{Open} Locked my heart

because I don't want to feel the pain of love
Fawnstep had haar kittens nog even gecheckt, maar ze sliepen allemaal als een blok. En omdat het een warme nacht was zouden ze het vast niet erg vinden als ze eventjes een luchtje ging scheppen. Als ze vlak bij de nursery bleef zitten kon ze hen van buiten in de gaten houden, dus dat zat wel goed. Ze ging het kamp niet meer uit, want ze wilde niet dezelfde fouten maken als vroeger. Tevens had ze nu twee keer zoveel kittens om op te letten, pleegkittens erbij nemen was misschien niet haar meest verstandige beslissing geweest. Maar het zorgde ervoor dat ze de donkere dingen die in haar leven speelde op dit moment een beetje vergat. Haar ijsblauwe ogen gleden naar de sterrenhemel toen ze zich buiten neerzette. Kort sloot ze haar ogen.

{Open}

De tabby geeuwde even en draaide ongemakkelijk heen en weer in haar nest. Zoals ze gezegd had, had Windpaw haar nest verplaatst. ze lag nu helemaal aan de andere kant van de apprentice dan, het verste weg van die verrader. Maar nu kon ze niet slapen. In de loop der tijd was ze gewend geraakt aan het warme lichaam van hém, en zonder dat bleek dat het nog wel eens moeilijk kon zijn om in slaap te vallen. dat zou Tallshadow mogen vast niet leuk vinden, als ze doodmoe op de training aankwam. Windpaw sloot haar ogen opnieuw en probeerde opnieuw om in slaap te vallen, maar het lukte niet. De poes zuchtte en stond dan maar op. Voorzichtig liep ze door de den, proberend geen staarten of oren te vertrappen. Zonder ongelukken kwam ze bij de uitgang van de den en liep ze de warme nacht in. Vlak voor de nursery zat een poes. het was niet duidelijk zichtbaar wie het was, maar ze dacht dat het Fawnstep was. Dat was in ieder geval logisch. toen Windpaw dichterbij kwam, zag ze dat het inderdaad ze queen was. "Hallo.", begroette de apprentice haar, een flauw glimlachje om haar lippen.

Slapen, slapen en nog eens slapen. Dat was het meeste wat Heavekit deed. Natuurlijk dronk ze ook veel, maar daar bleef het bij. Veel activiteit zat er nog niet in het kleine ding. Veel kón ze ook nog niet aangezien ze haar oogjes nog niet geopend had. Toen er opeens een warmte - een lichaam, had ze nu al geleerd - verdween, piepte ze echter zachtjes. Waarom ging diegene weg? Wilde ze niet meer bij Heavekit liggen? Echter viel ze na enkele secondes alweer in slaap, waarbij ze zich dichter opkrulde naast haar broertjes en zusjes.

- Heave topic uit c;

De zwarte kattin had haar ogen geopend toen ze in de nursery een zwak piepje hoorde wat ze als moeder zijnde natuurlijk meteen herkende. Haar ijsblauwe ogen gluurden naar binnen, maar het was alweer stil in haar overvolle nest. Waarschijnlijk had iemand gemerkt dat de grootste warmtebron eventjes verdwenen was. Soms voelde het wel dat 's nachts het enige moment was dat ze eventjes rust kreeg, gezien ze overdag haar volle aandacht op de acht kittens moest hebben. Als iemand uit het nest viel, weg geduwd werd bij het drinken, getrapt werd door een ander. Ja, dan moest ze natuurlijk haar job als moeder uitvoeren en hen allemaal genoeg aandacht geven. Immers waren ze de toekomst van de clan, en haar kinderen. De kinderen die waarschijnlijk weer zonder vader op zouden groeien, al zouden ze deze keer helemaal niet weten wie hun vader was. Voor de andere vier gold dat ze hen ooit zou moeten vertellen dat ze enkel hun pleegmoeder was. Maar dat zou ze doen als ze oud genoeg waren om het te begrijpen. Dan zou ze alles vertellen. Nu nog niet. Een bekende stem klonk in haar oren en ze zag Windpaw. De dochter van Thrushdive en Snowynight. "Goedenavond, Windpaw," mauwde de zwarte kattin toen op een redelijk zachte toon zodat er niemand anders wakker zou worden. Fawnstep was duidelijk vermagerd sinds de vorige keer dat de twee elkaar hadden gesproken.

De zwarte poes zag er veel magerder uit dan de laatste keer dat ze haar gesproken had, maar op dit moment besteedde ze er niet zo veel aandacht aan. Ze had haar eigen problemen. De tabby richtte even haar blik op de maan en de sterren, die weerkaatsten in haar groene ogen. De blik die erin stond was echter niet enthousiast, eerder dof en uitgeput. Ze had haar energie tijdens de dag verbruikt en ze had een goede nachtrust nodig om de volgende dag weer net zo vrolijk te zijn. "Is het goed als ik me hier neerzet?", vroeg Windpaw, en haar stem klonk vermoeid.

"Maar natuurlijk," mauwde ze gedempt toen de ander vroeg of ze zich hier neer mocht zetten. Een beetje gezelschap was niet verkeerd, en zo kon ze de nursery ook nog in de gaten houden en kon niemand haar later verwijten dat ze niet bij haar kittens in de buurt was geweest. Fawnstep had haar blik weer gericht op de sterrenhemel, het leek zo ver weg, maar aan de andere kant ook weer zo dichtbij. Wetend dat op een dag zijzelf één van die sterren zou zijn en dat ze neer zou kijken op de nieuwe generaties van ShadowClan. Zo zou het altijd wel doorgaan, tot in de eeuwigheid. "Gaat het weer een beetje?" Natuurlijk had ook zij gehoord van de ruzie die Windpaw had gehad in het kamp.

Windpaw zette zich neer naast de zwarte poes toen deze zei dat het mocht. haar bruine staart krulde zich om haar voorpoten, en nadenkend keek de tabby naar de lucht. De sterren glinsterden en keken op haar neer. Warriors uit vervlogen tijden, gestorven met eer. Die zonder eer waren niet te zien aan de sterrenhemel. Bij de vraag van Fawnstep haalde ze haar schouders op, waarna ze haar bladgroene blik op haar richtte. "Ik weet niet..", mompelde ze zachtjes. "Ik ben boos op 'm, maar ik mis hem ook.. Ergens.." De poes zuchtte en keek weer naar haar poten. Waarom was het leven zo moeilijk?

Het was begrijpelijk dat de jonge poes naast haar in een mengeling van gevoelens zat. Hoe vaak had Fawnstep dat namelijk zelf ondertussen wel niet mee gemaakt? Vaak genoeg in elk geval. Een scheve glimlach kwam rond haar lippen te liggen terwijl ze haar ijsblauwe ogen nog altijd op de lucht gericht had, proberend om de sterren met elkaar te verbinden net zoals ze vroeger altijd deed toen ze klein was. Figuurtjes erin maken maakte haar kalm, liet haar alle zorgen eventjes vergeten. "Het leven is kort, Windpaw," mauwde ze op een rustige toon. "Je moet eruit halen wat erin zit." Hierna gleed haar blik peilend terug naar de oudere apprentice.

De tabby fronste en keek weer naar Fawnstep. Eruit halen wat erin zit? Hoe deed je dat dan? Niet begrijpend fronste Windpaw en knikte haar kopje een beetje scheef. De queen leek rustig, alsof ze geen problemen had in haar leven. Natuurlijke wist de apprentice ondertussen wel genoeg van het leven om te weten dat dat onmogelijk was, maar toch.. "Hoe bedoel je?", vroeg ze dan ook, en zoals altijd als het nacht was klonk haar stem veel stiller dan normaal en tegelijkertijd ook onnatuurlijk luid.