Antigravity

Haar pootjes zakten een klein beetje weg in de drassige grond van de Marshlands. Het was geen plek waar ze graag kwam, maar haar jachtpatrouille had zich opgesplitst en natuurlijk was er besloten om haar naar deze plaats te sturen. Waarschijnlijk waren de andere gewoon bang geweest, dus hadden ze natuurlijk gedacht om Arcanewish er maar naartoe te sturen. Geen haan die ernaar zou kraaien als ze zonder haar thuiskwamen vanavond. Bij die gedachte legde ze kort haar oortjes iets naar achteren. De laatste tijd zat ze veel te veel met zichzelf in dezelfde discussie. Een enorm slechte vriendin was de enige titel die ze verdiende. Eerst had ze Runningvole laten stikken, daarna kwam ze met die crush op Tallshadow en had ze hem na die ene keer ook niet meer gesproken, en dan was ze ook nog eens een enorm slechte en depressieve vriendin tegenover Acefray. Dat waren zowat de enige drie vrienden die ze had. Neergeslagen sjokte ze verder, door de modderige gronden van het territorium heen ploeterend. Er kwam ook nog eens bij dat ze een verschrikkelijke zus was voor haar siblings, die ze al manen niet had gesproken. Een aantal zelfs al niet meer sinds ze apprentice geworden waren. Haar blauwe ogen stonden afwezig terwijl ze door ploeterde, het lopen ging zeker niet gemakkelijk en haar witte pootjes hadden een bruinige kleur gekregen. Ze zonken telkens vast in de drassige moerasgrond, en dat ergerde haar lichtjes waardoor haar staart heen en weer zwiepte. Deze moest ze ook nog eens omhoog houden, anders moest ze naast haar poten straks ook haar staart nog in de kleine kreek af gaan spoelen. Een koele windvlaag liet haar half lange vacht een beetje bewegen. Maar een onaangename geur drong op datzelfde moment haar neusgaten binnen. Haar snorharen trilden gespannen en haar oortjes bewogen nerveus naar voren. De geur was duidelijk van een WindClan kat geweest, hadden die konijnenvreters nou nog niet door dat ze hier geen haarbal te zoeken hadden? Waren ze het rennen achter konijnen en hazen op hun eigen territorium soms zat? De kattin hield halt en duwde haar neusje wat hoger in de lucht, immers was ze nu een warrior en was het haar taak om dit nader uit te zoeken. Voorzichtig trippelde ze verder, nu meer op haar hoedde en proberend om elk klein geluidje op te vangen. Een schaduw viel over haar heen en geschrokken deed ze een sprongetje achteruit. De kater was uit de struiken gesprongen en blokkeerde haar weg nu, wat wel betekende dat ze gevonden had waarnaar ze opzoek was geweest. Het enige pluspuntje dan nog. Arcanewish probeerde haar houding sterker en zelfverzekerd te houden, wat voor nu nog redelijk lukte. "WindClan kat," mauwde ze waarschuwend en maakte zichzelf iets groter door haar haren overeind te zetten, "ik geef je tien tellen om je om te draaien en je kop hier nooit meer te laten zien." Dat was een heel legit waarschuwing, toch? Het enige antwoord wat ze kreeg was een gebrom wat door moest gaan voor een spottende lach. "Herken je mij niet meer, Arcanewish?" vroeg de kater toen op een onheilspellende toon. Sinds wanneer wisten katten uit WindClan haar naam? Nu vond ze de situatie opeens wel erg persoonlijk worden. De kater was geheel zwart met blauwe ogen die koud stonden. Misschien was het beter om een clangenoot erbij halen. "Hoe weet jij mijn naam?" siste ze de kater toen argwanend toe. Hij was duidelijk ouder dan haar, waarschijnlijk een senior warrior als ze het zo snel bekeek. De kater schudde nu zijn kop een keertje, waarbij hij een geluid maakte wat nog het meest op een trieste brom leek. Maar na dat toontje kwam er al snel weer een brede grijns op zijn gezicht. "Oh my, heeft je moeder nooit iets over mij verteld?" mauwde hij toen en deed een stap naar voren. Arcanewish schudde haar hoofd langzaam, niet begrijpend. Haar moeder was overleden toen ze nog maar een paar manen oud was geweest. Ze wist nog wel hoe ze als kleine Arcanekit toegekeken had hoe haar moeder haar laatste adem uit had geblazen. De enige die er toen voor haar was geweest was Tallkit. "I'm your father," mauwde de kater toen. De zwart-witte kattin keek hem ontzet aan. Was ze dus.. half.. WindClan? Misschien was het alleen bluf, maar hoe zou hij anders haar naam weten. Het was niet zo dat ze buitenclanse contacten had of iets in die richting. "Jij bent niet mijn vader!" mauwde ze kwaad en siste een keertje kort. Misschien hadden ze een bloedband, maar ze had nooit een vader gehad en dat zou dus ook nu niet veranderen. Voordat ze het wist had ze haar nagels uitgeslagen en sprong ze naar voren. Zijn tijd om dit territorium zonder wonden te verlaten was over.
Een luide krijs was van beide partijen te horen toen ze elkaar in de haren vlogen. Voor het eerst in haar leven leek ze niet bang te zijn, haar woedde had de overhand genomen nu. Deze kater dacht dat hij zijn dochter kende, maar niemand kende haar. Niemand wist wie de echte Arcanewish was. Alleen haar moeder had het geweten, haar naam betekende immers geheim. Haar moeder wist dat ze zo onvoorspelbaar zou zijn in de toekomst. Maar haar moeder was niet meer, net zoals de onschuldige Arcane van vroeger. Die was al manen geleden gevlogen. Haar blauwe ogen stonden fel terwijl ze haar tanden in zijn nekvel liet zinken. De kater toonde niet bepaald medeleven omdat het zijn dochter was tegen wie hij het opnam. Maar hij was groter, meer ervaren, krachtiger in zijn bewegingen. Zijzelf was slank en wendbaar, redelijk goed in vechten maar toch. Zijn skills waren beter dan die van haar. Toch lukte het de poes om een paar rake klappen uit te delen, voornamelijk in zijn nek en flank. Maar de kater wiens naam ze niet eens wist had het duidelijk voorzien op andere dingen, dingen die sneller kwetsbaarder waren. Ze voelde hoe ze moe begon te worden, hoe haar reacties slomer werden. Dit ging ze verliezen, er moest hulp komen. Arcanewish trapte de kater van zich af en landde op vier poten, ongeveer een meter bij hem vandaan. Bloed stroomde met kleine druppeltjes uit de wonden op haar borst, rug en flanken. Maar hij was nog niet uitgeput, dit gevecht was nog niet ten einde. Arcanewish zag dat hij naar voren schoot en probeerde te ontwijken, maar hij tackelde haar tegen de grond aan. De adem werd voor een moment uit haar longen geperst toen de grote kater zijn gewicht op haar flank uittestte. Een lach klonk, waarna hij zijn brede klauwen uitsloeg op de rechterkant van haar gezicht en er een keer overheen kraste. Een pijnlijke kreet verliet haar bek toen ze voelde hoe zijn nagels haar oog raakte, hoe ze over haar kaak heen krasten en diepe groeven achterlieten. Haar kop vloog omhoog en ze haalde uit naar zijn keel, waarbij hij de gelegenheid kreeg om haar linkeroor in zijn bek te nemen. Weer een pijnlijke steek die haar misselijk maakte, hij had zojuist een nipje uit haar oor getrokken, die nu ook hevig begon te bloeden. Ondertussen droeg de wind die op was komen te staan nu hevig de geur van bloed met zich mee, gemengd met de pijnlijke kreten van haar en bulderend gelach van haar vader. Nu haalde ze nog een keer uit naar zijn nek, waarbij de kater een woeste kreet slaakte en ze zijn bloed proefde in haar mond. "Maar mijn dochter toch," grauwde de kater op zijn zoetste toon, proberend zijn woedde te verbergen, "weet je dan niet dat je eigenlijk één van ons bent?" Wat? Waar had hij het over? Ze probeerde hem aan te kijken, terwijl ze nog altijd op de grond gedrukt werd door hem. Op dit moment drong het niet tot haar door dat ze niks meer zag met haar rechteroog. "Je moeder was half WindClan liefje, jij bent eerder één van ons dan één van die schaduwlopers." Het was een steek in haar hart. Dat betekende dus dat ze voor driekwart WindClan was, helemaal niet volbloed ShadowClan wat ze altijd had gedacht. "Nee! Nee!" krijste ze boos en voelde hoe haar tranen zich mengden met het vele bloed wat uit haar lichaam gutste. "Ga weg! Laat me met rust! Was dit een poging van hem om haar mee te nemen naar WindClan? Nooit. Arcanewish haalde onverwachts uit naar zijn poot die haar tegen de grond gedrukt hield. De kater schreeuwde een keer luid en haalde uit reactie fel uit naar haar. Zijn kaken sloten zich om haar rechteroor en scheurde deze vrijwel helemaal af. Een luide kreet verliet opnieuw de mond van Arcanewish, terwijl ze voelde hoe het bloed voor haar ogen liep en alles een rode waas gaf. Rood veranderde al snel in zwart. Het laatste wat ze zag was hoe de uitgeputte en gewonde kater zich omdraaide en het struikgewas in vluchtte. Hierna zakte haar kop met een dreun neer op de grond, en verloor ze het bewustzijn.

OCC: Open voor ShadowClan only!

Het was zwart geworden voor haar ogen, haar bewustzijn zakte steeds verder weg en ze wist niet zeker of ze überhaupt ooit nog wel de kracht zou hebben om haar ogen te openen. Ze lag midden in een moeras, wie weet zouden ze haar pas vinden als ze langer dan een dag kwijt was. Wie weet had haar geest zich tegen die tijd al bij StarClan gevoegd. Zou ze dan nooit meer door de vertrouwde bossen van het territorium mogen rennen? Was dit dan het einde van haar? Was het dan zo stom was ze stiekem gewenst had, al een paar manen lang? Haar bebloede flanken gingen heel traag een beetje omhoog, wat meteen het enige teken was dat ze nog leefde. Natuurlijk had ze niet door dat katten zich bij haar verzameld hadden, dat ze dus wel was gevonden door haar clangenoten. Dat iemand nog wel haar laatste kreten had gehoord, haar geur had geroken. Maar door het vele bloed wat haar lichaam verliet, op veel verschillende plaatsen, had ze geen kracht om weer bij bewustzijn te komen. Arcanewish was een vechter, en uiteindelijk opende ze dan ook haar ogen een klein beetje. Haar zicht leek wel beperkt, zelf had ze nog altijd niet door dat ze verblind was aan één oog. Misschien had ze niet genoeg kracht om haar oogleden te openen. "WindClan.." prevelde ze zachtjes en haalde kort, trillerig adem. Langzaam zachte haar ogen weer dicht, opnieuw het bewustzijn verliezend voor een momentje. Haar lichaam probeerde natuurlijk de pijn te stillen door haar het niet te laten voelen.

Het duurde niet lang voor nog tal van andere hem te hulp schieten. Primroseblossom kwam er als eerste aangerend. Hiddendance hief zijn hoofd een stukje op en staarde haar aan. Helemaal nerveus begon ze naar spinrag te zoeken, wat haar niet meteen lukte. Ze beval hem om mee te gaan zoeken, maar Hidden zag al een andere kater aankomen dus zuchtte enkel en bleef bij de hulpeloze kattin liggen. Het duurde niet lang voor Oakshade ook pal naast Arcane kwam te staan. Primrose gaf ook hem het bevel om spinrag te gaan zoeken, en dacht luidop na over het feit dat ze aangevallen moest zijn door een WindClanner. Nja, zover was iedereen in hun bijzijn al wel geraakt... Ondertussen was ook Littlestream gearriveerd, dus het begon allemaal een beetje druk te worden. De ex-Medicine Cat keek hem een tikkeltje streng aan en zei: 'Jij daar', waarna het voor een korte tijd stil bleef. 'Ga zoveel mogelijk spinrag zoeken, we moeten het bloeden zien te stoppen voordat ze teveel verliest.' Eigenlijk wilde hij helemaal niet weg bij Arcanewish! Zijn gevoel vertelde hem dat hij bij haar moest blijven... Hij bleef dus nog even liggen terwijl Little haar uitleg vervolgde. Ze probeerde ook Oak en Primrose aan te sporen om mee te helpen. Ze leek haar uitleg gedaan te hebben, dus hees Hiddendance zijn lichaam recht. Hij keek nog eens naar de kattin, die tot noch toe enkel wat met haar flanken op en neer had bewogen. Haar oogleden begonnen zachtjes te trillen en gingen langzaam open. 'WindClan...', was het enige dat ze zei. Wanneer ze dit had uitgebracht, vielen haar ogen meteen terug dicht. Ze had de kracht kennelijk niet om een verdere verklaring te geven, maar dit was dus wel een heel belangrijk aspect voor haar. De kater zijn oren lagen plat in zijn nek. Die vuile konijnenvreters... Hij rende een eindje weg en kwam terug met een paar plukjes spinrag, hoewel er niet zoveel meer overbleef. Maar alle beetjes hielpen!