Let's all be friends

Acefray was het zat. Hij voelde gewoon dat het leven van een vriend bedreigd werd, en nog wel door zijn eigen partner in crime. Onacceptabel. De grijs gestipte tabby was zoals altijd in zijn muffe den, die hij ondertussen wat frisser probeerde te houden door de opening.. ehem.. open -?- te houden. Kleine stapjes tot hij naar Shrewstar ging om te vragen of hij een verbouwing ging houden. Maar hij zou Sinclaw meesleuren, en Tall, gewoon zo veel mogelijk getuigen voor zijn eigen veiligheid. Hij was enorm bang voor de gevlekte poes en had het gevoel de enige rede waarom hij nog leefde was omdat hij geen vervanger had. Heuheu, een heel veilig gevoel. In ieder geval, hij had een doel –dat hij totaal niet uit het oog verloren was- en dat was zijn nieuwe buddy te redden. Spiderfriend, de vriendelijke en eerste spinnenwarrior van heel het woud, leefde gezellig in zijn den. Ze maakte een web voor hem dat hij kon gebruiken en hielt de den schoon van vliegen. Meestal bleef ze bij haar eigen plekje tussen wat stenen, maar soms dwaalde ze eens wat af. Over het algemeen was ze dus een onschuldig beestje, of je moest een vlieg zijn natuurlijk. Maar zijn P.I.C. dacht er anders over. Tall vond Spiderfriend blijkbaar niet aardig, want het was zelfs zo duidelijk geweest dat híj het opmerkte. En aangezien de tabby bij hem in woonde moesten ze het maar uitpraten. Urgh, hij werd dankzij zijn rang nog een verstandige kat. –D:-

{ Eerste post Tall c:

Gelukkig had hij de hulp van andere in kunnen schakelen om dit huiselijk geweld tot een halt te brengen. Spiderfriend, zo onschuldig als iets, werd gewoon bedreigd. Hopelijk was Tall nog net iets te veel haat naar haar had om te dichtbij te komen. Maar het kon zo niet langer meer. Het was zijn huis, dus zijn regels. Al leek de kater dit nog wel eens te vergeten, aangezien Tall zo lang als hij een den tot zichzelf had ingetrokken was. Profiteur. Maar daar kwam hij al aan. Ace had zijn eerste zin al honderde keren in zijn eigen hoofd herhaald, al was het maar om de rede dat hij het anders kwijt was. In ieder geval was hij zo opgegaan in zijn eigen plan dat hij helemaal niet zag dat Tall zijn blik hetzelfde zij. Hij begon, recht door zee als altijd, gewoon te praten; ‘Мо бояд ба гап’ Hij had zijn oortjes voor voren gezet en zijn vacht nog erger opgepoeft, waardoor hij heel de gang innam met zijn pels. ‘Он дигар ин хел метавонад’

Pfftt. Hij werd gewoon overwerkt hiervan. Niet alleen probeerde hij zo goed mogelijk iedereen te helpen en niet dood te laten gaan. Wat daarbij veel moeilijker werd met hoogzwangere Queens die uit lopen gingen, kittens die wegsneakte en apprentice’s die dachten dat ze een vos konden verjagen. Maar hij probeerde ook de vriendenkring intact te houden, een verbouwing te regelen en meer worden dan alleen een titel. Hij deed alles in dit huishouden. Nog even en hij moest ook helpen met eten op tafel brengen. En dan had hij een dakloze in huis gebracht, hulpeloos en vriendelijk, en nu een waardig Shadowclan Warrior. Werd zijn goede hart niet eens gewaardeerd. Hij keek dus ook op bij de woorden van zijn vriend. Hoe durfde hij? Hij moest onmiddellijk zijn mond spoelen met zeepkruid. Onfatsoenlijk. Vandaar dat de kater een gebaar maakte met zijn poot en recht door zee als altijd verder ging. ‘Ман нест, метавонад хеле хуб Ӯро бигузоред?’ Hij haalde even diep adem en sprak toen verder, een gebaar waarbij hij zijn pels uitschudde, zodat deze zijn opper-ploefheid bereikte. ‘Ӯ нест, хона, ки вай барои қабилаи мо тақдим буд,’

Hij had hier een leven gered. Maar nee, dat zag de ander niet in. Materialisch dat hij ook was. Spiderfriend had zijn hulp nodig, een schouder om op uit te huilen. Ze hielp zelfs in zijn taken voor de clan en hielt de den een beetje schoon. Niemand, maar dan ook niemand liep ze in de weg. Vaak deed ze gewoon haar eigen ding en ze gaf echt om hem. In tegenstelling tot de kater voor hem. Hij ging vroeg weg en kwam laat weer terug, geen Ace tijd. Nee, want Ace vond het leuk de hele dag in zijn den te teren, smachtend te wachten op wat sociaal contact als hij terug kwam. Maar dan wou meneer slapen. Nooit eens uit eten met zijn roomie, nooit eens een gezellige avond opblijven. En dan was het raar dat hij die vriendschap bij een ander zocht? Toch schokte de woorden van de ander hem. Hij snoof fel uit en zette een stapje naar voren, nu ook zijn stem verheffend. ‘Чӣ тавр ҷуръат Шумо!’ Zijn diepe stem trilde. ‘Ман танҳо беҳтарин барои мо мехоҳем,’ Waarna hij resoluut zuchtte en naar de ander keek. Had hij daar nog wat van terug?

Goed, misschien had hij niet zo dramatisch moeten reageren. Maar het ging wel over zijn huis, zijn nieuwe vriend en zijn P.I.C. Hij wou gewoon dat iedereen vrienden ware met elkaar en ze in vrede met elkaar konden leven. Spiderfriend had geen hekel aan Tall, maar andersom wel. Vandaar dat ze nu dit gesprek hadden en tegen elkaar in gingen. De kater kon in ieder geval zeggen dat hij weinig van de reactie van de ander begreep. Maar dat kon aan meerdere dingen liggen waar hij zijn poot maar niet op kon leggen. Hij suste zichzelf dus ook en keek wat schuldbewust naar de ander. Hij had niet zo moeten doen. 'Шояд шумо дуруст мегӯед..' De kater keek hierna naar de ander, en liet zijn oor weer naar beneden vallen. 'Ҳамаи мо нест, ки дар сулҳ зиндагӣ кунем?' opperde hij maar.