It's what I deserve all along

Ze voelde het fysieke contact tussen Lakepaw en zichzelf, maar vandaag moest ze er niets van hebben. Ze wilde nú weten waar ze het over hadden gehad, ze had haar naam niet voor niets gehoord. Er was iets aan de hand, en het had ook betrekking op haar. Vervolgens kwam Lakepaw met een heel lulverhaal waar ze op dit moment niets van moest hebben. "Het zal wel," snauwde de poes terwijl ze even met haar ogen rolde. Normaal was ze behoorlijk gesteld op haar broer, maar nu wilde ze gewoon weten waarom hij in Starclansnaam over haar zat te praten met deze vreemde kater. Het volgende wat Lakepaw zei, trok haar aandacht nog meer. Familie? Ze richtte haar vragende blik op Sunbreeze. Haar hele leven had ze niemand anders gehad dan Lakepaw, haar enige familielid. Ze had geen moeder gehad, geen vader. Het was altijd haar broer geweest die op haar gepast had en haar beschermd had. En nu kwam deze kater doodleuk aanwandelen met de claim dat hij hun vader was? "Wat bedoelen jullie?" vroeg ze, haar stem klonk met de seconde nijdiger.

'Rainsteps, eh, Sagepaw.' mauwde hij, hun vader, met een knikje. 'Er is iets dat jullie moeten weten. Wat Lakepaw al heeft gemerkt. Maar jullie weten jullie geschiedenis niet. Ik wel... Alleen maar half.' Lakepaw veronderstelde dat zijn zusje hier niet op stond te wachten. Ze was net als hij eigenlijk al over het feit heen gekomen dat ze alleen elkaar hadden. Daarbij was Sagepaw soms een verbitterde kattin, die er aan de ene kant van hield dat hij beschermend was, maar aan de andere kant ook duidelijk haar eigen weg wou gaan en niet bij het verleden stil wou staan. Het was allemaal goed zo, dat wist hij ook. Al was hij diep vanbinnen wel nieuwsgierig naar de kater die zijn vader zou blijken te zijn. Toch had Sagepaw altijd een stapje voor. 'Het zal wel,' snauwde zijn zusje naar zijn korte verhaal. Waarna ze met haar ogen rolde, de enige reactie die het bij hem opwekte was een rustige beweging met zijn staart. Hij was haar gesnauw wel gewend en wist dat alles uiteindelijk wel goed zou komen, dus trok hij het zich niet aan. 'Wat bedoelen jullie?' Vroeg ze, zodra hij uitgelegd had dat de kater wel familie moest zijn. Heel langzaam haalde hij adem voordat hij een blik naar Sunbreeze wierp. 'Ik denk dat wij niet klaar zijn om iemand als onze vader te zien, terwijl die er nooit was.' Besloot hij uiteindelijk, waarna hij beschermend voor zijn zusje ging staan. Dat was zijn instinct, dat was wat hij altijd zou zijn. Hij was degene geweest die op haar paste en voor haar door het vuur zou gaan, niet de kater die hun vader bij bloed was.