{Ashdrizzle} These small hours

Voorzichtig zette ze haar sneeuwwitte poten neer nadat ze overeind kwam. De kikker die ze zojuist had gevangen lag roerloos in de modder. Die zou niet meer overeind komen en wegspringen, dat wist Snowynight zeker. Ze zuchtte wat tevreden en schudde haar pels uit. Er was genoeg prooi gelukkig, een veel beter seizoen om kinderen te krijgen. Haar vorige kinderen waren immers geboren in bladval, dan kreeg je de bladkaal ook nog mee.. Ze spitste haar oren zachtjes toen ze geluiden hoorde achter zich en draaide haar kop om. "Hallo?" besloot ze te vragen, al zag ze zo snel nog niemand. De wind stond dan ook verkeerd, ze kon niet ruiken wie er mogelijk aan zou komen. Je joeg immers niet met de wind mee, dan zou de prooi je kunnen ruiken..

Door slaapgebrek bleken uitjes om te gaan jagen geen succes voor hem, want altijd dwaalden zijn gedachten af en ook nu was dat weer gebleken. Alleen dit keer op een wat andere manier, het was meer de neiging geweest om ter plekke door zijn poten te zakken en zijn ogen voor even te sluiten. Dit even zou wel te lang zijn, want ieder moment kon er een clangenoot, of juist niet, uit de bosjes stappen en over hem struikelen. Dus had hij een laaghangende tak uitgezocht en was toch nog wel met wat moeite omhoog geklommen. Bij aankomst op het stevige hout had hij zijn vier pootjes in de lucht laten hangen en was in slaap gedoezeld, totdat ..
Een van de twijgjes was geknakt en werd gevolgd door een stem. Ashdrizzle schrok wakker, maar dat gaat niet altijd goed op een tak, dus eindigde het in een korte val, die 'gelukkig' gebroken werd door een struik onder de boom. De gestreepte kater kwam geschrokken overeind, plotseling helemaal wakker en staarde met wijd opengesperde ogen naar de witte poes voor zijn neus. "H-hoi!" Hijgde hij, zijn hart voelde hij nog altijd kloppen in zijn keel.

Wat behoedzaam keek Snowynight om zich heen, haar oren licht naar achteren gedraaid en haar ogen vernauwd. Waar kwam het geluid vandaan? De poes haalde eventjes huiverig adem. Met de dassen wist je het immers maar nooit. Het feit dat er ineens een kat uit de lucht kwam vallen werd dan ook niet helemaal op prijs gesteld. Een geschrokken kreet ontglipte haar toen een grijze gedaante vlak voor haar op de grond plofte, al duurde het niet lang om hem te herkennen. "Ashdrizzle!" bracht ze uit, wat geschrokken van toon, "Je kan niet vliegen, gekke warrior!"

Zijn oortjes bewogen wat naar achteren toen hij een kreet moest opvangen als haar reactie, auch. "Je kan niet vliegen, gekke warrior!" Oh, geen, 'gaat het wel?'? Hm, helaas. Toen hij zelf wat tot rust was gekomen en de opgesprongen plukjes vacht weer in het gareel had gebracht haalde hij opgelucht adem. "Ik was anders wel verdomd dichtbij, ik kon het Thunderclan territorium bijna zien!" In zijn dromen, dan. "Maar jij blijft nog altijd een heldin op sokken, eh?" Kwam er toch wel een beetje plagerig uit.

Haar hart klopte in haar keel als een kerkklok. Starclan verdomme, Ashdrizzle had haar echt laten schrikken. Ze zuchtte en begon toch zachtjes te grinniken toen Ashdrizzle begon te vertellen over Thunderclan territorium. "Suffie," grinnikte ze zachtjes, om hem een vriendschappelijk kopje te geven. "Gaat het met je?" kwam erachteraan, nu ze wat van de schrik bekomen was. Een wat flauwe glimlach verscheen op haar lippen bij zijn volgende woorden. Wreef die hoogtevrees er maar in Ashdrizzle. "Ik geef toe dat ik mijn heldensokken nog niet uitgetrokken heb nee," merkte de poes op, haar hoofdje lichtjes schuddend.

Glimlachend snorde hij, toen hij die bijnaam in ontvangst mocht nemen. "Nou, ik kan nog lopen, we zullen morgen wel zien hoe blauw ik ervan ben geworden." Maar het voelde niets alsof er iets gebroken was, nee, dus het zat waarschijnlijk wel goed. "Dat dacht ik al." Antwoordde hij met een grijnsje.
"Maar! Ik hoorde allemaal verhalen van jouw afwezigheid. Iets met een Windclan kat die je had aangestoken met de hazengriep? Heb je laatst veel zin gehad in blaadjes?"

Het duurde niet lang of het gesprek met Ashdrizzle ging door zoals het vroeger altijd ging. Automatisch krulden Snowynight’s mondhoeken omhoog in een warme glimlach. Ze hadden te lang niet meer gesproken. “Net zo blauw als je ogen, neem ik aan,“ sprak de poes rustig, waarna ze eventjes vriendschappelijk een kopstootje gaf tegen z’n schouder. “Ik ben inderdaad een tijdje heel erg ziek geweest, en binnenkort ben ik om andere reden weer een tijdje afwezig, maar ik hoop dat je dan wel een paar keer langs komt?“ snorde de poes, “dan ben ik niet besmettelijk.“

"Dan zou ik trots zijn om te zeggen dat ik de eerste blauwe kat ooit ben." Deelde hij met zijn borst vooruit gestoken mee. Hopelijk zou het geen werkelijkheid worden, want nu werd hij af en toe al gek van het beetje aandacht dat hij kreeg door die hele dramareputatie. “Ik ben inderdaad een tijdje heel erg ziek geweest, en binnenkort ben ik om andere reden weer een tijdje afwezig, maar ik hoop dat je dan wel een paar keer langs komt?“ Ze zag er nu echter weer kerngezond uit, gelukkig maar. "Andere redenen?" Was dan toch iets wat de glimlach van zijn gezicht afbrak. Kon ze in de toekomst zien wanneer ze ziek zou worden?

Een zwakke glimlach verscheen op de lippen van Snowynight terwijl ze afwachtend naar Ashdrizzle keek. “Je hebt al mooie blauwe oogjes, dus het begin is er,“ sprak de poes zachtjes grinnikend. Hierna keek ze of Ashdrizzle de puzzelstukjes bij elkaar zou leggen en hield ze haar hoofdje eventjes kort scheef. Nee, hij zag het niet. Zo dik was ze nog niet dan, gelukkig. Het voelde alsof ze nu al zo onhandig en lomp was als een das namelijk. Haar mondhoeken krulden wat verder omhoog en ze ging zitten, haar dikke staart rond haar pootjes draperend. “Ja, andere redenen,“ herhaalde de poes rustig, terwijl ze eventjes voor een kort moment twijfelde. “Het is nog niet heel erg bekend in de clan.. Maar jij mag het wel weten,“ sprak de poes met een glimlachje, “Ik ben weer zwanger.“

De kater snorde al lachend. Toch leek ze het wel een tikkeltje moeilijker te vinden om het volgende te zeggen en dat volgende was dat ze weer zwanger was. Zijn grijze oortjes kwamen overeind en voor een splitsecond fronste hij. Bijna had hij zijn mond geopend om te vragen of het van Thrushdive was, maar hij wist zich nog op tijd in te houden. Dus .. de twee waren nog wel zo intiem met elkaar? Zelfs met ..? Ashdrizzle schudde de verbazing uit zijn hoofd. "Ik voel me gevleid en gefeliciteerd." Glimlachte hij. "Denk je weer dat het een vol nestje wordt?" Grinnikte hij toen.

Snowynight glimlachte wat zachtjes bij het zien van de verbazing van de kater en tipte haar hoofdje eventjes naar de zijkant. Haar oren bogen wat mee met de beweging en ze richtte een nieuwsgierige blik op de kater. "Wat kijk je verbaasd," merkte ze op met een zachte glimlach, maar ze dacht daar niet heel erg lang over na. Ze gaf haar borstkas een paar vlugge likken, waarna ze zachtjes grinnikte om zijn reactie. "Om eerlijk te zijn was één vol nest al voldoende zorgen, ik hoop deze keer op een iets kleiner nest, dan kan ik ze allemaal individueel ook wat meer aandacht geven," merkte de poes op met een zachte glimlach.

"Ja.. nee, ik dacht.. weer tegelijk met Fawnstep, dat wordt misschien jullie ding." Glimlachte hij zichzelf eruit, al bleef dat kleine vraagje toch wel in zijn achterhoofd hangen. Hmm.. "Ik hoop het voor je, ik vond vier kittens al bijna te veel om de namen van te onthouden." Dat zou wel heel erg ongemakkelijk zijn, maar gelukkig waren het vier kittens met totaal verschillende uiterlijkheden en persoonlijkheden.
"Maar natuurlijk kom ik je een keer opzoeken! Als ik maar niet door een jaloerse kater de den weer wordt uitgejaagd."

Ashdrizzle merkte Fawnstep op en Snowynight's glimlach werd iets krampachtiger. Tussen haar en de zwarte poes was het nooit helemaal goed gekomen. "Ja, ik heb echt wel m'n timing," sprak ze, nog wel met humor in haar stem. Al snel genoeg begon ze alweer te grinniken dankzij Ashdrizzle's volgende woorden. "Probeer zes," sprak ze met een glimlach, "Lurkingshade, Windpaw, Ivypaw, Woodpaw, Dawnpaw en Emberpaw," sprak ze met lichte trots. Ja, ze kende ze allemaal en eentje was al een warrior geworden! Haar getalenteerde zoontje. Haar glimlach werd echter al vlug wat zachter. "Geen zorgen, dan jaag ik de jaloerse kater de den wel uit." Beloofde ze.

De sfeer veranderde iets, maar zodra Snowy over haar eerste nestje kittens begon, keerde de wat fijnere sfeer weer terug. "Oh gefeliciteerd nog!" Glimlachte hij, maar de gedachte aan Lurkingshade maakte hem niet al te vrolijk. Hij wist de intenties van die kater nog niet bij zijn dochter en .. brr, nee, de bezorgde vader hoefde hij nu niet uit te hangen.
"Daar houd ik je aan, moeten we een codewoord verzinnen voor het geval het gebeurt?" Grinnikte hij nog.

Snowynight had een warme en trotse blik in haar ogen gekregen bij het spreken over Lurkingshade. Ja, haar kinderen waren haar alles ondertussen. "Dank je," snorde de poes. "Zo vroeg ook, mijn kleine warrior." Ze was echt trots op hem, al had ze hem alweer een tijdje niet meer gesproken. Maar dat maakte niet uit. Al haar kittens kregen hun eigen leven. Ze grinnikte zachtjes toen Ashdrizzle begon over een codewoord. Hij had altijd wel een levendige fantasie gehad niet waar. De poes schudde haar hoofdje lichtjes, lachend. "Wat heb je in gedachten?" Sprak ze met een glimlach. "En anders neem je Nightspark maar mee als bodyguard," knipoogde de poes. Tja, wist zij veel dat ze uit elkaar waren.

Ja inderdaad, het was vroeg, want geen van zijn kittens had nu al die rang betreden, terwijl die eerder geboren waren. Hmm, misschien had Lurkingshade toch wel wat te bieden voor Roughpaw. "Wat heb je in gedachten?" Hmm. "Wat dacht je van 'het sneeuwt!'. Niemand zal dat hartje Greenleaf zeggen, toch?" Glimlachte hij en misschien zou een horde van enthousiaste kittens hem wel komen redden.
"En anders neem je Nightspark maar mee als bodyguard," Zijn blauwe kijkers gleden gelijk naar de grond en hij draaide zijn oortjes iet wat weg. "Erm.. ja.. over dat," Nu was het zijn beurt om de sfeer iets minder te maken. "Volgens mij.. nee, we hebben er voor nu een punt achter gezet."

'Het sneeuwt'. Natuurlijk. Alleen Ashdrizzle kon met zoiets komen. Het was zo totaal willekeurig verzonnen dat Snowy het niet kon helpen om te glimlachen en daarna over te gaan tot zacht gegiechel. "Prima, als je 'HET SNEEUWT' door de nursery roept, dan weet ik dat ik tot je redding moet komen," sprak ze met een grijnsje, "als je dan niet bedolven wordt onder kittens die naar buiten willen om te kijken." Hierna verscheen een plagerige glimlach op haar lippen. "Alleen ga ik de teleurgestelde, huilende kittens niet troosten," waarschuwde ze plagerig.
Maar het volgende nieuws liet haar oren wat naar achteren gaan en de poes licht fronsen. "Oh.. Dat had hij me nog niet verteld.. Waarom als ik vragen mag?" Kwam er wat twijfelachtig uit.