren en daar zag ze een andere poes staan. Een zwarte. "Hebben ze allemaal een doodswens vandaag, verdomme." schold ze zachtjes terwijl ze naar de weg sprintte, weg van Claw. Hij kon het gat wel vast dichtmaken. Howl kwam aan bij de poes en beet hard in haar nekvel terwijl ze haar wegtrok bij de weg. "Ben je wel lekker.... Ramona?" verbaasd dat het de Elite poes was die ze eerder tegen was gekomen in het kamp. Ze keek haar even aan. "Ik had je slimmer geschat. Er is net iemand dood gegaan op deze weg. Ik zou twee keer denken over het oversteken." waarschuwde ze naar haar.

De kattin keek haar nogal verdomd aan bij de woorden dat ze zei. Het was blijkbaar ook niet makkelijk als je aan de overkant meer prooi had en minder tegenliggers en dan dondersgoed kan zien dat je niet in de toekomst kon kijken en kon weten dat iemand zonet aangereden is. 'Ik voel me prima,' mauwde ze nogal koppig. 'En geloof me, het was niet mijn bedoeling dat ik het Thunderpath op wou en zomaar erin wou rennen alsof het een of ander vechtveld was ik weet heus wel wat er zou kunnen gebeuren.' Toch deed ze het met een respectvolle houding. Ze wou immers geen klap voor haar kop. 'Sorry Howl, de volgende keer zal ik beter opletten.' verontschuldigde ze zich met een blik op de grond. De kraai naast haar levensloos.

Hij knikte langzaam na de woorden van Howl terwijl hij het zand terug begon te gooien. “Het is toch grappig dat clankatten juist wel denken dat ze dat zijn.” Gromde hij. Vlak nadat hij die woorden had uitgesproken hoorde hij allemaal geluiden met als gevolg dat Howl bij hem vandaan liep. Hij keek op van waar hij mee bezig was geweest en kon nog net zien hoe Howl Ramona hardhandig bij de weg vandaan trok. Een kalm grijnsje verscheen om zijn lippen terwijl hij eerst het gat dichtmaakte voordat hij zich omdraaide naar de kibbelende kattinnen. “Kom kom dames.” Sprak hij rustig. “Laten we dit gesprek ergens anders voortzetten, voordat er weer een monster langskomt of de twolegs ons doorkrijgen.” Hij wenkte Howl en Ramona met zijn staart en liep bij het thunderpath vandaan. “We zijn genoeg young ones verloren vandaag.” Mompelde hij er wat kribbig achteraan. Er waren er al niet veel en het was niet goed voor de Elite om potentiele members kwijt te raken, dat de dood van Flutter hem nog meer geraakt had dan dat had hij ver weggestopt. Dat hoefde verder niemand te weten, dat was iets voor hemzelf niet voor anderen. Toen hij vond dat hij ver genoeg bij de weg vandaan was draaide hij zich om, om te kijken of de Elite poezen hem gevolgd waren.

Howl's vacht verdikte zich terwijl ze poes koppig antwoord aan haar gaf. Daar was ze niet van gediend. Zeker niet van een kat die jonger was dan zij was. "Als ik jou was zou ik een minder groot smoelwerk leveren, bij mij kan je het hebben, maar elke andere member had je klappen verkocht." zei ze kalm. Claw mengde zich en probeerde iedereen tot bedaren te brengen. Hij vertelde dat er al genoeg young ones dood waren gegaan vandaag. Daar sloot ze zich bij aan. Claw wenkte de twee met zijn staart en Howl volgde hem. Wat Ramona deed moest ze zelf weten. Toen ze eenmaal ver genoeg weg waren van het Thunderpath keek Claw om. "Ik laat me niet zomaar tegenspreken door een ukkie." zei ze terwijl ze met haar staart zwiepte in lichte irritatie.