This place looks like my heart, rotten from inside

De tuxedo sloot langzaam haar ogen toen ze de gore geur van de carrionplace rook. Het was een plek van dood en verderf, de plek waar alles wat niks meer waart was gedumpt werd. En zo voelde Arcanewish zich ook op dit moment, dus ze paste perfect bij alle andere troep die hier lag opgestapeld. Vrienden had ze niet bepaald meer, ze voerde haar taken niet meer goed uit en was vermagerd. De kattin hoestte een keertje en knipperde vermoeid met haar ogen. Ook slapen ging niet zo goed meer de laatste tijd. Moe plofte ze neer op haar achterwerk en liet haar kop hangen.

{OPEN}

Waar was die gevlekte kattin? Kom aan, zo’n zwart wit wezen kan niet ineens verdwijnen. Urgh, hij wou dat hij een apprentice had die hij voor zulke zaakjes rond kon sturen. Jammer genoeg bleef de baas, aka Starclan, vrij stil. Hij had al gemerkt dat zijn connectie met des betreffende doden steeds beter werd. Hij had enkele keertjes als postduif mogen spelen voor hun gesprekken. Maar wanneer hij ze nodig had? Nope, noppes, niks. Waarom was dat maar een enkelzijdige lijn? En Starclan kwam ook echt alleen maar als ze zelf dingen nodig hadden. Nooit om eventjes bij te kletsen of te vragen hoe het met hem ging. Een slechte relatie. Hij had nu wel graag hulp gehad van Starclan om Arcanewish te vinden. De poes, die hij altijd als een vriendin had gezien, had wat prive poofbal tijd nodig. Zij had immer zijn leven gered, samen met die van Snowy, toen hij aangereden was. Het lange litteken was nog altijd te zien door de onevenheid van zijn pels bij de witte lijn. In ieder geval was het hem opgevallen dat ze de laatste tijd niet meer geweldig happy was. En hij zag het als zijn plicht als Med cat, nee, als vriend om haar op te vrolijken. WHOE, kijk daar was ze. Tevreden met zijn geslaagde zoektocht wandelde hij naar haar toe, ging voor haar staan, en plofte met de kracht van een kleine aardbeving op de grond. ‘Hey Arcane, zin om wat leuks te doen?’ Zijn typische Ace blik lag in zijn helder groene ogen. Het waren de ogen van een ondeugende apprentice, geen serieuze medicine cat in moeilijke tijden. Sommige dingen veranderde nooit.

De grond trilde opeens en geschrokken keek de kattin op, ze had hem niet eens aan horen komen, zo diep zat ze in haar eigen wereldje. Haar spieren bleven aangespannen omdat ze de kater niet herkende, maar na een paar seconde zag ze dat het Acefray was. Haar oren die eerst naar achter hadden gelegen kwamen voorzichtig weer wat overeind en licht beschaamd keek ze weer terug naar haar poten. De grote kater vroeg aan haar of ze zin had om iets leuks te doen. "Oh.. eh.. oké.." mauwde ze wat afwezig en wierp een snelle, zijdelingse blik op de kater. Vanwaar opeens deze actie? Had hij het niet druk met kruiden zoeken, op Tallshadow letten of iets anders in die richting? Tallshadow.. Nee, go out of my mind! Ze drukte de kater weer weg en keek nog altijd naar haar poten.

Ace, de kater die normaal geen acht had op de hints van andere, zag zelfs dat mevrouw niet echt happy was. Meteen viel zijn linker oor naar beneden, om daarna slap naast zijn kop te gaan bungelen. Waarom zo sip? Ze waren toch vrienden? Wat als ze hem alleen maar een dom stuk vacht vond? Ach, dan zat ze heus niet zo verkeerd. Goed, bij het punt blijven. Dit was geen reactie die je hoorde te geven en hij wou zich ook weer eventjes normaal voelen. Hij was meer dan alleen een Medicine cat, al vergaten zo veel katten dit. Vandaar dat hij duidelijk beledigd keek. ‘Kom aan Arcane, we zijn toch vrienden? En vrienden moeten leuke dingen met elkaar doen. We kunnen gaan jagen, of naar andermans gebied gaan, of naar de Twoleg place?’ opperde hij maar. Ace was immers op een brute manier eerlijk. Vandaar dat hij ineens zijn snuit tegen haar wang duwde als vriendelijk gebaar. ‘Met hier mokken kom je ook nergens… als je iets kwijt wil kan je het ook zeggen’ Soepel Ace, very smooth

Haar oortjes waren wat triest naar beneden gezakt en ze slikte een keer omdat haar keel nogal droog was. Toen ze voorzichtig naar de kater keek, leek hij wel beledigd. Zie je wel, ze deed iedereen om zich heen pijn.. Snel wendde ze haar blik weer op haar poten. De poes bewoog een beetje mee toen hij zijn snuit tegen haar wang aanduwde en liet haar blik een beetje verzachtte. Waarschijnlijk was het beter als ze de echte reden maar stil hield, Acefray zou toch niet weten wat hij ermee moest. "Iets samen doen lijkt me wel leuk.." begon ze toen zachtjes. "Misschien kunnen we wat kruiden meenemen uit de twoleg place..?" Dan was het ook niet helemaal zinloos en hoefde ze zich niet schuldig te voelen voor het in beslag nemen van zijn tijd.