{Open} Hit&Run

Na de laatste sharing tongues van de dag had hij het kamp verlaten. Hij was niet van plan om terug te komen voordat de maan hoog aan de hemel stond. Al was dat een beetje uitgelopen, gezien hij nog altijd een aardig eind van het kamp vandaan was en hij alles behalve de zin had om terug te keren naar zijn nest. Toch dwaalde hij wat van zijn eerdere pad af, nu kriskras door het territorium zwervend. Hij volgde een geur, en niet zomaar een geur. Hij deed het niet bewust, maar zijn onbewuste kant bestuurde zijn poten en bracht hem voort. Zijn appelgroene ogen gleden een keertje rond en bleven rustten bij de gevlekte gestalte. Het was lang geleden. Eerst had ze hem niet gezien, maar toen hij dichterbij kwam en zijn pootstappen zacht hoorbaar moesten zijn voor haar draaide ze zich naar hem om. Het enige wat van hem goed zichtbaar moest zijn waren zijn groene ogen. "Toch niet van plan om naar boven te klimmen?" mauwde hij.

Hij had het wel verwacht, die vernauwde ogen. Maar de kater snapte oprecht niet goed waarom haar gedrag tegenover hem een hele tijd geleden zo plots was omgeslagen. Het was geweest in de periode dat hij en Minnowleaf samen waren, maar dat was uiteindelijk nu niks meer dan een gesloten hoofdstuk. De twee waren aardig wat manen geleden uit elkaar gegaan en in die tijd had de kater zich op de achtergrond gehouden. Terwijl dat de calico sprak liet hij zich op zijn achterste zakken en sloeg zijn pluizige staart rond zijn poten. "Soms doen katten dingen tegen hun wil in," mauwde de kater toen kalm en knipperde een keer kort, waarbij zijn groene ogen voor een moment helemaal samensmolten met de achtergrond. Hij was stil, dacht na. "Waarom doe je zo?" mauwde hij uiteindelijk.

In het begin had hij meerdere goede vrienden gehad, maar nu was hij weer helemaal alleen. Eenzaam zijn was ook vermoeiend. Elke dag dezelfde saaie routine die je in je eentje deed. Je 's avonds alleen tussen je clangenoten neer laten vallen en in slaap doezelen met het geweten dat je de volgende ochtend weer precies hetzelfde zou doen als alle anderen. Niks om je op te verheugen, niks leuks om naar uit te kijken. Hij was niet de jongste meer, het voelde alsof hij al zijn kaarten had verspilt in het verleden. Het enige geluid was het zachte gekras van haar nagels op de boom, waarna ze nog een rustige opmerking maakte. Haar reactie op zijn straight-to-the-point vraag was alsof ze het zelf niet snapte. Ze hield zich van de domme. "Afstandelijk," mauwde de kater toen op een iets zachtere toon.

Frostlake was nooit goed geweest om dingen los te laten, om dingen weg te stoppen en te vergeten. Wat dat betrof zat hij moeilijk in elkaar, met verschillende kanten die op elk moment heel anders konden zijn. En op dit moment voelde hij zich een mengeling van allerlei emoties. Boos omdat ze zich zo van de domme hield. Teleurgesteld omdat ze hem duidelijk niet terug wilde als vriend, dat ze het verleden het verleden wilde houden. Blij omdat hij haar stem weer van zo dichtbij kon horen, ook al was het niet vriendelijk bedoeld van haar kant. En dat wist hij. Weer ontkende ze het. "Waarom doen we dan niks meer samen?" mauwde hij toen. Het was moeilijk om de woorden zo uit te spreken.

De nacht zwarte kater klemde zijn kaken op elkaar, maar hij was te eigenwijs om zich terug te trekken in de schaduwen van het bos en deze hele band - of tenminste, iets wat vroeger een band was geweest - te laten voor wat het was. Hij wilde niet opgeven, dat was iets wat hij nooit goed had gekund. Dingen laten voor wat het was, zich inhouden om oude wonden niet opnieuw open te krabben. Hij kon het simpelweg niet. Was het alweer zo lang geleden? Hij had de afgelopen manen geen besef van tijd meer gehad, deed als een stil figuur op de achtergrond zijn taken en verdween de rest van de dag naar niemand weet waar. Wonderland hees zichzelf boven op de laagste tak. Toch maar boom klimmen? Hij hield de vraag voor zich, want wist dat ze dat waarschijnlijk niet zou appliceren op dit moment. "Niet bepaald.." mompelde hij en richtte zijn blik naar boven. "Sorry voor alles." Die kwam ook uit het niets.

Zijn nek begon te irriteren vanwege het naar boven kijken, en daarom liet de kater zich ook onder de boom neerzakken op zijn achterste. De groene ogen waren nu niet langer meer op haar gericht, maar recht in het territorium. Een zwak maanlicht daalde op hen neer toen er een wolk voor vandaan schoof en de halve bol in de lucht weer zichtbaar werd vanaf hun woud. Het licht viel neer op zijn gezicht, waardoor de kater zijn ogen lichtjes dichtkneep. Het was niet zo fel als zonlicht, maar anders moest hij straks weer wennen aan het donker en hij wilde altijd graag weten wat zich in de schaduwen verstopte 's nachts. Dan zou hij niet verrast worden door een vijand. Altijd oplettend blijven. Nu werd het dan ook zichtbaar dat hij vanaf zijn linker ooglid tot de onderkant van zijn neus een oud litteken had lopen. Dat had zij gedaan toen ze naar hem uithaalde en hem subtiel liet weten dat hij bij haar uit de buurt moest blijven. En nu, een jaar later pas, waagde hij zich toch weer bij haar in de buurt. "Omdat ik je in de steek gelaten heb, al was dat nooit mijn bedoeling." De kater hield zijn stem nog altijd in toom, hij moest nu niet overhaast met zijn emoties gaan strooien. Dan maakte hij de afstand tussen hen in juist nog groter.

Hij had zijn blik nog altijd in het duistere territorium gericht, ook toen de poes boven hem weer begon te spreken als reactie op zijn zegje. Zou ze misschien niet weten dat het tussen hem en Minnowleaf niet meer dan drie manen had geduurd? Waarvan zij tevens de helft van de tijd in de medicine cat den had doorgebracht. De kater haalde zijn schouders op. "Minnowleaf en ik werkte niet samen," mauwde hij toen. "Ik had de drang om haar te beschermen, ja. Maar uiteindelijk werkte het niet." En met dat had hij zijn laatste levenskaart verspilt, of zo voelde het dan toch. Hij bleef eventjes stil en trok iets met zijn oren. "Als ik voor haar gekozen zou hebben.. was er dan nog een andere keus waar ik voor had kunnen kiezen?" mauwde hij, nog altijd voor zich uitkijkend het woud in. De hemel was helder vannacht, op zo hier en daar een wolkje na dan. Maar de sterren waren duidelijk te zien.

De kater kon het niet laten om zijn ogen weer iets te vernauwen toen hij het ontwijkende antwoord terug kreeg. Wat was er gebeurd met die dromerige Wonderland van vroeger? Bij haar volgende woorden draaide hij zijn kop naar boven. "Ik ben niet het soort kater die uit wanhoop een random poes uitkiest om zo zijn pijn te verzachten," mauwde hij rustig. Hij zou zonder blikken of blozen toe kunnen geven dat poezen rare wezens waren, die over alles een totaal andere mening hadden en altijd eigenwijs moesten zijn. Maar hij wilde niet opgeven. Echt niet. Hij wilde geen zwakkeling meer zijn die opgaf als het hem te warm onder de poten werd. De confrontatie aangaan. "Daarbij denk ik niet dat ik een rogue zou verkiezen boven.. ach.. laat ook maar.." Zijn zin stierf af en hij richtte zijn groene ogen weer voor zich, een keer diep ademhalend waarbij zijn borstkas wat oprees en vervolgens weer daalde.Maar de plotselinge aanwezigheid van heel iemand anders was als een steek in zijn hart. Zijn oren zakten naar achteren, voelde zich duidelijk betrapt. Het puntje van zijn staart tikte een enkele keer tegen de grond aan. Zijn ogen vernauwden zich opnieuw en hij voelde dat zijn keel droog werd. Frostlake klemde zijn kaken op elkaar, draaide een enkele keer met zijn oren, maar bleef stil. Hij wist het niet meer. Echt niet.