Royalty

Lumina snorde zachtjes toen Samuel en zijn zus haar vacht borstelde en haar wat aan het vertroetelen waren. Dit kon ze wel gebruiken na de afgelopen dagen waarin ze was aangevallen en bedreigd door boskatten. Bonepaw, had haar daar eens iets over verteld. Dat het niet bepaald de boskatten waren, maar de Elite. Toch probeerde ze het achter zich te laten en te genieten van momenten als deze. Toen haar huismensen wegliepen bij het geroep van één van de ouders trippelde de poes kort naar de spiegel. De krassen boven haar ogen waren nog duidelijk zichtbaar en je kon goed zien dat ze enkele plukken vacht mistte. Even haalde ze haar wenkbrauw op toen ze een kroontje op haar hoofd zag staan en ze zag dat ze een soort ketting met diamantjes had. Wat was dit? Ze drukte haar neusje tegen de spiegel om er zeker van te zijn dat er toch niemand anders achter de spiegel stond. Vroeger had ze nooit gedacht dat een spiegel een reflectie van jezelf weergaf, maar nu trapte ze er niet in. Ondanks dat ze met haar kopje schudde, het kroontje bleef zitten waar het zat. Snel sprintte de jonge poes naar beneden en stormde door het kattenluikje. Met dat ze naar buiten ging wreef ze met haar kopje langs de boven kant van het luik, waardoor het zilveren alvast niet meer recht stond. Toch hing het met een rekker nog vast, maar dat vond ze alvast minder erg dan dat ze dat ding recht op haar kop had staan. Lumina sprong op het hek en trippelde naar het hek dat haar tuin en het bos scheidde. Sinds de aanval van die elite poes op haar jongste huismens, zat ze hier elke dag op wacht. Toch zeker wanneer Samuel in de tuin speelde. Ze wilde geen herhalingen meer. Ze had haar angst jegens vreemde katten ook meer aan de kant gezet. De angst was weg, maar achterdocht had zijn plaats ingenomen. Ze snoof even. Ze snapte niet dat Kittypets zich zelfs maar gewoon in dat bos begaven. Niemand was daar te vertrouwen en je moest je weg daar maar eens kwijt geraken.

Open voor iedereen c:

Hate had een rotdag. Het lukte allemaal niet en hij was moe en hij wilde bij zijn grote liefde Lightleaf zijn, maar dat kon niet en ugh. Hij wist dat jagen niet erg bevorderlijk zou zijn op zijn humeur, dus besloot hij naar de Wastelands te gaan. Halverwege werd hij overspoeld met een golf van heimwee aan zijn partner en realiseerde zich dat de Wastelands niet de beste keuze was om naartoe te gaan. Maar, wat dan? Toen schoot ineens de Twoleg place hem te binnen. Ja, daar kon hij lekker domme katten gaan pesten, die te zwak waren om iets terug te doen. Een stuk vrolijker dan eerst, ging hij op pad.
Eenmaal bij de Twolegs, keek de zwarte kater om zich heen. Maar er was geen kat te bekennen. Hij liep een eindje verder, naar waar de Twoleg dennen zich bijna in het bos bevonden. En ja hoor, daar zat een dommerd. Met een gemene grijns stapte hij op de poes af. Hij sprong naast haar op het hekje en zei: 'Hallo, beautiful. Met wie heb ik het genoegen?'

{Mijn post is ook een beetje mweh X3}

Na een tijdje was ze wat door haar pootjes gezakt en had ze zichzelf wat gemakkelijker gezet. Haar blik had ze constant op het bos gericht en ze had dan ook een, voor haar, vreemde kat zien aankomen. Ze kneep haar oogjes tot spleetjes en volgde nauwgezet elke beweging die de kater maakte. Haar oren schoven direct in haar nek toen de kater besloot om op hààr hek te springen. De boskat rook al net het zelfde als de verscheidene katten die haar overlaatst hadden aangevallen. 'Hallo, beautiful. Met wie heb ik het genoegen?' Ze haalde kort haar lip op bij wat hij zei. "dat gaat jouw niets aan, Elite-kater." siste ze kortaf. Ze zei nooit haar naam tegen onbekende katten, wetend dat dat niet goed zou komen. Eén keer had ze haar naam tegen een boskat gezegd en nu wist Zira haar naam, iets wat ze niet bepaald vertrouwde. Alleen met een naam kon je al veel en ze wist niet waartoe de poes nog allemaal in staat was.

De kattin reageerde niet goed op zijn woorden. 'Dat gaat jou niets aan, Elitekater,' siste ze. Hate haalde zijn schouders op. 'Je hoeft niet zo te snauwen, hoor. Ik zit hier alleen maar. Als ik je aanval... Tja, dan is het een ander verhaal. Hoewel...' Hij nam haar goed in zich op. '... Kittypets hebben er vaak maar twee: vroeg dood gaan of laat dood gaan.' De kater nam even een adempauze voordat hij verder ging. 'Mijn naam... Noem mij maar Gerard.' Gerard, mooie naam. Misschien zelfs wel beter dan de voorgaande namen die hij had verzonnen. Ja, hij overtrof zichzelf iedere keer weer. Het was gewoon niet in andere woorden te omschrijven dat hij perfect was.

Je hoeft niet zo te snauwen, hoor. Ik zit hier alleen maar. Als ik je aanval... Tja, dan is het een ander verhaal. Hoewel...' Ze zette automatisch een klein stapje opzij toen hij naast haar op het hek ging zitten en haar oren draaiden in haar nek. "Ik heb mijn redenen om te snauwen." grauwde ze zachtjes. '... Kittypets hebben er vaak maar twee: vroeg dood gaan of laat dood gaan.' Even haalde ze haar lip op bij de onzin die de kater uit kraamde. 'Mijn naam... Noem mij maar Gerard.' Haar staartje zwiepte gespannen heen en weer. "Verwacht maar niet dat ik je nu ga begroeten." mauwde ze kordaat en wenkte vervolgens naar het bos. "Ga liever terug het bos in. Hier valt niets te zien."

De poes naast hem wilde niet echt leuk reageren op zijn pogingen voor een gesprek. 'Ga liever terug het bos in. Hier valt niets te zien.' Hate lachte. 'Jawel, jou.' Wenkbrauwwiebel, wenkbrauwwiebel. Het was altijd leuk om vals te flirten met iemand. Want ja, deze kat was hot, maar natuurlijk was zijn Lightleaf nog hotter. Veeeel hotter. En veel aardiger ook, zeker bij hun eerste ontmoeting. Maar dit was gewoon een klein bitchje. Het zou vast wel aan haar Kittypet afkomst liggen. Kittypets waren over het algemeen overal wat slechter en zwakker in.

'Jawel, jou.' Lumina zwiepte gespannen met haar staart en haalde even haar lip op in een grauw. Het laatste wat ze wilde wat een betweterige boskat. Ze had helemaal geen nood aan gezelschap en dat leek deze kater niet door te hebben. Ze was de laatste tijd al te veel in contact gekomen met Elite katten, en niet op de positieve manier. En dat geflirt was zeker niet iets wat ze wilde. Ze was nooit echt op zulk contact uit. "Ik snap niet dat jullie,katers, dat zo leuk vinden." mauwde ze geïrriteerd, verwijzend naar het geflirt. "Daar bereik je niets mee."

Hate grijnsde toen hij merkte dat de kattin gespannen met haar staart zwiepte. 'Ik snap niet dat jullie, katers, dat zo leuk vinden,' zei ze geïrriteerd. 'Daar bereik je niets mee.' Hate deed weer een wenkbrauwwiebel. 'Ik bereik er precies mee wat ik wil bereiken,' zei hij daarna, met zijn meest zwoele stem. Hij vermoedde dat hij deze poes meer kon raken met vals geflirt dan met scheldwoorden. 'Maar vertel eens, hoe gaat het ermee? Ik stel voor dat we elkaar eerst wat beter leren kennen.' Nog een speling met zijn wenkbrauwen kon hij maar net onderdrukken.

'Ik bereik er precies mee wat ik wil bereiken,' Ze wiebelde niet begrijpend met haar oortjes bij wat hij zei. Wat wilde hij dan bereiken? 'Maar vertel eens, hoe gaat het ermee? Ik stel voor dat we elkaar eerst wat beter leren kennen.' Ze schoof nog wat ongemakkelijk opzij. Moest ze nu ingaan op zijn vraag of hem juist negeren? Ze schuifelde even met haar ene poot en zette automatisch haar vacht op. "Het ging goed, totdat jij hier naast me ging zitten." bromde ze zachtjes.

Ongemakkelijk schoof de tabby poes opzij en daarmee groeide Hates grijns alleen nog maar groter. 'Het ging goed, totdat jij hier naast me ging zitten,' bromde ze. De zwarte kat begon te lachen, waarna hij zijn zwoelste stem opzette. 'Maar lieve schat...' Okay, dat klonk echt vies, zelfs voor zijn doen. Hij zou het voortaan niet meer gebruiken. 'Ik ben gewoon geweldig, daar kan je niet omheen.' Met die woorden schoof hij een stukje naar haar toe, zodat zijn vacht de hare raakte. 'En sommige katten kunnen dat hendelen, maar anderen hebben minder geluk.' Hij keek haar eens diep in de ogen, om nog wat extra te prikkelen. 'Je zal ermee moeten leren leven, vrees ik.'