and then, then the world broke

Lightleaf haar neus en ogen was bijna volledig bedekt met haar staart. Ze was ferm vermagerd en haar ogen keken niet meer opgewekt rond zich, maar naar een andere wereld, naar iets in het verleden. Ze deed constant of ze sliep, afgewisseld met periodes waarin ze plannen smeedde om de Bloodclan binnen te vallen. Als ze zo opgekruld lag in een hoekje van de Nursery en zichzelf toeliet te tonen hoe ze zich voelde, dus wanneer de 'overgebleven' kittens er niet waren, beeldde ze zich in dat Hate rond haar lag. Ze kon de warmte van hem bijna voelen. Dan kneep ze haar ogen tot spleetjes en als ze heel dapper was, dan beeldde ze zich in de Coalkit weer kwam binnenstormen in de Thunderclan, groter en sterker dan hij eigenlijk was. Haar ademhaling ging met schokjes van het ingehouden huilen. Ze beet haar lip kapot zodat ze andere queens en kittens niet stoorde, en ze geen vragen moest beantwoorden. In haarzelf wou ze wel aandacht en lieve woordjes, wat liefde en begrip, maar dan zou alles uitkomen. Lightleaf had de moed er niet voor om alles te gaan uitleggen. Ze was Nightwish nog een uitleg verschuldigd, dat wist ze, maar de rest van de clan ook. Het gepiep van een kitten deed haar ogen open. Kittens. Ze was het al te lang aan het uitstellen. Ze moest het uitleggen aan Swallowkit en Blurkit. De gedachte alleen al deed haar staart weer haar hoofd bedekken. Het liet haar niet los dus krabbelde ze overeind en gaf haar geklitte vacht snel wat likken. Lightleaf rechtte haar rug en zocht haar kittens. Nee, dat was fout, ze zocht haar kittens die nog in de Thunderclan waren.

+Blurkit en Swallowkit voor de eerste posts

Een schriel mager kittentje zat buiten de Nursery. Ze weigerde hoe dan ook haar deel prooi op te eten, totdat Coal terug kwam. Het enige wat ze nog aan het doen was, was staren naar de ingang, hopend dat daar de gedaante van haar broertje tevoorschijn zou komen. Het was haar schuld. Zij zou namelijk wanneer mama weg was op hen passen. En Coalkit was er van door gegaan, in het donker en toen was hij Claw tegen gekomen. Die mousedungs Leader van BloodClan. Na zijn verdwijning was niet alleen zij, maar ook Lightleaf achteruit gegaan. Alsof het háár schuld was. Nee, het was Swallowkits schuld. Dat moest de queen weten. Ze ging staan, strekte haar poten, en liep op Lightleaf af. "Mama", begon ze zachtjes twijfelend, toen ze haar moeder op haar af zag komen. Hoe moest ze nou beginnen?

Ze rook Swallowkit, maar goed ook, want voor de rest was ze niet meer haar oude kitten. Je zag de kleine ribbetjes onder de zwarte vacht vandaan komen. 'Mama,' klonk het onschuldig. Ze haalde diep adem. 'Swallowkit. We moeten praten, ook met je zusje. Ik moet jullie iets vertellen.' ze streek liefdevol met haar staart over het oortje van haar dochter. Haar ogen zochten Blurkit. Een kleine welving van paniek kwam in haar op. Ze kon toch niet weg zijn? Niet een voor één, toch? Het benam haar de adem en zette alles even stil. Er kwam pas beweging in haar hersens toen ze zich realiseerde dat anders wel iemand alarm had geslagen, het was klaarlichte dag Haar hart bleef nog steeds niet op hetzelfde ritme kloppen, maar het was beter. Haar ogen rustten op de kleine, zwarte bol. Ze leek heel goed op haar zoon. Háár zoon. Lightleaf schudde zachtjes met haar hoofd. Het was ook haar broer. Dat mocht ze niet vergeten. Wat was ze toch waardeloos. Ze moest ook eens aan anderen denken.

Blurkit was bijna de hele nacht opgebleven, ze had veel last van haar poot plus hoe konden ze zo maar haar broer meenemen. Ze zag dat Swallow haar moeder al iets vroeg, zij zelf bleef stil. Ze lag vermoeid en kapot in het nursery, 'Mama,' Begon haar zus. Even keek ze op tot het niet haar niet echt meer scheelden. Ze zag hoe haar moeder naar Swallow keek, zelf negeerde ze dat feit. Ze schudden haar kopje, 'Swallowkit. We moeten praten, ook met je zusje. Ik moet jullie iets vertellen.' Vertelde Light. Blur stond op, haar poot deed enorm veel pijn en ze keek streng naar haar moeder. Haar ogen waren fijn geknepen en haar kleine klauwtjes had ze uitgeslagen, "Cole is weg omdat wij er helemaal niks tegen konden doen, wilde je dat uitleggen?" Kapte Blur haar moeder vlug af. Ze klonk kwaad, want zij had nog achter haar broer geprobeerd om achterna te rennen en daardoor is ze gestruikeld. Ze ging weer liggen en sloeg haar staart weer om zich heen, "en als dat zo is. Bespreek dat dan maar lekker met Swallow." Vervolgde ze vlug en legde haar kop tussen haar poten. Hoe konden ze zomaar hun broer achter laten, hoe kon hun moeder dat doen. Hoe durfde ze dat, wie dacht ze wel wie ze was.

OCC: Sorry voor de late reactie

Lightleaf schrok van de uitdrukking of Blurkit's gezicht. Haar moederinstict screende alles in een oogwenk. Ze had pijn en...'Cole is weg omdat wij er helemaal niks tegen konden doen, wilde je dat uitleggen?' en dát. 'En als dat zo is. Bespreek dat dan maar lekker met Swallow.' Haar wenkbrauwen schoten omhoog. Terwijl ze dacht dat ze amper nog iets anders kon voelen dan haar draaikolk, nee, haar zee, van verlies had Blurkit er nog een rivier aan toegevoegd. Het leek wel alsof ze ál haar kittens had verloren. 'Ik...Blurkit! Praat niet zo op een onbeleefde manier!' siste ze. Nog geen seconde na haar woorden had ze er al spijt van. 'Nee, ja, och, Blurkit, trek toch geen conclusies als je nog niets weet. Je bent niet de enige die familie van hem is, weet je' zei ze een stuk stiller. Haar staart zwiepte nog geïrriteerd heen en weer, maar haar oren waren op haar grijze kitten gericht. Ze voelde zich nog ellendiger, blijkbaar was het toch niet zo'n goed idee geweest.

Haar ogen werden gevuld met tranen toen ze hoorde dat Blurkit zo boos tegen Lightleaf sprak, en haar moeder, die zodanig probeerde Blur stil te krijgen. Maar wiens schuld was het nou eigenlijk? Zij, en dat wist ze donders goed. Ze deed haar ogen tot spleetjes, stond op, terwijl al haar haren overeind stonden. "HOU OP JULLIE!" schreeuwde ze, terwijl een waterstroompje over haar wang droop. Ze zette een stap vooruit, en keek kwaad naar haar zusje en moeder. "HET IS NIET JULLIE SCHULD. IK WAS HET DIE HEM BUITEN HET KAMP JAAGDE! DUS HOU JULLIE KOPPEN NU EENS," Haar stem sloeg over, en ze haalde bevend adem. Ze wou niet zwak overkomen, maar dit moest gebeuren. Ze haalde weer diep adem, en vervolgde haar woordenstroom, dit keer wat zachter. "Het was mijn schuld. Ik.. Ik lette niet goed op, en toen was hij weg. Ik.. Kon hem niet beschermen terwijl Lightleaf aan het drinken was. Het... Het.. HET IS GEWOON STARCLAN VERDOMME MIJN SCHULD JA DUS HOU JULLIE KOPPEN DICHT EN ZEG GEWOON NIKS MEER." Dat laatste wat ze zei ging over in een snik, en het gebeurde gewoon. Ze dook ineen en jammerde, huilde en snikte. Ze liet het gewoon over haar heen vloeien, en het boeide haar geen haarbal dat haar moeder en zusje erbij waren. "H-het.. Is niet j-jullie schuhuld.." snikte ze, en ze sloot haar ogen, hopend dat ze ze niet weer hoefde te openen.

Blurkit keek hun kwaad aan, beiden. Ze keek met haar blauwen ogen in het rond, haar poot bloeden nog. Ze keek haar moeder aan, ze spitste haar oren toen haar moeder begon. 'Ik...Blurkit! Praat niet zo op een onbeleefde manier!' siste haar moeder. Dit was de eerste keer dat haar moeder zo'n toon naar haar toe sloeg, ze grauwde kwaad en schoot recht overeind. Ze had haar tanden kwaad ontbloot en haar staart zwiepten in het rond, 'Nee, ja, och, Blurkit, trek toch geen conclusies als je nog niets weet. Je bent niet de enige die familie van hem is, weet je' Vervolgde haar moeder. Ze had haar klauwtjes ontbloot, ze strompelde het nest uit en keek haar moeder kwaad aan. Tot haar verbazing Swallow haar mond open trok, "HOU OP JULLIE!" Schreeuwde ze. Zij trok een afkeurend gezicht naar haar zus, ze opende haar mond om te spreken. Alles ging vaak over Swallow en Coal, vaak was zij de gene die buitengesloten werd bij spelletjes. Ze luisterde, alleen de pijn trok door haar hele lichaam heen. Ze had pijn, haar hart deed pijn van het missen van Coal. Haar poten deden pijn om achter het aan te rennen van haar broer, ze had er last van. "HET IS NIET JULLIE SCHULD. IK WAS HET DIE HEM BUITEN HET KAMP JAAGDE! DUS HOU JULLIE KOPPEN NU EENS," Haar stem sloeg over, ze leek kwaad. Ja hoor, nu ging het weer allemaal over de drama queen Swallowkit. Een kwaad gesis kwam uit haar mond maar als ze er wat tegen zou zeggen zou haar zus op haar kwaad worden net zoals altijd, zij wilde gewoon de spotlight. Alleen ze wist dat ze allemaal Coal misten, zelfs als hij haar zo vaak had afgekapt en het meeste met Swallow deed. "Het was mijn schuld. Ik.. Ik lette niet goed op, en toen was hij weg. Ik.. Kon hem niet beschermen terwijl Lightleaf aan het drinken was. Het... Het.. HET IS GEWOON STARCLAN VERDOMME MIJN SCHULD JA DUS HOU JULLIE KOPPEN DICHT EN ZEG GEWOON NIKS MEER." Schreeuwde ze als of ze hun mocht dwingen, als of zij de leidster was. Ze werd daardoor kwaad van binnen en kneep haar poten samen, ze haalde uit naar Swallows gezicht. Haar ogen stonden kwaad haar aan te kijken, hoe durfde ze alleen maar te zeggen dat zij de enige was die Coal misten. "Nee, weet je wat Swallow, je hebt gelijk. Net zo als je altijd gelijk hebt, het is allemaal jouw schuld! En weet je wat ik hoor niet bij deze rot familie!" Schreeuwde ze haar gevoelens uit, haar stem was misschien wel super snel maar dat was goed te horen. Ze draaide zich met een ruk om en strompelde het Nursery uit, een kwade blik richtte ze nog op de twee. Waarna ze haar stappen verder ging, "ik ben weg hier." Siste ze en liep de ingang uit. Een traan verliet haar gezicht waarna ze uiteindelijk buiten stond, ze zocht een hoekje op. Ergens waar ze alleen kon zijn, toen ze dat uiteindelijk was viel ze neer. Haar poten deden pijn, niemand keek toch naar haar. Tranen verlieten langzaam haar ogen, ze misten Coal. Ze misten hem met haar hele hart waarom kon hij niet terug komen, waarom was hij er niet. Weer verlieten tranen haar oog hoeken, ze rolde vanaf haar wang tot aan de grond. Haar vacht werd nat door haar eigen tranen, waarom moest Coal meegenomen worden waarom niet een ander. Waarom iemand die ze zo veel lief had, waarom hij. Weer verlieten tranen haar lichaam, ze staarde naar de lucht en kneep haar ogen dicht. "STARCLAN WHY!?" Schreeuwde ze, wel zacht genoeg dat niet het hele kamp het kon horen.

~Blur is het topic uit

'Hou op jullie!' schreeuwde Swallowkit. Lightleaf draaide zich verrast naar haar om. Ze had geen tijd om even te bekomen, want voor ze iets kon zeggen begon Swallow weer. Ze stak, half huilend, de schuld op zichzelf. 'Het was mijn schuld. Ik.. Ik lette niet goed op, en toen was hij weg. Ik.. Kon hem niet beschermen terwijl Lightleaf aan het drinken was. Het... Het.. HET IS GEWOON STARCLAN VERDOMME MIJN SCHULD JA DUS HOU JULLIE KOPPEN DICHT EN ZEG GEWOON NIKS MEER.' snikte ze. Met zo'n woordenstroom leek ze even hard op Blurkit. Lightleaf kon haar irritatie verbergen. Het was niet haar taak om op te letten, ze was zijn zusje, niet zijn moeder. Het deed pijn dat ze dacht dat zij dat gedaan moest hebben. 'Nee, weet je wat Swallow, je hebt gelijk. Net zo als je altijd gelijk hebt, het is allemaal jouw schuld! En weet je wat ik hoor niet bij deze rot familie!' raasde Blur. Met haar gewondenloopje strompelde ze naar de uitgang van de Nursery. 'Welke familie?' zei Lightleaf heel zachtjes tegen de muren. Blurkit was vertrokken en Swallow lag als een hoopje kitten op de grond. De moeder ging er naar toe en besnuffelde haar zachtjes. 'Swallowkit, nu moet je eens goed luisteren.' zei ze kordaat, zoals een moeder dat hoorde te doen. 'Het is niet jouw schuld, oké? Ik ga het uitleggen, Blurkit krijgt het ook nog te horen,' ze haalde diep adem. De bruine poes controleerde zelf niet meer of haar dochter wel luisterde. Dit deed ze ook voor haarzelf, ze moest het zéggen. Misschien had ze na dit gesprek helemaal geen kittens meer die haar als moeder zagen. 'Je papa is een Bloodclanner, dat wist je al, maar Bloodclanners en Thunderclanners die verlieft zijn is verboden. Dus je papa en ik spraken in het geheim af. We hielden, sorry, houden heel veel van elkaar en toen werd ik zwanger van jullie. Maar nu is de leider van de Bloodclan boos en vind dat hij recht heeft op iemand van onze kittens, snap je?' ratelde ze af. Nu wist ze wel waarvan Blurkit haar gepraat had. Ze verzweeg hoe hij had gezegd dat ze informatie moest overbrengen, dat hij eerst alle kittens wou...Dat Coalkit dat helemaal niet wist. Lightleaf had het te lang voor zich uit geschoven, ze wou het doen als ze groter waren, het beter konden begrijpen. Grappig, nu moest Coal daar zien groot te worden. 'En jij moest níét op Coal letten,ja? Dat was niet jouw taak.' grauwde ze. Het deed zo veel pijn, bijna nog meer dan Blurkit die haar dochter niet wou zijn. Ze was dus een slechte moeder, dat mocht ze eindelijk onder ogen zien.

Wazig voor zich uitstarend luisterde ze vaagjes mee. Blurkit was weg. Haar best. Wat boeide het. Toch waren de tranen nu als een klein riviertje over haar wangen aan het stromen. Het was allemaal háár schuld. Zie je wel. Lightleaf probeerde haar te sussen. Echter wekte dat de woede, die intense woede op. Boos, nee woedend keek ze haar moeder aan. Degene die liefdevol voor haar gezorgd had. Nu was Swallowkit alleen maar kwaad, ziedend van woede. "Hou je bek nou toch, en laat me met rust." zei ze ijzig, en de woede droop er bijna letterlijk vanaf. Na dit gezegd hebbende stormde ze achter Blurkit aan, hopend dat ze ze beide nooit meer hoefde te spreken.

Swallow is ook topic uit.
- Sorry, schoolpostje

De woorden raakten haar niet alleen in haar hart, maar ook in haar hoofd. Het ontplofte zowat. Ze had er zo genoeg van, genoeg van alles. Alleengelaten in de Nursery rolde ze zich op tot een bolletje. Luid begon ze te snikken, met diepe inhalen. Ze snakte naar adem, maar dat was puur uit reflex. Haar slanke lichaam schokte van al de emotie. Ze was alles kwijt, alweer. Alweer, alweer. Misschien zou het nooit stoppen. Werd alles vernield, afgebrand, weggerukt, zomaar. Ooit zou de Hate onder ogen moeten komen. Ze wou stoppen met denken dus bleef ze huilen, met het schokken van haar lichaam als de mooie gelijkenis met hoe oncontroleerbaar haar leven was.

Onderwerp: Re: and then, then the world broke