I love you my little Mouse҉

Met een gaap opende Mousekit haar blauwe oogjes. Ze keek om zich heen, maar wist niet goed waar ze precies was. Echter verraadde de hoeveelheid katten dat ze in het kamp was. Maar waar precies wist ze niet. Het wit met rode poesje kwam overeind en schudde zichzelf is flink uit, zodat ze wakker werd. Hierna liep ze met kleine pasjes steeds verder het kamp in, totdat ze de nursery weer zag. Met een vieze uitdrukking op haar gezicht keek ze ernaar; ze begon het saai te vinden. Toen hoorde Mouse dat ze geroepen werd - en ze herkende de stem maar al te goed. Schuldbewust keek ze naar haar moeder, die achter haar stond, en glimlachte liefjes. Straks was mama boos op haar omdat ze niet in de nursery geweest was! Hopelijk niet.

“Waar was je?” Werd er aan haar gevraagd en Mousekit keek weg van de blik van haar mama. Maar voordat ze wat hoefde op te biechten, miauwde haar moeder luchtig: “Ach weet je, laat ook maar.” Een grote glimlach brak door op de snoet van Mouse toen Brindleleaf een lik over haar oortje gaf. Ze wiebelde ermee en haalde haar neusje op die nu opeens begon te lopen. “Ga je mee vandaag het camp uit?” Een opgewonden piepje of gilletje ontsnapte uit de bek van de kitten. "Jaaa!" Riep ze blij en racete achter haar moeder aan. “Ik dacht misschien kunnen we wel even naar heatherfields gaan als je zin hebt? Het hoeft niet hoor.” Mousekit maakte haar ogen groot en knikte snel. Dat wilde ze helemaal wel! "Oooh, dat wil ik heel graag!" Miauwde ze vrolijk en schonk haar moeder een brede glimlach.

“Oké.” een grote glimlach stond op het gezichtje van Mousekit geplakt en ze giechelde hard, waarna ze een harde "Woohoo!" liet horen ter enthousiasme. Mouse haalde haar neus op waar weer een beetje spul uit liep en haalde haar poot erlangs. “Dan gaan we daar heen.” miauwde haar mama en wild knikte ze. Ja, snel! Ze trippelde achter haar moeder aan en sloeg een aantal keer naar haar mama's staart, die ze iedere keer opnieuw miste. “Ik wil dat je heel goed bij mij blijft Mousekit.” verward dat ze zomaar gestoord werd met haar spelletje keek ze op. "Natuurlijk," miauwde ze alsof dit vanzelfsprekend was. Ze was helemaal niet van plan geweest om weg te lopen van mama. Waarom zou ze dit denken..? “Er lopen hele grote beesten in het territorium rond. Dat zijn dassen en die zijn heel gevaarlijk, dus dicht bij mij blijven oké?” De blauwe oogjes van Mousekit schoten snel van links naar rechts. Die dassen klonken wel heel eng, daar had ze nog nooit over gehoord. Maar ze knikte braaf, waarop haar moeder glimlachte en hierop glimlachte ze weer terug. “Kom.” klonk het en dat kon je Mousekit niet twee keer zeggen. "Ik ben er al!" miauwde ze nadat ze snel zo dicht mogelijk tegen haar moeders zij ging aan staan en grijnsde breed omhoog.

De twee begonnen weer met lopen en Mousekit keek haar ogen uit. Nog nooit was ze naar buiten geweest; echt avontuurlijk was ze niet en had dus ook geen behoefte om het kamp uit te breken. “Weet je al dingen over het territorium Mouse?” miauwde haar moeder tegen haar maar Mousekit schudde haar kop van nee. "Nee mama," miauwde ze dus braaf terug als antwoord en keek verwachtingsvol naar de bruine poes. Zou die er nu wat over vertellen? "Behalve dat we konijnen eten dan." vervolgde ze toen met een denkfrons op haar gezicht. Met grote ogen keek Mousekit naar de hoge stengels van het gras voor haar. Dat was nog veel hoger gras dan zijzelf! Haar mondje viel open van verbazing. "Mama, is dat grás?" vroeg ze, haar stem wat hoger dan normaal. Mama vertelde wat over de prooidieren en Mouse knikte nadenken. "Ga ik er ook eentje vangen?" vroeg ze toen verwachtingsvol.