Dying lights

Onderwerp: Dying lights do 10 sep 2015 - 13:00

_{Het was nog vrij vroeg, maar in sommige huizen scheen het licht al. Het was op het moment de enige lichtbron in het gebied, het licht uit de huizen. De lucht was nog steeds donkerblauw en ook de lantaarnpalen stonden uit. De zon was in de verte al te zien, al zou het nog wel minimaal een uur duren voor de straat verlicht was door zonlicht. Shaela, een extreem kleine kattin, sprong behendig op een van de schuttingen, om beter zicht te krijgen in de straat. Haar smalle postuur leek haar niet lijken op een huiskat, maar je zou ook zeker niet verwachten dat ze een BloodClan kattin was. Ze zag eruit als een Young one, welke net begonnen was met vechttrainingen. Maar ze was al vrij lang klaar met haar vechttrainingen. Toch was ze daardoor geen sterke kattin geworden. Nee, Shaela was alles behalve sterk. Ze was snel, behendig, maar niet sterk. Haar poten waren lang en perfect om mee te rennen, maar onhandig om mee te vechten. Ze had het nooit gekund. Maar Shaela was er ergens blij mee. Ze had de liefste kittens uit zien groeien tot werkelijke vechtmachines, toen ze wisten hoeveel kracht er in hun poten lag. Ze begonnen het te genieten. Maar bij de kleine poes was dat nooit gebeurd. Ze had één keer iemand moeten doden van haar mentor, vlak voordat ze Member moest worden. Anders werd ze geen Member, had hij gezegd. Dus hij had een prooi uitgezocht, een Rogue. En dat was bijna de dood van de kattin geworden. Hij was vele malen groter, sterker. Hij bezat jaren van training. Hij was veel ouder dan haar. Zij was net één jaar en hij was minimaal vijf jaar. Het enige geluk wat ze had op dat moment was een boom, daarin ze kon klimmen toen het te erg werd. Ze was erin geklommen, met de kater op haar hielen. Ze had hem eruit kunnen trappen, waardoor hij viel. Hij landde verkeerd, viel op zijn rug en brak zijn nek. Maar als die boom er nooit geweest was, was Shaela gestorven. Nadat ze Member geworden was, had ze gezegd nooit meer iemand te vermoorden. Tenminste niet om geen reden. Zelfverdediging was te accepteren, maar ze wilde nooit meer een onschuldige ziel vermoorden. En tot nu toe was dat goed gelukt.
Ze schudde haar kop kort toen ze een lichte betasting op haar oor voelde en zag een klein vliegje wegvliegen. Ze hief haar poot op en sloeg tegen het beest. Deze raakte uit koers en vloog opzij. De grijze ogen van de poes merkten alle bewegingen op van het beest, elke keer dat de vleugels van het dier heen en weer bewogen om hem omhoog te krijgen. Ook alle geuren van het gebied drongen haar neus binnen. Ze zat vaak op deze plek, op deze schutting en herkende veel geuren. Toen ze voor de eerste keer hier kwam, rook alles overheersend naar auto's, mensen en katten. Maar na bijna 8 manen herkende ze vrijwel alles. De bomen die in bloei stonden, de bloemen in de tuinen van de mensen, het gekookte vlees in de pan van mensen, het afval. Alles was te ruiken, als je de overheersende geuren wegdrukte. Dan was alles heel bijzonder. Je rook niet alleen dikke, luie katten met hun mensen. Of de auto's, die elke morgen vertrokken. Nee, je rook een hele wereld aan menselijke geuren. En nog elke dag kwamen daar nieuwe bij.
Ze hees zichzelf overeind toen ze alles duidelijk had bekeken. Vrijwel alle huizen waren verlicht van binnen nu, maar ook de zon was hoger gaan staan. Het was tijd voor haar om weg te gaan. Ze zou wat gaan jagen, hoewel ze amper honger had. Het was gewoon een afleiding. Anders zou ze de hele dag zitten, alles bestuderen. Ze zuchtte en sloot een seconde haar ogen om wat meer wakker te worden. Ja, ze moest maar eens actief gaan worden.

{ Skinny dream of Claw!
Volgende posts worden korter, ik wilde me alleen even wat inleven in Shaela om te kijken wat der karakter gaat worden xd}

Onderwerp: Re: Dying lights do 10 sep 2015 - 14:48

Ze lag in haar mand, haar kop op haar voorpoten en de blik in haar geelgroene ogen strak op het aanrecht van haar twolegs gericht. De vrouwelijke twoleg stond met haar ellenbogen op het blad en haar hoofd in haar handen. Haar haar zat helemaal in de war, wat aangaf dat ze net uit haar bed kwam. Ze was ook veel te vroeg naar Skinny Dream haar zin. Ze had de waterkoker aangezet, waardoor er een irritant gepruttel door het huis klonk. De vrouwelijke twoleg zag er slaperig uit net als haar kat. Die baby van haar had weer de hele nacht gehuild en ze werden daar beiden kriegelig van. Het viel haar ook ontzettend op hoeveel ruzie de twolegs maakten en ze was er pas een week. Er hing een gespannen sfeer in het huis die niet meer gezond was en ze vroeg zich af of dat ook zo was geweest toen haar moeder nog geleefd had. Als dat zo was vond ze het knap dat ze het hier uitgehouden had. Ze wist niet veel over haar moeder, maar ze was zelf alweer heel wat moons verder en zo lang had haar moeder hier in ieder geval gewoond. Ze was hier geboren en nu was ze hier weer heengebracht, ooh nee meegenomen. Misschien kwam ze ooit nog een kat tegen die haar meer over Skinny Love kon vertellen, maar ze begon steeds meer het idee te krijgen dat haar moeder heel gesloten was geweest. Waarschijnlijk net zo gesloten als zijzelf was, niemand kende haar goed. Ze wisten wie ze geweest was en dat ze was gestorven, maar waar ze vandaan kwam en waar ze zich vooral mee bezig hield was onbekend. Ja, ze ging met Birdy en Lumina om maar die kattinnen had ze al gesproken en die konden haar niet echt meer vertellen. Ze besloot op te staan, ze was nu toch wakker. Ze stapte uit haar mand en liep naar haar kattenluik toe, die zachtjes achter haar dicht klepperde. Ze had niet meer door dat de vrouwelijke twoleg uit haar trance leek te ontwaken en opkeek, door het geluid wat Skinny Love ook altijd gemaakt had. Een blijk van herkenning fonkelde in haar ogen, maar dat zag de Sphynx niet meer. Nietsvermoedend liep ze haar tuin in.
Ze opende haar bek en nam de geuren van haar omgeving op. Het was vochtig in de lucht waardoor er dauw op het gras was ontstaan. Ze sloot even met een glimlach haar ogen, die geur vond ze heerlijk. Ze deed haar ogen weer open toen de geur van een andere kat haar zintuigen prikkelde. De kat was vlakbij en droeg een vreemde geur in haar vacht. Ze had nog niet over de Bloodclan gehoord, dus ze wist niet dat de kat een Bloodclanner was. Ze rook in ieder geval dat ze niet bij twolegs woonde en dat bracht bij haar altijd al wantrouwe naar boven. Ze sprong op de schutting en keek om haar heen, waarbij haar blik op de andere kattin viel. “Goedemorgen daar.” Haar stem klonk kalm en neutraal. Ze ging zitten en liet haar lange staart langs de schutting hangen terwijl ze de andere kat rustig opnam. Ze had geen haast, dat had ze nooit.

Onderwerp: Re: Dying lights do 10 sep 2015 - 16:50

_{Het had niet lang geduurd of er kwam ook leven in de plaatselijke katten. Tenminste, in één. Shaela had een kattenluikje horen kletteren, welke toevallig bij het huis hoorde waar ze voor zat. Waarschijnlijk was zelfs de schutting van het huis. De oren van de kattin bewogen naar achteren en zachte voetstapjes waren te horen. Kattenvoetstappen. Een hond of een mens waren veel luidruchtiger, dus sowieso daaraan had de kleine poes gehoord dat het een kat was. Na enkele seconden draaide de kleine poes haar kop om. Ze had gelijk. Het was geen hond of mens. Het was inderdaad een kat. Een vrij apart uitziende kat. Ze had geen haar. Was dit wat ze nou een naakt kat noemden? De gevlekte poes probeerde niet te fronsen, al was het een vrij nieuwe ervaring voor haar. Ze had nog nooit zo een soort kat gezien. Ze vond van zichzelf dat ze zich wel even mocht verbazen. Toch hield ze haar gezicht goed in plooi. Dat had ze dan wel weer goed geleerd in de BloodClan. Haar gezichtsexpressie in bedwang houden. En dat kon soms best wel handig zijn, vooral in haar geval. Ze was nooit echt goed geweest in het verstoppen van haar emoties en ze was nogal impulsief. Het had haar dan ook eeuwig geduurd tot ze het enigszins onder controle had.
De huiskat had haar ook opgemerkt en sprong op dezelfde schutting als ze kleine kattin. Ze luisterde naar de begroeting en knikte. "Een hele goedemorgen," klonk haar stem met een vriendelijke ondertoon. Ze had een nogal.. sarcastische toon in haar stem gewoonlijk, al kon ze ook dat vrij goed onderdrukken. Ze had al van jongs af aan geleerd dat ze tenminste één wapen moest hebben en aangezien dat niet vechten kon zijn, moesten het maar woorden zijn. Maar zij was met die zin zo bezig, dat het eigenlijk een dagelijks ritueel geworden was. Sarcastisch zijn. Het ging gewoon helemaal automatisch. Het was het ergste rond haar negende levensmaan, toen kon ze niets meer zeggen zonder sarcasme, maar dat was nu wel weg. Ja, ze had zichzelf goed onder controle. Dat kon je niet zeggen van alle BloodClan katten, vond de kleine poes. Ze bekeek de onbekende, oudere kat goed, waarna ze vaststelde dat het waarschijnlijk een bepaald ras was. Een naaktkatten ras. Of zo. Ze besloot er maar niets over te vragen. "Wat is je naam, als ik vragen mag?" vroeg ze geïnteresseerd. Shaela had altijd de drang gehad alles over een kat uit te vinden, voor ze er überhaupt iets tegen wilde zeggen. Het lag in haar aard, nieuwsgierig te zijn. En aandringend, dat ook wel ja. Ze fronste kort toen ze de poes opnieuw aankeek. "Je woont hier zeker nog niet erg lang? Dit is namelijk de eerste keer dat ik je zie en ik kom hier bijna.. elke dag."}

Onderwerp: Re: Dying lights do 10 sep 2015 - 21:21

Uiterst kalm ging ze door met het bestuderen van de kattin. Zonder blikken of blozen scande ze haar helemaal, voordat haar blik zich op de ogen van de andere kat richtte. Langzaam bewoog haar staart heen en weer langs de schutting en trok ze oplettend met haar spitse oren. Een zwerfkat, maar een zwerfkat die naar andere katten rook. Was dit zo’n clankat waar haar moeder haar heel lang geleden voor had gewaarschuwd? De kattin rook alleen niet echt naar bos, maar naar het twoleg park. Vreemd, heel vreemd. Ach ze zou er wel achter komen, ze zou net zo lang vragen totdat ze precies zou weten wat ze wilde weten. Ze was gehaaid en slim ze vroeg het altijd subtiel op een manier waarop het niet of bijna niet opviel. Meestal waren katten te druk bezig met te bedenken waarom ze geen vacht had of waarom ze zo mysterieus leek en daar maakte ze handig gebruik van. Het interesseerde haar echt geen ene snars wat anderen van haar dachten. Ze was het gewend dat andere katten haar uitlachten of negeerden, vaak omdat ze het niet begrepen of omdat ze haar eng vonden. Het had haar gehard en ze was oud en wijs genoeg om het van haar af te laten glijden. Ze trok zich er niets meer van aan en lachte gewoon met ze mee, waardoor ze haar dan alleen maar raar aanstaarde. En dat was precies de reden waarom ze het deed, dat gaf haar een voldaan gevoel. Ze wilden haar niet snappen, dan zorgde zij er wel voor dat ze helemaal de kluts kwijt raakten. Toen de gestreepte kattin vroeg hoe ze heette gleed er een beheerst glimlachje om haar lippen. “Skinny Dream en de jouwe?” Ze scande de kattin niet opnieuw, maar hield haar blik op die van haar gericht. Ze deed alles altijd meteen goed, een tweede keer was niet nodig. “Ik woon hier pas een paar dagen. Eerder woonde mijn moeder hier.” Verklaarde ze na de volgende vraag van de andere poes. “Jij woont niet bij twolegs.” Het was een constatering, geen vraag. “Je ruikt naar andere katten, maar ook naar het park hier vlakbij. Het heeft mij aan het denken gezet, waar kom je vandaan?” Je zag niet aan haar dat ze nieuwsgierig was al was ze dat wel degelijk. Ze was er heel goed in om haar gevoelens te verbergen.

Onderwerp: Re: Dying lights vr 11 sep 2015 - 15:44

_{De naakte kat stelde zichzelf voor als Skinny dream, waarna ze de naam van de kleinere poes vroeg. Shaela bleef kort stil en sloeg de naam op in haar geheugen. "Shaela is mijn naam," stelde ze zichzelf kalm voor, haar blik richtend op het gezicht van de poes voor haar. Hierna luisterde ze naar het volgende wat de huiskat te vertellen had. “Ik woon hier pas een paar dagen. Eerder woonde mijn moeder hier.” Langzaam knikte Shaela. Oké, dit moest ze onthouden. Waarom ze het wilde onthouden wist ze niet, maar ze wilde het gewoon onthouden. Ze onthield vrijwel alles wat ze tegenkwam, wie ze tegenkwam en wat er nieuw was of juist weg was. “Jij woont niet bij twolegs.” constateerde de huiskat vrij snel. Shaela trok kort met haar oor en knikte enigszins verbaast. “Je ruikt naar andere katten, maar ook naar het park hier vlakbij. Het heeft mij aan het denken gezet, waar kom je vandaan?” klonk er toen. Aha. Deze poes kende de BloodClan nog niet? Zou ze de andere clans dan wel kennen? "Misschien ooit gehoord van Clans? Reusachtige katten die in het bos wonen, gevaarlijke katten," klonk de stem van de kleine, gevlekte poes neutraal, al maakte ze het allemaal wel iets interessanter dan het waarschijnlijk ooit werd. Vroeger waren er gevaarlijke katten, had ze gehoord van haar moeder. Nu viel alles wel mee, had haar moeder gezegd. Ze had gezegd dat de BloodClan alleen al tegen alle clans op kon. Ze zei dat ze allemaal zwak waren, wat Shaela al te graag wilde geloven. Het zelf uitzoeken deed ze liever niet. "Er is naast de boskatten nog zo een clan, al leven die niet in het bos. BloodClan, heet het. Een clan vol psycho's, om het simpelweg te zeggen. Bloeddorstige, gestoorde katten. Ex-clan katten, zwerfkatten en zelfs huiskatten die het verkeerde pad op gegaan zijn, willen die clan in. En dan zijn er ook katten als mij, die er geboren zijn," legde ze uit. Ze was dan geen vechter, om te laten zien hoe eng de BloodClan was, maar met haar verhaaltjes kwam ze altijd al vrij ver. "En uit de clan gaan is een onmogelijke gave, vooral met onze huidige leader. Je zal er in elk geval nooit levend uit komen, ze zullen je achtervolgen tot ze je vinden en je kop eraf kunnen rukken," ging ze vrij droogjes verder. "Dus om het verhaal kort te maken, dat is mijn thuis," sprak ze met een onschuldig glimlachje. Ja, dat was haar thuis. En katten een beetje bang maken vond ze altijd leuk. Dan vluchtten ze vanzelf wel en hoefde ze verder niemand te doden. Katten angst aanjagen was toch al goed genoeg? Ze vond de blikken in de ogen van die onschuldige huiskatten altijd zo grappig, na alle sappige details over de BloodClan. Ja, dat vond Shaela vermakelijk. Sommigen vonden doden vermakelijk, zij vond praten leuker.}

Onderwerp: Re: Dying lights zo 13 sep 2015 - 8:39

Ze knikte lichtjes toen de kattin zichzelf aan haar voorstelde. “Aangenaam dan Shaela.” Ze was niet goed van vertrouwen, zeker niet als het ging om katten die anders waren dan haar. Ze was zelf ook een tijdje zwerfkat geweest, maar dat was niets vergeleken met die vreemde clans in dit gebied. Nee, daar moest ze niets van hebben. Ze liet de kattin helemaal uitpraten over de clans, voordat ze iets zei. Ze wilde haar niet onderbreken en op deze manier ving ze elk woord haarfijn op. Ze zou het nooit meer vergeten, elk beetje informatie kon haar helpen zichzelf in leven te houden. Dat wist ze maar al te goed, het had haar al heel vaak haar leven gered. Gewoonweg omdat ze precies wist wat ze moest zeggen of precies wist waar ze niet moest zijn op bepaalde tijdstippen. Ze was razendsnel en wendbaar en ze kon rake klappen uitdelen als het moest, maar sterk was ze niet. Al zag je de spieren onder haar huid, ze was gehard door het leven op straat. Toch zou ze als het op kracht aankwam niet tegen een kat op kunnen die groter was dan haar. Dus moest ze het hebben van de kennis en de gehaaidheid die ze bezat. “Ik heb wel eens gehoord van de clans. Ik weet er niet zo veel over, maar wel dat mijn moeder ooit clankat is geweest. Ze leefde in het moeras vertelde ze ons en ze waarschuwde ons voor de katten buiten op straat. Ik ben hier alleen niet opgegroeid, dus veel verder dan die informatie kom ik niet. Het deed er ook niet toe op de plekken waar ik allemaal geweest ben, daar bestonden geen clans. Wel groepjes katten, maar niet zo groot als ze hier zijn.” Begon ze toen, maar Bloodclan dat moest ze heel goed in haar kop opslaan. Het leek haar niet een groep katten om herrie mee te schoppen of een grapje mee uit te halen. Ze hield wel van grapjes, maar bij hen moest ze dus oppassen. “En hoe is het dan om tussen de gestoorde katten te wonen, zou je niet weg willen als het kon?” Ze nam de kattin voor haar scherp op. Ze zou geen beweging van Shaela missen. Haar wantrouwen was alleen maar gestegen, al was dat niet aan haar te zien. Ze was er heel goed in om neutraal te blijven.

Onderwerp: Re: Dying lights