Let’s pretend we’re running out of time

Het was donker, maar de kater was wakker geworden. Zijn ogen gingen door het nest. Alle poezen in het nestje leken te slapen. Hij zag Crescent op een soort rare manier tegen de rest aan liggen, maar de kater was dat inmiddels wel gewend van haar.
Met moeilijke bewegingen wist hij het nest uit te klimmen en ging hij weer op een reis naar heel ergens anders. Het was al een tijdje geleden geweest dat hij uit de nursery was gegaan en met Greykit gesproken had. Nu was hij 2 moons en praten ging al aardig goed. Zijn loop skills waren ook al veel beter. Nu was hij binnen 30 seconden al uit de nursery. De maan scheen op zijn grijze vachtje en hij keek een beetje afwezig naar boven. Na een paar grote stappen besloot hij te gaan zitten. Furze was voor zijn leeftijd best een volwassen katertje geworden en hij was dan ook heel stil terwijl hij een eind verder het kamp in liep. Toen hij een geschikte plek had gevonden ging hij zitten en zuchtte. Ja hij was moe, maar slapen daar had hij geen zin in.

- OPEN -

Moonkit werd wakker door een zacht geschuifel in de nursery. Ze keek versuft op en zag een kleine pluize bol het kamp uitlopen. Stilletjes liep ze achter hem aan, ze was nieuwsgierig naar wat het ging doen. Het kleintje was niet echt iets van plan, want het ging zitten. Moon hield haar kopje scheef en staarde vanuit de ingang van de nursery naar het bolletje vacht die met zijn rug naar haar was toegedraaid. Op de toppen van haar poten liep ze naar de kit. "Hey," miauwde ze zachtjes, zodat het katertje niet zou schrikken en dat ze niemand zou wakker maken. De witte kit ging naast de ander zitten en keek omhoog, in de poging enkele sterren te zien. En de maan, waarnaar ze vernoemd was, door haar witte vacht. "Ook zo weinig zin om een dutje te doen?", vroeg ze. Zelf was ze de laatste nachten snel wakker, door het kleinste geluid, en daardoor had ze ook maar weinig slaap gehad.

"Hey," klonk achter hem en hij keek achterom. Ee witte kitten was aan komen lopen en een korte glimlach ging haar kant uit. Al bleef de kater verder stil. De ander ging naast hem zitten en keek de lucht in en eerst keek Furze een beetje vragend naar haar, maar snapte al snel dat ze niet zou bijten dus hij liet het gaan. "Ook zo weinig zin om een dutje te doen?" Kort lachte de kleine tabby. "Ja precies dat" Zijn oortjes bewogen toen hij een geluid hoorde, maar het leek niks te zijn, dus zijn aandacht ging weer naar de witte poes. Zijn ogen gingen weer naar de lucht. "De nacht is veel mooier dan de dag. Vind je niet?"

Onderwerp: Re: Let’s pretend we’re running out of time