Late night training

De zwarte kater keek opnieuw om zich heen. Hij lag nu al een tijdje in het nest, voor zover hij zag lag iedereen te slapen. Met een zucht trok hij zijn kop op van de rand van zijn nest af en hees zich rustig op zijn poten. Hij verdeed zijn tijd met dit wachten tot hij in slaap kon komen, hij kon beter zijn tijd wijs spenderen aan het trainen, dan zou hij teminste iets aan Frostlake kunnen laten zien. Rustig stapte hij uit de den. Zacht langs de nesten zodat hij niemand zou wekken. Eenmaal buiten de den keek hij even op naar de hemel, op naar starclan. Hij zou Starclan trots maken, hij zou Shadowclan trots maken, laten zien dat hij dan wel een vader in Windclan had, het niet betekende dat hij ook maar een beetje Windclan in zijn hart had, hij was in zijn ogen 100 procent shadowclan. Rustig stapte hij door het territorium heen, wat kon hij doen. Het prooi lag 9 van de 10 keer te slapen. Hij keek naar de bomen. Hij zou maar eens gaan kijken hoe goed hij kon klimmen en zwemmen.

{ E C H O P A W }

Eigenlijk was kijken naar je zusje terwijl ze sliep best saai. Tot die conclusie was de poes uit de nieuwste generatie apprentices zeker wel gekomen. Het had wel iets grappig af en toe, als Panda een wat vreemdere houding aannam, maar 't kwam sporadisch voor. Zuchtend draaide ze zich dus om, om een donker gestalte te zien, die alle slapende lichamen passeerde in stilte. Best knap, ze had hem niet gehoord. Haar trainingen zelf begonnen altijd vroeg, maar toch kon ze nu niet slapen. Daarom kreunde ze maar voor zichzelf, en ging hem achterna. Dan lag ze in ieder geval maar niet niets uit te voeren in haar nest. Vlak bij de uitgang echter, toen ze bijna geluidloos door de den was gegaan, struikelde ze over een tak en rolde ze zijdelings tegen de andere apprentice aan. "Oh snap," siste ze terwijl het gebeurde.

Heel even had hij gedacht dat het gelukt was, dat hij ongezien en zonder iemand wakker te maken, tot hij een geluid hoorde. Zijn kop schoot omhoog om er naar te kijken maar nog eerder kreeg hij een stoot tegen zijn flank. Er lag een zwart wit poesje. Niet veel jonger dan hem. Hij probeerde haar naam naar boven te halen. Ooh ja, Echopaw. Ze was in dezelfde ceremonie als hem apprentice gewonden. 'Ook een goedenavond Echopaw' begroette hij haar met een lichte grijns. Hij drukte zijn kop tegen haar aan om haar omhoog te helpen. Hij probeerde zijn lag in te houden. 'Misschien zou je wat meer op je sluipen moeten oefenen hmm' grijnsde hij terwijl hij haar rustig aan keek. Ze zou het toch makkelijk moeten, ze was best klein en ze had een vrij korte vacht, ze bleef sneller stil dan hem met zijn best grote lichaam, voor een apprentice van zijn leven, en zijn lange vacht. Hij zou vanzelf wel leren hoe hij ook als warrior stil moest blijven want volgens hem ging het nu toch behoorlijk goed.

De kater begroette haar geamuseerd, en hielp haar een beetje omhoog. Wat had ze toch met op en tegen katten vallen de laatste tijd? Nou ja, hij was de tweede, maar ze wilde hier liever niet haar signature-groet van maken. "Juist," mompelde ze met een kleine grinnik toen hij opmerkte dat ze wat meer moest oefenen met sluipen. Soms waren er nou eenmaal geen andere mogelijkheden dan de ander gelijk geven. Ze wist echt niets te zeggen. Als hij haar nou wakker had gemaakt... "Wat ging je hier doen, Innerpaw?" vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Er waren vast niet fantastisch veel redenen waarom je s'nachts de den uit zou gaan, maar hij had er blijkbaar één gevonden.