|
| Julia 906 Actief We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward
| |
| Onderwerp: Just life isn’t enough… do 27 aug 2015 - 15:26 | |
| Zonder aarzeling stapte ze de grens van het Windclan territorium over, richting Fourtrees. Het gebied wat Windclan van de Thunderclan scheidde. Ze zoog wat afwezig op haar wangen totdat ze bloed proefde, dat had ze heel vaak omdat ze dat altijd deed als ze in gedachten was. Daardoor had ze altijd wondjes binnen in haar bek, maar veel last had ze er niet van. Huid in haar bek heelde snel, dus maakte ze het alleen weer open als ze erop zoog. Ze smakte even om het bloed weg te krijgen en keek om haar heen toen ze Fourtrees bereikte. Ze zette af op haar achterpoten en schoot een boom in. Ze ging op de eerste tak die ze tegenkwam liggen, haar staart hing naar beneden waardoor die als enige te zien was als je er onder stond. De rest van haar ging verborgen tussen de bladeren. Haar oren wiebelden kalm terwijl ze langzaam met haar staart bewoog. Soms wilde ze meer, meer dan dat ze kon krijgen. Was dat egoïstisch? Waarschijnlijk wel, maar ze trok zich daar niet zo veel van aan.
[First Thornpaw] |
| | | <3 397 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… do 27 aug 2015 - 18:36 | |
| Thornpaw hoorde zijn ademhaling versnellen en voelde zijn flanken zwoegen terwijl hij achter een muis snelde. Zijn klauwen waren naar buiten geklapt en zijn ogen bleven geconcentreerd op het grijs hangen dat zich probeerde te verbergen tussen de bladeren. De bewegingen van de bosgrond verraadden hem echter. Het duurde niet lang voordat de snelle Apprentice de muis weer op het spoor was. Hij rende er nu echt vlak achter, kon hem bijna aanraken met zijn poot. En dus sprong hij met uitgestoken klauwen. Hij had echter niet in de gaten dat hij al bij Fourtrees was en dat de grote eik zich vlak voor zijn neus bevond. Hij kon ook niet meer remmen. Hangend in de lucht zag hij de eik op zich afkomen en krijste hij van schrik. De muis piepte ook, maar wist nog nét op tijd van Thornpaw’s klauwen weg te schieten. En dus knalde de kater met zijn flanken recht tegen de eik. Hij zuchtte terwijl hij zich verslapt tegen de eik naar beneden liet glijden. Hij vloekte omdat de prooi hem wéér was ontsnapt en keek ontmoedigd naar zijn witte voorpoten. Hij richtte vervolgens zijn blik op zijn omgeving om te zien of iemand zijn fout had gezien. Snel kwam hij van de eik overeind en toen hij zich omdraaide, zag hij dat hij een bloedspoor had achtergelaten. Hij keek gauw naar zijn poten en zag dat zijn schouder een beetje bloedde vanwege de klap met het schors. Hij gaf gauw een lik over de pijnlijke snee en zuchtte geërgerd. Vervolgens liet hij zijn blik naar boven glijden om de hoogte van de eik nog eens bewonderen en schrok zich haast dood toen hij een andere kat zag zitten. Meteen schoot hij overeind en gaf een beschaamde lik over zijn borst. ‘Dat heb je toch niet gezien, hè?’ vroeg hij achterdochtig aan de poes, maar er was duidelijk in zijn stem te horen dat hij zich schaamde en verlegen zijnde keek hij weer naar zijn witte voorpoten waar kleine druppeltjes op bloed terechtkwamen. |
| | | Julia 906 Actief We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… vr 28 aug 2015 - 11:23 | |
| Ze schrok zich echt een ongeluk, waardoor haar nekharen overeind kwamen toen een harde dreun de stilte verbrak. Ze boorde haar nagels in de tak en keek vervolgens naar beneden. Waar ze zag hoe een jonge Thunderclan apprentice langs de stam naar beneden gleed. Haar oren gleden in haar nek terwijl ze hem koeltjes aankeek. Het duurde een tijdje voordat hij haar doorhad, wat niet vreemd was aangezien ze zich goed had verborgen. Ze proefde de geur van bloed op haar tong, voordat het haar neus binnendrong. Haar blik gleed even naar zijn schouder, maar daarna keek ze hem weer aan. “Nee hoor, het viel totaal niet op hoe jij door de boom probeerde te lopen.” In haar stem klonk toch een vleugje sarcasme terwijl ze langzaam haar kop schudde. Ze stond op en sprong uit de boom, waardoor ze precies voor hem terecht kwam. Rustig zwiepte ze met haar staart terwijl ze zijn reactie peilde, die was beschaamd en verlegen. Misschien moest ze niet te hard zijn voor dit jonge ding. Toch was hij een kater en zorgde dat ervoor dat ze een lichte afkeur voelde, helemaal omdat hij uit een andere clan kwam. “Ik hoef je vast niet uit te leggen dat een boom niet voor je aan de kant gaat.” Ze grinnikte zacht voordat ze ging zitten, haar staart losjes achter haar. “Maar zeg eens wat doe je hier?” Vroeg ze toen op een koele maar niet vijandige toon, het lag meer tegen het neutrale aan. Al straalden haar goudgele ogen argwaan uit. |
| | | <3 397 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… vr 28 aug 2015 - 12:51 | |
| Elk ander zou hebben gelachen als hij die opmerking naar zijn kop geslingerd zou hebben gekregen, maar Thornpaw keek enkel nog meer beschaamd naar zijn poten terwijl zijn oortjes nu echt naar beneden begonnen te hangen. Hij voelde frustratie opkomen omdat hij het zo graag goed wilde doen voor zijn Clan, maar het leek net alsof de StarClan wilde dat hij nooit zijn eerste prooi zou vangen. Hij keek een beetje afwezig naar zijn voorpoten die nat werden van het bloed, maar keek op toen de poes zich vlak voor hem bevond. Zijn oortjes trokken wat naar achteren bij haar opmerking, maar toch trilden zijn snorharen lichtelijk geamuseerd en verdween zijn frustratie. ‘Nee, dat hoeft niet,’ mauwde hij. Vervolgens luisterde hij aandachtig naar welke vraag ze stelde. Hij fronste even zijn voorhoofd. Tja… wat deed hij hier? Hij was niet eens bezig geweest met zijn omgeving. Al wat hij dacht was dat hij die muis graag in zijn voorpoten wilde hebben, maar dat ging dus mooi niet door. Die gedachte bracht de frustratie weer een beetje terug. ‘Ik was een muis aan het achterna jagen,’ legde hij uit. ‘Ik ben hier niet echt met een reden gekomen. De muis heeft me naar hier geleid. Ik wilde hem zo graag vangen dat ik niet echt aan het opletten was.’ Hij haalde onbehaaglijk zijn schouders op. Hij hoopte dat hij de ThunderClan nu niet voor schut zette door het zo uit te leggen. Hij wist dat hij een beetje de mislukkeling was van de Clan op dit moment, maar het werd heus wel beter! Als hij een mentor zou krijgen of zijn Clangenoten zouden moeite in hem steken om hem meer dingen te leren, dan zou hij net zo goed worden als hun. Hij hoopte dat die schaamte en de verlegenheid ook op een dag zouden wegtrekken, want hij vond het een ergerlijke eigenschap. Hij was liever moedig, sociaal, loyaal en goed in jagen. Verlegenheid en beschaamdheid pasten daar echt niet tussen in dat rijtje. ‘En jij?’ stelde hij beleefd een wedervraag. Een korte stilte. 'U,' verbeterde hij zich gauw. Zijn oren begonnen te gloeien. Hij had het tegen een Warrior, ja! |
| | | Julia 906 Actief We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… vr 28 aug 2015 - 14:36 | |
| Ze bleef hem aankijken. Ze wende geen moment haar blik van hem af. Ook al was hij jong, hij kon haar wel iets aandoen in een moment van onoplettendheid en ze vertrouwde het niet. Ze was sowieso niet goed van vertrouwen en helemaal niet als het op katers aankwam. Toen hij zei dat ze het niet hoefde uit te leggen, glimlachte ze toch even. Haar oren stonden nog steeds naar achter, maar niet meer zo plat in haar nek als toen ze tot de ontdekking kwam dat ze niet meer alleen was. Al vertrouwde ze het nog steeds niet, maar dat was totaal niet vreemd bij haar. Al werd ze daarom wel vaak gezien als chagrijnig of egoïstisch. “Je mag niet jagen bij Fourtrees dat weet je toch wel?” Haar stem klonk streng. Zo praatte ze ook tegen haar kittens als ze iets stouts hadden gedaan. “Je hoort altijd op je omgeving te blijven letten. Je wil niet dat er opeens een Bloodclanner of een vos voor je neus staat, niet?” Toen hij de wedervraag stelde en zichzelf daarna verbeterde wende ze even haar blik af. Ze keek naar boven, naar de tak waar ze daarnet nog gezeten had. Voordat ze hem weer aankeek en zijn vraag beantwoorde. “Ik wilde even alleen zijn. Ik ben heel graag bij mijn kittens dat is het niet, maar soms kan ik even de druk niet meer aan. Het is dan alsof er steeds meer gewicht op mijn schouders drukt en alleen zo kan ik dat kwijt raken.” Zei ze eerlijk. Ze kon wel een dom verhaal gaan ophangen, maar het was geen geheim dat ze soms even weg ging. Dus ze kon het net zo goed tegen hem vertellen. “Wat is je naam?” Vervolgde ze haar volgende vraag die ze aan hem wilde stellen. Ze was nou eenmaal nieuwsgierig, ook al was ze in gezelschap die ze liever kwijt dan rijk was. Dan nog kon ze het niet laten om meer te weten te komen. |
| | | <3 397 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… vr 28 aug 2015 - 15:00 | |
| Thornpaw keek haar verschrikt aan toen ze zei dat je niet mocht jagen bij Fourtrees. Nee, dat wist hij dus niet. En waarom kwam dat? Omdat niemand in het kamp hem iets vertelde. Maar dat mocht deze poes niet te weten komen. Dadelijk dacht ze echt dat hij een zielige ThunderClan-cat was en dus knikte hij iets te snel. ‘Ach, die kan ik wel aan,’ zei hij stoer, maar je hoorde makkelijk aan zijn stem dat hij zo’n ontmoeting zeker niet wilde. Hij wist echter wel dat als het ooit op ontmoeting met die twee zou aankomen, dat hij zijn best zou doen om zijn Clan te beschermen. Hij wist dat hij niet veel kon uithalen met het kleine lijfje dat hij nu had, maar hij zou zeker zijn best doen om snel vechttechnieken te leren zodat hij zijn Clan kon beschermen zoals een echte Apprentice dat kon. Hij luisterde aandachtig naar de reden waarom ze hier was en knikte begrijpend. Hij was misschien jong, maar hij begreep wel vrij veel van andere katten. Zijn vechttechnieken en jachthoudingen waren misschien bagger, maar hij was zeker niet traag van begrip. Dat was ook de reden waarom hij dacht dat hij het wel ging schoppen tot een Warrior worden. ‘Je hebt gewoon tijd voor jezelf nodig,’ mauwde hij begrijpend. Hij had geen idee hoe het was om kittens te hebben of de druk van een Warrior op zijn schouders te hebben, maar hij wilde dat wel graag weten. Het tweede dan, want hij dacht nog lang niet aan kittens of een partner krijgen. Dat waren dingen waar hij echt tot later mee ging wachten. Of misschien wel helemaal nooit. Wie weet bleef hij wel zijn hele leven alleen. Dat vond hij niet eens zo erg. ‘Thornpaw,’ beantwoordde hij de vraag vriendelijk. ‘Van de ThunderClan,’ voegde hij er trots aan toe als ze dat nog niet door had gehad. Hij stak even zijn kopje fier in de lucht, maar dat deed pijn aan zijn schouder. Pas nu richtte hij zijn aandacht op zijn lichtelijk bloedende schouder en begon de snee wat droog te likken wat best wel prikte. ‘En u?’ vroeg hij. ‘Hoe heet u?’ Hij opende zijn bek zodat hij haar geur kon ruiken. Het rook niet naar vis, dus ze was in elk geval niet van de RiverClan. Ook rook had ze geen bloedgeur, dus van de BloodClan was ze ook al niet. ‘Bent u toevallig van de WindClan of van de ShadowClan?’ vroeg hij nieuwsgierig. |
| | | Julia 906 Actief We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… ma 31 aug 2015 - 14:36 | |
| Ze schudde haar kop terwijl ze hem strak aankeek. “Nee, dat kun je niet.” Ze was hard, maar wel duidelijk. De jonge kater zou niet tegen een Bloodclanner of vos op kunnen. Ook zij had daar nog moeite mee en ze ontweek het sowieso het liefst. Ze had een hekel aan vechten, omdat dat altijd uitdraaide op pijn en ze kon niet tegen pijn. “Je bent dood als dat gebeurt.” Ging ze onverstoorbaar verder, zonder om zijn gevoelens te denken. Ze kon hem nou wel heel erg kwetsen en dat had ze zelf niet eens door. Toen het gesprek naar haar ging en de Thunderclanner leek te begrijpen waarom ze bij Fourtrees was, knikte ze. “Ja, anders wordt ik gek. Mijn kittens hebben niet aan me als ik rusteloos ben.” Vervolgde ze toen. Wanneer er te veel druk op haar schouders lag werd ze snauwerig en chagrijnig en dat had alleen maar negatieve invloed op haar kleintjes. Dus was dit de beste oplossing, vond ze. Er ontstond een geamuseerd grijnsje om haar lippen toen hij zichzelf eerst voorstelde en dat daarna verduidelijkte met de clan waar hij in zat. “Dat had ik al geroken ja. De geur van het bos hangt duidelijk in je vacht Thornpaw, dan is het niet moeilijk te raden in welke clan je zit.” Toen hij naar haar naam vroeg, zoog ze weer even op haar wangen voordat ze antwoord gaf. “Mijn naam is Brindleleaf een Queen van de Windclan.” Bevestigde ze zijn vermoedens. “de Shadowclan stinkt naar moeras en ik hoop niet dat je vind dat ik stink.” Het geamuseerde grijnsje verscheen weer om haar lippen. |
| | | <3 397 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… do 3 sep 2015 - 7:24 | |
| Thornpaw had zijn oortjes zielig laten hangen toen de poes hem er heel duidelijk op duidde dat hij nog niet bereid ging zijn om iemand van de BloodClan of een vos aan te kunnen. Het kon hem eerlijk gezegd ook niet schelen of hij het wel of niet kon. Als zijn Clan in gevaar zou zijn, zou hij er alles aan doen om het te beschermen. Zelfs door tegen de BloodClan of tegen een vos te vechten. Dat maakte hem niet uit, zolang ze maar konden zien dat hij een loyale kater was. En door kon geen enkele kat van een andere Clan aan twijfelen. Zijn blik gleed naar de poes toen ze zichzelf voorstelde. Ah, ze noemde dus Brindleleaf. Dat ze een Queen was had hij al wel kunnen raden omdat ze haar kleintjes in hun gesprek had aangehaald. Niet dat alle poezen die kleintjes hadden geen Warrior’s waren, maar… ja. Hij schudde snel zijn kopje. Nee, ze stonk niet. Ze had zelfs een zoete geur rond haar heen hangen die hij wel apprecieerde. Niet dat hij zo dom was om dat te zeggen, want dan voelde zij zich vast en zeker ongemakkelijk. ‘Je stinkt niet,’ beaamde hij nog eens extra. Hij besloot om het op een ander onderwerp te laten komen, want dadelijk zou hij zich wel verspreken. En hij wist niet hoe deze poes op een compliment ging reageren. ‘En hoe heten je kittens? Hoe oud zijn ze?’ vuurde hij nieuwsgierig zijnde twee vragen tegelijkertijd op haar af terwijl zijn bleekgroene ogen haar vragend aankeken. Hij voelde zijn vacht weer onbehaaglijk prikken bij het idee dat hij wéér aan het socialiseren was met iemand buiten de Clan, maar deze keer voelde het minder erg omdat het bij Fourtrees was. Dat was makkelijker uit te leggen als er een patrouille langs zou komen. |
| | | Julia 906 Actief We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… do 3 sep 2015 - 15:24 | |
| Ergens voelde ze zich toch wel een beetje schuldig toen hij zijn oren liet hangen, maar ja ze moest duidelijk zijn toch? Ze wilde hem geen grootsheidwaanzin geven en dat hij dan dacht dat hij al groot en sterk was, dan was het haar schuld als hij vermoord werd. Dit was beter, had ze hem in eider geval gewaarschuwd. Het deed haar goed toen hij zei dat ze niet stonk, gelukkig maar. Ze ging er verder niet op in, maar beantwoorde in plaats daarvan zijn vragen. “Mijn dochters heten Mousekit en Polarkit en mijn zoontjes Quietkit en Puddlekit. Ze zijn nou vier manen oud en ze groeien zo hard.” Even gleed haar blik naar haar voorpoten. Eigenlijk zat dat haar dwars, omdat ze bang was dat ze haar straks niet meer zagen staan. Dan was ze alleen nog maar de kattin die hun op de wereld had gezet, maar niet de geweldige mentor die hun geleerd had hoe je een goede warrior kon zijn of niet de leider waar ze tegenop konden kijken. Ze was maar een simpele warrior, die ook nog een angst had voor pijn. Nee, geweldige moeder was ze. Ze was bang dat ze zich dat op een gegeven moment zouden beseffen, dan was ze niet belangrijk meer. Maar was ze überhaupt ooit wel belangrijk geweest. “Heb jij nog broertjes of zusjes?” Vroeg ze toen aan Thornpaw, om van onderwerp te veranderen. |
| | | <3 397 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… ma 7 sep 2015 - 7:31 | |
| Thornpaw merkte aan de poes dat zijn afleidingsmanoeuvre gewerkt had. Gelukkig, want hij vond het onderwerp of ze stonk maar een vreemd onderwerp. Konden katten dat niet van zichzelf ruiken? Hij had echt geen idee. Hij nam aan dat als je uit je bek stonk dat je het niet van jezelf kon ruiken, maar als die geur als een waas om je heen hing toch wel? Nou ja, zoals hij al zei: vreemd onderwerp om over door te gaan. Hij keek haar geïnteresseerd zijnde aan toen ze over haar kittens vertelde. Een lichte glimlach kwam om zijn lippen toen hij de creatieve naamkeuze hoorde. ‘Mooie namen,’ snorde hij dan ook gelijk. Hij wist niet zo goed wat hij van zijn naam moest klinken. Thornpaw klonk wel stoer en zo, maar… het gaf eigenlijk een slecht beeld weg van zijn karakter. Net alsof hij gemeen was qua karakter, terwijl dat eigenlijk helemaal niet het geval was. Zijn nagels waren wel redelijk scherp, maar was dat niet zo bij alle katten? Hij vond zichzelf daarop niet echt een uitzondering. Maar er moest toch een reden zijn dat ze je een bepaalde naam gaven, right? Ach ja. Hij zou er zijn kopje maar niet te hard over breken. Hij klemde zijn kaken op elkaar bij de vraag die hij keek en keek even bedroefd naar zijn voorpoten. ‘Ik had een broertje,’ mompelde hij, nadruk leggend op ‘had’ zodat ze zou begrijpen dat zijn broertje er niet meer was. ‘Maar vanaf zijn geboorte heeft StarClan al besloten dat hij met hun zou jagen.’ Zijn toon was vriendelijk om aan te geven dat zijn broertje bij de geboorte was gestorven, maar toch kon je de pijn in zijn ogen zien flitsen. ‘Zijn naam zou Blackkit zijn geweest en hij zou echt één van de dapperste krijgers van ThunderClan zijn geweest. Misschien wel dapperder dan mij.’ Zijn stem klonk overtuigd en hij stak zijn net nog naar beneden hangende bedroefde kopje trots in de lucht. |
| | | Julia 906 Actief We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… ma 7 sep 2015 - 12:46 | |
| Even keek ze naar haar voorpoten, voordat ze Thornpaw weer aankeek. “Dat spijt me voor je.” Zei ze zacht. Het was niet haar bedoeling geweest om zo’n gevoelig onderwerp aan te snijden. “Ik weet hoe het voelt om een broertje kwijt te raken.” Even verscheen er een verdrietige glans in haar goudgele ogen, maar die verdoezelde ze snel weer. “Je moet jezelf nooit aanpraten dat iemand beter geworden zou zijn dan jij, dat blijft je je hele leven achtervolgen. Je moet gewoon tegen jezelf zeggen. Ik ben goed zoals ik ben, veranderen ga ik toch niet.” Ze was een stuk vriendelijker geworden naar de jonge kater. Al bleven haar oren iets wantrouwig opzij staan. Dat zou ook wel zo blijven, hij was nou eenmaal een kater en een kater van een andere clan nog wel. Maar ze was niet meer zo kort door de bocht en zo snauwerig. Ze begreep ook wel dat hij al veel had meegemaakt en het zou oneerlijk zijn als ze zo bot bleef doen. Dus deed ze haar best wat voorzichtiger met hem te zijn en ze hoopte dat dat zou lukken. |
| | | <3 397 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… di 15 sep 2015 - 7:38 | |
| Thornpaw kneep kort zijn ogen samen ten teken dat hij haar woorden met de bedoeling om hem te condoleren apprecieerde. Er waren weinig katten in zijn Clan aan wie hij dit persoonlijk had verteld, maar de meesten wisten het sowieso wel omdat zoiets nu eenmaal snel rondging. Het was niet dat hij echt zijn kopje liet hangen van bedroefdheid als hij aan zijn broertje dacht, maar als hij het moest vertellen, merkte hij dat hij wel eens dacht aan hoe het geweest zou zijn als zijn broertje niet was gestorven bij zijn geboorte. Als ze samen rond konden rennen in het woud, kattenkwaad uit konden halen en sommige regels aan hun poot konden lappen. Helaas was dat alleen iets waar hij van kon dromen. Maar soms als hij in zijn nest lag en hij sloot zijn ogen, zweerde hij dat hij de warme geur van moedermelk vermengd met de geur van zijn pasgeboren broertje nog kon ruiken. Natuurlijk was het lijfje wel even warm geweest, maar zijn broertje had het gewoon niet overleefd om langer in de koude wereld te zijn. Thornpaw schrok op uit zijn gedachten. ‘Ik vind het jammer dat je dat gevoel kent,’ zei hij oprecht en hij deed aarzelend een stap naar voren om zijn neus tegen de hare te drukken, maar toen bedacht hij zich weer dat ze van een andere Clan waren en bleef hij staan. Hij schudde zijn kopje kort op wat de poes zei. ‘Misschien zou hij niet beter geworden zijn, maar waren we allebei even goed geweest,’ sprak hij en zijn ogen twinkelden toen hij dat zei. ‘Zeker weet ik het niet, want mijn moeder is ook dood en met mijn vader kan ik er niet over praten. Hij heeft zich vroeg moeten terugtrekken bij de Elders omdat zowel zijn gehoor als zijn zicht verslechterden en nu slijt hij zijn dagen daar. En soms denk ik dat hij het me kwalijk neemt.’ Hij haalde zijn schouders op ten teken dat hij het niet zeker wist en dat hij er eigenlijk ook niet zo mee bezig was. Natuurlijk wilde hij zijn vader trots maken, dat wilde elke zoon, maar hij was niet van plan om de boosheid van zijn vader op zich te nemen voor iets waar hij niet voor verantwoordelijk was. |
| | | Julia 906 Actief We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… di 15 sep 2015 - 13:59 | |
| Ze schrok er een beetje van toen hij zijn neus tegen die van haar duwde, waarschijnlijk met de bedoeling om haar te troosten. “Ach, ik heb er lang geleden mee leren leven dat wij niet samen zouden opgroeien. Gelukkig heb ik mijn zus nog.” Antwoorde ze toen. Toen Thornpaw over zijn ouders begon trok ze ongemakkelijk met haar oren, dat had ze altijd als het over ouders ging. Haar ouders hadden hen voor dood achtergelaten en waren gevlucht, dus ze had geen flauw idee wie het waren. Het waren twee Windclanners geweest, maar meer wist ze niet. “Hij wil het zeker ook niet horen?” Ze snoof even. Nee, op vaders moest ze het echt niet hebben. Haar eigen vader had haar in de steek gelaten en ook de vader van haar kittens welke het ook mocht zijn was haar gaan negeren. Ze was tot de conclusie gekomen dat iedereen beter af was zonder een vader. Daarom snauwde ze haar kittens soms af als ze er over begonnen. “Hoe is je moeder gestorven?” Vroeg ze toen, haar blik richtte zich weer op die van Thornpaw. Ergens had ze wel medelijden met de jonge kater, maar hij zou zich vast wel redden. |
| | | <3 397 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… wo 16 sep 2015 - 7:22 | |
| Thornpaw haalde kort zijn schouders op bij de vraag van de poes. Hij had geen zin om dat te beantwoorden, want hij wilde geen energie verspillen aan een vader die hem niet als zoon zag zitten. Natuurlijk zei zijn vader wel eens iets tegen hem, maar dat waren meer snauwen om iets te doen. Sindsdien probeerde Thornpaw zijn vader zo goed mogelijk te ontwijken, wat nu al wat beter ging omdat hij een Apprentice was. Als hij echter ooit een Warrior werd, zou hij zijn vader pas helemaal achter zich kunnen laten. De zwart-witte Apprentice keek op toen de poes hem weer een vraag stelde en hij slikte even. Over zijn moeder praten vond hij een stuk moeilijker dan over zijn vader, gek genoeg. Zij was immers wel altijd lief voor hem geweest, voor hoe lang hij haar aanwezigheid had mogen meemaken in elk geval. Gelukkig was hij zich als kitten al erg bewust geweest van zijn omgeving en als hij erg goed zijn best deed, kon hij haar geur soms nog ruiken. ‘Ik was vier manen oud,’ begon hij moeilijk. ‘En het was winter. Mijn moeder moest die dag de grenzen gaan patrouilleren en wilde nog gaan jagen, maar dat is er nooit van gekomen.’ Hij haalde zijn schouders op en keek even naar beneden terwijl hij met zijn pootjes ongemakkelijk de aarde vertrappelde. Hij was nooit echt goed geweest in dit soort gesprekken en zijn gevoelens uiten was een tweede. ‘Ze is nooit teruggekomen en mijn vader is haar gaan zoeken. Toen hij terugkwam, hing er een vreemde geur van bloed en verdorvenheid om hem heen. Zijn blik stond kil en toen ik ging vragen wat er aan de hand was, zei hij snauwend dat ik me met mijn eigen zaken moest bemoeien. Sindsdien hoor ik de Elders constant roddelen over één bepaalde Clan die het gedaan zou kunnen hebben, maar ik vraag me af of het wel een Clan is die verantwoordelijk is voor haar dood.’ Zijn intelligente ogen bleven net iets te lang op de poes hangen en snel keek hij weg. |
| | | Julia 906 Actief We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… do 17 sep 2015 - 9:47 | |
| Ze luisterde aandachtig naar het verhaal van Thornpaw over zijn moeder. “Dat spijt me voor je.” Een waterig glimlachje sierde zijn lippen. Het leek haar moeilijk om je moeder op die manier te verliezen. Zij had haar ouders nooit gekend, dus zij had zich ook niet aan ze kunnen hechten. Thornpaw had dat natuurlijk wel gekund. “Ik heb mijn ouders nooit gekend.” Zei ze zachtjes terwijl haar blik even naar de lucht gleed. “Misschien is dat maar beter ook.” Ze had een hele slechte band met haar pleegmoeder gehad, dus ze had zich nooit aan een ouderfiguur gehecht en nou was ze zelf moeder. Soms was het lastig en maakte ze fouten, omdat ze niet wist hoe ze het moest doen. Toch deed ze haar best en kwam ze altijd weer op haar pootjes terecht. Ze vond dat ze het nog vrij aardig deed en haar kittens hadden ook nog nooit geklaagd. Al was ze vaak bang dat het gemis van een vader op een gegeven moment gingen voelen en haar weer vragen gingen stellen, maar het zou niet lang meer duren voordat ze apprentice werden. |
| | | <3 397 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… do 24 sep 2015 - 7:28 | |
| Thornpaw wuifde haar spijtbetuiging met zijn staartje weg. Hij wilde er niet al te zielig over doen. Het was gebeurd en hij moest nu zien hoe hij verder ging met zijn leven. Natuurlijk bleef hij wel eens in het verleden hangen en stelde hij zichzelf wel eens vragen over hoe het had kunnen gaan als zijn moeder er nog geweest was, maar dat deed hij meestal ’s avonds als hij alleen was. Als alle anderen sliepen en ze hem niet konden horen. Want ja, soms moest hij wel eens huilen, maar hij wilde zijn Clangenoten niet ongerust maken dus deed hij dat altijd als ze al sliepen. Het troostte hem wel eens om in zijn eentje te huilen. Hij wilde tegenover de anderen echt als een sterke Warrior overkomen en dat ging niet als hij constant moest huilen om wat er gebeurd was. Nee, dan kropte hij het liever op en liet hij zijn emoties pas gaan als hij alleen was. ‘Misschien wel ja,’ zei hij voorzichtig toen ze haar opmerking maakte. Als ze voor zichzelf al uitmaakte dat het een goed ding was dat ze haar ouders nooit had leren kennen, wie was hij dan om dat tegen te spreken? Iedereen was daar anders in. Hijzelf zou het bijvoorbeeld best erg hebben gevonden, maar hij besloot om die gedachte niet te delen. Hij keek naar zijn zwart-witte pootjes terwijl hij zich afvroeg over wat ze het nog konden hebben. ‘Weet je, een wandeling door het bos kan soms best goed doen,’ snorde hij. ‘Je kan je gedachten op de vrije loop laten gaan en wordt door niemand gestoord. Dat vind ik wel heerlijk aan een wandelingetje maken, hoewel mijn Clan dat wat minder leuk vindt.’ Hij grinnikte. ‘Ik probeer wel telkens toestemming te vragen, maar het werkt wel enorm op mijn zenuwen dat ze me niet gewoon vrij laten.’ |
| | | Julia 906 Actief We are all mistaken sometimes; sometimes we do wrong things, things that have bad consequences. But it does not mean we are evil, or that we cannot be trusted ever afterward
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… do 24 sep 2015 - 9:15 | |
| Ze knikte toen hij zei dat een wandeling door het bos soms kon helpen. “Ja, dat is echt iets voor Thunderclanners denk ik.” Beaamde ze toen. “Als ik iets kwijt moet dan ren ik liever. Het gevoel van de wind door mijn vacht maakt mij rustig.” Vervolgde ze terwijl haar blik even naar de lucht gleed, om te kijken waar de zon stond. Ze moest maar weer eens terug gaan, voordat haar kittens haar gingen missen. Toen Thornpaw weer tegen haar sprak keek ze hem aan. “Ze willen het weten om er voor te zorgen dat iemand je gaat zoeken wanneer je te lang weg bent. Katten zijn nou eenmaal voorzichtig met hun apprentices.” Ze glimlachte even naar hem en stond toen op. “Ik moet maar weer eens terug naar mijn kittens. Het ga je goed Thornpaw.” Ze knikte de jonge apprentice even toe, daarna draaide ze zich om en trippelde weg. Ze bracht haar gewicht op haar achterpoten en zette het op een rennen terug naar het kamp en haar kleintjes.
[Topic uit] |
| | | <3 397 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… vr 2 okt 2015 - 7:28 | |
| Thornpaw gaf een knikje toen ze haar opmerking maakte. Ja, wandelingen door het bos was inderdaad iets voor de ThunderClan. En rennen door open velden met de wind in hun vacht was iets voor de WindClan, schijnbaar. Hij zou ook graag willen weten wat typerend was voor de ShadowClan en de RiverClan, maar daar had de poes vast geen antwoord op. Zijn bleekgroene ogen keken haar aan terwijl ze nog iets zei. Hij bewoog even ongemakkelijk met zijn oortjes, maar besloot om er verder geen reactie op te geven omdat hij niet wist of hij dan brutaal over zou komen of juist niet. En dus keek hij haar maar stilzwijgend aan. Hij voelde zich teleurgesteld toen ze aangaf dat ze terugging, maar kon het ergens ook wel begrijpen. ‘Ja, jou ook. En tot ziens misschien,’ sprak hij er achteraan, maar dat laatste wat zachter uitgesproken omdat hij geen idee had hoe een kat van een andere Clan op die woorden zou kunnen reageren. Hij draaide zich traag om nadat hij haar had zien verdwijnen. Hij rook aan zijn eigen pels, maar hij rook vooral zijn eigen geur en die van zijn Clan. Toch waste hij zichzelf voor de zekerheid zodat er geen vervelende vragen zouden komen als ze het toch zouden merken aan hem. Hij stak zijn neusje in de lucht om de juiste richting te bepalen zodat hij niet opeens uitkwam in ShadowClan- of RiverClanterritorium. Zodra hij de juiste richting had bepaald, begon hij te rennen en rook hij even later de vertrouwde geuren van zijn Clan. Hij rende helemaal tot in het kamp en vertraagde toen pas weer zijn pas. Hij trippelde het kamp in alsof er niets aan de hand was en ging midden in het kamp liggen, het gesprek van daarstraks nog opgeslagen in zijn hoofd. Topic finished. |
| | | | Onderwerp: Re: Just life isn’t enough… | |
| |
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |