Anxiety

<sub>Ghostpaw wist dat het een dom plan was geweest om naar de rivier te gaan, maar had het toch gedaan. In de verte hoorde ze de rivier al tegen de oever klotsen. Ghostpaw deinsde een flink stuk achteruit toen ze alleen het water al zag. De voelde hoe haar hart een stuk harder begon te kloppen. Het normaal zo rustgevende geluid van de rivier klonk ineens als een avond waarop het heel hard donderde en waarbij de regen hard op de apprentice den kletterde, maar ook de drang om te gaan zwemmen was er totaal niet. Nee, er was alleen een heftig gevoel van angst toen ze alleen het water al zag. Ze slikte kort en liep nog enkele stappen naar achteren, maar het hard stromende water klonk nog steeds bijzonder luid in haar oren. Haar lichaam trilde zachtjes en ze draaide zich om, ze wilde zo snel als mogelijk weg van hier!

- Creamyfrost</sub>

_{Nog altijd keek Ghostpaw met grote ogen naar de rivier. Beschermend legde ze haar staart rondom haar poten en probeerde ze rustig adem te halen, al werd het getril alleen maar erger. Ze stikte kort en probeerde uit de angstaanval te komen, al werd het bij elke keer dat ze erover na dacht alleen maar erger. Toen ze haar naam hoorde, op een vrij rustgevende toon, draaide ze haar oortjes langzaam in de richting van het geluid. Haar ijsblauwe ogen bleven echter strak op de rivier gericht. “Rustig maar.” sprak diezelfde stem daarna nog eens, waardoor Ghostpaw nu wel opkeek. Je kon duidelijk de angst en spanning in haar houding zien. Haar lichaam was klaar om te vluchten, al hadden haar hersenen anders besloten. Ze mocht gewoon lekker verstenen. Ze had geprobeerd te rennen, maar al haar spieren hadden de vluchtdrang geblokkeerd. Ze keek met een angstige blik omhoog. Ze herkende de kater vrijwel meteen. Creamyfrost. "C-Creamyfrost?" klonk haar stem vrij trillend, al was ze wel blij iemand te zien. Ze opende haar mond op nog iets te zeggen, maar kreeg er niets uit. Ze slikte opnieuw. "W-Water..? I-Ik weet niet wat er is?" sprak ze met diezelfde angstige, trillende stem. Was ze nou bang geworden van water?}

_{Toen de kater iets dichterbij kwam, voelde ze haar hart ietsjes minder hard kloppen. Er was iemand in de buurt, iemand die haar kon helpen en dat stelde haar wel flink gerust. Ze probeerde nog altijd haar ademhaling onder controle te krijgen, al lukte dit dus voor geen meter. Haar borstkas bewoog vrij hevig op en neer, terwijl ze nog altijd probeerde de rivier in de gaten te houden. “Ik denk dat ik wel weet wat het is.” ze keek hem hoopvol aan. Was er een soort magische plant die haar kon helpen met dit? Of werd dit langdurig trainen tot het over was? “Je hebt het vast wel meegekregen toen Honeypaw in de rivier was gevallen? Daar was ik bij en na het ongeluk zag ik dezelfde paniek in haar ogen als ik nu bij jou zie.” Ze slikte even. "I-Ik kan toch niet.. Niet bang zijn voor water?" mompelde ze met een trillende stem. Naast angst klonk er nu ook onbegrip en verwarring in haar stem. Nee, dat kon niet. Ze hield altijd van water, het was hetgeen wat haar afleidde van iets, als ze ergens mee zat bijvoorbeeld. Dat kon toch niet zomaar verdwijnen?  Hij vertelde haar dat trauma's niet raar waren, waarna hij vaststelde dat ze bang was geworden van de rivier. Ze schudde langzaam haar hoofd, terwijl hetzelfde zich steeds weer opnieuw in haar kop afspeelde, de val in de rivier. Het gevoel van verdrinking, hoe je keel dicht begon te zitten en hoe je lichaam worstelde om zich weer omhoog te krijgen, kreeg ze opnieuw. Nee, dit mocht niet. "Hoe kan dat? I-Ik ben RiverClan?" mompelde ze verward. Het was een vrij onlogische vraag, maar de poes kon dan ook niet meer erg logisch nadenken. "I-Ik snap het niet..?" De grijsbruine poes keek hem vol verwarring aan, waarna ze voorzichtig haar hoofd tegen hem aan steunde, proberend overal antwoord op te geven. Nee, ze kon niet bang zijn. Ze wilde niet bang zijn. Het water was altijd haar afleiding, haar troost geweest. Het was maar water toch? Ze kon het heus wel aan! "Ik wil niet bang zijn."}

_{Creamyfrost legde uit dat angst zelfs voor kon komen als je ergens heel erg veel van hield, dat het logisch was als er zoiets gebeurde. “Ja, jij bent Riverclan  Ghostpaw. Toch kan het gebeuren. Net als een Thunderclan kat bang kan worden voor bomen als hij eruit gevallen is, een Shadowclanner bang kan worden voor het moeras als hij erin vast gezeten heeft en een Windclanner bang kan worden om te rennen als hij gestruikeld is.” vertelde de kater, waardoor Ghostpaw voorzichtig knikte. Ze voelde hoe hij troostend zijn op op haar kop legde. Ze ademde diep in en uit, om weer wat rustiger te worden en voelde dat het ook werkte. Haar ademhaling werd rustiger en ook alle gedachtes en vragen in haar kop begonnen te verdwijnen. Ze zuchtte nadat hij vertelde dat het langzaam ging voor je er echt vanaf kwam. "Hoe kom je van zoiets af dan?" vroeg ze zachtjes, want ze zag het niet echt zitten om opnieuw in die rivier te springen. Nee, ze wilde niet eens in de buurt komen. Hoe kwam je ooit over een angst als je niet in de buurt van je angst wilde komen? Ze slikte en keek met een schuine blik op de rivier. “Maar jij hebt wilskracht toch Ghostpaw. Jij komt er wel.” sprak hij toen. Ze knikte langzaam, hopend dat hij gelijk had. "Ik hoop het.." mompelde ze zachtjes, waarna ze besloot dat ze hier eigenlijk niet veel langer wilde blijven. "Kunnen we hier weg?" vroeg ze voorzichtig, nog steeds overstuur van de ontdekking dat ze blijkbaar angst had voor water. Haar blik gleed nog eens naar de rivier en opnieuw gleed er een rilling over haar lichaam. Dus zo voelde angst.. Ghostpaw haatte het nu al.}

_{“Over je angst heen zien te komen. Blijven oefenen en op je tanden bijten, makkelijk zal het niet zijn Ghostpaw, maar ik wil je er wel mee helpen als je daar voor open staat?” vroeg Creamyfrost met een geruststellende blik in zijn blauwe ogen. Ghostpaw knikte fanatiek 'ja' toen hij dat voorstelde en keek hem nu alweer iets meer hoop aan. "Dat zou ik heel fijn vinden!" sprak ze, terwijl ze nog steeds knikte, al was het nu iets minder fanatiek. Hierna stond de kater op. Ze gingen eindelijk weg van het water. Ze haalde even opgelucht adem, om vervolgens op te staan en met een vrij snelle pas van het water weg te lopen. Nog een laatste keer keek ze over haar schouder achter zich, voor de zekerheid. “Maar wat voel je precies, welke emoties en wat gaat er door je heen als je bij het water bent?” vroeg de kater toen. Ze dacht even na. Een rilling schoot weer door haar lichaam. "Het gevoel dat ik moet vluchten, al laten mijn poten het niet toe, het vluchten niet maar naar de rivier gaan ook niet.." ze slikte even en keek hem twijfelachtig aan. "Ik weet het niet precies.. het is een heel blij gevoel wat uiteindelijk zo blij is dat het pijn gaat doen.. Dat gevoel wat je hebt in je buik als je blij bent, maar dan doet het ineens verdomd veel pijn en krijg je het warm, wil je weg en.." ze stopte met praten en slikte, maar geen enkel woord kwam meer uit haar keel. Ze wist zelf amper wat ze voelde..}