It's what I deserve all along

Zijn zusje, was het enige waarvan hij zeker wist dat ze zijn familie was. Hun moeder was waarschijnlijk een Windclanner geweest, vandaar ook zijn sierlijke en snelle bouw. Hij was voor zijn leeftijd zeker niet klein, maar wel kleiner dan sommige andere Riverclanners. Zijn blauwe ogen schoten rustig over het territorium heen, terwijl hij het puntje van zijn donkergrijze staart rustig heen en weer liet zwiepen. Hij begreep dat hij moest laten zien, dat ondanks zijn bloedlijn hij toch een volwaardig krijger kon zijn. Zijn oren spitste hij even zodra er een Riverclangeur zijn neusvleugels binnen dreef. Deze geur kwam hem niet bekend voor, het was in ieder geval niet zijn zusje. Die zat waarschijnlijk nog in het kamp, of was haar eigen weg gegaan. Tegenover haar kon hij zo nu en dan beschermend overkomen. Maar wat verwachtte katten anders? Hij had géén weet van andere familie, dus was ze erg belangrijk voor hem. Ondanks dat ze jonger was, was ze zeker niet minder sterk. Dat wist de kater ook wel, waardoor hij haar niet onderschatte. Langzaam en verveeld danste zijn poten verder over het territorium, totdat hij een felrode langharige pels zag. Met een korte aarzeling bleef de jonge kater even staan, waarna hij met voorzichtige passen naar hem toe liep. 'Goedendag,' wenste de jongeling hem rustig toe, zijn toon laag en kalm. Waarmee hij de indruk kon wekken dat hij al stukken ouder was dan de tien manen die hij werkelijk had meegemaakt. Het rustige briesje, dat het wateroppervlak kon laten trillen, zorgde ervoor dat de leerling even afgeleid om zich heen keek. Hoe zou het zijn voor Windclanners, op hun open vlakte? Zouden hun met hun kleine bouw, echt door harde windhozen kunnen lopen? De prettige temperatuur zou langzamerhand waarschijnlijk wel over gaan in bladval, hopelijk een niet erg zware bladval. Al wist Lakepaw wel dat hij zich meer zorgen zou moeten maken om Bladkaal. De koude temperaturen de irritante wind dat koud in de longen belandde, opgezette vacht en lange nachten, korte dagen. Heel veel jagen. Onrust tussen de clans, ergens keek hij er dus ook niet naar uit dat de seizoenen zouden veranderen. Maar nu, nu was het nog wel goed, behalve dan dat de kater naast hem niet al te vrolijk leek. Een rustig trekje met zijn snorharen gaf aan dat hij zich af begon te vragen of hij er iets aan kon doen. Langzaam plofte de kater dan ook neer voordat hij zijn blik op alles behalve de rode kater richtte. Ongemakkelijk.

Plots hoorde de kater pootstappen en met een iets te bedreigde ruk keek hij om. Zijn groene ogen keken geschokt op bij de gedachte oog in oog te staan met Rainsteps. Maar een paar tellen later kwam de kater op het besef dat het maar een apprentice was. De jonge kater rook naar RiverClan en een erg bekende ondergeur dat Sun maar niet kon onderscheiden. Met een zwiep van zijn dikke staart begroette hij hem terug. 'Ook goedendag,' De warrior bedacht zich zijn naam niet te kennen dus ging hij weer in een normale houding staan waardoor de verdrietige gloed verdwenen was als ijs voor de zon. 'Zeg, ik zag je in het RiverClankamp maar nog nooit ontmoet.' miauwde de kater met zijn gedachtes mee. 'Ik ben Sunbeeze, aangenaam.' Met een warme blik bleef hij hem aankijken.

De blik in Lakepaws ogen was onleesbaar. Hij keek de kater wel aan maar hield zijn emoties vaak verborgen achter zijn ogen; zo nu dus ook, zodat ze niet te lezen waren. Een soort kalmte hing dan ook om de jonge kater, die ondanks zijn onervarenheid toch een rustige kant had. Hij sprong niet zomaar een ervaring in, om dan maar te zien wat er van kwam. Nee, hij dacht veel liever na over zijn volgende stap. Ergens wist hij dan ook niet wat hij met de krijger tegen over hem aan moest. Maar besloot er gewoon een gesprekje van te maken, misschien zou hij dan vanzelf wel vertellen wat er was, of niet; dat was nog altijd aan de krijger om te beslissen. Enkel veranderde de blik van de leerling wel zodra de roodharige kater hem geschokt aankeek. De manier van omdraaien was ook té snel geweest, te abrupt. Alsof de grijsharige kater zijn rust verstoorde. Heel even fronste de kater dan ook, zijn grijze vacht bijna blauw glinsterend in de zon. Uiteindelijk leek de nog onbekende clangenoot zich te herstellen, en met een zwiep van zijn staart werd hij dan ook terug gegroet. 'Ook goedendag,' als reactie op zijn groet stond er dan ook een klein glimlachje op zijn gezicht, de kater leek nog goed genoeg opgevoed om hem niet af te gaan snauwen. De houding veranderde, in een wat rustiger, minder verdrietige houding waarna de roodharige kater verder sprak. 'Zeg, ik zag je in het RiverClankamp maar nog nooit ontmoet.' Mauwde zijn clangenoot. De grijze kater knikte hem toe, terwijl hij even nadenkend probeerde te herinneren of hij de roodhaar ook had gezien. 'Dat kan wel kloppen,' besloot hij uiteindelijk te zeggen, op een zachte en nadenkende toon. Tot nu toe, had hij de meeste aandacht aan zijn zusje besteed. Ze waren familie, en familie steunde elkaar, en had als het goed was een sterke band. 'Ik ben Sunbreeze, aangenaam.' Stelde de roodharige kater zich uiteindelijk als eerste voor, met een warme blik op de grijze Lakepaw gericht. Lakepaw glimlachte even, voordat hij zich iets oprichtte. 'Lakepaw, insgelijks Sunbreeze,' begon de kater op een zachte rustige toon. Hij dacht nog steeds na over het begin van het gesprek, de blik die de kater hem had gegeven. Waarom was hij geschrokken, hij was toch niet bepaald sluipend op de krijger af gegaan!

De rode kater knikte bij zijn antwoord. Waarna zijn oortjes verrast wiebelde, de grijze kater keek hem nu vragend aan. Wat was er met de rode krijger aan de hand? Hij leek bijna verward. Hij had toch geen geestelijk zieke kater aangesproken? De groene blik werd weer treurig, waardoor de grijze leerling ongemakklijk met zijn poten in het gras kneedde. 'Mijn zoon zou Lakekit geheten worden.' Verklaarde de roodharige kater. De grijsblauwe leerling dacht er even over na. Was de kater zijn zoon overleden? Heel even keek hij bijna bezorgd naar de kater waarna hij opstond. Hij kende zijn ouders niet, het zou vast zijn vader niet kunnen zijn. Zijn blauwe ogrn stonden nadenkend terwijl hij nadacht over de vraag die hij eigenlijk wou stellen. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg hij bezorgd en nieuwsgierig. Ergens wou hij weten hoe zijn dochter geheten zou hebben, maar hij had eigenlijk al gegeven om zijn ouders te vinden. Dus durfde hij dat niet aan. Langzaam sloot hij zijn ogen terwijl hij zijn eigen angst en verdriet wegslikte. Langzaam drukte hij zijn neus troostend tegen de katers schouder. Zijn oortjes wiebelde hij langzaam toen er een briesje over de vlakte raasde. Waarna hij zachtjes snoof. Hij ging weer zitten, dit keer in gedachten verzonken. Misschien moest hij er eens met zijn zusje over praten, een riling schoot over zijn ruggengraat. Ze hadden het geweten, hun ouders zouden ze waarschijnlijk nooit vinden. Wat als ze hen nu wel zouden vinden? Twijfelend sloeg hij een staart om zijn voorpoten heen. Zijn ogen stonden verdrietig en afwezig. Ja hij had pleegouders gehad maar dat was altijd anders dan échte ouders hebben. Langzaam en nadenkend begon hij zijn borst te likken.

Een nadenkende frons stond op Sunbreeze's gezicht. Meteen schoot de katers kop omhoog om zijn misschien mogelijke vader aan te kijken. Zelf had hij de pijnlijke blik nog op zijn kopje staan. 'Lakepaw,' miauwde de rode kater naar hem, waardoor hij hem vragend aan keek. Wat wou hij zeggen? Kon hij echt zijn vader vinden? Of was het een grote grap, zachtjes snoof de kater terwijl hij op de vraag wachtte. Vertel eens, hoeveel siblings heb je?'Klonk de nu wat zelfverzekerder stem van Sunbreeze, de leerling rechtte zijn schouders even. 'Ik heb een zusje,' antwoorde hij met een vragende ondertoon. Waarom wou hij dat weten? Haast elke kat had wel wat siblings en vaak wouden onbekende clangenoten daar niet veel van weten. Nu hij het toch over zijn zusje had, moest hij niet eens naar haar toe gaan? Hij had haar al een poosje niet gesproken. Misschien moest hij dáár eens verandering in brengen. Familie kwam niet zomaar uit de lucht vallen. De kater zwiepte bijna nerveus met het puntje van zijn staart. Dit was een uiterst vreemde ontmoeting. Ééntje die veel kanten op kon gaan. Hij kon bijna de spanning in de lucht voelen hangen. Met een zachte zucht sloot de kater zijn ogen, om zijn gespannen houding te herstellen. Zodra hij dat voor elkaar kreeg stond hij op om weg te lopen. Hij moest niet denken dat hij ooit meer familie zou ontmoeten, hij kon beter zijn aandacht aan zijn zus geven. Met twee snelle sierlijke passen stelde hij een afstand vast. Die een Riverclanner niet zomaar in kon halen.

De grote opengesperde ogen van de kater had Lakepaw genegeerd. Hij was direct naar zijn antwoord vertrokken, maar tegen zijn verwachting in volgde de roodhaar hem. 'Lakepaw!' Miauwde de kater, Lakepaw verlangzaamde zijn passen iets, voordat hij de rode kater een nadenkende blik wierp. 'Wacht!' Riep de kater, zijn blik helder en open, alsof hij net de beste prijs ooit had gewonnen. Ongemakkelijk bleef de jonge grijze kater staan. 'Jouw zusje..' mauwde hij, waarna Lakepaw zijn oortjes spitste. Wat was er met zijn zusje? Een beschermende glans lag in zijn ogen terwijl hij even naar de ansere hijgende kater knikte. Hij had maar even, anders zal hij gaan om te jagen of zo. In ieder geval wou hij niet meer aan zijn mogelijke ouders denken. 'Leeft ze nog?' Vroeg de kater nog steeds half buiten adem. De kater schudde zijn hoofd eventjes nadenkend. Waarom was die vraag zo belangrijk? En waar sloeg die vraag op? Moest ze dood zijn of zo.. 'Waarom zou ze niet leven? Natuurlijk leeft ze!' Mauwde de kater verbazingwekkend nors. Waarna hij zijn blauwgrijze staart nerveus heem en weer zwiepte. Waarom keek die kater hem zo aan. Het maakte hem wantrouwend. 'Maar ik ga zo jagen,' zei hij langzaam bijna snauwend. Hij had nog steeds verdriet dat hij zijn ouders nooit gekend had.

De kater voelde zich nog onrustiger toen de kater hem nog ééns aansprak. 'Lakepaw...' mauwde de rode kat alweer. Zijn blauwe ogen priemde geërgerd in die van de krijger. Gelukkig was de stem zacht geweest waardoor hij een keer diep zuchtte. De andere kater liep op hem af en leunde uiteindelijk met zijn rode kop op zijn grijze schouders. Ongemakkelijk zette de kater een paar passen achteruit. 'Weet je wel wie ik ben?' Vroeg de rode kater nu. De grijze leerling schudde zijn hoofd. 'Psychisch niet in orde?!' Murmelde hij uiteindelijk nadenkend. Had de rode kater nooit van persoonlijke ruimte gehoord? Zo te merken niet. 'Want ik weet wel wie jij bent.' Verklaarde de rode kater, nu ontblootte de grijze kater zijn tandem met een zachte grom. Hij wist niet eens wie hij was, hij was nog op zoek naar zichzelf dus hie durfde die kat dat te zeggen? Met een laatste nijdige blik begon hij te rennen, zijn schouders schokkend van de onrust en zijn haren overeind staand. Als hij niet beter wist zou hij nu naar zijn zusje rennen, maar die moest hij koste wat het kost beschermen. Een onrustige ademhaling verliet zijn borstkas, terwijl zijn lange poten steeds sneller over de vlakte dansden.

Wat een engerd was die rode kater, moest hij Sagepaw er voor waarschuwen of was hij niet zó gevaarlijk? Schaapachtig deed Sunbreeze een stapje terug bij zijn reactie. De blik deed Lakepaw ineens lachen. Wist die kater zeker dat hij psychisch in orde was? Hij leek wel erg van slag. Alsof hij niet alles meer op de juiste plaats had staan. 'Doe niet zulke moeite,' miauwde de kater nog steeds kalm. Lakepaw fronsde even en haalde diep adem. 'Het is dat je een clangenoot bent.' Mopperde hij nerveus. 'Lake," zei Sunbreeze nu zachtjes. Iets waarbij de grijze kater zich nauwelijks veroerde. 'Ik ben je vader.' Nu sperde de grijze kater zijn blauwe ogen wijdopen. Die kat kon in geen mogelijkheid weten dat hij enkel pleegouders had. Zijn ogen begonnen te wateren waarna hij de korte afstand overbrugde en zijn neusje in de lange vacht begroef. 'P-pap?' Zijn stem klonk zacht en gebroken. Was het dan echt? Had hij echt meer familie?

Net voordat hij zijn neusje in zijn vacht had gedrukt, klonk er een zacht gegrinnik. Waarschijnlijk had zijn verbaasde en geschrokken gezicht daarvoor gezorgd. 'Lakepaw, er is dan iets wat ik tegen je moet zeggen. Maar liever op een... rustigere plek. Waar alleen wij tweeën zijn.' Klonk er ineens. Lakepaw hief zijn kopje op en zei zachtjes, nog steeds ademloos en bijna stotterend. 'Sagepaw, mijn zusje. Ze moet erbij zijn.' Nadat ze beide zonder ouders waren opgegroeid. Diende zijn vader niet alleen die van hem te zijn. Zijn zus zou net zo goed een ouder nodig hebben als hijzelf. Zachtjes zuchtte hij waarna hij vermoeid zijn ogen sloot. Zijn oortjes wiebelde hij even, om toch alert te blijven. Voor het geval een andere kat op hun af zou komen. Langzaam keek hij de kater weer aan.

De jonge poes paradeerde met opgeheven kop het kamp in. Met trotse uitdrukking op haar gezicht liep ze over het terrein. Ze had zojuist weer een training achter de rug en het was behoorlijk goed gegaan. Ze was uiterst tevreden met de vooruitgang die ze de laatste maanden had geboekt: het jagen ging bijna automatisch en zwemmen kon ze nu ook al redelijk goed. Binnenkort zouden ze met vechten gaan beginnen, en Sagepaw kon niet wachten. Het kostte haar echter allemaal wel heel veel moeite en de kattin was nu wel toe aan een korte break in de Apprentices Den. Ze liep dan ook rustig die kant op, toen ze haar broertje vanuit haar ooghoeken met een grote, bruine kater zag staan praten. Ze herkende hem als Sunbreeze, maar zag ook dat beide katten behoorlijk ernstig voor zich uitkeken. Ze spitste haar oren en ving toen haar naam op. Zat haar broer nou over haar te praten tegen die oude kat? Fronzend stapte ze op het stel af. "Ik hoorde mijn naam?" miauwde ze op norse toon. Met strenge blik keek ze vervolgens naar Lakepaw.

'Roep haar maar bij je, ze moet het ook weten.' Zei de oudere kater, meteen knikte Lakepaw, waarna hij zijn neusje in de lucht hief. Hij ging onmiddellijk op zoek naar zijn zusje, omdat hij vond dat ze alles moest weten. Hij had eerlijk gezegd niet verwacht dat zijn zusje hen voor zou zijn. Met een vrolijke glimlach wou hij haar dan ook begroeten, al hoewel zijn blik nog serieus en verward stond. Met een frons kwam zijn prachtige zuster dan ook op hen afgelopen. 'Ik hoorde mijn naam?' Mauwde ze op norse toon, waarna een strenge blik volgde. Langzaam nam Lakepaw met zijn gewoonlijke sierlijke passen een stapje naar haar toe, en drukte zijn neusje in haar schouder. 'Kalm aan, ik weet het, ik weet het. Je oude broer dient alles op tijd te zeggen. Maak je geen zorgen, zus ik zou nooit iets achterhouden. Daarbij alles wat ik over jou zeg zou automatisch positief zijn. Daar ben ik je broer voor,' een klein glimlachje sierde zijn snoet voordat hij een serieuze blik op Sunbreeze wierp. 'Sunbreeze en ik hebben net een kort gesprek gehad. Hij had het over zijn kittens. Die toevallig genoeg... laten we het er op houden dat hij te veel over ons weet om géén familie te zijn.' De kater struikelde over zijn woorden heen. Hij wist niet hoe hij zijn zusje duidelijk moest maken dat hun vader, hun familie hier in de clan zat! Zijn blauwe ogen richtte hij weer op de kater. 'Sunbreeze je hebt veel uitleg te geven,' klonk zijn stem, nu ook wat norser. Hij zou er alles aan doen zijn zusje in goede gezondheid te houden. Ze verdiende zo veel in zijn ogen. Hij zou haar om geen enkele reden verdrietig willen zien.