Ripping it apart (Ripa)

Onderwerp: Ripping it apart (Ripa) wo 17 jun 2015 - 21:00

Nu ze hier stond, begon ze toch te twijfelen. De Twoleg place lag voor haar, ze hoefde alleen nog maar over het hek heen te stappen en ze zou in de stad vol twolegs, kittypets en Bloodclanners zijn. Nu, de laatste keer dat ze hier was, hadden twee Bloodclanners haar serieus verwond, waardoor ze nog steeds een beetje mank liep. Waarom, waarom in godensnaam zou ze hier weer heen gaan?
Ze was opzoek naar Bonepaw, die laatst zonder pardoes een mede-apprentice van haar had aangevallen. Ze wilde weten wat er met hem was, want het was niet de Bonepaw die ze kende. De grijze poes zou hem gaan opzoeken in de stad, omdat de geur van Bloodclan nu duidelijk om hem hing.
Echter bleek ze niet lang te hoeven zoeken, de geur van Bloodclan vulde haar longen en ze herkende meteen Bonepaw. Zonder nog verder te twijfelen sprong ze over het hek, en zag hem daar al. "Bonepaw!"miauwde ze luid.

-voor nu even alleen Ripa!

Ripa was aan het wandelen, hij wist namelijk even niet meer veel te doen. Hij had namelijk al katten van Clans het stuif op gejaagd, hij had gedaan wat Claw hem vroeg. Nu zal hij moeten wachten op het volgende en misschien een aanval op een Clan, een grijns verscheen toen een Clan geur zijn neus gaten doordrong. Hij draaide zich om alleen hoorde hij weer die verdomde naam die altijd naar hem geroepen werd, door de kattin die hij ook aangevallen had maar deze keer niet de gene. Hij staarde haar strak aan, ze leek vrolijk. Hij duwde haar weg waardoor ze op de grond kon vallen, zijn ogen versmalden. "Wat wil je Clan kat, nog meer pijn?" Vroeg hij met een grimas en staarde haar aan, zijn klauwen waren al uitgeklapt. Hij was niet zon prater, hij moest namelijk wachten wanneer hij met Claw kon spreken. Urg, zo vermoeiend. Al dat op en neer geloop, hij hijgden kort maar wilde zich er niet mee bemoeien. Hij staarde in het rond en deed zijn klauw onder haar kin, hij kon nu haar vermoorden maar die blik in haar ogen. Hij herinnerde het ergens van, hij maakte onder haar nek een klein krasje en opende zijn mond. "maak dat je weg komt voordat mijn keuze veranderd." Siste hij met een slag met zijn staart.

Haar gele ogen zochten de zijne, hopend om weer de oude Bonepaw terug te vinden. Maar in zijn ambere ogen lag een blik die er niet thuis hoorde, er was iets goed mis.
Dat gevoel werd nogmaals versterkt toen hij haar een duw gaf. Zwak als ze was, verloor ze haar evenwicht en klapte op de grond. "Wat wil je Clan kat, nog meer pijn?" Werd haar gevraagd terwijl ze overeind krabbelde, een grimas stond op zijn gezicht. Even wilde ze iets zeggen, maar toen vielen zijn uitgeklapte klauwen haar op. Angst greep haar bij de keel toen hij zijn klauw onder haar kin plaatste. Even leek hij daadwerkelijk haar te willen vermoorden, maar uiteindelijk week hij toch van dit plan af. Hij maakte een kleine snede onder haar keel. "maak dat je weg komt voordat mijn keuze veranderd." Siste hij al zwiepend met zijn staart. Snel deed ze een paar stappen naar achteren, hem ongelovig aankijkend. Ze wilde zich omdraaien en weglopen, maar bedacht zich toen. De grijze poes was altijd al een lafaard geweest, was altijd weggerend. Deze keer zou ze dat niet doen. "Wat hebben ze met je gedaan Bone?"vroeg ze hem, verdriet in haar ogen. "Ben je me vergeten?"

Ripa staarde de Clan kat aan, haar blik herkende hij. Alleen zag hij warrige beeld over hem en een tabby kattin die onder de wonden zat, ook zag hij een beeld toen hij met haar aan het praten was. Een flits door zijn leven, hij schudden zijn kop en keek haar strak aan. "Wat hebben ze met je gedaan Bone?" vroeg ze aan hem, hoe kon ze ook zijn Clan naam weten. Zij was geen Thunderclanner, zijn ogen zochten in haar verdrietige blik. Ze leek te tranen, een steek voelde hij in zijn hart. Hij bleef haar strak aan kijken, hij had deze blik eerder gezien. Ook van twee tabby poezen, de ene was voel met wonden en littekens en de ander was zonder. De ene had prachtige blauwen ogen en de andere groenen, ook zag hij deze jonge kattin een paar keer in zijn flitsen. "Ben je me vergeten?" Vroeg ze daarna op een verdrietige toon. Hij keek haar strak aan, hij moest haar niet zien. Hij moest trouw blijven aan Claw, hij negeerde haar vragen en had zijn klauwen terug geslagen. "Ga! Of iemand anders verlost je." Sprak hij waarna hij zijn rug omdraaide, hij wist dat hier rond maan hoogte hier zouden lopen met hun honden. Hij wilde hier weglopen alleen een gevoel in hem zei dat hij moest blijven, woorden die hij sprak in de flits tegen deze jonge kattin waren: "Ik zal je altijd beschermen." Of zo iets. Alleen zorgde hij niet eens voor zo'n kat als haar, even bleef hij staan met zijn rug na haar toe gedraaid.

Ze keken elkaar strak aan, maar in zijn ogen zag ze geen herkenning, of misschien zag ze die niet, door de waas van tranen in haar gele ogen. Verwoed knipperde, zichzelf vervloekend om haar zwakte. De poes vroeg hem of ze hem niet meer herkende, verdriet klonk door in haar stem. Ze waren vrienden, toch? In haar eigen clan vond ze niet veel vrienden, daarom was ze maar al te blij met Bonepaw, die kater was aardig tegen haar geweest. Misschien wel meer dan dat, hij had haar beloofd haar te beschermen. Maar nu, nu leek hij haar niet meer te herkennen. Voor hem was ze een vreemdeling, en die gedachte deed meer pijn dan woorden konden beschrijven.
"Ga! Of iemand anders verlost je." Zijn stem was ruw en zonder enige twijfel draaide hij zich om en liep weg. De lichte tabby bleef zitten terwijl ze hem nakeek, niet wetend of ze het moest riskeren achter hem aan te gaan. Toen bleef hij echter staan, alsof hij iets herinnerde. De poes haalde diep adem, verdreef de angst en liep rustig op hem af. "Je naam is Bonepaw, je komt van de Thunderclan en zou bij de volgende ceremonie verbannen worden. Eens heb ik je ontmoet in Shadowclan territorium, toen kwam Draco ook nog maar zijn jullie door een warrior van mijn clan weggejaagd. Later ben ik je tegen gekomen bij fourtree, daar hebben we gepraat."Ze slikte haar tranen weg. "Daar heb je beloofd me te beschermen... Zegt het je dan helemaal niets meer?"

Ripa bleef staan, hij wilde dat ze weg ging maar in plaats daarvan ging ze dieper in het onderwerp. Hij keek in zijn ooghoeken naar haar, zijn ogen versmalde. "Je naam is Bonepaw, je komt van de Thunderclan en zou bij de volgende ceremonie verbannen worden. Eens heb ik je ontmoet in Shadowclan territorium, toen kwam Draco ook nog maar zijn jullie door een warrior van mijn clan weggejaagd. Later ben ik je tegen gekomen bij fourtree, daar hebben we gepraat." Sprak ze als of ze wilde dat ze vermoord zou worden, ze slikte haar tranen weg. "Daar heb je beloofd me te beschermen... Zegt het je dan helemaal niets meer?" Zei ze, het leek net dat ze zou gaan huilen. Hij sloot zijn ogen, hij hoorde bij Claw niks van wat die Clanners zouden zeggen zou hij moeten geloven. Hij draaide zich met een ruk om ontbloten zijn klauwen en stond nu recht voor haar, oog tot oog. Neus tot neus, hij keek haar strak aan. Zijn poten trilden, hij kon haar vermoorden maar iets hield hem tegen. Iets diep van binnen hield hem tegen, in plaats dat hij haar uit stukken ging rukken duwde hij haar omver. Zijn ogen waren geopend zijn pupillen waren verkleint, hij had wel een soort van afdruk achtergelaten met zijn uitgeslagen klauw. "Je kan niks bewijzen vrouwkat." Siste hij en keek haar strak aan. Toch raakte hem iets diep in zijn hart, waarom toch proberen. Hij kon beter weg gaan, alleen moest zij van het Bloodclan territory af. Hoe durfde ze hier zich te verschijnen, hij ontbloten zijn tanden maar bleef stil.

Hij sloot zijn ogen na haar woorden, en even, voor één fractie van een seconde dacht ze dat hij weer tot zichzelf was gekomen, zich herinnerde wat er tussen hen was gebeurd. Hoop vonkte op in haar gele ogen, maar dit vervloog al snel toen hij zich rap omdraaide. Hun neuzen raakten elkaar bijna aan en de tabby kater had zijn dodelijke poot opgetild. Zijn nagels schudden en Airpaw verstijfde, wetend dat als hij wilde, het hem geen moeite zou kosten om haar van haar leven te ontdoen. Ze had geen ervaring met vechten, ze zou niet opgewassen tegen hem zijn.
De poes wendde haar blik af, hopend dat hij de doodsangst in haar ogen niet zag. Ze bereidde zich voor op het ergste, niet wetend waartoe hij nu in staat was. Maar in plaats van dat hij haar vermoorde, sloeg hij haar enkel hard in het gezicht. Haar zwakke poten boden geen weerstand en ze viel op de grond, de plaats waar hij haar had geraakt brandde nog na.
Snel krabbelde ze overeind, en stapte ze een aantal stappen naar achteren. Haar oren onbehagelijk in haar nek. "Je kan mij niets bewijzen vrouwkat." Hij ontblootte zijn tanden, maar nog steeds weigerde ze weg te gaan. "Wat heeft hij, Claw toch?, je allemaal gezegd?" Ze beet op haar lip. "Kennelijk weet je niets meer van je verleden, wat heeft hij je verteld? Dat de clans slecht zijn zeker? Maar als je naar je verleden vraagt zegt hij niets" Ze slikte en keek hem aan. "Dat doen Bloodclanners, ze liegen, ze pakken je als je het zwakst bent, manipuleren je, ze gebruiken je!" Woede fonkelde in haar ogen en een traan rolde over haar wang. "Ze zijn allemaal hetzelfde, Jullie zijn allemaal hetzelfde! Daar ben ik inmiddels wel achtergekomen. Ze gebruiken je Bonepaw, of hoe je jezelf nu ook wilt noemen" ze draaide zich om, om weg te lopen. "Blijf uit het Shadowclan territorium, Shrewstar heeft bevel gegeven om iedere Bloodclanner in ons territorium aan te vallen, nadat Leopardkit is aangevallen en er twee andere kittens zijn vermoord door een van je clangenoten." Op het moment haatte ze deze kater, vanuit het diepste van haar hart. Maar hoe ze het ook wende of keerde, ze gaf wel om hem.

Onderwerp: Re: Ripping it apart (Ripa) di 4 aug 2015 - 9:38

Ripa staarde de kattin aan, hij had haar op de grond gegooid. Ze kwam kwaad overeind, alleen hij keek haar streng aan. Hij kon beter bij haar weggaan, alleen zij moest hier weggaan. "Wat heeft hij, Claw toch?, je allemaal gezegd?" Sprak de kattin ter wel ze op haar lip beet. Hij sloeg kwaad met zijn staart. Hij keek haar kwaad aan, zijn tanden ontbloot. Hij negeerde wat ze vroeg, hij keek haar kwaad aan. "Kennelijk weet je niets meer van je verleden, wat heeft hij je verteld? Dat de clans slecht zijn zeker? Maar als je naar je verleden vraagt zegt hij niets" Vervolgde de kattin en ze slikte. Hij keek haar met rust aan, het waren leugens. Loog Claw tegen hem, hij diende hem. Hij had inderdaad weinig gezegd over zijn verleden maar dat was niet gelijk dat hij loog. Hij keek haar verward aan, kwaad. "Dat doen Bloodclanners, ze liegen, ze pakken je als je het zwakst bent, manipuleren je, ze gebruiken je!" Woede fonkelde in haar ogen en een traan rolde over haar wang, hij was stil. Gebruikte ze hem? Was hij zwak? Nee, hij was een van de sterkste krijgers van de Clan. Hij keek naar haar traan die op de grond viel, het spatten uit elkaar. Hij deed een stap naar achteren, "Ze zijn allemaal hetzelfde, Jullie zijn allemaal hetzelfde! Daar ben ik inmiddels wel achter gekomen. Ze gebruiken je Bonepaw, of hoe je jezelf nu ook wilt noemen" ze draaide zich om, om weg te lopen. Hij staarde haar strak aan, ze logen niet tegen hem dat zouden ze nooit doen. "noem me geen Bonepaw!" Sprak hij kwaad. Woede kolkte in hem, zijn poten trilde. Zijn lichaam kon hij niet stil houden, waarom sprak ze dit. Ze loog dat moest wel, Claw loog niet of wel soms. Het was zo verwarrend, bijna onmogelijk om het echt te volgen. "Blijf uit het Shadowclan territorium, Shrewstar heeft bevel gegeven om iedere Bloodclanner in ons territorium aan te vallen, nadat Leopardkit is aangevallen en er twee andere kittens zijn vermoord door een van je clangenoten." Waarschuwde ze hem, hij keek haar strak na. Hij was immers de gene die Leopardkit had aangevallen, hij had zich toen heel erg in de problemen gewerkt. Hij hoefde niet voor hun op te passen, "ik was de gene die Leopardkit verwonden." Snauwde hij kwaad. Hij zwiepte met zijn staart, dit zou haar vast kwaad maken.

Ze wilde weglopen, deze kater achterlaten en nooit meer terugkomen, maar hoe kon ze? "noem me geen Bonepaw!" Miauwde hij kwaad. Airpaw draaide haar kop naar hem om, en zag pure woede in zijn rode ogen kolken. Hij trilde van dezelfde emotie, haar woorden raakten hem kennelijk wel, maar of hij haar geloofde kon ze niet zien. Ze hoopte het, zo vreselijk erg. Ze wilde de oude Bonepaw terug, niet de kat die hier nu voor haar stond.
De poes slikte de tranen weg, zichzelf vervloekend om haar zwakte. Ze vertelde de kater dat hij uit het gebied moest blijven, omdat Shrewstar opdracht had gegeven iedere Bloodclanner aan te vallen. Na haar woorden keek hij haar echter strak aan. "ik was de gene die Leopardkit verwonden." snauwde hij, waarbij hij nog met zijn staart zwiepte. Nu draaide Airpaw zich volledig om en keek hem met grote ogen aan. Leopardkit! Ze was de kitten ooit tegengekomen, hij was zo onschuldig en lief geweest. Hoe.. Hoe kon hij? Een tijd lang keek ze hem alleen maar aan.
"Waarom? Waarom zou je zoiets doen?"

Ripa keek de jonge kattin aan die zich met een ruk omdraaide en hem aan staarde met grote ogen, ze staarde hem aan. Even ontstond er stilte, "Waarom? Waarom zou je zoiets doen?" Sprak ze. Hij keek haar kil aan en bleef stil, Claw was zijn leider nu en zou hem dienen met zijn leven. Hij likte even zijn poot, likje voor likje. Hij bleef haar aanstaren en liet er een stilte vallen, zij moest nadenken en hij niet. Waarom zou hij zo iets doen, hij was een Bloodclanner! Hij zou misschien niemand vermoorden maar wel verwonden. Hij wist niet eens wie ze was, waarom ging hij er dan nog een gesprek tegen aan. "Ik ben een Bloodclanner en dienaar van Claw en zal hem dienen tot ik dood ben, het was een bevel om alle Clanners bang voor de Bloodclan te maken." Sprak hij, hij verklapte veel aan haar. Hij voelde een goede band met haar alleen wilde hij haar het liefste verscheuren, "en dat is de waarheid CLANKAT." Miauwde hij op een nadruk op Clan kat. Hij keek haar aan, hij wist dat hij Claw moest dienen maar was zo verward geworden. Hij wilde niks met deze kattin te maken hebben, maar hij was verward de laatste tijd. Hij wist niet meer waar hij moest komen, hij leek niks te weten. Misschien sprak ze de waarheid of loog ze, loog ze over alles om hem over te halen. Net zo als de kattin die beweerde dat Leopardkit haar zoon was, ze leek zoveel op Claw. Hij was hier niet voor praatjes, hij was hier voor een gevecht. Hij sloeg zijn klauwen uit, maar bleef zitten.

Toen zijn ogen de hare vonden, was zijn blik kil. Airpaw keek hem verloren aan, niet wetend wat ze moest doen. Haar plicht tegenover de Shadowclan vertelde haar dat ze deze kater moest laten boeten, maar haar hart zei wat anders. Ze slikte een brok in haar kil weg en keek toe hoe de kater rustig zijn poot begon te likken, hun oogcontact niet verbrekend. Onwillekeurig deed de poes nog een stap naar achteren. "Ik ben een Bloodclanner en dienaar van Claw en zal hem dienen tot ik dood ben, het was een bevel om alle Clanners bang voor de Bloodclan te maken." miauwde hij na een lange tijd van stilte. "en dat is de waarheid CLANKAT." Er brak iets in haar, viel aan diggelen op de grond. Dit was Bonepaw niet meer; wat Claw ook met hem had gedaan, het was hem niet meer. De poes slikte verwoed haar tranen weg. "Dat ben je niet! Je bent Bonepaw!" Zonder een andere waarschuwing sprong ze richting de gestreepte kater. Van binnen wist ze wel dat het dom was. Ze was nog maar net begonnen met trainen en had absoluut geen ervaring. Bovendien was Bonepaw een stuk ouder dan haar. Dit gevecht kon ze niet winnen, toch deed ze het. Haar emoties namen het over van haar verstand.
Met haar poten probeerde ze hard op zijn kop te slaan, met de roekeloze gedachte dat hij zich het dan weer zou herinneren. Maar hoewel ze hard probeerde te slaan, haar nagels waren niet uitgeklapt.

dum dum dum

Ripa staarde haar aan, hij bekeek hoe haar gedachten tot tranen uitbraken. Geen enkele emotie kwam op zijn gedachten, "Dat ben je niet! Je bent Bonepaw!" Schreeuwde ze uit en rende roekeloos op hem af. Hij ontweek alle klappen met gemak, helemaal dat ze roekeloos was en hij op zijn gemak leek te zijn. Iets wilde haar niet zo zijn, hij probeerde haar omver te duwen om haar op de grond te krijgen. Haar klauwen waren bij geen enkele klap uitgeklapt, zijn ogen keken haar kil aan en hij bleef staan. Woeden kolkte in zijn ogen maar vechten deed hij niet, hij wist niet wat hij moest doen. Hij had verwarring in zijn hoofd, alleen wiebelde hij met zijn oor. "Ga weg voor dat ik gedwongen word om jouw iets aan te doen." Sprak hij kil en zijn ogen versmalde. Hij zwiepte met zijn staart, hij ging zitten en gaf een paar likken over zijn poot heen. Ze kon niks veranderen hij hoorde bij Claw en niet bij haar, hij vocht aan zijn leiders zijden en wist bijna elk plan die zijn leider in zijn hoofd had. Hij wist dat zijn leider de Thunderclan samen met Zira zou bestormen en Silverstar zou aanvallen, hij zou de Members bij elkaar zamelen. Hij keek met zijn rode ogen naar de kattin, hij kende haar niet. Hij kende haar naam niet en wilde niks met haar te maken hebben, "en als je zo denkt dat de Bloodclan zo goed is denk maar wat de Thunderclan me heeft aangedaan!" Snauwde hij. Claw had hem verteld dat de Thunderclan hem dood wilde hebben en daar heeft zijn leider hem van gered, hij sloeg zijn staart om zijn poten heen. Ze zou niks kunnen veranderen aan wat er nu was, geen leugens meer. Ze loog tegen hem, hoe kon ze liegen tegen hem.

Het werd al snel duidelijk dat haar roekeloze actie niets uithaalde. Herhaaldelijk probeerde ze de kater op zijn kop te slaan, maar hij ontweek al haar aanvallen met gemak. Uiteindelijk haalde hij met zijn massieve poot uit en wist haar op de grond te krijgen. Ze vervloekte zichzelf om haar zwakte, om het feit dat ze niet eens iets uit zou kunnen halen als deze kater haar aan zou vallen.
De kater had zijn kans haar wat aan te doen, maar hoewel er woede in zijn rode ogen kolkte, deed hij niets anders dan met zijn oor wiebelen. "Ga weg voor dat ik gedwongen word om jouw iets aan te doen."Zijn stem was kil en hij versmalde zijn ogen. Airpaw krabbelde overeind en keek met pijn toe hoe hij zijn poten rustig een paar likken gaf. "en als je zo denkt dat de Bloodclan zo goed is denk maar wat de Thunderclan me heeft aangedaan!"Snauwde hij. Ongelovig keek de poes hem aan. De Thunderclan? Dat was niet hun fout. "Ze hadden je verbannen, verder niets! Je hebt dit je zelf aangedaan."Snauwde ze terug, haar staart kwaad heen en weer zwiepend. Ze wist dat het slimmer zou zijn om weg te gaan, om hem hier achter te laten. Maar ze wilde het eigenlijk niet, ze kon het niet.

Hij keek strak naar de Apprentices, hij keek in haar ambere ogen. Hij keek haar aan, ze leek roekeloos te werk gaan. "Ze hadden je verbannen, verder niets! Je hebt dit je zelf aangedaan." Snauwde ze terug, hij glimlachten en sloot zijn ogen. Zijn staart zwiepten in het rond, "dat denk jij," Zei hij rustig. Hij was slimmer dan haar, hoe durfde ze hem aan te spreken. Hij draaide zich om, hij had de rust gevonden. "Vaarwel leugenaar, ik hoop dat je hier nooit meer terug komt. Anders vermoord ik je!" Sprak hij en draaide zich om. Hij liep van haar weg, haar woorden hadden wel iets aangericht maar hij wilde dat negeren. Hij legden zijn oren in zijn nek, hij wilde weg van haar. Hij had hoofd pijn, misschien kon hij dit beter allemaal met iemand anders bespreken. Hij hoorde niet bij iemand zoals haar, hij zou haar nooit gekend hebben. Ze was nu al enorm irritant en stand vast, urg stommen Clan katten. Hij werd er gek van, helemaal nu. Hij besloot maar zelf weg te gaan, dan zou ze ook weggaan. Hij verliet haar stap voor stap, hij had zo'n hoofdpijn gecreëerd. Hij had zoveel pijn, van haar. Wat was er aan haar wat hem die pijn bracht, wat vermoorden hem vanbinnen.

~Topic uit of jij wilt nog reageren

Wat hadden ze hem verteld? Hoe konden ze de Bonepaw die zij kende veranderen in.. Dit? Er was niets meer over van de kater die haar beloofd had te beschermen, het was allemaal onzin geweest, en zijn was naïef geweest om dat te geloven. Het maakte haar kwaad, maar bovenal verdrietig. Ze had echt gegeven om deze kater, misschien meer dan goed was.
"dat denk jij," Hij glimlachte bij haar woorden en sprak rustig, alsof het niets was. "Vaarwel leugenaar, ik hoop dat je hier nooit meer terug komt. Anders vermoord ik je!" Zonder verder nog enige twijfel te vertonen draaide de kater zich om en liep rustig weg. Airpaw wilde hem terugroepen, hem nogmaals proberen te overtuigen. Toch bleef ze waar haar was, bijtend op haar lip terwijl ze vocht tegen de tranen. Het had toch geen zin, ze moest het opgeven. Hij had misschien hetzelfde uiterlijk, maar deze kat was niet Bonepaw meer.
Nog even keek ze hem na, maar het deed teveel pijn. De poes draaide zich om en liep met snelle passen terug naar haar territorium, haar hoofd gevuld met een wervelstorm van emoties.

Onderwerp: Re: Ripping it apart (Ripa)