Terrible Things

Ze had een plekje achterin de medicine cat den gekregen. Haar wonden gingen telkens weer open en het was haar helder geworden dat ze met één oog nooit meer zou kunnen zien. Haar oor was ook weg en geluiden ving ze minder snel op, haar hele rechterkant van haar gezicht was nutteloos nu. En dat was ook de reden dat men had besloten haar elder te maken, omdat ze alleen een gevaar voor zichzelf zou zijn. Ze was pas 21 manen, en haar lot om weg te slijten in het kamp stond nu al vast. Toch vormden zich geen tranen meer in haar ogen, ze waren op. Dagen had ze bij elkaar gehuild, maar nu waren er geen tranen meer over. Haar overgebleven oor hing triest naar beneden. Haar vacht stond alle kanten uit en zo hier en daar zat nog wat opgedroogd bloed van de wonden die telkens weer open sprongen. Toen ze een geluid hoorde draaide ze zich een kwartslag om, zodat de slechte kant van haar gezicht in de schaduwen bleef.

Haar helderblauwe ogen waren op de vreemdeling gericht die ervoor zorgde dat er voor een kort moment geen licht meer de den in had geschenen. Maar het hoekje waarin zij zich nu al dagen gevestigd had was het altijd al donker geweest. De kater leek haar op te merken en sprak haar naam uit. Ze herkende de kater eerst niet, maar toen drong het tot haar door dat het een broer van Tallshadow en Runningvole was. Snel wendde ze zich weer af zodat haar gezicht weer helemaal verborgen ging in de schaduwen. "Ja..?" mompelde ze zachtjes en net verstaanbaar voor de ander.

Het geluid van pootstappen naderde haar en ze voelde de aanwezigheid van de kater. Nog altijd hield ze haar blik strak van hem weggericht, waarom was hij hierheen gekomen? De kater had een kalme stem en vroeg wat ze probeerde te doen. Voordat ze iets kon zeggen had de kater zijn poot opgetild en werd haar kopje zijn kant opgedraaid, terwijl ze hem alleen iet wat geschrokken aankeek. Toen de kater een kort geluidje maakte en haar losliet wendde ze zo snel als mogelijk haar blik weer af. "Tevreden?" Hopelijk had hij nu gezien waar het hele kamp het over had, de freak die zich verborg in de medicine cat den, en zou hij weggaan.

Het enige geluid wat ze hoorde was een snuif die van zijn kant kwam. Haar goede oor zakte weer naar achteren en ze sloeg snel haar staart rondom haar poten, wat haar nog meer een teruggetrokken en onzekere houding gaf. De woorden die de kater uitsprak waren ongelofelijk. Inderdaad niet zo'n mooie wonde. Dacht hij soms dat ze weer beter zou worden? "Ik wordt met de volgende ceremonie benoemd tot elder." Haar stem was zacht en ze draaide zich nog een klein beetje weg van hem, ze wilde niet dat andere haar zagen zo. Ze was een monster geworden.

En juist terwijl dat ze die lelijke kant had geprobeerd te verbergen, liep de gestreepte kater om haar heen zodat hij alsnog aan de kant zat die ze had willen verbergen. Het voelde niet fijn omdat ze wist dat hij naar haar keek. Vroeger had ze het juist geweldig gevonden dat er katers naar haar hadden gekeken, niet vaak maar toch. Nu zouden ze dat enkel nog doen omdat ze een freak wilde zien. "Het was niet mijn keuze. Maar.. niemand wil een warrior die voor de helft niks meer kan." Ze sloot haar ogen waardoor het litteken compleet werd en aan elkaar aansloot.