Distracted. [OPEN]

Met een opgewekte glimlach trippelde Thornpaw het kamp uit. Hij was zojuist aan zijn vader gaan vragen of hij soms het kamp uit mocht gaan om te gaan jagen voor de Clan. Na kort overleg had zijn vader toegestemd dat dat mocht. Zijn vader was soms onverantwoordelijk, maar op deze momenten vond Thornpaw dat helemaal niet erg. Zijn vader had misschien het gevoel dat hij de Clanleader was en dat hij alles mocht uitmaken voor Thornpaw, maar dat was zeker niet het geval. Toch wilde Thornpaw gebruik maken van deze gelegenheid. Als een Warrior hem er op aansprak, kon hij zijn vader nog altijd als de schuldige aanwijzen. Hij had geen idee hoe ver het gezag van zijn vader boven die van de andere Warrior’s ging, maar hij stelde zich er bewust ook geen vragen bij. Als hij nu niet het kamp uitging, moest hij weer wachten op een patrouille of op een Warrior om het te vragen. Als hij binnenkort een mentor zou krijgen, zou hij gelukkig wat vaker en mét geldige toestemming het kamp uit mogen. Voor nu moest hij het maar doen met de belofte van zijn vader dat hij zonder al te veel gedoe mocht gaan jagen voor zijn Clan. Niet dat zijn vader er ook maar iets om gaf waar hij naartoe ging. Dat deed hij al niet meer sinds de dood van Thornpaw’s moeder. De jonge nieuwsgierige Apprentice dook ineen toen hij een muis rook, maar werd afgeleid door een zanderige kuil. Hij herkende het direct, want het was de kuil waar de Apprentice’s vaak over praatten. Het was namelijk de trainingskuil waar de Apprentice’s hun vaardigheden geleerd kregen van hun mentoren. Thornpaw sprong opgewekt de kuil in, de muis vergeten zijnde. Hij dook ineen en deed net alsof er een tegenstander voor hem stond. In zijn gedachten rende zijn tegenstander op hem af. Hij rolde opzij, draaide zich om en haalde uit met zijn poot in de lucht terwijl hij blies.

Het was niet de eerste keer dat iemand hem ‘betrapte’ terwijl hij met zichzelf bezig was, maar het bleef natuurlijk altijd een gênante bedoening. Het blazen hield op toen hij een geur rook en een stem hoorde. Razendsnel draaide hij zijn kopje naar de ThunderClan-cat die daar stond. Hij wist niet wie ze was, maar hij wist wel dat ze één van de mooiere poezen was die hij tot nu toe had gezien. Ze had een mooie rode pels en prachtige ogen waarvan de ene oogbol blauw was en de andere groen. Een speciale kleur als je het hem vroeg. Hij gaf snel een lik over zijn borst omdat hij zich beschaamd voelde over het feit dat ze hem had zien vechten tegen een tegenstander die eigenlijk niet bestond. Ze leek ongeveer de leeftijd te hebben om een krijger te worden en dat maakte dat hij zich nog meer beschaamd voelde. Nadat hij even naar zijn witte borst had gekeken, keek hij haar weer recht aan terwijl zijn oortjes ongemakkelijk draaiden. ‘Ja, misschien wel,’ miauwde hij zachtjes tegen haar. En nu kwam. Nu moest hij het meest beschamende toegeven aan haar. ‘Maar ik heb niemand anders om te trainen omdat ik nog geen mentor heb.’ Dat laatste zei hij zo zacht mogelijk, maar hij nam aan dat ze hem wel gehoord had. Zijn bleekgroene ogen gleden naar de grond terwijl hij weer een lik over zijn borst gaf en ongemakkelijk de aarde onder zijn pootjes vertrappelde. Hij richtte zijn blik weer naar haar en wachtte af op wat ze zou gaan zeggen.

Thornpaw was lichtelijk opgelucht over het feit dat ze het niet grappig vond dat hij nog geen mentor had. Hij zou het niet zien zitten om uitgelachen te worden om iets waar hij eigenlijk zelf niks aan kon doen. Hij vond het jammer dat hij nog geen mentor had. Hij spitste zijn oortjes toen ze praatte en fronste verbaasd zijn voorhoofd. Ze had wel een mentor, maar ze hadden nog maar één keer in de maand getraind? Plotseling voelde hij zichzelf onrustig worden. Dus het wilde nog niet zeggen dat als je een mentor toegewezen kreeg, je ook daadwerkelijk de training kreeg die je nodig had? Hij probeerde de onrust weg te schudden toen ze hem een voorstel deed. ‘Graag,’ antwoordde hij en hij kon er niets aan doen dat zijn stem redelijk enthousiast klonk. Plotseling drong het besef tot hem door dat ze veel ouder was dan hem en veel meer technieken kende. De kans dat hij op zijn gezicht ging was dan ook ontzettend groot, maar hopelijk kon hij er iets van opsteken en het gebruiken voor latere gevechten. ‘Ik ben wel niet zo ervaren als jij,’ zei hij snel. ‘Ik ben echt nog maar een beginner. Misschien gebruik ik tijdens het vechten enkele dingen die ik zomaar opgepikt heb, maar in principe heb ik echt geen idee wat ik aan het doen ben als ik tegen mezelf train.’ Hij lachte een beetje beschaamd. Hij trippelde wat meer naar haar toe. ‘Maar ik zou het fijn vinden als we wat kunnen trainen zodat ik wat van je kan leren,’ voegde hij aan zijn stroom van worden en hij gaf haar een klein knikje dat toonde hoeveel respect hij voor haar voelde.