Just life isn’t enough…

Thornpaw hoorde zijn ademhaling versnellen en voelde zijn flanken zwoegen terwijl hij achter een muis snelde. Zijn klauwen waren naar buiten geklapt en zijn ogen bleven geconcentreerd op het grijs hangen dat zich probeerde te verbergen tussen de bladeren. De bewegingen van de bosgrond verraadden hem echter. Het duurde niet lang voordat de snelle Apprentice de muis weer op het spoor was. Hij rende er nu echt vlak achter, kon hem bijna aanraken met zijn poot. En dus sprong hij met uitgestoken klauwen. Hij had echter niet in de gaten dat hij al bij Fourtrees was en dat de grote eik zich vlak voor zijn neus bevond. Hij kon ook niet meer remmen. Hangend in de lucht zag hij de eik op zich afkomen en krijste hij van schrik. De muis piepte ook, maar wist nog nét op tijd van Thornpaw’s klauwen weg te schieten. En dus knalde de kater met zijn flanken recht tegen de eik. Hij zuchtte terwijl hij zich verslapt tegen de eik naar beneden liet glijden. Hij vloekte omdat de prooi hem wéér was ontsnapt en keek ontmoedigd naar zijn witte voorpoten. Hij richtte vervolgens zijn blik op zijn omgeving om te zien of iemand zijn fout had gezien. Snel kwam hij van de eik overeind en toen hij zich omdraaide, zag hij dat hij een bloedspoor had achtergelaten. Hij keek gauw naar zijn poten en zag dat zijn schouder een beetje bloedde vanwege de klap met het schors. Hij gaf gauw een lik over de pijnlijke snee en zuchtte geërgerd. Vervolgens liet hij zijn blik naar boven glijden om de hoogte van de eik nog eens bewonderen en schrok zich haast dood toen hij een andere kat zag zitten. Meteen schoot hij overeind en gaf een beschaamde lik over zijn borst. ‘Dat heb je toch niet gezien, hè?’ vroeg hij achterdochtig aan de poes, maar er was duidelijk in zijn stem te horen dat hij zich schaamde en verlegen zijnde keek hij weer naar zijn witte voorpoten waar kleine druppeltjes op bloed terechtkwamen.

Elk ander zou hebben gelachen als hij die opmerking naar zijn kop geslingerd zou hebben gekregen, maar Thornpaw keek enkel nog meer beschaamd naar zijn poten terwijl zijn oortjes nu echt naar beneden begonnen te hangen. Hij voelde frustratie opkomen omdat hij het zo graag goed wilde doen voor zijn Clan, maar het leek net alsof de StarClan wilde dat hij nooit zijn eerste prooi zou vangen. Hij keek een beetje afwezig naar zijn voorpoten die nat werden van het bloed, maar keek op toen de poes zich vlak voor hem bevond. Zijn oortjes trokken wat naar achteren bij haar opmerking, maar toch trilden zijn snorharen lichtelijk geamuseerd en verdween zijn frustratie. ‘Nee, dat hoeft niet,’ mauwde hij. Vervolgens luisterde hij aandachtig naar welke vraag ze stelde. Hij fronste even zijn voorhoofd. Tja… wat deed hij hier? Hij was niet eens bezig geweest met zijn omgeving. Al wat hij dacht was dat hij die muis graag in zijn voorpoten wilde hebben, maar dat ging dus mooi niet door. Die gedachte bracht de frustratie weer een beetje terug. ‘Ik was een muis aan het achterna jagen,’ legde hij uit. ‘Ik ben hier niet echt met een reden gekomen. De muis heeft me naar hier geleid. Ik wilde hem zo graag vangen dat ik niet echt aan het opletten was.’ Hij haalde onbehaaglijk zijn schouders op. Hij hoopte dat hij de ThunderClan nu niet voor schut zette door het zo uit te leggen. Hij wist dat hij een beetje de mislukkeling was van de Clan op dit moment, maar het werd heus wel beter! Als hij een mentor zou krijgen of zijn Clangenoten zouden moeite in hem steken om hem meer dingen te leren, dan zou hij net zo goed worden als hun. Hij hoopte dat die schaamte en de verlegenheid ook op een dag zouden wegtrekken, want hij vond het een ergerlijke eigenschap. Hij was liever moedig, sociaal, loyaal en goed in jagen. Verlegenheid en beschaamdheid pasten daar echt niet tussen in dat rijtje. ‘En jij?’ stelde hij beleefd een wedervraag. Een korte stilte. 'U,' verbeterde hij zich gauw. Zijn oren begonnen te gloeien. Hij had het tegen een Warrior, ja!

Thornpaw keek haar verschrikt aan toen ze zei dat je niet mocht jagen bij Fourtrees. Nee, dat wist hij dus niet. En waarom kwam dat? Omdat niemand in het kamp hem iets vertelde. Maar dat mocht deze poes niet te weten komen. Dadelijk dacht ze echt dat hij een zielige ThunderClan-cat was en dus knikte hij iets te snel. ‘Ach, die kan ik wel aan,’ zei hij stoer, maar je hoorde makkelijk aan zijn stem dat hij zo’n ontmoeting zeker niet wilde. Hij wist echter wel dat als het ooit op ontmoeting met die twee zou aankomen, dat hij zijn best zou doen om zijn Clan te beschermen. Hij wist dat hij niet veel kon uithalen met het kleine lijfje dat hij nu had, maar hij zou zeker zijn best doen om snel vechttechnieken te leren zodat hij zijn Clan kon beschermen zoals een echte Apprentice dat kon. Hij luisterde aandachtig naar de reden waarom ze hier was en knikte begrijpend. Hij was misschien jong, maar hij begreep wel vrij veel van andere katten. Zijn vechttechnieken en jachthoudingen waren misschien bagger, maar hij was zeker niet traag van begrip. Dat was ook de reden waarom hij dacht dat hij het wel ging schoppen tot een Warrior worden. ‘Je hebt gewoon tijd voor jezelf nodig,’ mauwde hij begrijpend. Hij had geen idee hoe het was om kittens te hebben of de druk van een Warrior op zijn schouders te hebben, maar hij wilde dat wel graag weten. Het tweede dan, want hij dacht nog lang niet aan kittens of een partner krijgen. Dat waren dingen waar hij echt tot later mee ging wachten. Of misschien wel helemaal nooit. Wie weet bleef hij wel zijn hele leven alleen. Dat vond hij niet eens zo erg. ‘Thornpaw,’ beantwoordde hij de vraag vriendelijk. ‘Van de ThunderClan,’ voegde hij er trots aan toe als ze dat nog niet door had gehad. Hij stak even zijn kopje fier in de lucht, maar dat deed pijn aan zijn schouder. Pas nu richtte hij zijn aandacht op zijn lichtelijk bloedende schouder en begon de snee wat droog te likken wat best wel prikte. ‘En u?’ vroeg hij. ‘Hoe heet u?’ Hij opende zijn bek zodat hij haar geur kon ruiken. Het rook niet naar vis, dus ze was in elk geval niet van de RiverClan. Ook rook had ze geen bloedgeur, dus van de BloodClan was ze ook al niet. ‘Bent u toevallig van de WindClan of van de ShadowClan?’ vroeg hij nieuwsgierig.

Thornpaw had zijn oortjes zielig laten hangen toen de poes hem er heel duidelijk op duidde dat hij nog niet bereid ging zijn om iemand van de BloodClan of een vos aan te kunnen. Het kon hem eerlijk gezegd ook niet schelen of hij het wel of niet kon. Als zijn Clan in gevaar zou zijn, zou hij er alles aan doen om het te beschermen. Zelfs door tegen de BloodClan of tegen een vos te vechten. Dat maakte hem niet uit, zolang ze maar konden zien dat hij een loyale kater was. En door kon geen enkele kat van een andere Clan aan twijfelen. Zijn blik gleed naar de poes toen ze zichzelf voorstelde. Ah, ze noemde dus Brindleleaf. Dat ze een Queen was had hij al wel kunnen raden omdat ze haar kleintjes in hun gesprek had aangehaald. Niet dat alle poezen die kleintjes hadden geen Warrior’s waren, maar… ja. Hij schudde snel zijn kopje. Nee, ze stonk niet. Ze had zelfs een zoete geur rond haar heen hangen die hij wel apprecieerde. Niet dat hij zo dom was om dat te zeggen, want dan voelde zij zich vast en zeker ongemakkelijk. ‘Je stinkt niet,’ beaamde hij nog eens extra. Hij besloot om het op een ander onderwerp te laten komen, want dadelijk zou hij zich wel verspreken. En hij wist niet hoe deze poes op een compliment ging reageren. ‘En hoe heten je kittens? Hoe oud zijn ze?’ vuurde hij nieuwsgierig zijnde twee vragen tegelijkertijd op haar af terwijl zijn bleekgroene ogen haar vragend aankeken. Hij voelde zijn vacht weer onbehaaglijk prikken bij het idee dat hij wéér aan het socialiseren was met iemand buiten de Clan, maar deze keer voelde het minder erg omdat het bij Fourtrees was. Dat was makkelijker uit te leggen als er een patrouille langs zou komen.

Thornpaw merkte aan de poes dat zijn afleidingsmanoeuvre gewerkt had. Gelukkig, want hij vond het onderwerp of ze stonk maar een vreemd onderwerp. Konden katten dat niet van zichzelf ruiken? Hij had echt geen idee. Hij nam aan dat als je uit je bek stonk dat je het niet van jezelf kon ruiken, maar als die geur als een waas om je heen hing toch wel? Nou ja, zoals hij al zei: vreemd onderwerp om over door te gaan. Hij keek haar geïnteresseerd zijnde aan toen ze over haar kittens vertelde. Een lichte glimlach kwam om zijn lippen toen hij de creatieve naamkeuze hoorde. ‘Mooie namen,’ snorde hij dan ook gelijk. Hij wist niet zo goed wat hij van zijn naam moest klinken. Thornpaw klonk wel stoer en zo, maar… het gaf eigenlijk een slecht beeld weg van zijn karakter. Net alsof hij gemeen was qua karakter, terwijl dat eigenlijk helemaal niet het geval was. Zijn nagels waren wel redelijk scherp, maar was dat niet zo bij alle katten? Hij vond zichzelf daarop niet echt een uitzondering. Maar er moest toch een reden zijn dat ze je een bepaalde naam gaven, right? Ach ja. Hij zou er zijn kopje maar niet te hard over breken. Hij klemde zijn kaken op elkaar bij de vraag die hij keek en keek even bedroefd naar zijn voorpoten. ‘Ik had een broertje,’ mompelde hij, nadruk leggend op ‘had’ zodat ze zou begrijpen dat zijn broertje er niet meer was. ‘Maar vanaf zijn geboorte heeft StarClan al besloten dat hij met hun zou jagen.’ Zijn toon was vriendelijk om aan te geven dat zijn broertje bij de geboorte was gestorven, maar toch kon je de pijn in zijn ogen zien flitsen. ‘Zijn naam zou Blackkit zijn geweest en hij zou echt één van de dapperste krijgers van ThunderClan zijn geweest. Misschien wel dapperder dan mij.’ Zijn stem klonk overtuigd en hij stak zijn net nog naar beneden hangende bedroefde kopje trots in de lucht.

Thornpaw kneep kort zijn ogen samen ten teken dat hij haar woorden met de bedoeling om hem te condoleren apprecieerde. Er waren weinig katten in zijn Clan aan wie hij dit persoonlijk had verteld, maar de meesten wisten het sowieso wel omdat zoiets nu eenmaal snel rondging. Het was niet dat hij echt zijn kopje liet hangen van bedroefdheid als hij aan zijn broertje dacht, maar als hij het moest vertellen, merkte hij dat hij wel eens dacht aan hoe het geweest zou zijn als zijn broertje niet was gestorven bij zijn geboorte. Als ze samen rond konden rennen in het woud, kattenkwaad uit konden halen en sommige regels aan hun poot konden lappen. Helaas was dat alleen iets waar hij van kon dromen. Maar soms als hij in zijn nest lag en hij sloot zijn ogen, zweerde hij dat hij de warme geur van moedermelk vermengd met de geur van zijn pasgeboren broertje nog kon ruiken. Natuurlijk was het lijfje wel even warm geweest, maar zijn broertje had het gewoon niet overleefd om langer in de koude wereld te zijn. Thornpaw schrok op uit zijn gedachten. ‘Ik vind het jammer dat je dat gevoel kent,’ zei hij oprecht en hij deed aarzelend een stap naar voren om zijn neus tegen de hare te drukken, maar toen bedacht hij zich weer dat ze van een andere Clan waren en bleef hij staan. Hij schudde zijn kopje kort op wat de poes zei. ‘Misschien zou hij niet beter geworden zijn, maar waren we allebei even goed geweest,’ sprak hij en zijn ogen twinkelden toen hij dat zei. ‘Zeker weet ik het niet, want mijn moeder is ook dood en met mijn vader kan ik er niet over praten. Hij heeft zich vroeg moeten terugtrekken bij de Elders omdat zowel zijn gehoor als zijn zicht verslechterden en nu slijt hij zijn dagen daar. En soms denk ik dat hij het me kwalijk neemt.’ Hij haalde zijn schouders op ten teken dat hij het niet zeker wist en dat hij er eigenlijk ook niet zo mee bezig was. Natuurlijk wilde hij zijn vader trots maken, dat wilde elke zoon, maar hij was niet van plan om de boosheid van zijn vader op zich te nemen voor iets waar hij niet voor verantwoordelijk was.

Thornpaw haalde kort zijn schouders op bij de vraag van de poes. Hij had geen zin om dat te beantwoorden, want hij wilde geen energie verspillen aan een vader die hem niet als zoon zag zitten. Natuurlijk zei zijn vader wel eens iets tegen hem, maar dat waren meer snauwen om iets te doen. Sindsdien probeerde Thornpaw zijn vader zo goed mogelijk te ontwijken, wat nu al wat beter ging omdat hij een Apprentice was. Als hij echter ooit een Warrior werd, zou hij zijn vader pas helemaal achter zich kunnen laten. De zwart-witte Apprentice keek op toen de poes hem weer een vraag stelde en hij slikte even. Over zijn moeder praten vond hij een stuk moeilijker dan over zijn vader, gek genoeg. Zij was immers wel altijd lief voor hem geweest, voor hoe lang hij haar aanwezigheid had mogen meemaken in elk geval. Gelukkig was hij zich als kitten al erg bewust geweest van zijn omgeving en als hij erg goed zijn best deed, kon hij haar geur soms nog ruiken. ‘Ik was vier manen oud,’ begon hij moeilijk. ‘En het was winter. Mijn moeder moest die dag de grenzen gaan patrouilleren en wilde nog gaan jagen, maar dat is er nooit van gekomen.’ Hij haalde zijn schouders op en keek even naar beneden terwijl hij met zijn pootjes ongemakkelijk de aarde vertrappelde. Hij was nooit echt goed geweest in dit soort gesprekken en zijn gevoelens uiten was een tweede. ‘Ze is nooit teruggekomen en mijn vader is haar gaan zoeken. Toen hij terugkwam, hing er een vreemde geur van bloed en verdorvenheid om hem heen. Zijn blik stond kil en toen ik ging vragen wat er aan de hand was, zei hij snauwend dat ik me met mijn eigen zaken moest bemoeien. Sindsdien hoor ik de Elders constant roddelen over één bepaalde Clan die het gedaan zou kunnen hebben, maar ik vraag me af of het wel een Clan is die verantwoordelijk is voor haar dood.’ Zijn intelligente ogen bleven net iets te lang op de poes hangen en snel keek hij weg.

Thornpaw wuifde haar spijtbetuiging met zijn staartje weg. Hij wilde er niet al te zielig over doen. Het was gebeurd en hij moest nu zien hoe hij verder ging met zijn leven. Natuurlijk bleef hij wel eens in het verleden hangen en stelde hij zichzelf wel eens vragen over hoe het had kunnen gaan als zijn moeder er nog geweest was, maar dat deed hij meestal ’s avonds als hij alleen was. Als alle anderen sliepen en ze hem niet konden horen. Want ja, soms moest hij wel eens huilen, maar hij wilde zijn Clangenoten niet ongerust maken dus deed hij dat altijd als ze al sliepen. Het troostte hem wel eens om in zijn eentje te huilen. Hij wilde tegenover de anderen echt als een sterke Warrior overkomen en dat ging niet als hij constant moest huilen om wat er gebeurd was. Nee, dan kropte hij het liever op en liet hij zijn emoties pas gaan als hij alleen was. ‘Misschien wel ja,’ zei hij voorzichtig toen ze haar opmerking maakte. Als ze voor zichzelf al uitmaakte dat het een goed ding was dat ze haar ouders nooit had leren kennen, wie was hij dan om dat tegen te spreken? Iedereen was daar anders in. Hijzelf zou het bijvoorbeeld best erg hebben gevonden, maar hij besloot om die gedachte niet te delen. Hij keek naar zijn zwart-witte pootjes terwijl hij zich afvroeg over wat ze het nog konden hebben. ‘Weet je, een wandeling door het bos kan soms best goed doen,’ snorde hij. ‘Je kan je gedachten op de vrije loop laten gaan en wordt door niemand gestoord. Dat vind ik wel heerlijk aan een wandelingetje maken, hoewel mijn Clan dat wat minder leuk vindt.’ Hij grinnikte. ‘Ik probeer wel telkens toestemming te vragen, maar het werkt wel enorm op mijn zenuwen dat ze me niet gewoon vrij laten.’

Thornpaw gaf een knikje toen ze haar opmerking maakte. Ja, wandelingen door het bos was inderdaad iets voor de ThunderClan. En rennen door open velden met de wind in hun vacht was iets voor de WindClan, schijnbaar. Hij zou ook graag willen weten wat typerend was voor de ShadowClan en de RiverClan, maar daar had de poes vast geen antwoord op. Zijn bleekgroene ogen keken haar aan terwijl ze nog iets zei. Hij bewoog even ongemakkelijk met zijn oortjes, maar besloot om er verder geen reactie op te geven omdat hij niet wist of hij dan brutaal over zou komen of juist niet. En dus keek hij haar maar stilzwijgend aan. Hij voelde zich teleurgesteld toen ze aangaf dat ze terugging, maar kon het ergens ook wel begrijpen. ‘Ja, jou ook. En tot ziens misschien,’ sprak hij er achteraan, maar dat laatste wat zachter uitgesproken omdat hij geen idee had hoe een kat van een andere Clan op die woorden zou kunnen reageren. Hij draaide zich traag om nadat hij haar had zien verdwijnen. Hij rook aan zijn eigen pels, maar hij rook vooral zijn eigen geur en die van zijn Clan. Toch waste hij zichzelf voor de zekerheid zodat er geen vervelende vragen zouden komen als ze het toch zouden merken aan hem. Hij stak zijn neusje in de lucht om de juiste richting te bepalen zodat hij niet opeens uitkwam in ShadowClan- of RiverClanterritorium. Zodra hij de juiste richting had bepaald, begon hij te rennen en rook hij even later de vertrouwde geuren van zijn Clan. Hij rende helemaal tot in het kamp en vertraagde toen pas weer zijn pas. Hij trippelde het kamp in alsof er niets aan de hand was en ging midden in het kamp liggen, het gesprek van daarstraks nog opgeslagen in zijn hoofd.