Blood on my paws >Yu

Een kalme avondwandeling had een wending genomen toen de kattin de onmiskenbare geur van bloed rook. Ze aarzelde even, en wist niet of ze er heen wilde. Maar, er was natuurlijk altijd de kans dat er een elite genoot gewond was. Na enige vertwijfeling liep Yu toch op de geur af. Al snel zag ze twee katten, eentje hijgend en, aan zijn houding te zien, boos. De ander op de grond, zwaargewond of dood. De poes deed haar best walging in toom te houden, en zette een stap dichterbij. "Wie is daar?" Ah, het was Jinx. De soort van kittypet die nu in bloodclan zat. Bloodclan had een aardig nieuw aantal members gekregen in korte tijd. "Yu. Young-one." Ze liep in het licht van een lantaarnpaal zodat haar snuit zichtbaar werd. "Jinx, niet? Wie was dit?" Ze gebaarde naar het lichaam. Yu hield een kalme uitdrukking, maar van binnen kon ze alleen maar verafschuwen. Ondanks dat ze in de bloodclan zat, hield ze niet van doden als het onnodig was. Liever vocht ze, en liet haar vijand zwaargewond achter. Als dat haar lukte, ten minste, ze was natuurijk nog maar 11 moons.

Zijn houding was waaks, terwijl zijn ogen heen en weer schoten, opzoek naar de vreemdeling die hij had gehoord. Echter werd hem al snel duidelijk dat het een mede Bloodclanner was, en met een zucht liet hij zijn houding varen. "Yu. Young-one." Een gevlekte poes stapte in het licht van de lantaarnpaal, waardoor ze goed zichtbaar was voor Jinx. Hij ontweek haar groene ogen, niet willend dat ze de zwakte in de zijne kon aflezen. Gefrustreerd begon hij het bloed uit zijn zwarte vacht te halen, hij wilde hier eigenlijk zo snel mogelijk weg. De koude blik van de dode kater gaf hem de kriebels. "Jinx, niet? Wie was dit?" De jongere poes gebaarde naar het lichaam. Jinx keek van het lijk naar haar, een koel masker op zijn gezicht. Hij knikte. "Jinx, ja." bevestigde hij. "Ik zou het niet echt weten, hij was onnozel genoeg om mij uit te dagen."Bromde hij, waarna hij nogmaals naar het lichaam keek.

Hij ontweek haar ogen. Later leek hij zich echter weer the hervatten en ontmoette hal blik met een strak gezicht. "Jinx, ja." bevestigde de kater. "Ik zou het niet echt weten, hij was onnozel genoeg om mij uit te dagen." Langzaam trok ze een wenkbrauw op. "Had jezelf de moeite bespaard en was weggelopen." Dappere katten waren domme katten, trotse katten waren domme katten. Het feit dat je op uitdaging in ging betekende dat je ergens heel veel gaf om je eer, en dat die dus blijkbaar vrij fragiel was en makkelijk te breken. Ze wist dat bloodclanners bekend stonden als moordmachines, maar bij de aanblik van Jinx, (die een moment geleden nog bloed uit zijn vacht aan het halen was,) Leek hij er minder voor geschikt. Moorden was moeite, bovendien werd je er zelf ook door verzwakt als je een waardige vecht partner had. Yu volgde zijn blik naar het lijk. "Nou? Je gaat het wel wegslepen toch? Niemand zit te wachten op een rottend lijk op het midden van de weg." Ze vergat voor een moment haar positie onder hem. Ze probeerde enigszins te helpen door haar schouder onder de levenloze kater te duwen. Iets waar ze van gruwelde, dit keer duidelijk op haar snuit af te lezen. "Je leefde met een mens toch? Wat is daarmee gebeurt?" Vroeg ze moeizaam onder het gewicht.

"Daar heb je gelijk in." De zwarte kater zuchtte voordat hij haar hielp met het lichaam. Ze versmalde haar ogen. Nee, hij was geen moordenaar, geen sadist. Gevechten vast, maar echt moorden leek hij niet gewend aan te zijn. Zijn antwoord duurde even, omdat hij een volle mond had. Bij een plekje met wat groen liet hij het lijk vallen. "Hij is er nog, eens in de zoveel tijd bezoek ik hem." Yu haalde haar schouders op. Veel boeide het haar ook niet, van Skinny Love had ze geleerd dat niet alle kittypets zwak waren. "Geen zorgen hoor, hij is niet een mens zoals jij die kent, waarschijnlijk." Jinx begon te graven, en de zwart-witte poes hielp mee. "Dat heb ik gehoord. Was hij niet een soort eenling onder de mensen?" Die moest zich vast afvragen waarom hij zijn kat niet zo vaak zag. "Waarom ben je naar de elite gegaan? Heeft Zira je overgehaald?" Het lukte haar om die naam neutraal, oke, ietwat kil uit te spreken, maar je kon geen walging vinden in haar stem. Ze wist dat de poes eerde katten de elite had binnengesleept, en dat ze het zelfs had geprobeerd met haar. Veel katten kwamen naar de elite om sterker te worden, om te trainen. Misschien was dit het geval.

Yu haalde haar schouders op toen bij zijn woorden, iets wat hem goed deed. Hij had geen zin in een discussie hierover, gelukkig liet Yu het rusten. Hij begon met krachtige halen te graven, en Yu hielp hem. "Dat heb ik gehoord. Was hij niet een soort eenling onder de mensen?" Hij wiebelde met zijn oren terwijl hij nog steeds bezig was met graven. Het verbaasde hem ietwat dat Yu dat wist, kennelijk had Brat gelijk gehad en was hij daadwerkelijk een 'nieuwtje', zoals ze hem had genoemd. Onwillekeurig kwam er een klein grijnsje op zijn snuit bij die herinnering. "Ja, ze noemen het een zwerver. Hij leeft op de straat, en moet voor zijn eigen eten zorgen." Legde hij tussen het graven uit. Haar volgende vraag viel echter niet al te goed. "Waarom ben je naar de elite gegaan? Heeft Zira je overgehaald?" Hij zuchtte ietwat geïrriteerd en stopte even met graven. Hij begon het idee te krijgen dat deze poes het doorhad, doorhad dat hij zich nog niet helemaal thuis voelde hier. Dat was niet mooi. "Luister Yu, Ik waardeer je interesse, maar dat is toch echt iets persoonlijks."Miauwde hij koeltjes, niet vijandig of kwaad. Al was het duidelijk dat hij er niet meer over kwijt wilde.
Even keek hij naar het gat, er vanuit gaand dat het wel diep genoeg zou zijn. "Dit moet wel lukken." Hij pakte het zware lichaam vast bij diens nekvel en liet het misschien ietwat hardhandig vallen in het gat. Hij zwiepte wat ongemakkelijk met zijn staart bij het aanblik.

"Ja, ze noemen het een zwerver. Hij leeft op de straat, en moet voor zijn eigen eten zorgen." Yu wiebelde met haar oortjes. Ze deed nooit mee aan roddelen, maar ving het wel altijd op. Waar of niet, ze had een brein dat altijd hongerig was naar informatie. Bij haar volgende vraag zuchtte jinx geïrriteerd. "Luister Yu, Ik waardeer je interesse, maar dat is toch echt iets persoonlijks." Een kleine grijns kroop over haar snoet, al was het niet lang. Haar vermoedens waren juist. De meeste katten zeiden de waarheid, of, katten met een geheim zoals zij, logen. Maar hij nam niet eens de moeite. Ergens waardeerde ze het, maar het maakte haar enkel nieuwsgieriger. "Dit moet wel lukken." Zijzelf stopte ook met het graven van de kuil, die inmiddels best diep was. De member liet het lichaam in de kuil vallen, maar staarde er wat ongemakkelijk naar. Yu moest toegeven, het was geen fraai gezicht, maar als je iets vermoord had, zorg dan ook voor het opruimen. Ze wist dat het over het algemeen ongebruikelijk was om je slachtoffers te begraven in de bloodclanners, het was meer een persoonlijke keuze. Om de stilte te doorbreken, gaf ze een scherpe blik opzij, en sprak. "Wat, wil je nog een paar lieve woordjes zeggen?" Ze kon nog drie andere opmerking plaatsten, maar besloot uit respect haar mond te houden. Wat ze dus had ontdekt, was dat Jinx een bepaalde reden had om hier te zijn, mogelijk had het te maken met Zira. Hij was geen moordenaar, maar deed het toch om een of andere reden. Terwijl haar hersenen aan het draaien, begon ze met de aarde over het lichaam te scheppen. Na een tijdje stopte ze, en ze draaide zich naar de kater. De gevlekte poes had een doordingende blik in haar ogen. "Jij bent niet dom, en ik ook niet. Je bent geen moordenaar." Ze pauzeerde even. Misschien was ze slechts een brutale young-one, maar ze had wel door wat er aan de hand was. Ze had hem een paar keer gezien met Zira, realiseerde ze zich nu. Het was alsof ze een stukje miste van de puzzel. "Dus waarom vermoordde je onze vriend hier?" Ze zwiepte met haar staart richting het graf.

Zijn ogen bleven nog even hangen op het lijk, waardoor er een korte stilte viel. Natuurlijk had Yu dat meteen door, ze was scherp. "Wat, wil je nog een paar lieve woordjes zeggen?" Hij grinnikte zachtjes maar antwoordde niet. De kater begon zonder andere twijfel met krachtige slagen de aarde weer terug te scheppen, waarbij Yu hem opnieuw hielp. Hij was haar dankbaar voor haar hulp, al was hij niet al te blij met haar gezelschap op het moment. Normaal had hij zulke brutale opmerkingen wel kunnen waarderen, immers kon hij daar zelf ook wat van. Maar op het moment zat hij wat in de knoop met zichzelf en dan was hij vaak liever even alleen, om alles even op een rijtje te zetten.
Plots stopte de poes, waarna ze hem aankeek. "Jij bent niet dom, en ik ook niet. Je bent geen moordenaar." Ook Jinx stopte nu met graven. Hij stond op en keek haar strak aan, geen emotie in zijn ogen.  "Dus waarom vermoordde je onze vriend hier?" Hij vernauwde zijn ogen.  "Jouw grote mond gaat je nog eens in de problemen brengen."Miauwde hij ietwat kil. "Je hebt gelijk, ja, ik ben geen moordenaar. In iedergeval niet zonder reden." Zijn blik gleed af naar de hemel "We raakten in een gevecht, hij was dom genoeg om zijn keel voor een enkele seconde onbeschermd te laten, die kans greep ik." Zijn ogen vonden de hare weer, "Alsnog is het niet aan jou om mij te vertellen wat ik al dan niet ben, Yu. Ik ben bij de Elite gegaan, dat is mijn eigen keuze. Als ik hier niet hoor, kom ik daar vanzelf wel achter."Zijn stem klonk niet boos, enkel duidelijk.

Zijn ogen vernauwde. Dit was precies wat ze wilde. "Jouw grote mond gaat je nog eens in de problemen brengen." Yu grijnsde enkel naar de kater. Haar grote mond had haar in tal van problemen gebracht, al kon ze die kant nooit verliezen. Onwillekeurig draaide ze haar kop, waar licht zichtbaar die rafelige strepen stonden. "Je hebt gelijk, ja, ik ben geen moordenaar. In iedergeval niet zonder reden." Ze wist dat, maar de reden nog niet. "We raakten in een gevecht, hij was dom genoeg om zijn keel voor een enkele seconde onbeschermd te laten, die kans greep ik." Greep de kans? Kans om wat? Er begonnen wilde theorieën in haar hoofd te vromen, maar ze zweeg, met enkel een grijns op haar gezicht geplakt. Hij keek haar weer aan, dit keer zonder haar blik te vermijden. Haar groene ogen waren neutraal, al kon je er een glimp van geamuseerdheid in zien. "Alsnog is het niet aan jou om mij te vertellen wat ik al dan niet ben, Yu. Ik ben bij de Elite gegaan, dat is mijn eigen keuze. Als ik hier niet hoor, kom ik daar vanzelf wel achter." Ze haalde de grijns van haar snoet, al bleven haar ogen hetzelfde. "As you wish," Sprak ze kalm. Ze zweeg, en keek naar het graf. Weer een verspild leven.

"As you wish," De grijns verdween van haar zwart-witte snoet, maar de twinkeling in haar groene ogen bleef.
Jinx stond op, zin om nog langer hier bij het geïmproviseerde graf te blijven had hij niet. "Ik voel me niet geroepen hier te blijven." Miauwde hij koeltjes. "Als je zin hebt een ommetje te maken, ben je welkom. Anders zie ik je wel weer." Zijn zwarte nagels tikte zachtjes op de harde ondergrond. Hoewel Yu hem behoorlijk op zijn zenuwen werkten, vond hij haar wel interessant. Vandaar dat hij haar had uitgenodigd mee te gaan, misschien kon het nuttig zijn meer over de poes te weten te komen.

"Ik voel me niet geroepen hier te blijven." Oke, nu werd ze zoals gewoonlijk weggejaagd. "Als je zin hebt een ommetje te maken, ben je welkom. Anders zie ik je wel weer." Oh. Dit is nieuw Yu glimlachte beleefd. Ze wist dat dit nooit uit het goede van zijn hart kwam, omdat hij haar mocht, nee, dat zeker niet. Maar het verbaasde de poes alsnog dat hij haar uitnodigde ondanks dat ze zijn plaaggeest was. "Ik zou vereerd zijn," Haar snoet sprak respect, haar ogen iets anders. Ze stond op, klaar om de member te volgen. "Als ik niks mag weten over je verleden, je heden dan?" Ze begon met lopen, zonder achterom te kijken. "Is je slaapplaats comfortabel? Vrienden gemaakt? Wat vind je van de hoge rangen?" Nu wierp ze een blik op hem, al keek ze in een flits weer vooruit. Ze wiebelde met haar oren, en ging naast hem lopen. Ze zwiepte met haar staart, alsof ze wilde zeggen; Nou?

"Ik zou vereerd zijn," Miauwde de poes en hij keek even achterom. Er lag een respectvolle uitdrukking op haar snoet, maar haar ogen zeiden iets totaal anders. De kater kon het niet laten even zachtjes te grinniken en liep verder. De lichte pootstappen achter hem maakte de kater duidelijk dat Yu meekwam. "Als ik niks mag weten over je verleden, je heden dan?"De poes zou niet zo snel opgeven, dat mocht duidelijk zijn. "Is je slaapplaats comfortabel? Vrienden gemaakt? Wat vind je van de hoge rangen?" Ze kwam naast hem lopen en haar groene ogen keken hem even aan, om vervolgens weer vooruit te kijken. Ze zwiepte met haar staart, alsof ze een antwoord eiste. "Comfortabel is het allesbehalve, omdat ik geen stomme honden tanden heb moet ik maar op de koude grond slapen."Grauwde hij geërgerd. "Vrienden? Ach, ik noem katten niet snel zo. Maar er zijn wel een paar katten die niet gestoord zijn. Over de hoge rangen? Tja," hij twijfelde even, niet zeker of hij dit wel aan haar neus moet hangen. "Claw is een bemoeizuchtige brombeer, Zira is wel oké."Sprak hij met een ietwat spottende ondertoon. Daarna keek de hij de poes aan, nu was het zijn beurt. "En jij? Ben je hier in de Elite geboren?"