So crowded yet so alone

Onderwerp: So crowded yet so alone za 19 sep 2015 - 22:10

Met trage pootstappen kwam de calico kattin het kamp binnengewandeld. Een thuis dat niet meer als thuis had aangevoeld sinds het vertrek van haar vader. Nog steeds had ze Everstar niet vergeven en verafschuwde ze het feit dat ze de echte dader tot deputy had benoemd. Een moordenaar, verrader en leugenaar. Hoe had ze het ooit in haar hoofd kunnen halen? De kattin schudde haar kopje en wierp de twee konijnen die ze gevangen had op de prooistapel. Hierna pakte ze er een klein veldmuisje voor haarzelf uit en trippelde ze ermee naar de plek waar ze haar eten altijd opat. Enkele katten liepen haar voorbij, maar slechts enkele wierpen haar ook werkelijk een blik toe. Blikken die vooral bestonden uit verwarring en angst; angst omdat ze niet goed wisten wat ze nu precies moest voorstellen en om het feit dat ze dit niet wisten waren ze bang. Bang voor het ongekende. Een zucht verliet haar bekje, de brandende blikken negerende terwijl ze een hap van het vlees nam.

Open~

Er was een bittere uitdrukking van zijn gezicht af te lezen. Hij had het kunnen weten, hij had het kunnen voorspellen. Whitelion vond het maar niks dat hij zijn dochter tot zijn apprentice verkozen had. Toch had hij Lizardpaw als de meest geschikte jonge kat gezien die de tradities van het woud voort zou gaan zetten in de toekomst. Hij liet zijn blik wat kalmeren toen hij door het kamp heen stapte en naar de prooistapel liep, om er een wat oudere prooi vanaf te halen. Dat deed hij voordat ze bij hem met iets vers aan zouden komen zetten, dat mocht wat hem betreft naar de Queens en hun kittens. Sparrowfeather vond het altijd wel fijn om alleen te eten, maar voor vandaag besloot hij eens een gezelschap te zoeken. Spottedwish oogde in zijn blik wat alleen, dus stapte hij op de calico af. "Erg als ik bij je kom zitten?" mauwde de gestreepte kater nadat hij zijn veldmuis voor zijn poten had laten vallen. Dat was immers een prooi die vaak gevonden werd in WindClan territorium.

Redelijk verrast was ze wel, maar natuurlijk liet ze dit niet doorschemeren in haar blik toen ze opkeek om diens blik te ontmoeten. Wat ongeïnteresseerd haalde ze haar schouders op en vestigde ze haar amberkleurige ogen weer op het muisje voor haar poten. "Doe maar wat je wilt," Sprak ze slechts, niet kil maar eveneens ook niet vriendelijk. Ze was nou eenmaal enorm veranderd sinds het hele gedoe, en dit viel dan ook af te lezen van de manier waarop ze zich gedroeg en hoe ze eruit zag. Alhoewel ze nog steeds enorm veel leek op de overleden krijger genaamd Spottedleaf, had ze wel vele spieren gekweekt en dit viel dan ook te zien onder haar halflange gevlekte pels. Dus niet enkel haar gedrag was veranderd maar ook haar aanzicht. Katten zouden haar dus niet langer meer beschouwen als die kleine, waardeloze krijger die slechts gewaardeerd werd door haar vader die deputy was. Nu dat Lionroar verbannen was, had ze het gevoel gekregen dat ze zich meer moest gaan bewijzen. Vele slapeloze nachten waarin ze het territorium introk om te trainen waren hier het gevolg van geweest.

Hij merkte duidelijk dat Spottedwish was veranderd sinds hun vorige gesprek. De kater kantelde zijn kop, maar besloot geen vragen te stellen voor nu. Het viel hem meteen op dat ze meer spieren had gekweekt, wat erop wees dat ze meer trainde dan voorheen. De kater liet zijn achterwerk zakken, als hij niet zo met zijn poot had gezeten zou hij ook wel wat meer trainen, maar daar kwam nou eenmaal niet zoveel van. "Gaat alles goed met je?" vroeg hij toen neutraal, expres ervoor zorgend dat er geen bezorgd toontje in zijn stem zat, het was eerder oprechte interesse. Hij had geen zin om warriors op hun lip te gaan zitten wat hun gezondheid betrof, maar het was niet verboden om iemand te vragen hoe het ging. Ondertussen nam hij een hap van zijn prooidier.

Spottedwish draaide één oortje in de richting van de bruine kater en knauwde even op het ondertussen al gemalen vlees voor ze het doorslikte. Wou ze wel antwoorden op die vraag? Om alsnog neutraal te blijven had ze besloten dat wel te doen. Een onopvallende zucht verliet haar bekje waarna ze even snel haar schouders ophaalde. "Zoals gewoonlijk," Besloot ze te zeggen, niet echt een antwoord gevende op diens vraag. Ze wierp snel even een giftige blik op een krijger die haar argwanend aankeek en keek vervolgens abrupt de andere kant op. Ondertussen had ze haar eten opgegeten en had ze wat zand over de botjes ervan gegooid. Uiteindelijk stond ze op en maakte ze aanstalten om naar de uitgang van het kamp te lopen. "Dag." Sprak ze kort.

Vrolijk trippelde hij rond, niet zeker waarnaar opzoek maar sowieso naar iets. De kater keek een poes aan die weg liep, ze zag er best aardig uit. Vrolijk stopte hij voor haar zodat zij dat ook moest doen. "Hallooooo!" Riep hij, ze leek niet al te blij maar daar zal hij wel voor zorgen.

Onderwerp: Re: So crowded yet so alone