Wounded?

De afgelopen paar weken had de poes zich vooral schuilgehouden in de bomen. Ze was zich er goed van bewust dat het bos meer ingenomen werd door nog jongere rogues die geen gevecht zouden weigeren. Het was niet dat ze die jonge katten niet aan kon, maar ze wilde vermijden dat ze sneeën en bijtwonden zou krijgen. Daar was ze echt niet op aan het wachten. Ze was nog steeds niet echt genezen van een vorige aanval en dat was vooral nu nog te zien aan haar mager gestalte. Haar wonden hadden haar weerhouden om te jagen. Er was een goede reden dat ze zich schuil hield in de bomen om zich vooral te concentreren op het genezen van haar wonden. Ook nu lag ze op een brede tak hoog in de bomen. Kort schoot haar blik naar een eekhoorn die op de bosgrond liep met in zijn pootjes een eikel. Het was een makkelijke prooi, maar Moon liet het beestje voor wat het was. Even sloot de poes haar oogjes. Haar oortjes zakten direct in haar nek en haar ogen schoten weer open toen het beeld van haar kittens weer voor haar ogen spookten. Misschien moest ze toch toegeven dat haar 'wonden' niet alleen lichamelijk waren. Slapen was zoiets wat ze al even niet gedaan had en dat begon mentaal wel door te wegen. Ze was nog steeds in de war. Sinds ze Claw nog eens tegen was gekomen had ze een poging gedaan om Cloud te zoeken, maar hij was gewoon nergens te vinden. Ook Cobra had geen spoor meer achtergelaten. Was ze dan echt zo'n slechte moeder geweest?

Open

Diep zuchtte Sour. Hij verveelde zich dood; al dagenlang was hij op zoek naar iets om te doen of iemand om mee te praten of te irriteren, maar alle katten leken van de aardbodem verdwenen te zijn. Eerst dacht hij dat hij eigenlijk iemand nodig had om mee samen te werken, maar die gedachte had hij al snel weer laten varen. Nee, dat was niks voor hem. Het rogue leven was alleen en je was niet alleen in een groep. Bovendien liet hem dat veel te erg denken aan een Clan en als hij zich ergens ver vandaan wilde houden was dat het wel. De grijze kater was al een tijdje aan het wandelen. Sterker nog, al één of twee dagen lang, op zoek naar avontuur. Zijn territorium zou hij niet achterlaten natuurlijk, daar had hij veel te hard voor gewerkt, dus hij zou morgen op zijn laatst wel weer terugmoeten om zijn grenzen af te bakenen. Opeens stroomde de geur van kat de neusgaten van Sour binnen en zoekend scande hij de omgeving af. Hij zag niemand, maar toen hij beweging zag in een struik trippelde hij daarop af. Echter was het alleen maar een eekhoorn die snel voor hem wegrende en zuchtend sloeg hij zijn ogen op naar de hemel. Nou ja, dat dacht hij - toen hij naar boven keek keek hij namelijk recht in een boom en ook recht tegen de kont van een kattin aan. Een grijns kwam op zijn gezicht. Poezen, dat waren het beste gezelschap die een man zich maar kon wensen. Meteen haakte hij zijn scherpe nagels in de boom en begon met gemak omhoog te klimmen. Hij was klein voor een kater, had niet al te veel spieren maar was daarom wel lenig. Met een grijns klom hij de tak op waarde andere rogue ook op lag. "Hallo daar, duiffie." miauwde hij en wiebelde met zijn wenkbrauwen.

Bij die eerdere gedachten duwde ze kort haar nagels in de tak onder haar. Misschien was dit haar straf wel. Misschien had Claw wel gelijk. Ze verdiende geen kittens. Ze spitste haar oortjes en duwde zich met haar voorpoten lichtjes op toen voelde hoe de tak waarop ze zat kort schokte. Haar oren schoten verrast naar voren bij het zien van een kater die plots naast hem zat. Had ze deze kat dan helemaal niet zien aankomen? Ze moest er echt haar hoofd eens bijhouden, want ze lette de laatste tijd niet bepaald meer op de omgeving. Kort trok ze met haar oortje bij wat hij zei, en op welke manier. Toch liet ze zich hier niet direct door doen. "Hallo," was haar simpel, maar schor antwoord. Weglopen deed ze niet, dat was niets voor haar. Ze liet haar ogen over de kater gaan, een kat die ze hier nog niet eerder gezien had. Waarom deed deze kat zelfs de moeite om in deze boom te klimmen? Het was niet dat hier iets te vinden was.