Where do we go

Het moment dat ik mijn ogen opende, merkte ik meteen dat het nest naast me leeg was. Ik knipperde even slaperig met mijn ogen, en keek ton voorzichtig om me heen. Het was nog vroeg, en een waterig zonnetje scheen pas net een beetje de den in. Een beetje teleurgesteld keek ik naar het nest naast me. Blacks nest. Ik had haar al een tijdje niet meer gesproken. Veel te lang niet, voor mijn gevoel. Natuurlijk lag dit ook aan mij, we hadden het allebei druk. Maar ik voelde ineens heel erg de behoefte om haar te zoeken, en om weer ven met z'n tweetjes te zijn. De beslissing was snel gemaakt, en ik probeerde zo stilletjes als mogelijk overeind te komen. Ik gaf een snelle lik over mijn vacht om deze een beetje in plooi te brengen, en baande me vervolgens stilletjes een weg naar buiten.
Ondanks het nog vroeg was, was het zeker niet koud. Aan de lucht kon ik zien dat het waarschijnlijk een zonnige dag werd, en ik was goed gehumeurd. Ik snoof even lichtjes. Black was niet erg lang geleden vertrokken, want ik kon haar geur nog vrij makkelijk volgen. Dat deed ik dan ook, tot ik haar zag. Ik keek toe hoe ze speels naar een vlinder sprong, zonder deze ook echt te vangen. De vogels floten vrolijk en een enorm gelukkige glimlach stond op mijn snuitje. 'Hey..' Begroette ik haar zachtjes, terwijl ik naar haar toe liep en haar een kopje gaf. De dag begon al goed.

Ik hoorde hoe ze zachtjes spon, en een gevoel dat ik enkel kon omschrijven als verliefdheid vervulde me. Het voelde goed om haar weer zo dicht bij me te hebben, en ik had haar meer gemist dat ik wilde toegeven. Het was voor mij nooit helemaal duidelijk geweest hoe het nou precies zat tussen ons, maar als het aan mij lag .. Ik durfde om eerlijk te zijn nooit echt te zeggen dat we echt een "stelletje" waren, omdat ik bang was om iets verkeerd te zeggen. Maar hier, zo met zijn tweetjes, maakte het me eigenlijk niet zo veel uit. Niets maakte me echt iets uit. "God, Ember, je zal vast wel warrior worden bij de volgende ceremonie," Sprak Black, en ik grijnsde trots. 'Hopelijk wel ja, anders lig ik als elder nog tussen al die apprentices." Mauwde ik plagend. Ik ging zitten, en krulde mijn staart om mijn poten. 'Toen ik bijna apprentice werd, deed ik het haast in mijn broek. Maar nu.. Ik heb er nu wel meer vertrouwen in.' Gaf ik toe. 'Maar ik ga je wel missen hoor, naast me.' Dat was waar, het enige wat ik jammer vond van het warrior-worden was dat ik niet meer bij haar in de den zou slapen.

Ik was niet de enige die was gegroeid. Het viel me op dat ook Black steeds volwassener begon te worden. Ze was best een stuk groter geworden, en je kon zien dat ze hard trainde. Maar ze was nog altijd mooi als altijd. "Je ziet er ook uit alsof je je beter voelt," Ze glimlachte, en ik glimlachte terug, zoals altijd. Als ik haar zag lachen was het alsof alle spieren in mijn snuit getriggerd werden en ook moesten glimlachen. "Niet meer zo.. klein. Je bent een echte kater geworden." Ik grijnsde scheefjes. Ze had wel gelijk. Ik was echt helemaal klaar om warrior te worden. Ik glimlachte liefjes bij haar laatste opmerking. Ik wist dat niet alleen ik, maar ook mijn broer en zusje veel voor haar betekenden, vooral na alles wat er met haar ex-pleegmoeder gebeurd was. Straks zou ze daar in haar eentje zitten.. Ik zou dat helemaal geen prettig idee vinden. 'Ik hou een plaatsje voor je vrij.' mauwde ik, deels plagend, maar ook een beetje geruststellend bedoeld. Ik glimlachte weer liefjes naar haar. Nu ik hier zo zat, besefte ik me maar al te goed hoe veel geluk ik met haar had.

Ik zag dat ondanks dat Black even grinnikte, er toch een weemoedige blik in haar mooie oogjes lag. Ik snapte hartstikke goed waarom, en wilde maar al te graag dat ik er iets aan kon doen, maar ik moeilijk opeens jonger worden. Toch? Ik voelde haar kopje tegen me aan, en spon troostend. "Als we stil zijn, kan ik ook wel naar binnen sneaken om bij jullie te komen liggen." Ik grinnikte even. Misschien. En dan gezellig alle grumpy-warriors die dertig manen ouder waren chagrijnig maken. Dat was ook wel iets waar ik tegen op zag. Nu lag ik nog gezellig met allemaal leeftijdgenootjes, en ik zelfs één van de oudsten. In de warriorsden zou ik de jongste zijn, met veel grotere leeftijdsverschillen.. 'Gezellig,' Antwoordde ik tenslotte, terwijl ik haar een plagend porretje gaf. Ik zuchtte even, en genoot van het moment. Ik hield van de vroege ochtend. Lekker rustig, niet zo broeierig. De ochtend was de beste tijd van de dag. "Denk je dat je al meteen een leerling toegewezen zal krijgen?" Ik fronste even. Daar had ik nog helemaal niet over nagedacht. 'Ik hoop het niet,' Mauwde ik. 'Dan voel ik me meteen zo .. oud. En ik denk niet dat ik dat al zou kunnen.' Gaf ik toe.

{Sorry dat 'ie zo laat is}