Let the battle begin

Bloodheart luisterde niet meer naar wat de twee katers tegen elkaar zeiden. Ze keek naar Redeye. ''heb je zin om wat te jagen, ik heb honger gekregen, ga je ook mee Rosesheart?'' ze keek vriendelijk uit haar ogen. Bloodheart stond op en schudde haar vochtige vacht uit. Ze had echt een hekel aan water en dan zeker de regen. Het deed de prooi ook z'n hol in jagen. Bloodheart was blij dat het gestopt was met regenen, ze keek omhoog naar de lucht die werd vestopt door de bomen. Nog steeds viel er af en toe een druppel op haar vacht. ''wat haat ik regen toch'' snauwde ze naar de de bomen die de druppels van hun bladeren lieten vallen. Bloodheart keek naar de zwarte poes met de rode ogen. ''gaan we?'' vroeg ze hyperactief heen en weer lopend.

Bones luisterde voor een tijdje naar het gekibbel tussen de poezen, dat al leek af te zakken. Van elkaar afzeiken leek het naar een normaal gesprek te gaan, en Bones zette een tevreden glimlachje op zijn gezicht. Hij had een hekel aan poezen die met elkaar stonden te kibbelen, en nu was er dan toch een einde aan gekomen. Helaas had hij zelf nu wel onenigheid met één of andere zwarte kater met felblauwe ogen. Jammer, maar het kon niet anders. De poezen leken echter steeds geïnteresseerder in elkaar te worden, en dit was zo'n beetje de eerste keer dat Bones blij was dat iets goed leek af te lopen. Al was deze avond nog lang niet voorbij. Of ochtend, of middag. Eigenlijk had hij totaal geen besef hoe laat het ongeveer was. De wolken zaten dicht op elkaar, voor de zon, zodat hij niet kon zien hoe laat het nou precies was. Het boeide hem eigenlijk ook weinig. Hij had zeeën van tijd, en vond het geen probleem om enkele druppels aan deze plek te verspillen. Af en toe ving hij enkele woorden op van het gesprek van de poezen, als hij niet wilde luisteren naar het patserige gezeur van de zwarte kater. Redeye bleek - evenals vele katten - een tragisch verleden met zich mee te dragen. Jammer, meer kon hij er niet aan doen. Hooguit zeggen dat het hem voor haar speet. Hijzelf had daarbij ook niet de meest geweldige familiegeschiedenis. Hij had ze gedood, zijn ouders, zijn zussen. Waarom had hij nou alleen maar zussen? Wat had je aan een stel hyperactieve, overgelukkige poezen. Nee, dan had hij deze Rogues liever als familie gehad. Die konden tenminste nog voor zichzelf zorgen. Zijn zusjes gingen bij het minste of geringste gevaar naar hun vader, terwijl Bones de tijd van zijn leven had met het vechten tegen andere katten. Niemand had geweten waar hij uithing, en dus had niemand zijn aanval op de familie kunnen voorzien. Net goed. Zijn blik gleed naar de kater, die een poging deed zich te excuseren bij de dames. Oh, leuk, hij ging ook nog zeggen dat die poezen hèm makkelijk aankon. De kater kon veel zeggen, maar nog steeds hield hij zichzelf voor dat hij wel sterker was dan de drie poezen bij elkaar. "Ik neem aan dat deze drie charmante dames jou óók met gemak aankunnen," zei Bones statig. Zijn blik gleed naar de drie poezen. "Nietwaar, dames?" vroeg hij nog even ter bevestiging. Als hij iets had geleerd, was het dat sommige poezen echt niet zo zwak waren als ze leken. In tegendeel. "Wou je vechten ofzo?" vroeg de kater toen. Bones keek hem even aan voor enkele luttele seconden. Meende hij dit nou serieus? Had hij nou echt gevráágd of ze zouden vechten. Op Bones' gezicht verscheen een brede grijns. Een onheilspellende, angstaanjagende grijns. Hij zette een aantal stappen richting de zwarte kater, totdat hij vlak voor hem stond. Bones klapte zijn nagels uit, en gaf een flinke klap recht in het gezicht van de kater. "Is dit een antwoord op je vraag?" zei hij met de meest spottende toon. Hij keek even naar zijn nagels, waar hij een dieprode vloeistof aantrof. Een gevoel van voldoening streek over hem neer, en hij bleef de kater voor hem uitdagend aankijken.

De kater grinnikte bij het horen van de stem van redeye. "Ik weet waar ik aan begin," Hij keek de poes even diep aan, waarna hij terug keek naar de jongere kater. Hij voelde hoe de kater uithaalde over zijn snuit. Verder kwam de poot niet, hij trok zich terug terwijl er een bloeddorstige grijns om zijn gezicht verdween. Hij schudde met zijn hoofd. Nu ging het gevecht beginnen. Hij stapte op de kater af en spande zijn spieren aan. Hij was sterk genoeg om met deze kat te vechten. Hij zag wel aan deze kater sterker was dan al die anderen waarmee hij had gevochten. Maar angst kende hij niet. Zijn nagels schoten uit en hij haalde uit naar de kater. Maar net voordat hij de kater met zijn klauwen aanraakte schepte hij deze met zijn andere poot om. Zodat de kater op zijn buik zou vallen. Hij drukte de kater tegen de grond aan en grinnikte. Verassing. Met zijn tanden greep hij de schouders van de kater vast en beet er hard in. Zijn nagels hielden de kater tegen de grond aan. Hij zou de kater zo stevig mogelijk tegen de grond aandrukken, Zodat deze niet los zou komen. Hij beet de kater in zijn oren en beet er eens flink in. Daarna siste hij in het oor van de kater. "Angst heb ik nooit gevoeld, dus ook niet voor jou" Hij drukte de kater nog steviger tegen de grond en grinnikte weer. Bang was hij nooit geweest, en die angst zou er ook nooit zijn. Met zijn nagel haalde hij uit over de flank van de kater. Daarna liet hij de kater los en sprong razendsnel achteruit. Hij vond het laf om de kater de hele tijd in de houding te houden, dat was gewoon saai. Hij kon deze kat wel aan. "Laat mij maar eens zien wat je kunt, groentje"

Rosesheart keek van de een naar de ander. De tijd ging vlug voorbij, Eerst waren zij met Bloodheart en Redeye aan het ruziën en nu die anderen. De regen drupte langzaam van de bomen op haar vacht. ''heb je zin om wat te jagen, ik heb honger gekregen, ga je ook mee Rosesheart?'' Hoorde ze Bloodheart zeggen, Ze zag een vriendelijke blik in haar ogen. "Ja, ik ga wel mee. Ik heb hier toch niks meer verder met die andere."Ook zij had een hekel aan de regen, Daar word je vacht zo vies van, Het voeld gewoon niet lekker. Ook zal al het prooi zich verstoppen omdat hun niet nat willen worden. Gelukkig was het gestopt met regenen maar nu viel alles nog van de bomen af.
''wat haat ik regen toch'' Snauwde Bloodheart naar de bomen. Rosesheart lachte even, Het was wel waar want zei hield daar ook niet van. Dan is het gestopt met regenen komt alles gewoon nog van de bomen af. Ze keek richting het hek met de gat erin, Wat een belevenis was dat.
"Ik neem aan dat deze drie charmante dames jou óók met gemak aankunnen," Hoorde Rosesheart ondertussen Bones zeggen. "Nietwaar, dames?" Ze keek naar Bones. "Tja, Wat zal ik zeggen? Eigenlijk kan ik iedereen wel aan. Alleen daar heb ik geen zin in!" Zei Rosesheart arrogant en opschepperig.