Stop it Ace!

Hij was nu de wanhopigheid zelve, en mocht dan ook niet alleen rondlopen meer van de warriors. Ja hij was er zelf een, en ja hij kon nog steeds heel goed voor zichzelf zorgen, maar het feit dat de kater elke kans aangreep om te zoeken naar zijn vriend werd inmiddels als 'gevaarlijk' beschouwt en dus was hij maar gewoon in de search patrols gezet. Nu een naar het Rogue territorium, met wat anderen, in de hoop de verloren Medicine cat te vinden en terug te brengen naar huis. Tall werd tijdens het lopen nogal aangestaard omdat hij er uitzag alsof hij niet geslapen had -had hij ook niet- en met een dikke muis rondliep. Die was voor Ace, mochten ze hem vinden, dan zou de kater de dikke muis krijgen en een flink pak slaag want Tall zo laten schrikken, dat kon niet!

- Open, eerst een Shadowclanwarrior graag (:

Skullmask keek met een lome grijns naar de kater die bij hem liep. Ergens vond hij het wel sneu voor hem, ergens zag hij de humor er ook wel van in. De kater liep erbij als een zombie en nou was het aan Skullmask zelf om hem te babysitten. Niet dat hij het erg vond, hij was tenminste bezig met iets nuttigs: het terugvinden van de Medicine Cat. Toch wel een lid van de Clan dat ze behoorlijk hard nodig hadden. Zijn blauwe ogen tuurden nieuwsgierig in het rond, op zoek naar de pluizige kater die ze o, zo erg misten. De kater stak zijn neus in de lucht, maar rook nog steeds niets. "Ik denk niet dat hij hier is," mompelde de crèmekleurige kater. Teleurgesteld keek hij naar de kater die zo druk op zoek was naar zijn vriend.

Hij liep met Skullmask nota bene, een warrior bijna twee keer zo jong als hijzelf. Toch hoorde je Tall niet klagen want het was waar dat hij niet alleen op pad moest gaan. Hij betwijfelde dan ook of Skull veel aan hem zou hebben als er een hond aankwam, katten kon hij nog wel aan, die bevocht hij dan wel gewoon op automatische piloot. "Ik denk niet dat hij hier is," Klonk het plots, waardoor de warrior de ander aankeek, een weemoedige glimlach op zijn gezicht. "Dat denk ik ook niet," Antwoordde hij, "Maar dat betekend niet dat we kunnen stoppen, want ik ken Ace, en die gozer zit altijd op een plek waarvan je zou wensen dat hij er niet zat," Dat was waar, zo vaak al gebeurt. Zo vaak.

Hoe langer de kater Tallshadow aan moest zien, hoe meer hij begreep dat de kater er niet alleen op uit mocht. Wat hij niet begreep, was hoe aangedaan de kater was door het verdwijnen van zijn vriend. Natuurlijk was Acefray nog in leven, en hij was vast ook nog wel in vrij goede staat. Hij was nou eenmaal Medicine Cat, en die hadden geen waarde wanneer ze dood waren. Hij ving de blik van Tallshadow, die ook niet dacht dat Acefray hier was, maar om één of andere reden toch door wilde blijven zoeken hier. De kater zuchtte. "Als jij het zegt..." De kater probeerde nogmaals de geur van de Medicine Cat op te vangen, maar zonder resultaat. "Jullie zijn wel heel erg close zeg," mompelde Skullmask toen, het was meer iets dat er zomaar uitflapte dan iets dat hij echt wilde benoemen.

Hij moest grinniken om de geïrriteerde reactie van de ander, hij begreep het heel goed want voor hem leek het nutteloos, maar gek genoeg durfde niemand hem te vertellen dat wat hij deed en waar hij zocht nutteloos was. Ze wilden hem graag het kleine beetje hoop wat hij nog had laten houden, waarschijnlijk. "Jullie zijn wel heel erg close zeg," Ook dit deed Tall lachen. "Hij is mijn beste vriend," Mauwde hij met opgehaalde schouders, "Ik heb geen zin hem te verliezen," Sterker nog, hij wist niet zeker of hij er na zoveel dood en verderf bovenop zou komen.

Natuurlijk lag hij liever in zijn nest, maar voor elke Clankat kwam op een gegeven moment het verschrikkelijke tijdstip dat je jezelf toch maar uit je bed moest hijsen en iets productiefs moest gaan doen. Luiheid was misschien toch wel een dingetje waar Skullmask nog aan moest werken. De kater lachte om zijn opmerking, al was deze niet geheel humoristisch bedoeld. Al kon hij de lol er zelf ook wel van inzien. Tallshadow miauwde dat Acefray zijn beste vriend was, dat zette Skullmask ergens wel aan het denken. Wie was zijn beste vriend? "Ik heb geen zin hem te verliezen," ging de donkere tabby verder. Daar zat dan ook wel weer een kern van waarheid in. "Begrijpelijk. Shadowclan kan er niet echt nog een verlies bij gebruiken," sprak Skullmask, doelend op het recente overlijden van Frostlake en Thrushdive. Twee goede warriors waren ze kwijtgeraakt, een Medicine Cat zou ook best vervelend zijn.  

De ander leek na te denken over zijn eerste antwoord, en reageerde op zijn tweede. "Begrijpelijk. Shadowclan kan er niet echt nog een verlies bij gebruiken," Tall glimlachte, dat was zeker waar. En hijzelf ook niet, na zijn mentor en broer, had hij geen zin om Ace kwijt te raken. Al wist hij niet of de ander wist hoe zijn relatie was geweest met Thrush en Frost, en dus hield hij dit stil. Het was anders een lastig gesprek geworden.

De bruine tabby glimlachte, maar er was iets dat niet helemaal klopte. Toen realiseerde Skullmask zich dat Tallshadow een stuk dichter bij Thrushdive en Frostlake had gestaan dan Skull zelf. Hij opende zijn bek om iets te zeggen, kreunde ongemakkelijk en sloot hem snel weer. Wat verschrikkelijk stom ook. Hij was de idioot die geen vrienden had in de Clan, natuurlijk vond Tallshadow het niet geweldig als hij over zijn dode vrienden ging converseren alsof het over het weer ging. "Uh, sorry, Tall..." hakkelde de kater wat ongemakkelijk. Hij schraapte zijn keel, way to go, Skull. "Ace redt zich vast wel." Als hij die idioot een beetje kende, kwam hij ook wel goed terecht. Of morsdood.

De ander leek nu pas door te hebben wie naast hem liep, en over wie ze het gehad hadden. Tall wuifde zijn excuses goedhartig weg, want het maakte niet uit. Als hij boos of verdrietig zou worden over elk mogelijk stukje, zou hij net zo goed nu in zijn graf kunnen gaan liggen, want wat was dan nog het nut van zijn leven? Al moest hij toegeven dat het grappig was om te zien hoe iedereen probeerde hem zich goed te laten voelen, zelfs deze clangenoot met wie hij amper sprak. "Ace is óf dood, of ik maak hem af als we hem vinden," Antwoordde hij de ander grinnikend, hij wist wel zeker nu dat Ace niet verdwaalt was, en ontvoerd op hardhandige wijze was uitermate interessant geweest.

Classic Skullmask, natuurlijk moest hij het recente overlijden van de geliefden van de persoon waarmee hij praatte weer opnoemen alsof het niets was. Misschien was hij een beetje ongevoelig, of gewoon een idioot. Wie wist? Het was waarschijnlijk beter als hij er nu gewoon zijn bek over hield. Dat was toch wel vaak de beste oplossing voor hem. "Ace is óf dood, of ik maak hem af als we hem vinden," reageerde de tabby grinnikend. "Ik zie het al helemaal voor me," zei Skullmask grijnzend. Het waren wel een stel idioten, maar dat was dan ook weer net zijn type. "Helaas hebben we die haarbal nodig als Medicine Cat," voegde hij zich eraan toe. Ach ja, Skull was blij dat ze Ace hadden.

Tall moest grinniken toen de ander sprak dat hij het al voor zich zag, hij ook namelijk, en het was naast bloederig ook vol heen en weer gepraat over led tv's en spinnen. Om eerlijk te zijn miste hij zijn vriend gewoon heel erg, maar het zou hopelijk weer goedkomen, hij zou hem vinden. "Helaas hebben we die haarbal nodig als Medicine Cat," Hierbij knikte de warrior eens bedenkelijk, dat was zeker waar. Al had de Shadowclan een voordeel gezien de medicine cats, want Smoke was dan wel met pensioen, maar kon het nog prima, en ook Little wist nog het een en het ander, zij het niet veel. Ze zouden het misschien moeilijk redden, maar wel redden. Niet dat hij zou ontkennen dat Ace nodig was, want dat was hij zeker. Daarom knikte Tall nog eens en zuchtte toen, hij was moe, koud, en een beetje moedeloos. Hij wist wel waar Ace was, hij hoopte gewoon dat het fout bleek te zijn.