I'm sorry little lady

De jonge poes stond fronzend naar de prooistapel te kijken. Ze had eigenlijk wel honger, en vond zichzelf zo langzamerhand te groot en te oud voor moedermelk. Het werd tijd dat ze haar eigen eten ging eten, en dit was haar kans. Al keek ze zo naar de prooien op de prooistapel, en ze vroeg zich af of ze die wel in haar eentje op kon. Daarbij moest er hier en daar heel wat geplukt worden. De beesten waren bedekt met veren en haren die haar niet echt heel lekker leken, en om nou met haar eten te gaan zitten spelen, vond ze ook geen fijn idee. Met een zucht wendde ze zich van de stapel af. Voor deze keer werd het dan toch moedermelk. In het proces van het draaien, kwam er echter een grotere gedaante recht op haar aflopen. Ze siste terwijl ze nog net wist om haar evenwicht te behouden. Met een furieuze blik keek ze op naar een grijze tabby. "Kijk eens uit zeg!" snauwde ze naar de oudere kat. Dat hij ouder was, betekende nog niet dat hij gewoon maar over haar heen kon lopen!

Een tevreden grijnsje vormde zich rond de lippen van Bitterkit. Zo te zien zou ze krijgen wat ze wilde: een stukje van de prooi van de kater die zich voorgesteld had als Lightningpaw. De naam zei haar nog niet echt heel veel, maar ze was dan ook nog niet heel bekend met de katten buiten de Nursery. Dit was eigenlijk haar tweede keer buiten de Nursery, na de uitbundige rondleiding die ze van haar neef Lightkit had gekregen. De kater vroeg of ze al prooi mocht eten, wat Bitterkit zag als een belediging. "Ik ben oud genoeg!" snauwde ze naar de kater. "Ik ben het oudste van mijn nest," voegde ze aan zichzelf toe om haar argument te versterken. Al was ze nog steeds maar één maan oud. Toch voelde ze zich meer dan klaar om zelf prooi te eten.

Verveeld speelde Moonkit met een mosbal in de nursery, na een tijdje werd ze het helemaal beu dus liep de kleine kitten naar buiten. Toen ze de nursery uit trippelde zag ze een apprentice buigen voor één van de andere kittens. 'Er moet ook voor mij gebogen worden!', dacht het witte kleintje trots en boos tegelijkertijd. Snel liep ze op de twee af en mauwde tegen de leerling: "Wil je ook voor mij buigen?!" Met glinsterende oogjes keek het Moon naar de kat. Zij was ook bijna apprentice, en dan zou ze alles willen weten over het territorium buiten hun kamp.

May i?

Nadat de apprentice voor haar had gebogen riep Moonkit opgetogen uit:"Yes! Yes!", en ze sprong een meter de lucht in van blijdschap. "Jij verdient ook een buiging," zei ze tegen de kater en boog voor hem. "Wat kan ik veder nog voor jullie doen?", vroeg de grijze kat alsof hij hun bediende was. "Niets hoor! Ik kan al goed alleen leven!" Trots stak ze haar kin in de lucht en zei daarna: "Ik ben Moonkit, wie zijn jullie?" Moon hield haar kopje scheef en ging zitten, ze stond nog steeds recht. Ze kende de andere kitten wel, maar alleen van ziens, ze had nog nooit echt tegen haar gesproken. Nog steeds de beide katten aankijken likte Moonkit haar voetje.

Bitter werd helemaal vrolijk van de plechtige toon waarmee ze aangesproken werd. Het leek wel alsof ze een persoonlijke bediende had! Haar bediende boog vervolgens ook voor de andere kitten. Moonkit was een schattig, wit, wollig katje en haar hele gezicht lichtte op toen er voor haar gebogen werd. Bitter grinnikte en nam toen een hapje van de muis. Nog nooit had ze de smaak van vlees geproefd, en het smaakte haar voortreffelijk. Het was heerlijk mals, het was niet veel, maar de kitten stelde het wel op prijs. Haastig begon ze te kauwen en slikte het vervolgens door. Ze had nu helemaal geen moedermelk meer nodig: ze kon zelf prooi eten, zo volwassen was ze al. Moonkit vroeg vervolgens haar naam. "Ik ben Bitterkit," vertelde ze Moonkit met geheven kopje. Ze had Moonkit zo nu en dan gezien, maar het was redelijk druk in de Nursery en ze had nog niet met iedereen gesproken. Bitter nam haastig nog een hapje van de lekkere muis, maar wellicht was ze toch nog iets te jong om prooi te eten. Het stukje vlees schoot in haar luchtpijp en Bitter begon te hoesten. Ze kreeg geen lucht meer!

Nadat de apprentice zich had voorgesteld als Lightningpaw en de kitten als Bitterkit, begon de kitten, Bitterkit, te hoesten. Ze had zich waarschijnlijk verslikt in een muis. "Oh nee! Wat moeten we doen?!", riep Moonkit. Ze zag Lightningpaw haar zachtjes, maar hard genoeg op de rug kloppen. Ze dacht dat dat niet genoeg was dus dacht Moon eventjes na. Plots wist ze het, toen ze een tijdje geleden, enkele manen eigenlijk, zich had verslikt in moedermelk werd ze gemasseerd op haar keel. "We moeten haar keel masseren!", beantwoordde ze haar eigen vraag. De kitten sprong naar Bitterkit en maakte ronde bewegingen op haar keel, ze hoopte dat het werkte. Met een bezorgde blik masseerde Moonkit verder. 'Oh Starclan!', bad ze.

Eindelijk begon Bitterkit weer normaal te ademen. Moonkit zuchtte opgelucht. Deze keer had ze een echte kat gered, en geen stom blaadje. Haar ogen straalden, de andere twee katten zouden waarschijnlijk niet begrijpen waarom, maar zij was zo trots op zichzelf. Moonkit hoorde Bitter niet eens meer "Bedankt" zeggen door haar zelf bewondering. Wat ze wel hoorde was Lightningpaw: "Rustig maar dappere warrior Bittersweet, het is allemaal voorbij," miauwen en ze zag hem Bitterkit een knuffel geven, dus volgde zij zijn voorbeeld. "Goed gedaan slimme warrior Moonlight,", miauwde de kater. Moon begon nog harder te stralen. "Dank je, maar jij hebt het wel sneller en beter gedaan, ze was al zo goed als klaar met hoesten toen jij had geklopt," miauwde Moonkit vriendelijk en bescheiden.

No problem ^^

Met nog een beetje rode oogjes miauwde Bitter dat ze hun leven hadden gered. Onder haar witte vacht bloosde Moonit. "Het was niks hoor, ik zou het zo weer voor je doen," was het antwoord van Lightningpaw. Moon keek bewonderend naar hem op, wat was hij stoer! Alsof het hem niks deed dat hij zojuist het leven van een kitten had gered! "Ja," knikte ze daar nog bij. "Dusss, wie heeft er zin in een verhaaltje?", vervolgde de apprentice. De witte kit miauwde heel luid: "IKKEUUU!" en ging vlak voor diens neus zitten. Ze vroeg zich af wat voor verhaaltje het zou worden. Misschien iets over de dassen, of over een clangevecht. Eigenlijk interesseerden die gevechten haar niet, enkel als er gewonden in voorkwamen, gewonden die dus verzorgt moesten worden.