{The noiseless wind}

hij had zich in de schaduw opgerold en zijn gezicht bedekt, het bloed plakte nog aan zijn lijf. de motregen viel op zijn pels en de wind blies zachtjes door zijn vacht, zijn oren lagen plat op zijn kop en zijn ogen waren dicht. hij zuchtte diep, en opende rustig zijn ogen. de bos waar hij in zat was donker en stil, de bomen bewogen sierlijk mee met de wind. hij opende zijn kaken om de warme geuren van het bos toe te laten tot de geurklieren in het gehemelte van zijn mond. de schimmelige lucht van rottende bladeren vermengde zich met het lucht van kat, geruisloos keek hij omzich heen. een andere kat was in zijn gezichtsveld gelopen, geen haar bewoog hij. het enigste wat hij deed was naar de onbekende kat te staren.

~Only Sona

Het weer was omgeslagen en een zachte, maar irritante, motregen deed d'r vacht aan d'r slank lichaam plakken. De kattin keek een beetje moeizaam om zich heen, ze voelde zich niet op d'r gemak hier in het rogue territorium. Vroeger mocht ze hier nooit komen, maar eigenlijk mocht ze vroeger helemaal niets. Al kon ze zich de nachtelijke uitstapjes met haar broer nog wel herinneren. Ze glimlachte wat voorzichtig toen ze daar aan dacht en zuchtte zachtjes, ze mistte haar broer. Ooit zou ze nog eens kijken hoe het met hem ging, in Thunderclan.
De tabby/witte kattin keek om zich heen, toen ze merkte dat een paar ogen in haar zij aan het branden waren. Ze vond een kater, liggend, starend. Iets wat er voor zorgde dat ze zich een beetje ongemakkelijk begon te voelen. Moest ze iets van zeggen? Durfde ze er iets van te zeggen? Voorzichtig kwam ze dichterbij, terwijl de regen harder werd en in d'r gezicht sloeg. "Waarom kijk je zo?" vroeg ze, hopend dat haar zachte stem over de regen heen kwam, toen ze dichtbij genoeg bij de kater stond.

de motregen was veranderd en een regenbui, waardoor straaltjes water van zijn vacht liep. en zijn littekens op zijn gezicht duidelijker werd, hij was diep in gedachten gezonken toen een stem hem weer op aarde bracht. hij schudde zijn kop, en keek naar de kat die op hem kwam aflopen. "Waarom kijk je zo?" vroeg de kat, zo te zien was het een poes. hij haalde zijn schouders op, Ik was even in gedachten gezonken mompelde hij, hij draaide zijn kop. in de hoop dat hij de poes niet afschrikte van zijn littekens op zijn linker gezicht, hij trok even met zijn oor. waar de helft van af, en sloeg zijn staart om zijn middel om zich wat meer tegen de regen te beschermen.