Why didn't you tell me?

Er waren sinds kort nieuwe kittens in het kamp, kittens van Fawnstep. Roughpaw had het eerst genegeerd en haar moeder wat genegeerd, maar dan toch kwamen nu de gevoelens naar boven. Ze wist namelijk niet wat ze hier van vinden moest. Wie was de vader? Die vraag schoot als een pijl door haar kop. Wie was die bloody vader? Roughpaw ging voor de nursery zitten in het kamp. Zou ze naar binnen gaan of niet? Of kwam ze naar buiten?

OOC: Eerste post voor Fawnstep.

Roughpaw haalde diep adem en stapte op de nursery af. Ze wou haar vragen beantwoord hebben, want telkens aan moeten horen dat haar moeder het maar niet zij maakte haar pissig. En dan was Roughpaw wel de laatste die snel pissig werd. Ze wou de nursery naar binnen gaan toen haar moeder naar buiten kwam en ze tegen haar op botste. Roughpaw stuiterde wat naar achteren en keek naar haar moeder. Misschien stonden haar blauwe ogen wat fel, maar het maakte haar dit keer niks uit. "Hé, mam," miauwde ze wat neutraal. Normaal was ze altijd wel wat enthousiast geweest, oké, lang niet zo enthousiast als wanneer ze haar vader, Ashdrizzle zag, maar goed, ze had nou één maal niet de tofste moeder, al was ze wel lief en zorgzaam. Maar ze vond haar moeder zo onzeker en zwak en dat stelde haar teleur. Misschien was ze daarom wat boos op haar moeder, omdat ze geen krachtige moeder had, zoals haar moeder zelf had. Fawnstep had Innerghost en of Innerghost een sterke en krachtige poes was.

Roughpaw was duidelijk en direct van zichzelf, ook was ze vriendelijk, maar als je haar éénmaal boos had of pissig kon dat duidelijke en direct nogal vervelend zijn voor de ander. Kwetsend en hard. Dat was ze nou niet echt van aard, maar helaas, nu was ze pissig dus kon het er zeker zo uitkomen. "Hey, Roughpaw," begroette haar moeder haar terug en weer die vreselijke onzekere glimlach. "Is er iets?" Roughpaw vernauwde haar ogen. "Starclan! Wat ben jij voor een moeder? Serieus, doe eens wat zelfverzekerd! Ik ben je dochter en heb een verdomd onzekere moeder, ik ben daar echt klaar mee!" Snauwde ze. "En verder, die nieuwe kits van je, het is overduidelijk dat pap niet de vader is, dus wie wel? Iedereen zegt dat jij daar je bek overhoud en.." wat ze nu graag wou, was dat haar moeder haar op haar plek ging zetten. Ze wist zeker dat een Innerghost dit nooit gepikt zou hebben van haar kits, net als Snowynight. Ze had het laatst nog gezien bij Windpaw.

Roughpaw grauwde gefrustreerd toen haar moeder helemaal niks zei. "Zie je? Nu ook. Je gedraagt je niet als een moeder? Ben jij überhaupt wel een moeder? Misschien had Ashdrizzle tóch gelijk over die dingen die hij zei toen ik bijna dood was gegaan door verdrinken!" Riep ze kwaad uit terwijl ze met haar staart zwaaide. "Ik wil Starclanverdomme een moeder! Niet een poes die verliefd wordt op elke kater die ook maar even aardig doet en kijk nu, nu heb je weer een nestje en de vader is onbekend!" Vervolgde ze kwaad. "Nou, dát zijn dus écht niet mijn siblings, vergeet dat maar!"

Nog steeds reageerde Fanwstep nauwelijks, en dat irriteerde Roughpaw. Het cypers bruine poesje miste gewoon een echte moeder. Een moeder die sterk was, die wist wat ze deed, die zeker was van zichzelf. In plaats daarvan had ze een wrak als deze. Fawnstep was wel lief geweest, maar dat was alles. Een aai en het was weer klaar en ze wist niet wat het was, maar mocht haar moeder echt niet meer. Een nestje waarvan de vader onbekend was, wat moest ze hiervan denken? "Jij weet er niks van!" Waren uiteindelijk de woorden van Fawnstep. Roughpaw snoof vol afgunst. "Ja, vast! Je bent de meest zwakke moeder die er is. God, was iemand als Snowynight maar mijn moeder!" Schreeuwde ze vervolgens, het kon haar niks schelen dat anderen dit mee kregen. "Zíj krijgt tenminste kittens met een partner die er wel altijd voor haar is! Én is er gewoon open over én is zeker van zichzelf en als ze al onzeker is, laat ze het niet zien en blijft ze sterk én ze is tenminste rechtvaardig en goed naar haar kits toe, in tegenstelling met jou," siste ze vervolgens. "Ik heb meelijden met dat nieuwe nestje," siste ze, waarna Roughpaw haar rug naar de zwarte poes toekeerde en haar eigen tranen naar binnen slikte. Ze ging geen zwakte tonen naar haar moeder.

Harde, boze geluiden waakten haar uit haar slaap en meteen zat ze recht overeind. Haar hoofd tolde door de snelle beweging en bijna verloor ze haar evenwicht, maar gelukkig kon Heave nog net haar gevlekte pootje verzetten voordat ze omviel. Meteen miste ze de warmte van haar mama en in blinde paniek begon ze te lopen. "M-m-mam?" Piepte ze hoog en angstig, net zoals de sfeer om haar heen was. Angst, boosheid, verdriet, ze voelde het allemaal zonder dat ze haar ogen ervoor nodig had. Ze voelde warmte van een bepaalde plek komen en trillerig liep ze erop af. Ze moest mama vinden, anders kwam het nooit meer goed - daar was ze van overtuigt. "M-mam!" Piepte ze opnieuw en een kleine tril klonk door haar stem heen. Ze voelde een lichaam, drukte haar snuit in de vacht maar merkte dat dit niet mama was, en ook geen sibling. Bibberend stapte ze achteruit en haar oortjes zaten angstig in haar nek gevouwen. Ondertussen hield het schreeuwen niet op. Traantjes vormden zich in de dichtgeplakte oogjes van de kitten, die nu hevig begonnen te prikken en draaien tegen het water waar geen ruimte voor was. Opeens schoten ze open, en angstig door de hoeveelheid licht sloot Heavekit ze weer. Ze was zo bang! "M-mam-aa.." Snikte ze, waarna ze haar oogjes opnieuw opende en nu minder bang voor het licht zoekend om zich heen keek.

Geen reactie. Starclanverdomme, ze werd zo langzamerhand steeds kwader, maar er was ook een kant die haar extreem rustig hield, die het allemaal liet bezinken en haar er een hele andere gedachte overgaf. Ze wist wel wat ze hier mee aan moest en dat was gewoon weg niks. Ze had geen moeder tot Fawnstep zich als een moeder zou gedragen. Net wou Roughpaw opstaan toen er een luid, zielig gepiep klonk. Oh ja, als of het niet erger kon, een kitten van Fawnstep. ‘Dames,’ klonk er toen. Roughpaw draaide zich om en zag Acefray op haar en Fawnstep afstappen. ‘Fawnstep, Roughpaw, draai je beiden om en ga zitten. Jullie zijn beiden niet meer op de leeftijd om als kittens weg te lopen van een ruzie.’ Een met neutrale uitdrukking gehoorzaamde en dat was eigenlijk onheilspellend, want ze wist wel wat Acefray van plan was. ‘Beiden waren groot genoeg ruzie te maken, dan zijn jullie ook groot genoeg het uit te praten,’ klonk zijn stem, waarna Acefray zich focuste op de kitten. Met een lege blik keek ze naar haar moeder. "Fawnstep, wat mij betreft heb ik gezegd wat ik wou zeggen en nu laat ik het bij jou. Het spijt als de waarheid nogal hard aankwam, maar daar kan ik verder vrijweinig aan doen, de waarheid is nou éénmaal hard en ik ben gewoon open, duidelijk en eerlijk," sprak ze kalm met een neutrale uitdrukking op haar gelaat, al waren haar mondhoekjes wel iets naar boven getrokken. Haar emoties waren omgeslagen en dat ze haar moeder 'Fawnstep' noemde moest vast als een klap in haar gezicht komen. Ze was niet van plan toe te geven aan zwakkere emoties, ze was niet van plan om te gaan janken, dus dan was dit plan B.

Er kwam een nieuwe stem, die veel kalmer leek dan die van haar mama en de ander. Ook het gevoel bij de nieuwgekomen kat was veel fijner en Heavekit begon wat zachter te trillen. Langzaam opende ze haar oogjes om te kijken wie hij was. Het licht deed pijn, dus knipperde de kitten flink. ‘Kom maar Heavekit, kom er maar bij. Ik zie dat je oogjes al open doet, nog even en je loopt al door het kamp heen’ Miauwde de kat en het zwart met witte poesje liep naar het geluid toe, al was dit met heel onzekere pasjes, en af en toe deed ze haar oogjes open maar schrok dan weer van het licht. Ze stopte toen ze haar mama nu heel dichtbij rook, en opende haar oogjes. Meteen glimlachte ze; dat was haar mama. En die was zó mooi. Ze liep naar Fawnstep toe en voelde hoe de staart van haar mama rond haar heen krulde. Ze lette niet meer zo op de boze kat, die vond ze alleen maar eng.

Haar moeder had nog steeds haar rug naar haar toe gekeerd, ook al was het Roughpaw die begonnen was daarmee en zei geen woord tegen haar. Wát was dit voor moeder? Roughpaw had altijd gehoord dat, maakt niet uit wat, een moeder niet haar rug naar haar kit zou draaien. Het was niet geheel bewust, maar ze wachtte gewoon op het moment dat Fawnstep zich als een moeder zou gedragen naar haar toe. Niet als een onzekere zak aardappelen. Roughpaw begon te spreken en opdat moment stond haar moeder op, keerde zich helemaal weg en liep terug de nursery in. Hier reageerde Acefray op, hij wou opstaan en achter haar aan gaan, maar bedacht zich en wendde zich vervolgens tot haar. "Goed, ik zal laten met je moeder spreken als ze bijgedraaid is," waren zijn woorden. Roughpaw draaide enkel onverschillig met haar linkeroor. "We zullen eerst apart praten, volg me naar mijn den, waar het stiller is," sprak Acefray. Roughpaw snoof, stond op maar liep niet mee. "En wat als ik dat nou niet wil?" Vroeg ze nuchter.

Er leek verdriet te zijn, steeds meer, en Heavekit kreeg traantjes in haar ogen. Waarom was iedereen zo boos? Er was toch niks aan de hand? Zonet had de kitten alleen nog maar vrede ervaren en opeens kwamen er zoveel emoties bij, ze snapte er niks van. Toen haar moeder haar oppakte in haar nekvel piepte ze zachtjes. Het deed geen pijn, maar ze schrok van de plotselinge beweging die ze gezien had met haar pas geopende oogjes. Ze stribbelde niet tegen en verwelkomde de vertrouwde geur toen ze de nursery ingingen.

{ Heave ook topic uit

Roughpaw had echt geen zin in een therapie sessie van de medicine cat. Ze deed normaal wel respectvol tegen de medicine cat, maar nu gewoon niet. Het steeg haar nu naar haar kop dus kwam haar brutale ik naar boven toe. Eigenlijk was ze gewoon brutaal van aard, maar nu was het extra hevig. "Kan ik je altijd nog oppakken en hoogstpersoonlijk meenemen," zei Acefray. Roughpaw trok haar wenkbrauw op. "Dat je kruiden kan dragen betekend niet dat je een bijna volgroeide poes kan tillen," merkte ze nuchter op. "Je bent tenslotte geen warrior," voegde ze er brutaal aan toe. "Sorry dat ik zo stom deed maar het valt nogal hard dat ik als medicine cat niks voor elkaar kan krijgen." Nu was Roughpaw wel even stil. Toch had ze nog steeds die opstandige, puberale blik in haar ogen. "Dus Roughpaw, zou je please mee willen komen? Ik wil jou en je moeder helpen. Jullie wonen nog altijd in dezelfde clan en het is alleen maar beter dat dit zo snel mogelijk weer opgelost word. Anders kom je straks in de situatie dat je moet samenwerken met elkaar en je haar de ogen uit wilt krabben door opgekropte woede," zei Acefray. Nog steeds bleef Roughpaw waar ze was. "En dat kan je beter bij de vijand doen," voegde Acefray er aan toe. Nog steeds was ze nog niet overtuigd al voelde ze ergens wel de behoefte om gewoon met iemand te praten. Acefray leek haar dan ook wel geschikt, maar ze had het ook gewoon even nodig om wat af te reageren en dit was nu haar manier. Arme Acefray. "Ik ben anders volwassen genoeg om gewoon als 'clangenoten' met haar om te gaan, hoor," miauwde ze opstandig. "En ze is mijn moeder niet meer, ik heb een vader en dat is het," zei ze vervolgens met een opstandige blik in haar ogen. Deze blik verstopte haar verdriet die ze eigenlijk voelde.