I'm an Acrobat! *kuch kuch*

De benauwde lucht leek als een zwaar, warm deken over hem heen te liggen. Comfortabel was anders, maar de warrior was niet snel met het klagen. Meestal hield hij zich wel gedeisd zolang het hem geen directe schade aandeed. Hij was nou niet bepaald kleinzerig. De geërgerde toon van de kattin deed zijn lach niet verdwijnen, haar opmerking ook niet. Geamuseerd zwaaide hij zijn dunne staart heen en weer. Hij liet de poes even kalmeren, het zou heel wat werk gaan kosten om al dat spul uit haar vacht te halen, maar gelukkig beschikte Riverclan over een prachtige rivier waarin dat stukken makkelijker ging. Ze vroeg of hij zin had om mee te gaan, en de kater haalde zijn schouders op. "Waarom ook niet?" antwoordde hij nonchalant. Hij kon het zich niet voorstellen dat het comfortabel was met zo'n lange vacht in dit vochtige meer, laat staan al dat modder dat erin vast zat. Hij zette alvast enkele stappen in de richting van de rivier en keek toen achterom. "Waarom is mevrouw eigenlijk al zo vroeg uit de veren?" vroeg hij toen. Meestal was het omdat ze niet konden slapen, en slapeloosheid had nooit positieve redenen.

Ah, de eerste glimlach van de dag op Daymist's gezicht, mooi zo. Daymist kwam dichterbij en haalde ook haar schouders op naar zijn opmerking. Hij grinnikte weer om wat ze zei, en werd toen even stil. Snurkte hij ook? Praatte hij in zijn slaap? Eerlijk gezegd wist hij dat helemaal niet. Wie wist wat hij allemaal zei terwijl hij sliep? Misschien dat hij het daarom sociaal niet zo heel erg druk had. "Sorry dat mijn gesnurk je lastig valt," greens de grijze kater. Eigenlijk was het ook niet te doen, er waren zoveel warriors in iedere clan, en ze waren met zijn allen in één kleine Den gepropt. Over het jagen had ze zeker gelijk, alle prooi was makkelijker te vangen in de vroege krochten van de ochtend, al haatte hij het om vroeg op te staan. Vervolgens vroeg Daymist waarom hij zo vroeg op was. "Oh zeker wel, ik had het niet willen missen," plaagde de kater haar. Zijn expressie werd vervolgens wat serieuzer. "Ik kon de slaap gewoon niet vatten, denk ik." Hij had af en toe wat dromen over zijn moeder, en over de Bloodclanner die haar gedood had.

Jaloers? Hij? Nooit. Al hield zijn uiterlijk hem niet bepaald veel bezig, hij was er zeker niet ontevreden mee. Zijn vacht had wat hem betrof een prima lengte, prima kleur, hij was groot en sterk gebouwd en de kater had blauwe ogen die de aandacht hier en daar wel trokken. Daarbij had hij bijzondere zwarte vachttekeningen die zijn moeder had doen denken aan een sneeuwluipaard. Zodra hij aan zijn moeder dacht, probeerde hij alles echter weer uit zijn hoofd te schudden. "Je hebt gelijk, ik zou een moord doen voor zo'n vacht," grapte de kater toen maar. Zelf waande hij zijn poten ook door het koele water. Al koelde het de laatste tijd weer flink af, toch was het wel fijn om je even op te frissen in de rivier. Vooral op klamme ochtenden als deze. Hij glimlachte even naar haar toen ze over haar vader vertelde, hijzelf werd altijd een tikkeltje nostalgisch van dat soort verhalen, al bleef de kater glimlachen. Hij keek even naar zijn poten waarvan de haren als zeewier met de stroom mee bewogen. Ineens voelde hij een duw tegen zijn schouder aan, waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor. De kater kon zich nog snel herstellen en keek snel op naar Daymist. "Hey!" riep hij, quasi-beledigd. Hij zwaaide geamuseerd met zijn staart terwijl hij zijn blik op haar fixeerde. "Die kun je terug verwachten," zei hij met een grijnsje. Hij rende naar haar toe, zette af en sprong naar de kattin in de hoop haar het water in te drukken. Dat zou haar leren.

Sinds het overlijden van zijn moeder was het behoorlijk bergafwaarts met hem gegaan. Hij had zichzelf een neergaande spiraal ingewerkt en het had volledig mis kunnen gaan. Hij had echter een goed gesprek gehad met Sinstream en sindsdien leek alles stukken beter te gaan. Hij was serieus bezig met zijn taken als warrior, hij trainde graag met zijn apprentice en hij had het de laatste tijd gezelliger met clangenoten dan hij ooit had gehad. Op een manier had de dood van zijn moeder zijn leven dan toch verbeterd, al had hij haar toch graag terug willen hebben. Niet dat hij problemen had met de persoon die hij nu was, zeker niet. De poten van de kater raakten de bodem van de rivier op dit moment nog amper aan en hij moest de bewegingen maken die hij lang geleden al van zijn moeder had geleerd om te kunnen zwemmen. Toch vond hij het echt heerlijk om te doen. De grijze kattin vroeg of hij nog iets leuks mee had gemaakt. Het antwoord was eigenlijk nee. Maar hij probeerde er toch wat van te maken. "Ik heb mijn eerste Apprentice gekregen," vertelde hij trots aan Daymist. Waarschijnlijk wist ze dit al van de afgelopen ceremonie, maar toch. Voor hem was het behoorlijk spannend. "Fogpaw en ik zijn net begonnen met trainen."

Als hij het zich goed herinnerde, had Daymist Skypaw als mentor gekregen. Hij kende de jonge kater niet echt heel goed, net zoals meeste apprentices. Hij ging er toch wel vanuit dat ook Daymist de trainingen wel leuk vond. Hijzelf genoot er met teugen van om Fogpaw alles te leren wat hem trots maakte op de Riverclan. Hij had haar als eerste de rivier laten zien en haar verteld waarom deze zo belangrijk was voor hun clan. Shade was dan ook een behoorlijke Riverclan-loyalist, vooral na de gebeurtenissen met zijn moeder. Een gezamenlijke vijand schiep nou eenmaal banden. Daymist deed een voorstel dat hem behoorlijk leuk leek. Zo hadden beide apprentices een tegenstander van dezelfde leeftijd en konden ze op coöperatieve wijze leren hoe ze moesten jagen en vechten in teamverband. Het leek hem helemaal geen slecht idee. "Goed idee," complimenteerde hij haar. "Ik weet zeker dat er veel te leren valt als we ze samen laten werken." In een clan ging het nou eenmaal grotendeels om samenwerking, dus het leek hem ook wel een cruciaal deel van hun training. Hij glimlachte even naar Daymist om haar opmerking. Op dit moment waren ze misschien een grote last voor de katten die aan het vissen waren. "Misschien jagen we de vissen wel rechtstreeks naar ze toe," hoopte de kater. Dan had hun pauze toch nog een soort van nut.

De kater geeuwde, het was nog steeds behoorlijk vroeg en hij had vrij weinig slaap gehad. Hij gokte dat vandaag geen productieve dag voor hem zou gaan worden en dat was dan maar jammer. De laatste tijd had hij het druk genoeg gehad. Hij had iedere seconde van zijn leven gejaagd, gepatrouilleerd en gespendeerd aan zijn apprentice. Hij mocht wel eens een dagje vrij. Misschien dat hij later deze dag weer eens zijn nest in zou kruipen om zijn ogen nog even dicht te kunnen doen. Hij moest waarschijnlijk eerst weer op gaan drogen, slapen met een natte vacht was een no-go. Toch vond hij het wel lekker om zijn poten even te strekken. Hij glimlachte even naar Daymist. "Laat die andere warriors de boel maar een keer regelen," reageerde hij op haar. "Wij verdienen ook wel eens een vrije dag." Vooral na het verliezen van zijn moeder had hij geen rust genomen en het begon zo langzamerhand tol te eisen van zijn lichaam. Hij wilde niet vroegtijdig in de Elder's Den komen te liggen, dus maakte hij zich niet meer al te druk.