You started a war

Warpaw liep met zijn kop laag en staart hoog naar de Fourtrees. Zijn vacht lichtte calico op bij het licht van de zon en hij verachtte het nog steeds. Het was een vrouwenpels, maar jammer genoeg kon hij het niet meer veranderen. Over het algemeen was de kater al een vreemd verschijnsel. Hij was calico, had een lange staart en stond hoog op zijn poten, had gespierde achterbenen maar wel de Riverclan vachtdikte en schouderbreedte. Hij was een beetje van alles. Hoe dan ook, aangezien de kater nog altijd niet kon vissen bracht hij maar weinig tijd door in het kamp. Hij besteedde zijn tijd meestal aan ronddwalen en zo op klein prooi jagen. Mhhf, het was niet dat hij iets beters te doen had met die verdomde apprentice rang. Verdiept in zijn eigen gedachtes duurde het dus ook even voor hij een wel heel bekende geur opmerkte. Zijn kop gleed omhoog en zijn oren spitste bij het horen van de snauw. Een scheve grijns gleed over zijn lippen terwijl zich in beweging zette, richting des betreffende kattin. Zijn toon was zoals altijd diep en charmant bij het vrouwelijk geslacht, al hadden zijn zilveren ogen hun eeuwige killere glans. “Hey pop, ik hoor dat jij ook stond te popelen mij te zien?” Even verbreedde zijn grijns terwijl hij zijn blik over haar heen liet gaan, bijna keurend. “Ik had je al bijna gemist”

Warpaw had geen idee waar hij al deze afkeer voor verdiende. Hij was juist heel open geweest bij hun vorige ontmoeting en hij was de vriendelijkheid zelve. En nu probeerde hij nog te helpen, werd het niet gewaardeerd. Hoewel de poes het niet kon zien zette hij een pruillipje op, al was het maar om zichzelf in de sweer te houden. Bij de uitting vouwde hij zijn oren naar achteren en trok zijn lip lichtelijk op, al hielt hij zijn snauw in. Kom op. Dat was gewoon laag. Alsof hij er wat aan kon doen dat die rottige poofbal van een leader geen talent in zag. Maar hij probeerde zichzelf kalm te houden, iets wat verassend goed lukte ondanks het gemaakte punt. Zijn stem was kwetsbaar opgesteld terwijl hij sprak, iets wat een leugen was terwijl zijn woorden zeker de waarheid waren. “Ik heb precies hetzelfde pop, denk je dat ik nog een fatsoenlijke stap in Riverclan kan zetten?” Zijn blik stond hard en ontmoette de ogen van Bluewisp. Hij was wat ontdaan door de blik erin, aangezien dit niet vaker was gebeurd. Maar de calico viel nu eenmaal niet in de typjes die nu meteen omsloegen en de ander troosten. Zijn stem was overgeslagen naar een koude. “Nee, dat doe je niet.” Verklaarde hij simpel terwijl hij een stap dichterbij zette, een duidelijke en zonder vrees. Hij daagde de ander bijna uit er wat aan te doen, maar hij zou doorlopen zelfs al kreeg hij een klap. Na twee stappen stopte hij weer. “Je lijkt je woorden zelf niet eens te geloven. Kom op, vertel eens de waarheid”