I am, I was and I will be in love

Lightleaf... Hoe zou het nu met haar gaan? Hij had haar in tijden al niet meer gezien. Al nachten kon hij niet slapen, omdat hij zich zorgen maakte over zijn kits en grote liefde. Alles komt goed, zei hij steeds tegen zichzelf. Maar dat was alleen zo in verhalen. In het echte leven liep het niet goed af en dat wist hij.
Het was maanhoog op de derde slapeloze nacht, toen hij besloot een wandeling te maken. Zo voorzichtig als hij kon, probeerde hij over de slapende katten te stappen, maar menig maal stapte hij op een poot of staart. Hou die stomme dingen dan ook bij je! Vervloekte de zwarte kater zijn Clangenoten. Eenmaal buiten het kamp, zette hij het op een rennen. Hij wilde naar de Fourtrees. Misschien, als hij geluk had, was er een domme leerling die hij kon pesten.

{Eerste post voor Lightleaf}

Lightleaf wandelde stug van het ene eind naar het andere. Ze was al een hele poos bezig met het stukje van een paar vossenlengte af te stappen. In haar vacht zaten kale plekken van het nerveuze geschard en gebijt. Stress zat van de topjes van oren tot aan haar pootjes in haar lichaam. Lightleaf likte aan haar lippen. De moeder begon het lastig te krijgen, maar er mee stoppen wou ze niet. Op deze plek was er al zo veel gebeurd dat ze het er nu benauwd van kreeg. De gebeurtenissen werden overschaduwd door de ramp, de afgrond, Het Verschrikkelijkste. Ze was zo dicht bij het Bloodclanterritorium, ze kon hen bijna ruiken. Voor de zekerheid snuffelde ze de lucht af. Haar hard zakte een stukje. Hate. Ze had gedroomd over zijn geur, het ingebeeld...Maar nu was het duidelijker dan ooit. Lightleaf twijfelde tussen naar hem toe rennen of weg rennen. Ze wist dat ze het hem moet vertellen, het was tenslotte ook zijn kind, maar ze durfde al haar fouten niet toegeven. In paniek keek ze rond zich, juist dor te paniek kon ze geen van de beide opties doen. De poes bleef gewoon staan, wachtend tot het lot haar zou overspoelen.

Hij dacht dat hij hallucineerde. De geur van Lightleaf drong zijn neus binnen, maar... Maar het kon toch helemaal niet? Hij draaide om zijn as, zoekend naar de kat. Hij kreeg bijna een hartverzakking toen hij haar zag staan. Dat was toch de kat met wie hij zijn leven wilde delen? Onzeker stapte hij naar haar toe. Ja, het was haar echt. Misschien droomde hij dit allemaal, dus ging hij tegen haar aan staan en gaf haar een lik over haar kop. 'Hey,' zei hij, waarna hij haar eens goed bekeek. Hij schrok van haar staat. Ze zag er slecht uit, met missende plukken vacht en al. 'Hoe is het?' Met haar. Met de kittens. En misschien kon ze ook wel antwoorden hoe het met hem ging, want zelf kon hij dat niet.

'Hey' zei hij op een liefdevolle manier. Ondanks dat moest ze rillen bij zijn aanraking. als hij het allemaal wist, pas dan kon ze er van genieten. 'Hoe is het?' vroeg Hate nadat hij haar een blik toe wierp alsof hij haar kon lezen. Ze twijfelde, hoe het was, was nog nooit zo'n moeilijke vraag geweest. Zachtjes schudde ze haar hoofd. 'Slecht.' fluisterde Lightleaf. Schuldgevoel kroop langzaam omhoog. De moeder kon het niet zeggen. Ze moest hier weg raken. Ze kon toch niet nog meer mensen bij het drama betrekken? Het werd er alleen maar erger op. Onwetendheid was een deugd. Instinctief deed ze wat stapjes terug. Lightleaf kon hem niet aankijken. Ze moest weg zien te komen.

Het was een momentje stil. Een onbehaaglijk gevoel bekroop de zwarte kater en hij voelde zijn hart stoppen met kloppen toen ze fluisterde. 'Slecht.' Hij kroop dichter naar de poes toe en wilde haar een liefkozende lik geven, maar ze stapte weg. Lag het aan hem? Had ze iemand anders ontmoet? Misschien waren de kittens helemaal niet van hem. 'Wat is er?' Zijn stem had een donkere ondertoon gekregen, bang voor het antwoord wat hij zou krijgen. Misschien waren de kittens allemaal dood en durfde ze het niet te zeggen. Misschien had Claw haar pijn gedaan, of Hellhound en Zira. Als hij erachter kwam wat ze hadden gedaan, gingen ze dood. Het maakte niet uit hoe of hoe lang het zou duren, maar die katten moesten een pijnlijke dood sterven.

Ze schudde haar hoofd. Het was veel te veel om uit te leggen. Er was zo veel. 'Ik kan dit niet, Hate.' zei ze met een brok in haar keel. Pootje voor pootje ging ze langzaam achteruit. Lightleaf wou ze graag haar neus in zijn vacht duwen, genieten van zijn warmte en de zee van liefde die tussen hem kolkte. Ze wist dat ze ook overspoelt zou worden van schuldgevoel, verzwijgen van dingen en leugens. Met tranen in haar ogen wendde ze zich af. Ze dook wat dieper in de schaduw van de bosrand. Ze wou het zonlicht nooit meer zien, behalve als ze dan veranderde in een hoopje rotte bladeren.

Het deed hem pijn om har zo te zien. Haar haar kop zo te zien schudden, alsof al haar problemen haar te veel werden. En misschien was dat ook zo. Dat deed nog het meeste pijn, om die problemen voor te stellen. 'Ik kan dit niet, Hate.' Het klonk wat beknepen, alsof ze wat moeite had met de woorden eruit te krijgen. Vervolgens schuifelde pasje voor pasje bij hem vandaan. De zwarte kater kon het niet aanzien en draaide zijn kop weg. 'Wil je het me vertellen?' smeekte hij met een zachte stem. 'Alsjeblieft?' Er was een minimale kans dat hij misschien kon helpen. Als ze het aan wilde nemen. 'I just really really love you,' fluisterde hij, zijn ogen weer op de hare richtend. Hij hield van haar met heel zijn hart. Het was... Het was geweldig, maar tegelijkertijd zo veel. Het wilde al de ruimte overnemen, maar daar was het verdriet. Het verdriet van Lightleaf. En dus spoelde hij over van liefde.

Onderwerp: Re: I am, I was and I will be in love