Half Moon

[Only medicine Cats, and the apprentices. NU NOG BIJ FOURTREE'S]

Nee.
Het woordje bleef door zijn hoofd spoken, drie letters, met een heel grote betekenis. Zijn nee stond voor het, 'ik heb nooit medicine cat willen zijn' systeem. Het maakte hem kapot, dat hij zijn clan nooit op een fatsoenlijke manier kon dienen. Natuurlijk, medicine cats waren nodig. Maar Jaypaw had zich zelf nooit als een kruiden dragende wezen gezien. Spottedpaw liep net nog aan zijn zijde, maar hij voelde haar vacht niet meer de zijne raken. Gelukkig kende hij de weg naar fourtree's uit zijn hoofd, maar hij zal hulp nodig hebben als hij voor de eerste keer zijn wandeling naar de Moonstone maakte. Zijn blauwe ogen sprankelde met hoop, hoop dat hij door Starclan wél geaccepteerd werd. En dat hij niet, zoals zijn clan hem behandelde, onderschat werd. Hij wist dat Bluestar om hem gaf, en hem graag thuis wilde laten voelen. Maar het voelde niet zo, het voelde alsof ze hem gewoon ergens moesten plaatsen, hij toch nutteloos was.
De aarde voelde als een verkoelende omhelzing voor zijn pootkussentjes, als hij verder stapte rook hij de duidelijke geur van Doveheart en Spottedpaw om hem heen hangen. Spottedpaw zal vanacht waarschijnlijk haar naam ontvangen van Starclan, een tikkeltje met jaloezie gleed door hem heen. Hij zal pas heel laat zijn naam krijgen, als Doveheart naar de Elders den ging, en hij eigenlijk allang zijn warriornaam zou hebben ontvangen. Met een zuchtje van tegenslag, liet hij zijn nietziende ogen knipperen. Zijn staart zwiepte ongeduldig heen en weer. Een tinteling van een harde bries, die overduidelijk van de vier machtige bomen kwam, deed hem voelen dat hij nu fourtree's naderde.
Hij proefde de lucht, de geuren van verschillende katten werden hem soms te veel, maar hij verzette zich. Nonchalant liep hij verder, proberend niet te denken aan de ogen die straks onverschillig, en nieuwschierig op zijn vacht gefixeerd werden.
Vragen, zoals; 'Hoe kan hij een medicine cat zijn? Hij kan niet eens rondlopen zonder te struikelen!' en '2 medicine cat apprentices? Thunderclan blijft de warriorcode overtreden!' Zullen vast wel in hun hoofden afspelen. Maar Jaypaw zal zich stug verzetten, omdat niemand iets van hem wist. Hij was als een steen, die stukje bij beetje afbrokkelde tot deze in Starclan zal wonen.

Doveheart liep rustig richting vierboom. Het was vannacht weer een halve maan en dat betekende een ontmoeting met de andere medicine cats. De vorige keer had ze alleen Spottedpaw nog bij haar gehad, maar deze keer was ook Jaypaw meegekomen. Ze vroeg zich wel af wat de andere Medicine cats ervan zouden vinden, maar ook al zouden ze het niks vinden het zou haar niets uitmaken. Het was nou eenmaal zo en dat zouden de andere medicine cats moeten accepteren. Het was dan ook maar tijdelijk dat er twee medicine cat apprentices waren en het zou niet voor altijd zo blijven. De nachtelijke geluiden van het bos gaven haar toch een soort van rustgevend gevoel en de geuren van het bos maakte dat ze de reis helemaal niet erg vond. Straks zou ze over open velden moeten lopen, maar dat had ze er wel voor over om bij moedermuil te komen. Het was erger als het slecht weer was, want dan zou de wind juist alleen maar je lichaam kouder maken en de rotsen bij moedermuil zouden dat niet veel beter maken, maar gelukkig was het vandaag een mooie dag en zouden ze geen last krijgen van slecht weer, ook al kon ze er natuurlijk nooit zeker van zijn.
Ze liep verder en het duurde niet lang voor ze de vier bomen zag. Ze wachtte even en rook in de lucht, blijkbaar waren er nog geen andere medicine cats, maar het zou niet lang duren voor ze er zouden zijn. Tenminste als geen van hun problemen had in de clan. Ze liep naar de vier bomen toe en ging daar zitten. Ze liet haar blik langzaam over de plek om haar heen gaan op zoek naar een spoor dat een van de andere medicine cats zou komen, maar er leek nog geen spoor te zijn. Ze hoopte dat alles goed ging in de andere clans. Gelukkig ging alles wel goed in Thunderclan, ze hadden er een aantal kittens bij en een aantal apprentices waren warriors geworden. Alleen het gebeuren met Icepaw, nu Icestorm, baarde haar zorgen en het wat meer aanwezig zijn van rogues op het territorium, maar wat kon ze eraan doen als ze niet wist wat de oorzaak ervan was? Ze schudde de gedahcte van haar af, straks zou een van de andere Medicine cats haar zorgen merken, terwijl het misschien alleen in Thunderclan was. Als het ook in andere clans was zou het misschien een probleem zijn dat ze samen konden oplossen, maar dat was weer niet aan haar om te beslissen, dat was aan de clanleiders van de clans. Ze liet haar blik nog een keer rond de open plek gaan in de hoop dat ze misschien toch iets zou kunnen zien of horen. Ze likte haar poot een keer en haalde het over haar oor heen. Ze kon beter iets doen terwijl ze op de andere Medicine cats wachtte.

Halve maan, sinds hij Medicine Cat was wist hij helemaal wat dat betekende. Eerder had hij slechts jaloers naar Littlecreek kunnen staren, nu was hij er zelf.. Leopardstrike had Breezepaw meegenomen, wel trots op het feit dat hij een eigen Apprentice had en een groter hart had dan Littlecreek, die niemand als Apprentice had willen nemen. De egoïst. De witte kater snoof en liep naar de ontmoetingsplaats. Hij zou vast niet als eerste zijn, maar hij was liever stijlvol te laat dan ontzettend vroeg. Waarom zou hij ook? Ze moesten wachten op hem en Breezepaw. De hele tijd sprak hij niet tegen haar, verzonken in zijn gedachten. Dit was wat hij had gewild, alles waar hij voor geleefd had en voor zou leven.. Hij kon zijn geluk niet op, al was dat niet van hem af te lezen. Zoals altijd was zijn uitdrukking chagrijnig en nors. Fourtrees verscheen in zicht. Alles ging goed in Windclan, geen ernstige zieken. Het was dat die Sparrowpelt de Clan uit was, ze had Tallstar in zijn gezicht uitgescholden en dat kon hij onmogelijk over zijn kant laten komen. Wijze keuze. Leopardstrike rook van een afstandje al dat Thunderclan er was; Doveheart en haar Apprentice. Dat was Spottedpaw, toch? En Jaypaw, hij had gehoord dat ze twee Apprentices had. Geweldig. Littlecreek wilde er geen, zij nam er met gemak twee. Tuurlijk. Hij besloot er nog niets over te zeggen; voorlopig moest hij de andere Medicine Cat's te vriend halen of in ieder geval geen vijanden maken. Tot nu toe ging dat wel lukken, als hij zich maar normaal gedroeg. Hij had een Apprentice en er was niet veel vreemds gebeurd, alleen de dood van Littlecreek, ze hadden geen reden om hem ergens van te verdenken.. Hij kwam aan, zag de katten nu duidelijk. 'Hallo Doveheart, Jaypaw,' knikte hij hen toe. Die blinde, dat was Jaypaw toch? Anders kreeg hij het wel te horen. Wisten ze eigenlijk al dat hij de nieuwe Medicine Cat was? Anders vroegen ze wel naar hun namen. Kon hij gelijk Breezepaw voorstellen. Waar zouden ze over gaan praten? Dit was zijn eerste Medicine Cat's Meeting en hij keek ernaar uit. Eindelijk zou hij ingewijd worden in het vak waar hij met gemak zijn ziel voor weggegeven zou hebben. Eindelijk.

Opgewonden. Nerveus. Verlangend. Dat waren de drie belangrijkste woorden die omschreven hoe ze zich nu voelde. Ze wist dat het niet mocht, het was verboden. Totaal verboden en er zou nooit begrip voor worden getoond. Dat ze iemand leuk vond was een ding als Medicine cat. Maar dat ze zich eraan had overgegeven… Dat hij had ingestemd. Het was onacceptabel. En toch genoot ze ervan. Dat fijne gevoel, dat haar altijd een glimlach bezorgde. Ze wou dat ze het aan iedereen kon vertellen, van de daken kon schreeuwen. Maar het kon niet. Nooit. Dus zou het haar geheim blijven. Maar alsnog, het bleef fijn voelen. Zoals gewoonlijk had ze Nightpaw weer meegenomen. Deze leek niet zo opgewonden te zijn als haar, wat best beschamend was. Normaal waren het altijd de jonge Apprentices die opgewonden waren, maar nu was zij het. Ze gedroeg zich net als een kleine kitten die voor het eerst een stap buiten het kamp mocht zetten, onder toezicht van haar ouders natuurlijk.
Fourtrees kwam al inzicht, en het tintelende gevoel dat al haar zenuwen prikkelde pulseerde door haar lijf. Alsof ze een of ander vreemd stofje in haar bloed had dat haar aderen simpelweg door haar hele lichaam voerden. Maar het voelde goed. Ze zou het voor niets willen ruilen. Ze schudde haar hoofd snel. Ze moest bij de les blijven, haar reputatie niet verspelen. Waarom zou ze dat kunnen doen? Nou… Het was al weer halve maan, wat best snel was gegaan, en dat betekende dus dat er een Medicine cat meeting was. En zij als Riverclan Medicine cat zou daar natuurlijk aanwezig zijn. Twee geuren drongen haar neusgaten binnen. De een herkende ze vrijwel meteen, omdat die het sterkste was; Thunderclan. Doveheart was er dus al, samen met haar Apprentice Spottedpaw. Maar de andere geur was… Windclan. Haar oren schoten recht naar voren, een glim van opwinding kwam in haar ogen. Was hij er al? Nogal haastig trippelde ze verder, kon niet wachten hem weer eens te zien. Al glijdend kwam ze tot stilstand. Keek met een brede glimlach rond. Maar geen zwarte vacht… Haar glimlach verdween weer, haar oren zakten. Had ze het niet goed geroken? Ze ademde opnieuw de lucht in, maar de geur van Windclan was sterker dan ooit. Waar was hij dan? Haar blik bleef vasthangen op een witte gespierde kater. De Windclan geur kwam van hem af. Dus dat betekende dat… Nee. Dat kon niet. Ze zette een stap naar achter, schudde lichtjes haar hoofd. Nee. Ze keek naar de grond. Hij was er niet. Iemand anders was in zijn plaats gekomen, en dat kon maar een ding betekenen. Iets waarvoor ze had gevreesd. Haar opgewonden houding verdween en maakte plaats voor haar normale. Enkel leek het nu alsof ze geen emoties had, neutraal. Ze liep stug langs de Windclan kater en zijn Apprentice, negeerde hem totaal. Hij bestond niet voor haar, want ze wou het niet geloven en blokkeerde daarom haar besef ervan. Ze liep naar Doveheart. ‘Enne?’ miauwde ze, een plagerige ondertoon in haar stem. ‘Van plan binnenkort met pensioen te gaan?’ gaf ze haar eerdere miauw wat meer uitleg, terwijl ze naar de twee Apprentices keek. Normaal hadden Medicine cats maar een Apprentice, maar nu dus niet. Ze richtte zich weer tot Doveheart, wachtte rustig af en negeerde de Windclan katten nog steeds.

{ Sea doet gemeen =w= }

Half moon.. Het was die ene speciale avond weer. De avond waar de medicijnkatten samen zouden komen om te overleggen en met Starclan te praten. Ashcloud keek wel uit naar dat moment, maar hij voelde zich zo ontzettend nerveus, dat zijn maag zich zowat in een knoop legde. Nightpaw wist het, ze wist van zijn geheim. Ze had hem gezien. Ze had hem gezien met Sandspots. Ze had hen ontdekt. Hij voelde zich misselijk worden terwijl zijn poten het nachtkoele gras keer op keer raakten, bij elke stap. Zou ze het onthullen? Zou ze het iedereen vertellen? De zilveren tabby medicine cat apprentice bleef eventjes stil staan en keek om. Het zou toch niet lang duren totdat Goldenpelt achter hem aan zou komen? Oke, hij was trots op de naam die hij had ontvangen. Hij zou bekend staan als Ashcloud, maar voor hoe lang? Hoe lang zou zijn clan hem nog accepteren? Hij begon net een beetje te wennen aan het feit dat ze hem überhaupt respectvol en vriendelijk behandelden. Dat was hij sowieso niet gewend. Maar.. Hoe zouden ze hem nog behandelen als ze van zijn geheim wisten? Daardoor voelde het tegelijkertijd spannend aan, hij wou weten hoe de andere katten op zijn nieuwe naam zouden reageren, maar.. Hij was bang, bang voor Nightpaw. Uiteindelijk begon hij vaag geuren op te vangen, Riverclan, Windclan, Thunderclan. Waren zij, de shadowclan, de laatste? Het zou best wel eens kunnen. Ashcloud trippelde voorzichtig naar zijn toe, met zijn altijd verlegen uitdrukking. Hij boog zijn kop respectvol. Hij wou de andere medicijnkatten niet beledigen! Seastream stond het dichtst bij. Dus hij begroette haar als eerste, lag het aan hem, of voelde ze een vreemde spanning tussen de medicijnkatten. Seastream zag er vreemd uit.. Er was iets met haar. Hierdoor werd hij alleen nog maar verlegener, "Goedenavond Seastream.." Murmelde hij dus zachtjes, zijn oren iets achteruit gedraaid. De kater mocht dan wel een stuk volwassener zijn geworden, hij was nog altijd erg klein. Groot zou hij dus ook nooit worden. Daarna liep hij naar Leopardstrike, hem kende hij nog niet. Waar is Littlecreek? Dacht hij verward, maar hij deed er niks op uit. Ook hem begroette hij netjes, als laatste Doveheart en haar apprentices. Wacht, aprentices? Hij keek Jaypaw even aan, wacht, waarom volgde hij niks met zijn ogen? Was Jaypaw soms blind? Ashcloud besloot er niks over te zeggen. Het kon misschien gevoelig liggen. Voorzichtig ging hij dus zitten op het gras. Hij plukte wat met zijn poten aan het gras, nerveus, misschien een beetje bang.

Nervositeit stroomde door de gouden poes heen. Ze was al een beetje laat voor de Half Moon gathering.. Snel legde ze de kruiden neer, en vlugtte soepel naar het midden van het kamp. Kort geleden had ze nog kruiden verzameld. De gathering? Die was ze ietwat vergeten. Ashcloud leek al weg te zijn, en Goldenpelt vond dat het maar tijd werd om te gaan. Zachtjes liep ze naar de uitgang van hun kamp. Haar dikke vacht gleed door de scherpe takken heen, en liep door de dode bladeren. Ze knisperde onder de pootkussentjes van de poes. Het was een eindje lopen, dus al snel verzonk Goldenpelt in een aantal gedachtes. Ashcloud, de volgroeide Medicine Cat Apprentice, was nu geen leerling meer. Nog even, en Goldenpelt moest op 'pensioen'. Een vlaag van blijdschap, en van verdriet vloeide door haar heen. Ze was blij voor Ashcloud, maar zelf had ze ook nog wel een tijdje door gekund.. Soepel sprong de poes over een boomstam heen, die in de weg lag. De geuren van RiverClan, ThunderClan, WindClan en haar eigen Clan drongen haar neus al langzaam binnen. Het rook als vijandelijk, maar deze avond zou er niets vijandelijks plaatsvinden. Dat zou ook maar goed zijn, de StarClan had daar anders hoge straffen op. Goldenpelt rilde even. Pas toen ze even opkeek, kwamen de Fourtrees al een beetje in zicht. De goeden poes zette een glimlachje op, en begon wat harder te lopen. Een windvlaag streek zachtjes door haar vacht heen, en de geuren werden sterker. Wie zouden er nu allemaal meezijn.. Zouden alle Medicine Cats die ze nog kende er ook nog zijn? En er waren vast wat nieuwe Apprentices. De pluimpjes in haar oren veerde zachtjes mee met de passen, en al snel kreeg ze ook wat stemmen te horen. Haar pasje ging over in een vlotte draf, en zo rende ze naar de Fourtrees. Toen ze daar aankwam, zag ze dat bijna iedereen er al wel was. Een vlaag van verlichting ging door haar heen. Dan was ze tenminste niet de laatste. terwijl ze opkwam, knikte ze naar een paar katten; maar ze schrok even van het zien van WindClan Medicine Cat. Waar was Littlecreek gebleven?? Dood..? Goldenpelt liep zachtjes door, en nam plaats naast Ashcloud. 'Hoi, Ashcloud,' Miauwde ze vriendelijk. ' Ik zie dat je er al bent,' Snorde ze. Ze sloeg haar pluizige staart om haar poten heen, en keek om zich heen. Tussen de andere katten ontdekte ze een Apprentice. Maar hij leek wat raar... De kater bleef voor zich uit staren, en leek niemand te zien.. Echter wel te horen. Zijn ogen waren ook blauw. Zou hij.. Zou hij blind zijn? Goldenpelt keek hem even na, maar richtte toen haar aandacht op een naderende kat.

[Flut D;]

Nightpaw had al gemerkt dat Seastream graag naar de gathering wilde gaan. De hele dag was ze in een opgewonden sfeer. Een buitenstaander zou dit misschien niet hebben opgemerkt, maar als haar apprentice, wist ze maar al te goed dat er iets was. Nightpaw daar in tegen wilde absoluut niet gaan. Ashcloud was daar, de partner van Sandspots. Ze wilde die naam schreeuwen, met haat, met emotie, maar niemand mocht het weten. Ze volgde haar witte mentor zwijgend. De hele weg naar fourtrees was ze stil. Haar hart bonkte in haar keel toen ze de vier bomen aan de hemel zag opdoemen. Dit was het dan, na al die tijd dat ze hem had willen vergeten, moest ze hem nu weer gaan zien. Aarzelend stapte ze verder, haar zilveren pootjes voor elkaar plaatsend om vooruit te komen. Haar lichaam bleef doorlopen, haar hoofd zei stop. Na een korte worsteling bleef ze even staan, net voordat ze de kuil in zou lopen. WindClan, ShadowClan en ThunderClan waren er al. Seastream was al naar de katten toe gelopen. Ze voelde hoe haar mentor van emotie veranderde, het opgewonden gevoel verdween. Maar Nightpaw was te veel met haarzelf bezig om het echt te merken. Ze gluurde over de rand. Daar was Goldenpelt, Doveheart, een witte kat die van WindClan moest zijn, waar was Littlecreek. Doveheart met haar apprentice Spottedpaw en een nieuwe die ze nog niet kende. Ze was niet nieuwsgierig, want haar ijsblauwe ogen vielen op Ashcloud. Ze slikte even en stapte naar de andere katten toe. Nightpaw kon het niet helpen hem even aan te kijken, voor ze haar hoofd meteen weer om draaide en naar de andere apprentices liep. 'Hey' zei ze, haar stem zo goed mogelijk in toom houdend. Als ze niet oppaste, verraadde ze haarzelf nog met haar emoties. Hoe zou ze het kunnen verklaren als ze hier in tranen uit zou barsten. Ze ging naast de onbekende apprentice zitten en zag dat hij blind was. Had ThunderClan nu dus twee medicine cat apprentices, omdat er een kat blind was geworden? 'Hey, ik ben Nightpaw' zei ze tegen hem. Haar rug was naar Ashcloud gekeerd. Ergens had ze zin om het uit te schreeuwen, om te roepen dat hij met Sandspots was, maar dat zou hem pijn doen. Dat zou hem breken en dat was iets dat ze niet kon. Hoewel ze het nog zo onderdrukte, ze had hem nog steeds lief. Ongewenste gevoelens, maar ze waren er. Nooit weg geweest en daarom kon ze hem gewoon geen pijn doen.

Jaypaw hoorde de woorden die Seastream sprak, zijn blinde, helder blauwe ogen waren op haar gericht. 'Dat zijn ThunderClan zaken.' Sprak hij de woorden zorgvuldig uit, waarna hij haar de rug toe keerde. Het was zijn schuld, verdomme. Zijn schuld dat Doveheart dit soort opmerkingen kreeg. Zachtjes zuchtte hij, en staarde met zijn nietsziende ogen naar de grond die hij stilletjes onder zijn poten voelde. Nu weerklonk een andere stem in zijn oren, de apprentice van Seastream; Nightpaw. Haar zorgvuldige woorden stelde hem gerust, en de sierlijke melodieuze stem gaf hem een goed gevoel. Maar er zat een ondertoon in, een ondertoon die gevuld was met emoties die hij niet kon beschrijven. Het deed hem een beetje denken aan de manier waarop hij zijn familie had lief gehad, maar dit was sterker, en niet op familie gericht. Liefde? Een soort afschuw doemde op in zijn kop, wist deze poes niet dat medicine katten geen partners mochten hebben? Nieuwschierigheid liet zijn vacht kriebelen maar, hij liet er niks van merken. 'Hi, Jaypaw.' Mompelde hij kortaf. Zijn oogleden gleden over zijn kijkers, niet dat het veel zin had. De gedachte en zorgen van ThunderClan waren vervaagd na de gedachten van Nightpaw die in een soort directe verbinding met hem stonden. Nog nooit eerder had hij dit meegemaakt, en hij snakte er naar dit vreemde te verkennen. Voordat Nightpaw direct weg rende van hem, en zijn kortdaadigheid. Schraapte hij zijn keel weifelend, 'eh. Hoelang ben je al Apprentice?' Hierna zuchtte Jaypaw, hij werd vermoeid van zich zelf en zijn stomme vragen.

Nightpaw sloeg haast haar kaken opeen om haar emoties in toom te houden. Een koud gevoel bekroop haar, sneed door haar vacht, door haar huid. Het was een marteling om hier te staan bij de kat die haar zoveel tranen had laten lozen. De kat die ze zo lief had en tegelijkertijd niet kon zien om wel 100 redenen. Iemand die ze haar pijn kon laten voelen, maar hem dit niet kon flikken omdat ze nog steeds van hem hield. De zilverkleurige apprentice wist dat ze zich wat minder op hem moest concentreren, wilde ze zichzelf en hem niet verraden. Jaypaw sprak haar kortaf aan. Zijn niets ziende ogen op haar gericht. Gebrand door zijn ongeïnteresseerde toon wilde ze weg lopen. Toch, dit was de beste plaats om weg te zijn van Ashcloud. Maar Jaypaw wilde haar niet hier. Net toen ze had besloten om ergens alleen te gaan zitten, hoorde ze zijn stem weer. Dit keer zachter en minder kortaf. Hij zuchtte. Nightpaw lachte even in zichzelf. Blijkbaar wist hij niet helemaal of hij nou met haar wilde praten of niet. 'Laat me even denken. Ik denk... iets van 3 manen nu' zei ze vriendelijk tegen hem. 'En jij dan?' vervolgde ze daarna. Ze had hem nog nooit eerder gezien bij een medicine cat meeting. Hij moest wel apprentice zijn geworden omdat hij blind was, maar dat maakte voor haar niets uit. Het was mooi om toch nog een doel te hebben en hij was vast goed in zijn weg vinden zonder zicht. Toch kon ze niet stoppen met iets van meelij te voelen. Niet omdat hij zielig was ofzo, maar meer omdat hij nooit de mooie kleuren van de wereld kon zien. De blauwe lucht, de grote witte maan, het groene gras dat op en neer deinde op de zachte nieuwblad bries. Al snel werd dat gevoel ingenomen door iets anders. Een terugkomende pijn die haar al weken leek te kwellen. Ashcloud.. Hij was met Sandspots.. Het was gewoon onmogelijk. Zelfs al was hun liefde onmogelijk geweest, dit maakte het niet makkelijker. De boze woorden van de mooie zandkleurige poes speelde zich af in haar hoofd. Ashcloud had niets gezegd, weinig tenminste. Ze snapte wel wat hij zag in een poes zoals Sandspots. Ze was dapper, een goede warrior, erg mooi en ze kon voor zichzelf opkomen. Wat had hij gemoeten met haar. Ze was toch wel te verlegen geweest om iets te zeggen, om het duidelijk te maken. Zou hij weten dat ze hem leuk vond? Of dacht ie gewoon dat ze schrok van zijn overtreding.

De verschillende emoties van Nightpaw lieten hem pijn voelen, het kilde hem. Het was kapotmakend. Verdriet was wat ze voelde, pijn, die vreemde soort van liefde. 'Ongeveer drie maanden nu.' Ving Jaypaw haar antwoord op. Hij voelde het kleine beetje licht op zijn vacht branden, en deze zilver maken. De briezen van Fourtrees, speelde met zijn vacht en lieten een kleine rilling over zijn rug lopen. Zijn oren wiebelden even heen en weer, eigenlijk wilde hij geen antwoord geven op de vraag hoe lang hij al in training was. 'Al 2 zonsopgangen.' Murmelde hij zachtjes, en een tikkeltje beschaamd om zijn korte opleiding. Weer die pijn die ze alsmaar leek te voelen, het deed hem ook pijn. Jaypaw moest gewoon weten wat er aan de hand was, met deze poes. Ookal was zijn zicht beperkt tot niks, maar hij zag haar gekwelde blik voor zich. De blik die ze zo hard probeerde te onderdrukken. Jaypaw moest gewoon weten wat er aan de hand was. Hij liep langs haar heen, weg van de katten. En raakte kort haar flank aan om haar te wenken. Een maal een stukje afstand, ging hij zitten. 'Wat zit je dwars?' Fluisterde hij stilletjes, zijn helderblauwe gefixeerd op de plek waar ze zich bevond.

[waah korte post, zooo weinig inspiratie T_T]

Nightpaw keek hem vriendelijk aan toen hij zei dat hij nog maar twee zonsopgangen leerling was van Doveheart. Het maakte haar niets uit hoe lang iemand al bezig was met waar zijn pad lag. 'Ik weet zeker dat je het allemaal snel door hebt' zei ze vriendelijk tegen hen, voor zover ze kon. Ashclouds geur ging in de lucht die zacht naar haar werd toegeblazen. Een stroom van herinneringen die steeds in haar gezicht werd geduwd. Heel even bleven ze zo zitten, tot Jaypaw opstond en langs haar heen liep. De zachte aanraking om haar te wenken kalmeerde haar iets. Maar waarom wilde hij met haar spreken waar de anderen hen niet konden horen. Toen ze zich beide hadden neergezet, een eindje van de andere vandaan, stelde hij zijn vraag. Meteen voelde ze zich warm worden onder haar vacht. Wat wist hij? Hoeveel had hij gemerkt? Zijn blauwe niets ziende ogen vertelden haar het antwoord niet. Nightpaw begon lichtelijk in paniek te raken. Wat als hijk erachter kwam. Wilde StarClan haar haar plaats ontnemen? Als hij het vertelde aan de anderen dan was zij er geweest, nee niet alleen zei, maar ook haar geliefde Ashcloud. Ze probeerde het uit alle macht te verbergen voor hem. Hij moest het gemerkt hebben. Hij was daar vast gevoelig voor aangezien hij blind was. Er leek geen weg meer terug. Als ze nu zou antwoorden dat er niets was, dan zou hij toch wel weten dat ze loog. De RiverClan poes keek hem aan met haar blauwe ogen. 'Alleen als je beloofd dit nooit aan iemand anders te vertellen.. Het ligt nogal ingewikkeld. Jaypaw, wil je me dat beloven?' zei ze zacht tegen hem. Haar stem was nog maar net te horen, aangetast door verdriet. Ze zou het opnieuw moeten beleven, wilde ze hem vertellen wat haar nou eigenlijk dwars zat. Het deed haar nog evenveel pijn. De weg leek bezaaid met splinters, een pad dat ze nog moest belopen. Elke stap stak in haar poten, sneden splinters door haar zachte poot kussentjes. Nee ze wist niet hoe een kat deze pijn moest verdragen. Met een last op haar schouders die haar even meer naar de grond drukte, dieper in snijdend glas. Maar StarClan leek nog niet klaar met haar straf.

Doveheart wachtte geduldig tot de andere medicine cats zouden komen, ze hoopte wel dat het niet te lang zou gaan duren, want het was nog wel de bedoeling dat ze bij moedermuil zouden komen voor het donker werd. Ze rook een kee rin de lucht en de geur van Windclan kwam in haar neus, dat moest Littlecreek dan wel zijn. Ze draaide haar hoofd naar de Windclan kant, maar dat was geen Littlecreek die daar vandaan kwam. Als ze het goed had moest ze zijn naam wel herinneren. "Hallo Doveheart, Jaypaw." Zei de kater. "Hallo, Leopardstrike als ik het goed heb." Zei ze in de hoop dat ze de naam van deze kater toch goed onthouden had, want het viel soms nog niet mee om namen van alle katten van de clans te onthouden. De volgende geur die haar neus binnenkwam, was die van Riverclan. Ze zag dat daar niks verandert was en het nog gewoon Seastream en Nightpaw waren. "Enne?" Hoorde ze Seastream zeggen. "Van plan binnenkort met pensioen te gaan?" Doveheart keek de poes aan, waarom dachten ze nou meteen dat ze met pensioen ging als ze twee apprentices had? Ze schudde de gedachte even weg, het was beter om er niet aan te denken, want dan zou het wel goed komen. "Dat ik twee apprentices heb zegt nog niet dat ik met pensioen hoef te gaan." Sprak ze rustig tegen Seastream. Ze snapte de vraag aan de ene kant wel, maar het maakte haar nu niks uit, het was beter zo voorlopig. Ze had vandaag namelijk één ding te doen en dat zou ze ook doen, ook al zouden de andere medicine cats straks denken dat ze echt met pensioen moest, maar dat zou ze wel zien. Als laatste kwamen de twee medicine cats van Shadowclan. Er verstreek wat tijd en misschien was het beter als ze naar moedermuil gingen, want straks waren ze te laat en dat was nou net iets wat ze niet wilde hebben. "Misschien is het beter als we naar moedermuil gaan, want ik wil niet te laat komen." Zei Doveheart toen maar en wachtte op de reactie van de andere katten, ze konden ook nog onderweg praten, dus waarom zouden ze dan hier blijven zitten? Ze zwiepte even met haar staart en keek geduldig naar de andere katten.

'Het was zover, Spottedpaw's tweede half moon was gekomen, maar dit keer was het anders, dit keer was het belangrijker dan bij de eerste keer, want vandaag zou ze haar naam krijgen. Hier had ze al zoo lang op gewacht. Ook al had ze afgelopen nacht een naare droom gehad, dat kan haar niet meer stoppen! Natuurlijk wist ze nog steeds niet of ze het Doveheart moest zeggen, maar niet vandaag. Spottedpaw wilde niet, dat op zo een bijzondere dag iedereen ongerust werd. Bovendien wist ze niet eens, of het iets betekende.' Over deze dingen dacht Spottedpaw na, toen ze niet kon slapen, ze wist dat ze slaap nodig had en ze had het ook echt geprobeert, maar ze was gewoon te opgewonden geweest. Toen ze klaar was met dagdroomen ging ze staan poetste zich en ging jagen, want ze wilde niet dat ze honger kreeg. Het duurde lang, tot ze klaar was met jagen, maar toen ze gegeten had ging ze naar Doveheart, die met Jaypaw al op haar stonden te wachten. Samen gingen ze naar de vierboom, om op de anderen te wachten. Spottedpaw keek de heele tijd naar Jaypaw. Hoe zouden de anderen reageren als ze hem zouden zien? En als ze niet goed zouden reageren, zouden zij hem verdedigen en helpen. "Ben je nerveus?", vroeg Spottedpaw aan Jaypaw. Eigelijk wist ze het antwoord al. Natuurlijk zou hij nerveus zijn, want dat was zij ook bij de eerste keer geweest en dat was ze zelfs nu nog. De vraagen, die ze zich stelde, maakte haar nerveus. Wat voor een naam zou starclan haar geven? Ze hoopte op een naam, die haar charakter of uiterlijk precies beschreef. Zo als bij fireheart. Dat was de mooiste naam die een kat kon krijgen. Na een korte tijd kwam Seastream achter de bosjes vandaan. "Enne?" miauwde ze, een plagerige ondertoon in haar stem. "Van plan binnenkort met pensioen te gaan?", miauwde ze. Spottedpaw keek seastream met een glimlach aan. 'We hopen voorlopig niet', dacht Spottedpaw, plotseling dacht ze aan haar droom terug en was meteen weer een beetje bang. Toen kwam Ashcloud en ging erbij zitten. Hij begoete iedereen en toen hij Jaypaw zag keek hij verward. Na Ashcloud kwamen nog Goldenpelt en Nightpaw en toen moesten ze weer verder wachten op die katten, die erg laat waren vertrokken

Haar kristalzuivere stem was gepijnigd met verdriet, en een onbekend gevoel voor Jaypaw sneed in zijn maag. Was dat nou.. Medelij? Zijn steenharde masker behoudend keek hij haar richting op, en luisterde naar haar woorden. Beloven. tf. Ja vast, beloftes zijn niet waar, netzoals zijn moeder hem had belooft dat alles goed kwam, maar uiteindelijk is het niet goed gekomen. 'Als je echt een belofte wilt zal ik je die geven, Nightpaw.' Mompelde hij met zijn kalme stem die die nog altijd had behouden. Zijn leven was geruïneerd, wat kon er erger zijn?
Zijn ademhaling was kalm, en zijn verstand stond op nul, voor zover dat bij hem kon. Gedachtes maakten zijn hersenen moe, zodat hij eigenlijk geen aandacht voelde voor de rest van de wereld.
Jaypaw keek vragend naar Nightpaw die nog steeds stil voor zich uit staarde, hij deed zijn mondhoeken omhoog krullen tot een zwakke glimlach die zijn ware emoties verborgen. Zijn snorharen vingen trillingen op die lieten merken hoe Nightpaw zich voelde, en het liet een gevoel opwekken alsof er een touw rond zijn nek was gebonden.
"Ben je nerveus?" Hoorde hij opeens op de achtergrond. Hij zuchtte en keek Spottedpaw aan, hij besloot aardig te blijven omdat dat de enige kat was die die echt aardig vond. 'Valt mee.' Mompelde hij zachtjes. Hij was eigenlijk doodsnerveus, maar hij liet het niet merken.
Toen wendde hij zich weer tot de apprentice die hij nooit had gezien. 'Vertel maar,' glimlachte hij voorzichtig.

Korte post

Nightpaw keek even langs Jaypaw heen. Haar ogen bleven hangen op Ashcloud. Zijn grauwe vacht, met die mooie blauwe ogen. Ze volgde hem vanaf zijn staart tot de puntjes van zijn oren. Hij zou nooit van haar houden, hij zou van Sandspots zijn. Een korte rilling streek door haar lichaam. Iets waar ze zo naar smachtte en ze zou het nooit krijgen. Niemand had haar ooit gewaarschuwd over liefde, niet over de intentie die het zou achterlaten, verdriet. Ashcloud zou vader worden van zijn kittens, zij zou naar hem kijken, vanaf een afstand. Voor de tranen in haar ogen konden opwellen, wendde ze haar blik af. Dit keer bleven haar blauwe ogen hangen op de zilveren kater voor haar. Zijn blinde ogen staarde voor hen uit. Ze konden niets zien, maar toch leken ze vol leven, de maan weerspiegeld in hun mistige blauwe waas. Toen hij haar had verzekerd met zijn woorden deed Nightpaw voor het eerst haar mond open. Haar staart klemde zich strak om haar zilveren pootjes. Dit was het dan, ze had het nooit durven zeggen en nu zou alles eruit komen, en o dat gebeurde ook. 'Het begon allemaal met de medicine cat meetings. Ik wilde het niet, maar ik kan niet ontkennen dat ik verliefd werd op Ashcloud.' ze slikte en keek naar de maan, bang voor Jaypaw's reactie. 'Net..net toen ik Willowkit had verloren, ging ik naar de vierboom om mijn verdriet te verwerken. Ik..ik..ik zag Ashcloud met een andere kat...een ThunderClan kat...Sandspots en ze..ze zou kittens van hem gaan krijgen' zei ze met een zachte stem, die voor niemand anders dan hem te horen was. Ze hoopte zo dat hij het niet zou zeggen, tegen niemand. Haar blauwe ogen schitterde van de tranen, pupillen groot als de volle maan. Ze keek Jaypaw aan om zijn reactie te peilen. Als hij boos werd, wat dan? Hij was wel vaker hard met woorden. Hoe had ze het kunnen zeggen. Dit ging Ashcloud ook aan en ze wilde hem geen pijn doen. Er was iets aan de apprentice voor haar dat haar toch wel een beetje op haar gemak stelde. De jonge poes ademde even diep in en keek naar de grond, naar het gras dat onder haar pootjes kriebelde. Het deinde zachtjes mee op de wind. Zelfs zoiets kleins kon haar op dit moment bezig houden. Alles was beter dan de stekende pijn die ze voelde bij sommige herinneringen. Zeker nu, Leopardfur al een paar dagen weg was. Haar oortjes zakte langzaam omlaag. Plotseling alert keek ze naar de medicine cats, opgelucht toen ze hen druk pratend zag zitten waar ze zich net ook al hadden bevonden. Het was onmogelijk dat iemand anders hen had horen praten.

'Het begon allemaal met de medicine cat meetings. Ik wilde het niet, maar ik kan niet ontkennen dat ik verliefd werd op Ashcloud.' Begon haar zachte stem met praten, Jaypaw's zilveren oren vingen haar geslik op. Ze was duidelijk nerveus, en een klein zuchtje ontsnapte uit zijn keel toen hij 'Verliefd' hoorde. Dat stomme woordje ook, het deed alleen maar pijn. Bij iedereen. Een snoof zachtjes, en luisterde verder naar haar. 'Net..net toen ik Willowkit had verloren, ging ik naar de vierboom om mijn verdriet te verwerken. Ik..ik..ik zag Ashcloud met een andere kat...een ThunderClan kat...Sandspots en ze..ze zou kittens van hem gaan krijgen' Haar gestotter liet merken dat ze zich niet op haar gemak voelde. Ze vertelde hem een groot geheim. Nu Jaypaw er over na dacht slikte hij, waarom vertelde ze het aan hem?

Ja hij drong aan, maar om het daadwerkelijk te vertellen? Omdat hij blind was, useless en niet vele contact zocht met katten? Een kleine krop in zijn keel werdt snel weggeslikt. Jaypaw merkte dat ze klaar was met vertellen, en keek haar kant op. Hij tuurde naar de poes die hij niet zag, maar haar aanwezigheid duidelijk kon voelen. Haar warmte straalde als vuurpijlen op zijn lichaam af, en haar twinkelende stem weerklonk nog in zijn oren. 'Misschien vind je dit geen advies, of wat je van me wilt. Maar ik ken geen liefde, ik ben blind Nightpaw. Het enige wat ik ken is "het komt goed" maar dat komt het niet. Het enige wat je kunt doen is er mee leren leven. Ga verder, wees trots op jezelf, richt je op je doelen.' Het kwam er psychologischer uit dan hij had gewild. Maar hij meende zijn woorden. 'Ik wil je helpen, maar ik weet niet hoe.' Murmelde hij er zachtjes achter na. Zijn hart jeukte om wat te doen voor de poes. Maar wat? Op Ashcloud afstappen en hem verslinden? Dit kon niet eens, hij was blind.
Al zijn hele leven walgde hij van die vervloekte ogen, waarom had StarClan hem dit aangedaan? Zijn hele leven piekeren in de leegte, al wat hij zag was donker. Hij wilde Nightpaw zien, hij wilde zien welk gelaat bij deze stem hoorde. Hij wilde Spottedpaw, Doveheart, Bluestar iedereen zien. Hij wilde de maan zien, die scheen aan de hemel als een bal gevuld met licht. Hij wachtte stilletjes op de reactie van Nightpaw, zwevend in het niets.

Nightpaw was klaar met haar verhaal, ze had zojuist haar grote geheim met Jaypaw gedeeld, deels ook het geheim van Sandspots en Ashcloud. De poes, die eerst nog naar haar pootjes had zitten staren, keek nu omhoog om zijn reactie te aanschouwen. Ze zag dat hij haar aankeek, voor zover hij dat kon. Tot haar opluchting was hij niet boos, of gemeen. Nee hij kwam met wijze woorden, iets dat ze eigenlijk niet had verwacht. Niet omdat hij blind was, nee, omdat ook hij het medicine cat pad bewandelde en heel goed wist wat wel en niet mocht. De zachte woorden dat hij haar wilde helpen, maar niet wist hoe, wekte een grote dankbaarheid in haar op. Ze keek de blinde kater aan. 'Misschien is het mooier om sommige dingen niet te zien. Wanneer je de echte gruwelijke wereld niet ziet, zal je je gerust kunnen stellen met de pracht van hoe je de dingen voorstelt. Ons beeld van alles wat we als kitten te horen krijgen, dat beeld word aangetast als we ouder worden en alles zelf zien. Ik wed dat jij een mooier verbeeldingsvermogen hebt dan ik' zei ze zacht tegen hem. Haar stem klonk nog steeds verdrietig, maar ze wilde proberen hem duidelijk te maken dat blind zijn niet betekende dat je minder was. Er kon ook iets moois aan zitten, iets wat sommige katten misschien nooit zouden zien. De gebeurtenissen van de laatste paar maanden hadden haar meer na laten denken dan dat ze ooit had gedaan. Alleen zo was ze op deze woorden gekomen, de woorden die ze net had gebruikt. Misschien was alles ergens goed voor, wijzer was ze in ieder geval wel. Je kon je hele leven treuren om wat je niet had, maar zag je dan nog wel wat je wel geschonken was? De jonge poes likte haar zilveren vacht een keer en keek weer terug naar Jaypaw. Liefde zou blind maken, zou hij dan geen voorsprong hebben, omdat hij het al gewend was om niets te zien, maar op het gevoel af te gaan? De vraag bleef even in haar hoofd hangen, waarna ze hem weg schudde. De maan stond steeds hoger aan de hemel. 'Is het geen tijd dat we gaan?' zei ze tegen hem.

'Misschien is het mooier om sommige dingen niet te zien. Wanneer je de echte gruwelijke wereld niet ziet, zal je je gerust kunnen stellen met de pracht van hoe je de dingen voorstelt. Ons beeld van alles wat we als kitten te horen krijgen, dat beeld word aangetast als we ouder worden en alles zelf zien. Ik wed dat jij een mooier verbeeldingsvermogen hebt dan ik' Nog een zucht, haar woorden begonnen pijn te doen. Zij snapte niet dat de wereld al gruwelijk was als je blind was, misschien was het beter om de schade te zien. Wat als er brand was? Hoe zou hij in godsnaam moeten vluchten? Niet. Een mooier verbeeldingsvermorgen, kon kloppen. Maar wat viel er te verbeelden als je toch niet wist hoe je het je moest verbeelden.
Hij besloot er maar niet op te reageren. Het enige wat Jaypaw écht hoopte, was dat hij in de dromen van StarClan wél kon zien. Diep in zijn hart wilde hij weten hoe zijn uiterlijk was. Zijn moeder had het hem wel eens verteld, eerst had Jay namelijk gedacht das zijn vachtkleur bruin was. Met zijn ogen tot spleetjes geknepen luisterde hij verder naar Nightpaw's stem.
'Is het geen tijd dat we gaan?' Zijn hoofd knikte langzaam op en neer van ja. 'Klopt,' met een geforceerd lachje ging hij verder. 'Tis alleen nogal humoristisch dat ik geen flauw idee heb waar mijn poten staan.' Nu een wat bredere grijns op zijn gezicht verscheen stapte hij wat dichter naar Nightpaw. Hij had alleen zijn overige zintuigen om te plaatsen waar ze stond. Zijn neus voelde iets warms en zachts, toen hij snoof merkte het dat het de vacht was van de poes voor hem.
'Als je me zou willen helpen, graag.' Gromde hij tussen zijn tanden door. Hij was niet boos, niet op haar. Gewoon op zich zelf. Jay was een hopeloos geval, zo noemde hij zich zelf en vele andere katten. Het kwam er misschien een beetje bot uit, de stand van zijn ogen veranderde naar verontschuldigend. Hij kon dan wel niks zien, maar dat betekende niet dat zijn gezichtsuidrukking was verdwenen.
Zijn hoofd wendde naar de andere Medicine Cats. Hij wachtte op actie want de katten waren vrij stil geweest. Met opgetrokken wenkbrouw keek hij terug naar Nightpaw. En wachtte rustig af.

Doveheart begon een beetje ongeduldig te worden, ze hoopte dat ze snel zouden vertrekken naar Moedermuil, want ze had genoeg tijd nodig. Haar staart ging ongeduldig heen en weer en ze keek van de ene medicine cat naar de andere. Ze wilde niet echt de andere dwingen om op te schieten, maar het begon nu wel aardig lang te duren. Ze stopte haar staart toen ze merkte dat die heen en weer ging, misschien moest ze het gewoon nog een keer vragen en misschien zouden ze deze keer wel antwoord geven. Ze haalde even diep adem, ze wilde het liefst al gewoon beginnen met lopen, maar ze wist dat dat misschien een beetje raar zou zijn. "Zullen we gaan, want straks zijn we te laat." Zei ze en stond al op, als ze niet mee zouden gaan, zou ze gewoon beginnen met lopen en dan zou er vast wel iemand zijn die haar volgde. Ze bleef nu nog wel staan, maar wachtte zo geduldig als ze kon op een reactie van één van de andere medicine cats. Ze keek even naar Spottedpaw, de apprentice was overduidelijk enthousiast en dat snapte ze eigenlijk best wel, maar dat zou voor niks zijn als ze niet zouden opschieten. Ze haalde een keer rustig adem en richtte daarna haar blik weer op de andere medicine cats.

[KortX_X]