Did I make progress?

Hard had Roughpaw getraind en nu was het dus tijd voor haar eerste assessment. Ravenheart had haar de dag hier voor gezegd dat ze bij zonsopkomst klaar moest staan bij het kampuitgang voor het eerste deel van haar assessment. Zo'n assessment bestond uit jagen, vechten en kennis over de warrior code en de clans. Hoe haar mentor dit aan ging pakken, wist ze niet. Wel wist ze dat dit een stap dichter naar het warrior schap toe betekende. Voor het worden van een warrior legde je vaak twee assessments af en dit was haar eerste. Over een moon hoopte ze al klaar te zijn voor haar tweede assessment. Dan zou ze met dertien á veertien moons warrior worden, een mooie leeftijd.
Roughpaw verliet de warriors den en ging klaarstaan bij de ingang. Hier wachtte ze op Ravenheart die er ook elk moment zou zijn, verwachtte ze.

OOC: Roughpaw's 1st assessment.
Ravenheart only otherwise ask first.

Het was haar assessment, haar dag, haar eerste stappen naar het worden van een warrior. Roughpaw had veel doorstaan in haar trainingen met hem en ook veel geleerd. Hij was trots op haar, zelfs als hij dat niet altijd vertelde. Nu sloop hij door de struiken, haar geuren volgend. Hij hoopte dat ze er helemaal klaar voor zou zijn, want hij moest haar op verschillende vlakken testen. Ravenzwart nam een kleine de-tour langs Windclan territorium en rolde met veel ongenoegen door hun geurmarker heen. Toen hij haar in het zicht van zijn blauwe ogen kreeg sprong hij uit de struiken met zijn tanden bloot. "Shadowclan warrior, ik ben hier om jou om te brengen." grauwde hij naar haar toe. In de hoop dat ze op zou pakken wat hij bedoelde. Een korte knipoog ging naar Roughpaw dat het oké om hem aan te vallen.

Buiten het Shadowclan kamp keek Roughpaw wat rond, nergens kon ze Ravenheart vinden, was hij haar dan vergeten? Nee, dat zou hij niet. Wat onrustig dwaalde Roughpaw steeds meer van het kamp af, tot ze zijn geur te pakken kreeg. Hij had het kamp dus al verlaten, moest ze hem volgen? Zichzelf rustig houdend begon Roughpaw de geurspoor te volgen. Deze kwam steeds dichter bij de grens met Windclan, iets wat haar verbaasde. Toen ze ook de verse geur van Windclan te pakken kreeg, verstijfde ze heel kort. Meteen stond alles op scherp. "Shadowclan warrior, ik ben hier om jou om te brengen." Het was geen Windclan warrior, het was Ravenheart. Maar ze had het al door, hij deed zich voor als een mentor en dit moest vast het onderdeel wegjagen zijn. Hoe zou Roughpaw zoiets aanpakken. "Wat brengt jou hier op Shadowclan territorium," vroeg ze eisend met haar kop geheven en hem recht aankijkend. Dit had ze geleerd, straight-to-the-point, confident and fearless.

"Wat brengt jou hier op Shadowclan territorium," Ravenheart was blij dat ze het snapte en Rough speelde mee in zijn spelletje. Hij had haar goed van de wijs gebracht met zijn vermomde geur. Mooi ook, want Windclan was alles wat hij rook nu en het stonk. "Denk je echt dat dat er toe doet? Shadowclan zal vandaag een apprentice verliezen." Nagel schoten uit hun hulzen terwijl hij uithaalde naar zijn apprentice. Het was ook de bedoeling dat zij hem echt aan zou vallen, dan zouden ze met het verjagen meteen het vechten is bekijken. "Kom maar op! Of moet je eerst toestemming vragen bij die bullshit-leader van je?" zei hij met een grijnsje. Hij wist zelf ook wel dat naar Shrewstar uithalen best laag was, maar hij moest haar op een manier aan het vechten krijgen.

"Denk je echt dat dat er toe doet? Shadowclan zal vandaag een apprentice verliezen." Moorden was tegen de warrior code, dus Roughpaw kon niet iets soortgelijks terug zeggen en wat dan nog, kletsen bij de border was overbodig. Roughpaw voelde de wind van een zwaai op haar afkomen en sprong dus opzij. Ze had geoefend op het aanvoelen van dingen, omdat haar ogen nou éénmaal minder goed waren, ze was dan wel niet blind, maar zag wel slecht. "Kom maar op! Of moet je eerst toestemming vragen bij die bullshit-leader van je?" Roughpaw vernauwde haar ogen en sloeg haar oren fel naar achteren. "Als je het zo wilt," reageerde ze fel. Roughpaw sprong hoog naar voren en sloeg met beide poten naar de kop van Ravenheart, de bedoeling deze flink te raken, niet te verwonden, maar wel laten zien dat ze de techniek beheerste.

"Als je het zo wilt," reageerde ze fel. Feller dat hij dacht dat dat haar zou maken. Ravenheart's ogen fonkelde voor een seconde voordat hij doorhad dat Roughpaw uithaalde naar hem en zijn kop vol raakte. Het idee was er, hij knikte even dat hij de move goedkeurde. Dat was een snelle zet geweest en slim gebruik van zijn afgeleide moment. Raven herinnerde zich nu dat zijn apprentice hem misschien toch nog ging overstijgen, ondanks haar slechtere zicht. Ze zou er wel komen, maar eerst moest hij het beste uit haar trekken om te laten zien dat ze het had. "Is dat alles?" Poten in de grond. Ready, set, go! Ravenheart zette zich af en spon om haar heen, probeerde aan haar staart te trekken en sloeg met zijn poot naar haar flank. Hoe zou ze hier op reageren?

Haar aanval was gelukt! En ze meende ook een knikje van goedkeuring opgemerkt te hebben, dat deed haar natuurlijk ook heel goed. "Is dat alles?" Vroeg de kater dan toch. Kort twijfelde ze of ze dat knikje wel echt gezien had, aangezien ze ook slechte ogen had. Ze dacht er echter niet te lang over na, want ze moest alert blijven. Ravenheart sprong snel om haar heen en wist zich bij haar staart vast te pakken, dat op het moment dat Roughpaw zich ook om wou draaien. Ouwch, dat deed pijn, maar ze kreeg haar staart wel weer los. Ook voelde ze een klap tegen haar heup. Roughpaw sprong naar achteren en rende vervolgens naar voren, met als doel met haar rechter poot over zijn rug heen te slaan en haar linker langs zijn borst. Zo wou ze hem op de grond zien te werpen.

Ravenheart keek in Roughpaw's blauwe ogen terwijl ze nog even na leek te denken over haar volgende zet. Toen ging zij naar achteren toe en schoot ze ineens naar voren, poten om hem heen slaand. Ravenheart grijnsde. Als ze nu aan het begin van haar training zaten was het niet gelukt, maar Rough was nu al 12 manen oud en ze had zeker wat gewicht erbij gekregen. Ravenheart wankelde wat maar stond stevig. Een grote kater als hij kwam niet zo makkelijk omver. "Denk je dat ik zo makkelijk omval?" grijnsde hij achterom terwijl hij zijn best deed om Roughpaw van de grond af te halen zodat hij een slag kon draaien, ze was alleen water zwaarder dan ze eerder altijd was, dus moeilijker werd het wel. Raven maakte een 180 graden draai zodat ze hopelijk van hem af zou vallen.

Ze had het kunnen weten, Ravenheart was en bleef groter dan haar. Roughpaw had meer de slanke poezenbouw, al was ze ook niet de kleinste poes en was ze niet al te typerend. Ze had toch best wat schouder spieren gekregen. Dat ze Ravenheart al aan het wankelen kreeg liet haar grijnzen. Ook had Roughpaw flinke kracht in haar poten, dus hield ze stevig vast aan de kater. "Denk je dat ik zo makkelijk omval?" Daar reageerde ze niet op. Ze probeerde Ravenheart goed vast te houden toen hij een complete ronde sprong maakte en Roughpaw wist vast te houden. Ze beet in de oor van Ravenheart en plaatste haar achterpoten op de grond, terwijl ze hem met haar bek en voorpoten alsnog naar de grond probeerde te trekken, wat pijn kon daar wel bij helpen, al verwondde ze de oor als het goed is niet.

De zwarte kater was onder de indruk van Roughpaw haar verzet tegen zijn aanval. Ze wist goed vast te houden en dus kon ze ook zo makkelijk op hem blijven hangen. Ravenheart keek eventjes achterom, en dat was stom geweest want Roughpaw had zijn oor al te pakken gekregen. Shit. De zwarte kater voelde toen toch wel wat pijn in haar oor terwijl ze met haar gewicht en kop naar beneden trok. Uiteindelijk begon hij toch maar toe te geven en liet hij zich maar omvallen, om er vanaf te zijn. "Oke, jij wint." zei hij tegen haar. Een zucht kwam uit de kater, het was voorbij. "Laten we nu je jagen maar is bekijken. Als jij vast vooruit loopt het bos in, volg ik je wel vanuit de struiken." Dat was ook makkelijke voor Rough zodat ze niet afgeleid werd.

Roughpaw hijgde, maar probeerde niet te laten merken dat het toch wel zwaar was geweest. Roughpaw beet in de oor van Ravenheart en wist hem zo toch uiteindelijk op de grond te krijgen. Het bruin cyperse poesje wachtte zo op een teken van Ravenheart. "Oke, jij wint," zei de kater dan toch uiteindelijk. "Laten we nu je jagen maar is bekijken. Als jij vast vooruit loopt het bos in, volg ik je wel vanuit de struiken." Roughpaw knikte en begon te lopen. Toen ze weg was van Ravenheart snoof ze de lucht op en begon ze rustiger te lopen, haar ogen gesloten en haar goed werkende zintuigen op scherp.