Somebody to lean on

Op de felicitatie na tijdens de ceremonie zelf had Lizardkit nog helemaal nog niets van haar vader gehoord. Het was dan ook nog maar een twee-tal dagen geleden, maar Lizard had toch gehoopt om Whitelion nog eens te zien. Ze was namelijk tot Medicine cat apprentice genoemd, iets wat een hele eer was en je zou verwachten dat je als deputy ook wel eens langs zou komen, maar nee. Misschien was haar vader wel gewoon vergeten om even langs te komen? Dat kon toch. Hij was misschien druk bezig geweest met andere dingen? Toch had ze graag iemand waarom ze kon terug vallen. Niet dat ze niet kon terug vallen op Sparrow, maar hij zou al meer over haar teweten komen dan haar vader zelf. Dat wist ze gewoon nu al. En dat was ook een reden meer om wat meer op te letten. Ze wilde namelijk niet dat haar evenwichtsprobleem boven zou komen. Dat zou haar alleen maar in de weg staan en de vooroordelen zouden daarvoor alleen maar door gaan opstapelen. Haar oortjes schoven enthousiast naar voren toen ze haar vader eindelijk een moment alleen zag staan. Toch zou ze niet te lang mogen blijven, want ze zou namelijk vandaag voor het eerst gaan trainen. "Papa!" mauwde ze direct en trippelde met geheven staart naar hem toe.

De kater schrok op toen opeens iemand zijn naam riep. Zijn ogen schoten open, en hij vervloekte zichzelf binnenin. Was hij echt al staand in slaap gevallen? De nachtmerries die hem 's nachts najaagden deden echt slechte dingen tot zijn gezondheid. Hij was de hele tijd moe, en hij had zelfs gemerkt dat het moeilijker werd om katten te verstaan, of om verre dingen goed te zien; waarschijnlijk had het ook een effect op zijn kracht, maar dat was niet zo goed te merken aangezien hij toch nooit echt zijn volle kracht gebruikte. Whitelion liet een klein glimlachje op zijn gezicht verschijnen en onderdrukte een geeuw terwijl hij Lizardpaw een likje over haar kop gaf. "Hallo meisje"

Ze gaf hem een vluchtig kopje en zette zich vervolgens voor hem neer. Er was iets aan zijn houding dat anders leek, maar ze kon niet direct zeggen wat het precies was dus besloot ze maar daarover te zwijgen. "Waarom heb ik je niet gezien?" mauwde ze en keek hem een beetje strak aan. Hoe kon ze hem nu trots maken als hij haar nooit zag? Hij maakte het wel heel moeilijk voor haar.

De grote kater wist nog net een nieuwe geeuw binnen te houden, en haalde ietwat ongemakkelijk zijn schouders op. Tuurlijk, hij was blij dat ze apprentice geworden was, maar hij had gewild dat ze een sterke warrior zou worden, zoals hij. "Druk..", mompelde Whitelion terwijl hij ging zitten. Ze zou hoe dan ook een sterke poes worden, daar was hij zeker van. Ze was immers zijn dochter, en dochters van hem werden altijd sterk en zelfstandig. Zoals Chainreaction, al was dat pijnlijk om aan te denken. Hij wou alleen maar goed doen..

"Druk..," Even wiebelde de jonge apprentice met haar oortjes bij het simpel antwoord van de kater. "Maar je kon toch wel even bij me langs komen?" mauwde ze lichtjes teleurgesteld. Lizardpaw zwiepte zachtjes met haar staart en richtte zich iets meer op, wachtend op zijn antwoord. Ergens vond ze het heel jammer dat haar vader deputy was. Veel tijd had hij niet meer en dat was wel iets wat ze heel hard gemerkt had. Als kitten was dat nooit iets waar ze direct aandacht aan bestat, maar nu ze een paar dagen apprentice was drong het wel tot haar door hoeveel de kater wel niet in de weer was.

De grote kater forceerde een kleine glimlach op zijn gelaat en keek neer op zijn dochter, die al apprentice was. Nog neit heel lang, maar toch leek het een eeuwigheid geleden dat ze nog een kleine kitten was, liggend aan de buik van haar moeder.. De moeder die ze pas terugzag als ze naar de sterren ging, naar Starclan. De moeder die hij waarschijnlijk nooit weer zou zien, want Starclan zou hem vast het plezier van een rustig leven na de dood gunnen. Waarschijnlijk zou hij het moeten doen met Dark Forest, bij de andere moordenaars, verraders en andere slechte katten. Whitelion zuchtte even en gaf toen zachtjes antwoord aan Lizardpaw. "Ik zal je vaker komen bezoeken, oké?" Hij klonk vermoeid, zijn zware stem was schor.