{Open} Hit&Run

Haar rode, halflange vacht waaide de verkeerde kant op toen een kille bries over de struiken heen rolde. Haar intense blauwe blik hield het tweetal strak in de gaten en haar dikke staart sloeg een keer geïrriteerd van links naar rechts bij de woorden van Frostlake. Het was haar altijd al duidelijk geweest dat de kater niet geheel eerlijk was over zijn gevoelens. Van zijn houding alleen al kon ze afleiden dat de gevoelens die hij ooit voor Wonderland gekoesterd had, er nog altijd waren. Daarom stapte ze dan ook met ferme stappen de struiken uit en schudde ze even haar toch redelijk gracieuze kop. "Zozo," Begon ze, haar stem zo toonvast als maar kon. Een halve grijns werd op haar gelaat geplaatst terwijl ze zich rustig neerzette op haar achterwerk en haar blauwe ogen op de zwarte kater richtte. "Je wou me enkel beschermen dus? Well, de waarheid moest er ooit uitkomen." Begon ze, doelende op diens woorden. Als de kater haar enkel had willen beschermen al die tijd zonder echte liefde voor haar gevoeld te hebben dan moest ze toegeven dat ze zich flink om de tuin had laten leiden. "Ach schat, waarom beken je niet ineens je gevoelens voor haar? Zelfs de jongste kitten kan zien wat jij probeert te bereiken." Haar stem klonk snijdend maar tegelijkertijd ook zacht. De aanwezigheid van Wonderland maakte haar niet veel uit. Voelde ze zich superieur? Misschien wel. Zij was boven haar gekozen geweest in het verleden, dus veel kon ze niet doen aan het gevoel.

De kater kon het niet laten om zijn ogen weer iets te vernauwen toen hij het ontwijkende antwoord terug kreeg. Wat was er gebeurd met die dromerige Wonderland van vroeger? Bij haar volgende woorden draaide hij zijn kop naar boven. "Ik ben niet het soort kater die uit wanhoop een random poes uitkiest om zo zijn pijn te verzachten," mauwde hij rustig. Hij zou zonder blikken of blozen toe kunnen geven dat poezen rare wezens waren, die over alles een totaal andere mening hadden en altijd eigenwijs moesten zijn. Maar hij wilde niet opgeven. Echt niet. Hij wilde geen zwakkeling meer zijn die opgaf als het hem te warm onder de poten werd. De confrontatie aangaan. "Daarbij denk ik niet dat ik een rogue zou verkiezen boven.. ach.. laat ook maar.." Zijn zin stierf af en hij richtte zijn groene ogen weer voor zich, een keer diep ademhalend waarbij zijn borstkas wat oprees en vervolgens weer daalde.Maar de plotselinge aanwezigheid van heel iemand anders was als een steek in zijn hart. Zijn oren zakten naar achteren, voelde zich duidelijk betrapt. Het puntje van zijn staart tikte een enkele keer tegen de grond aan. Zijn ogen vernauwden zich opnieuw en hij voelde dat zijn keel droog werd. Frostlake klemde zijn kaken op elkaar, draaide een enkele keer met zijn oren, maar bleef stil. Hij wist het niet meer. Echt niet.

Wonderland legde haar kin op één van haar voorpoten neer zodat 't makkelijk werd om neer te kijken op wat er zich onder haar afspeelde. Misschien was dat ook wel een reden dat ze graag de hoogte in wilde. Het voelde prettiger om meer te kijken. Veiliger ook. Door een fysieke barrière te creëren gaf het een toch wat onraakbaarder gevoel, en daar was ze blij mee. Frostlake begon weer tegen haar te spreken. "Mhm, ik had het nooit over random," ze haalde haar schouders eventjes op, "maar als jij 't zegt." Ze klonk niet meer heel erg geïnteresseerd, weer wat dromeriger, maar op een andere manier dan vroeger, nog wel ergens alert, maar tegelijkertijd afwezig. Ze besloot dan ook niet door te vragen , zeker niet omdat iets interessanters ten tonele verscheen. Minnowleaf. Rustig luisterde ze naar haar woorden, tot zijzelf wat betrokken werd. Eventjes trok de poes haar wenkbrauwen omhoog. "Goedenavond Minnowleaf," groette ze echter. Ze was dan wel beter met spanningen geworden, maar als de spanning meer dan 1 kat betrof werd het alweer lastiger.