Tell him that the sun rises in his eyes..

Aha, de Marshlands, een plek vol onnodig stinkende drijfplekken, dode kikkers, en katten. Hier kon de krokodil, ofwel Tallshadow die deed alsof hij in een epic docu speelde, rustig zijn prooi besluipen. Het roodborstje had geen idee dat hij zometeen zijn dood zou krijgen, to-"Tallshadow..?" De kater zag het beestje wegfladderen, en draaide zijn hoofd. Sin. "Yo," Antwoordde hij badass, en liep naar haar toe, voor zover dat ging in dit spul.

De kater grinnikte om haar opmerking, en schudde zijn hoofd. "Nee hoor, waarschijnlijk had ik hem toch nooit gevangen," Niet helemaal waar, maar een leugentje om bestwil was prima. Hij was nu ook eindelijk klaar met het door de modder heen banjeren, en kon naast de poes gaan zitten. Hoe zou het met haar gaan?

Hij glimlachte, liegen tegen vrienden was hij toch nooit zo goed in. "Well, you know me," Mauwde hij opgewekt, terwijl hij zijn staart eens uitschudde van al het spul dat er op zat. "Altijd aardig doen," Een wenkbrauw wiebel versterkte deze stelling, en zijn grijns maakte dat hij er maar al te jongensachtig uitzag.

Kom op, hij deed zo zijn best aardig en goed te doen, en nog was de poes in een bui alsof hij elk moment dood neer kon vallen, of erger nog, zij. "Ya okay?" Vroeg hij dan ook uiteindelijk, niet helemaal zeker wat hij anders zou kunnen zeggen. Natuurlijk, een of andere grap zou haar vast opvrolijken, maar zijn grappen gingen tot aan dode kikkers en vanaf daar was het onbegaanbaar gebied waar zo nu en dan een aap in de vorm van een grap uit kwam vliegen.

De kater rolde dramatisch met zijn ogen, en gaf de poes een vriendschappelijk duwtje toen die net zo glashard tegen hem begon te liegen als dat hij net bij haar had gedaan, voordat hij echter zijn zin kon zeggen vingen zijn oren een geluid op, en leek er een vage geur rond te drijven in de lucht. Een bezorgde en serieuze blik nam bezit van zijn ogen en hij keek de poes eens aan. "Ligt het aan mij of zijn we niet alleen?"

Een zucht verliet zijn bek toen de ander met hem instemde, aan de ene kant een zucht van verlichting want hij had het niet fout gehad (yey) aan de andere kant een geïrriteerde zucht want die beesten leken echt op heel wat plekken op te duiken. Waarom deed Windclan er niet wat aan in plaats van ze naar Shadowclan te jagen? Konden ze ze dan niet op z'n minst de andere kant op jagen? Geen tijd voor om daar nu over na te denken, hij keek even serieus naar Sin, "Blijf zitten," Mauwde hij ferm, en sloop toen zo zacht mogelijk om wat bosjes heen, eens zien hoe erg het was.

Ze was het niet helemaal met hem eens, en waarom zou ze ook want tsja, hij was hier de enige die haar en haar kittens kon beschermen. Joost mocht weten wie de echte vader was, maar dat maakte hem niet zoveel uit, ze waren Shadowclan en van Sin, voor hem was het wel duidelijk dat die beschermt moesten worden no matter wie de vader was. "Alléén kijken," Pleitte hij, "Zodat ik weet hoe groot 'ie is en in welke richting het beest loopt," Dat was wel de nodige informatie gingen ze hulp halen in het kamp.

Hij grinnikte toen de poes bezorgd bleek te zijn, en deed zijn meest dramatische hairflip. "Oh schone vrouwe.." Begon hij theatraal, maar werd toen weer serieus en knikte haar ernstig toe, met de twinkeling nog in de ogen dansende. "Zal ik doen Sin, ik heb nog geen zin om dood te gaan," De warrior stak nog snel plagend zijn tong uit, en schoot toen door de bosjes, om vandaaruit doodstil naar de bron van de geur toe te sluipen.

De kater grinnikte om haar laatste opmerking, die nog net zijn oren bereikte, en sloop toen verder. Het was niet erg lastig om het beest te vinden, aangezien de geur recht in zijn gezicht woei. Het zou het echter wel lastiger voor hem maken om ook daadwerkelijk stil te zijn, want zo kon hij zich minder goed concentreren op de takjes. Het leek vooralsnog goed te gaan, en dus maakte hij zich niet teveel zorgen. Het beest dat plots voor hem opdoemde blijkbaar ook niet. Tall besloot dat het te groot was om alleen iets aan te doen, en het stond stil. Voor het zich zou omdraaien schoot de kater alweer weg, doodstil en vluchtig zoals Shadowclanners waren. "Dat beest is niet uiterst groot," Mauwde hij tegen Sin, zodra hij plots naast haar opdoemde. Anderen laten schrikken was grappig.