Bad news [Leopardshade]

Vrolijk drentelde de kater langs het kleine riviertje. Het was een prachtige nazomerdag. Een heerlijke dag om veel buiten rond te hangen. Properfur hield van dit soort dagen. Dat herfst weer vond hij maar vies. Met al die regen en modder , bah. Blij verrast keek hij op toen hij de geur van zijn oudere broer rook. Blijkbaar was hij in de buurt. Met een statige tred liep hij de richting uit waar de geur vandaan kwam. Properfur had er wel zin in weer eens met zijn broer te spreken. Hopelijk dacht die er het zelfde over. Het was namelijk nogal een tijdje geleden dat ze elkaar voor het laatst gezien hadden. Niet veel later betrad hij het gezichtsveld van zijn broer. "Hallo Leopardshade, lang niet gezien!"Riep hij vrolijk. Maar iets zei hem dat het een verkeerde keuze was geweest zo vrolijk gedag te zeggen. Hij kon het niet geheel goed plaatsen maar er leek wel een soort onzichtbare spanning in de lucht te hangen. Iets dreigends. Voorzichtig ging hij zitten en keek zijn broer vragend aan. Zou hij het zelfde voelen?  

"Hallo Leopardshade, lang niet gezien!" Ondanks zijn vrolijke begroeting leek zijn broer een stuk minder vrolijk te zijn. Vrijwel meteen vervaagde de vrolijke stemming van eerder op de dag. Properfur minderde vaart en kwam voor zijn broer tot stilstand. "Uh, hey Properfur," Stamelde Leopardshade. Properfur hield zijn kopje schuin en keek zijn broer en keek zijn broer onderzoekend aan. Wat zou er aan de hand kunnen zijn. Ze hadden elkaar al een tijde niet gesproken. En op de laatste dingen die hij vernomen had kon hij dus niet echt af gaan. Dan bleef er niet veel meer over. Hij zou het moeten vragen. straight to the point. "Zeg Leopardshade , gaat het wel? Je zoet er zo gespannen uit. Is er soms iets?"Vroeg hij bezorgd. Hopelijk was het iets waarmee hij zijn broer kon helpen. Hij had een hekel aan machteloosheid. Al helemaal als het bij vrienden of familie voorkwam.

Properfur vroeg aan zijn broer of er misschien iets mis was. De kater zag er namelijk nog al bezorgd uit. En het was niet moeilijk om te zien dat zijn broer ergens mee zat. Maar wat kon het zijn? Er viel een drukkende stilte. Hij zag hoe zijn broer langs hem heen keek. Zocht hij naar iets? Properfur snapte niet goed wat er nu precies gaande was. Waarom zou zijn broer hem willen ontwijken? "Een Bloodclankat is het gebied binnengekomen, en onze moeder probeerde hem te verjagen," Hij staarde zijn broer geschrokken aan. Het zou toch niet...? Nee dat kon niet! Hun moeder was sterk genoeg. Ze moest het overleefd hebben. "Ze heeft van hem verloren. Futuresong heeft haar naar het kamp gebracht zodat iedereen vaarwel kon zeggen."Properfur kromp in een. Het was dus waar. En dat niet alleen. Hij was er niet eens bij geweest. "Het spijt me, Proper." Hoorde hij zijn broer zeggen. De kater schudden zijn kop. "Nee , het spijt mij. Mam is gestorven en ik was er niet eens."Zei hij met hese stem. Properfur boorde zijn nagels diep de grond in. Het was niet eerlijk! Wat hadden zij de Bloedclan nu ooit aangedaan dat ze dit verdiend hadden? Hij had gehoord dat die katten soms anderen vermoorden voor hun vermaak. Om misselijk van te worden gewoon. Het duurde niet lang voor de tranen over zijn snuit rolde. Hij keek op naar zijn broer. "Het spijt me dat altijd zo zorgeloos en kinderachtig ben gebleven. Ik had nooit verwacht dat het... dat het iemand uit onze familie zou kunnen overkomen." Even zuchten hij. "Ik zal mij beter in zetten de clan te beschermen. Dat beloof ik."  

Zijn blauwe ogen sloeg hij neerwaarts. Hij was dapper op andere manieren, nu durfde hij Properfur niet aan te kijken. Hij wilde het moment niet zien dat zijn hart brak en het duidelijk in zijn ogen te zien was. Zijn jongere broer begon zijn kop te schudden en alles te ontkennen, precies zoals Leopardshade zelf had gedaan. Hij had het ook niet kunnen geloven. Hoe kon dit hem gebeuren, van alle katten die het had kunnen zijn, was het zijn moeder geweest. De kater zei opeens dat het hem speet, maar Leopardshade liet hem maar gewoon gaan. Op geen enkele manier was het zijn schuld geweest, maar alles waar Properfur nu doorheen ging, maakte Shade zelf ook mee. Hij had zichzelf de schuld gegeven, had alles ontkend, was boos geworden en had verdriet gevoeld. "Niemand was er. Futuresong en Ashbrook kwamen haar helpen, maar ze waren te laat," vertelde Shade aan zijn broer. Dawnclaw was gewoon op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats geweest, dat was het. Hij kon het zichzelf gaan verwijten, hij kon het Futuresong gaan verwijten dat ze niet op tijd was, maar het zou toch niet helpen. De clan was nu de enige familie die hij nog had, naast Properfur. Zijn broer begon allerlei excuses te maken die niet gemaakt hoefden te worden. "Rustig, Proper. Butterstar zorgt er wel voor dat Bloodclan hiervoor zal boeten." Butterstar was een rechtvaardig leider en zou een belediging als deze zeker niet licht opnemen. Hij verwachtte veel van de kattin.

"Niemand was er. Futuresong en Ashbrook kwamen haar helpen, maar ze waren te laat,"De woorden hielpen niet veel tegen het gevoel van onmacht en verdriet. Maar toch, hij wist dat zijn broer hem hier door heen probeerde te helpen. Dat waardeerde hij zeer. Wat kon hij nog doen? Moest hij zich er eigenlijk wel bij neer leggen? Of actie ondernemen? Waarom moest dit hun overkomen? Had hij er zelf van te voren iets aan moeten doen? Was hij misschien te naïef geweest? Allerlei vragen dwaalde door zijn kop heen. Properfur wist niet goed hoe hij zich nu moest voelen. Schuldig, boos, leeg of verdrietig? Waarschijnlijk alle vier. . .  Hij had dit alles van te voren een stuk serieuzer moeten nemen. Als hij niet zo kinderachtig was gebleven was het misschien wel nooit gebeurd. "Het spijt me dat altijd zo zorgeloos en kinderachtig ben gebleven. Ik had nooit verwacht dat het... dat het iemand uit onze familie zou kunnen overkomen."Zei hij en keek zijn broer met tranen in zijn ogen aan. "Rustig, Proper. Butterstar zorgt er wel voor dat Bloodclan hiervoor zal boeten."Antwoordde die. Properfur nam diep adem en zuchten. Zijn broer had gelijk. De bloedclan zou zijn straf niet kunnen ontlopen. En zelf was hij misschien ook te overstuur om er redelijke conclusies over te kunnen maken. Echter was er wel een vraag die hij zou willen stellen omdat deze anders maar door zijn kop zou blijven zwerven. En daar voor een hoop onrust zou zorgen. "Maar Leopardshade, is er dan echt niets meer wat we kunnen doen? Kunnen wij geen wraak nemen? Voor mam?"Vroeg hij voorzichtig. Geen idee hebbende hoe zijn broer daar tegenover zou staan.

De dingen die Leopardshade zijn broer vertelde, hielpen hem nu vast niet met het opvangen van de harde klap die hij zojuist gekregen had. Het was echter wel iets dat hij toch moest weten. Shade zelf zou het in ieder geval nooit meer kunnen vergeten hoe Futuresong het verminkte lichaam het kamp in bracht samen met Ashbrook, hoe Butterstar haar verhaal aanhoorde, hoe zijn moeder - of wat er van haar over was geweest - daar had gelegen. Iedereen moest op zijn eigen manier rouwen en daarmee kon hij Properfur niet helpen. Hij kon er echter wel voor zorgen dat zijn broer in goede handen was. Gelukkig leek zijn broer al een beetje te kalmeren door wat hij zei. En Shade was overtuigd dat Butterstar dit niet ongestraft zou laten gebeuren. De kattin was rechtvaardig en loyaal aan haar clan. Hij twijfelde er niet aan dat de flamepoint poes de hele Bloodclan aan zou pakken en hij zou haar daar maar al te graag bij helpen. Properfur begon ook al over wraak, Shade had in de eerste instantie precies hetzelfde gedacht. "We vinden die Demon wel. Butterstar zal ervoor zorgen dat de hele Bloodclan zal boeten," de kater had alle vertrouwen in zijn leider, en dat was ook te horen in zijn stem. "Ik zal binnenkort met haar gaan praten, om te kijken wat ze van plan is."

Properfur vroeg of ze er zelf echt niets meer aan konden doen om dit recht te zetten. Het was tenslotte hun eigen moeder. En het liefste wilde hij de moordenaar zelf aan z'n einde helpen. "We vinden die Demon wel. Butterstar zal ervoor zorgen dat de hele Bloodclan zal boeten,"Antwoordde zijn broer. Demon dus hé? Die naam zou hij pas weer vergeten zodra de drager er van opgeruimd en wel dood onder de grond lag te rotten. Natuurlijk zou de bloedclan boeten. Maar hij kon zich voorstellen dat zijn broer Demon ook liever met eigen zou zien sterven. Al leek het daar tot nu toe niet echt op. Waarschijnlijk hield hij zijn gedachte voor zich. Of Properfur moest het voor de zo veelste keer bij het verkeerde eind hebben. "Ik zal binnenkort met haar gaan praten, om te kijken wat ze van plan is."Zei Leopardshade. De grijze kater knikte even.  "Bedankt Shade."Zei hij met een klein glimlachje. Nieuwe vragen doemde zich al snel weer op in zijn gedachten. En beter vroeg hij ze nu. Nu was zijn broer in de buurt en kon hij er met hem over praten. Anders zou hij er maar mee bleven zitten. En daar kwam meestal niet veel goeds van. "En wij? Blijven wij net zo afstandelijk als eerst? Nee toch? Het zou toch handig zijn om meer met elkaar om te gaan. Elkaar te beschermen?"Vroeg hij voorzichtig. En keek zijn broer twijfelend aan.  

Zijn broer knikte even naar hem toe hij hem bedankte voor alles. Hij had het uiteindelijk toch iemand het hem moeten vertellen. Hij was ergens wel opgelucht dat Leopardshade dat initiatief genomen had. Dat zijn broer hem had weten te kalmeren, dat hij zou gaan praten met Butterstar en dat hij er op een of andere manier voor gezorgd had dat Properfur zijn schuld gevoel minder erg was dan als een van de andere clan katten het hem verteld had. Hij vroeg zich af of dit niet het begin zou moeten zijn van een sterkere band samen. Hij zelf had amper contackt met zijn andere broers en zussen. Leopardshade was voor zijn gevoel het laatste echte familielid dat nog over was. Misschien zou het beter zijn om elkaar vaker op te zoeken. Ondanks het feit dat ze misschien niet zo goed bij elkaar paste. "En wij? Blijven wij net zo afstandelijk als eerst? Nee toch? Het zou toch handig zijn om meer met elkaar om te gaan. Elkaar te beschermen?"De vraag was op zachte toon gesteld. Hij durfde niet echt zijn eigen mening te verkondigen bij zijn oudere broer. Geen idee hebbende hoe deze daar op zou reageren. Maar tot zijn verbazing hoorde hij zijn broer slikken en toen hij op leek zag hij hoe Shade instemmend knikte.  "We blijven bij elkaar. We zijn broers, we zullen op elkaar letten,"Properfur glimlachte dankbaar. Dat zijn broer zo iets zei deed hem meer dan goed. Hij voelde zich weer wat meer geaccepteerd. Nu was het uitgesproken dat het een belang was hem niet te verliezen. "Bedankt Leopardshade. Ik beloof mijn uiterste best voor je te doen."Zei hij. En gaf zijn broer een klein kopje.