More than anything, I felt the unfairness of it, the inarguable injustice of loving someone who might have loved you back~

De rest van de weg zei hij niets meer. Hij wist niet hoe hij de kitten verder nog gerust zou kunnen stellen. Hij had het geprobeerd, maar ze leek alleen maar bang voor hem te zijn. Dus hield hij verder maar zijn bek, misschien dat de stilte beter voor haar was. Al was hij daar helemaal niet zeker over, want waarschijnlijk ging ze dan alleen maar lopen nadenken, maar hij wist simpelweg niet meer wat hij nog meer kon zeggen. Het was de eerste keer dat iemand bang voor hem was en hij hoopte het nooit meer mee te hoeven maken, het voelde naar. Hij werd er een beetje zenuwachtig van al probeerde hij dat te verbergen. Soms keek hij in zijn ooghoek naar Brookkit of ze hem nog bijhield en of haar korte poten haar nog konden dragen. Ze was nog zo jong, ongeveer zijn leeftijd toen hij zijn moeder was verloren. Hij wist precies hoe ze zich voelde, maar hij kon het niet onder woorden brengen. Bang dat hij haar opnieuw van streek maakte of haar angst aanjoeg omdat hij weer wat zei. Onzeker liep hij verder soms zijn schouder iets meer er onderduwend als Breakingdawn’s lichaam van zijn rug dreigde te vallen. Brookkit bleef dicht bij haar moeder, maar daardoor ook dicht bij hem. Zo kon hij haar in de gaten houden zonder dat het te veel opviel. Het nichtje van zijn peetkittens, maar hij had het te druk met hen gehad waardoor hij de kittens van Breakingdawn niet zo vaak had gezien. Maar daar zou verandering in komen, nou hun moeder er niet meer was zou hij ze meer in de gaten gaan houden. Voor Breakingdawn en ook voor zijn beste vriend Bravesoul natuurlijk.
Er lag een diep bedroefde blik in zijn lichtblauwe ogen toen ze het kamp binnen kwamen. Hij moest nieuws brengen die hij helemaal niet wilde brengen. Het had niet mogen gebeuren, ze waren een geweldige kattin kwijtgeraakt. Hij zakte wat door zijn poten in het midden van het kamp en liet het lichaam van Breakingdawn voorzichtig van zijn rug glijden. Even keek hij Brookkit aan, maar daarna kwam hij overeind en keek het kamp rond. “Tante! Butterstar, Futuresong!” Riep hij toen. “Laat iemand de leiding halen.” Vervolgde hij tegen wat katten in hun buurt. Hij ging iets voor Breakingdawn en Brookkit staan om de jonge kitten te beschermen voor de drukte om haar heen. Hij wilde niet dat ze nog meer indrukken zou krijgen, hij kon zich heel goed voorstellen dat dat te veel voor haar zou zijn. “Breakingdawn is vermoord.” Hij keek even naar zijn voorpoten, maar daarna keek hij weer op. Opzoek naar zijn tante of Futuresong.

[Open voor iedereen]

Vervolg op: Cold head
Situatie: Breakingdawn is vermoord door Sushi. Ze heeft een T en een C in haar huid gegraveerd. Brookkit heeft alles gezien.

Slaperig opende de bruine cyperse dame haar gifgroene ogen door de heisa die in het kamp werd gemaakt. Ze rekte zich langzaam uit terwijl ze verveeld op zoek ging naar wat er nu weer was gebeurt. Vast niets belangrijks, niet belangrijks waar haar aanwezigheid was gewenst zo als dat gezeik met die dassen. Waarom moest zij daar aan deelnemen, zij had er toch geen last van.
Haar hart zakte in haar poten toen ze het levenloze lichaam in het kamp zag. Voort gedragen door Creamyfrost met een Brookkit er naast die ze compleet negeerde. Het enige woord wat in haar kopje op kwam was Mamma. Enkel Mamma. Het geluid om haar heen verdween en elke haar gifgroene blik gefocust op haar levenloze moeder. Het enige geluid wat te horen was was haar hartslag die overuren maakte. Alles wat ze had gewild van haar moeder was haar goedkeuring en acceptatie, die ze voor haar gevoel nooit had gekregen. De reden waarom ze anderen terroriseerde met name haar jongere broertje Battlecry. Ze had hem zelfs verteld dat mamma hem dood wilde. Terwijl zij hem dood wilde zodat zij mamma helemaal voor zichzelf had.
Langzaam volgde haar kop de voetstappen die ze maakte naar het lichaam, het levenloze lichaam. Ze drukte haar neusje tegen de koude en intussen modderige vacht van het gesleep. Ze sloot haar oogjes terwijl ze met haar neusje tegen de buik zacht bleef duwen. Hopende dat het een droom was, een nare nare droom. Mamma, haar Mamma..
Zonder woorden te zeggen bleef de poes zitten zoals ze zat met haar neusje gedrukt tegen de vacht van haar moeder. Niet eens door wat er om haar heen gebeurde, gewoon compleet van de kaart geveegd door het feit dat de enige van wie zij acceptatie zocht dood was voor ze dat had gekregen.

Rustig liep ze rond toen ze enkele keren vaag haar naam hoorde. En sterker nog... Bloed rook. Haar ogen werden groot toen ze Creamyfrost, Brookkit, Sleepingcurse en... Nee. Gelijk stortte ze zich op het lichaam af en schudde met haar hoofd. "Nee." Zei ze en voelde hoe de tranen begonnen te rollen. "Nee nee nee. Luister, nee. Je bent niet dood." Sprak ze brekend, een paar keer onderbroken wordend door de geluiden die haar gehuil veroorzaakten. De kattin keek op naar Creamyfrost en toen weer naar het levenloze lijk van haar moeder. "Nee. Mam. Nee, word wakker. WORD WAKKER!" Riep ze en tikte haar aan. Boos keek ze op al duurde dat niet lang, het werd gauw een frons, haar ogen opzoek naar die van Creamyfrost. "Wie..." Zei ze, al wou ze geen antwoord. Ze kon dit niet, niet nog een dood. Niet van degene waar ze misschien wel het meest om gaf. Nee.

Met een geïrriteerde blik keek ze op naar haar zus. Werkelijk alsof ze ineens levend zou worden omdat Future dat riep. 'Ze word niet meer wakker hoe hard je dat ook roept.' Zei ze koel bloedig, weigerend iemand te laten merken dat dit haar raakte. Het enige wat haar werkelijk raakte. 'Ze is dood en ze komt niet meer terug of je nu weet wie het was of niet.' zei ze recht tegen Futuresong. Haar moeder kwam niet terug hoe hard haar zus zou schreeuwen of janken of wat ze ook wilde doen. Ze keek kort naar Brookkit en keek weer weg van haar, het was niet haar probleem wat er met haar jongere zusje zou gebeuren dat deden haar andere zussen of broer wel. Niet haar probleem, dat was het nooit geweest en nooit hadden haar siblings haar iets kunnen schelen zeker die kneus van een broer niet.

De zinnen van haar zus negeerde ze totaal tot ze uitgesproken was, en haar antwoord op wie was de waarheid. Ze is dood. Hun moeder is dood. Hoe kon Sleeping het zo gemakkelijk oppakken? "Sleeping?" Zei ze zacht, helemaal weg van het gesprek zoekend naar de groene kijkers van de poes, om er diep in te kijken. "Je weet dat gevoel laten zien, niet erg is?" Zei ze daarna met een frons, schudde haar hoofd en riep toen naar de clan. "We zijn een krijger verloren, Breakingdawn. Afscheid nemen van haar kan vanaf nu!" Haar stem sloeg over bij het woord afscheid maar dit negeerde ze totaal en drukte haar neusje, voor een laatste keer, tegen haar moeder aan. "May Starclan light your path."