I love you my little Mouse҉

De blik in haar goudgele ogen gleed zoekend om haar heen. Ze zocht haar dochter, ze wilde haar graag meenemen. Ze wilde haar kittens allemaal even apart bij haar hebben, simpelweg omdat ze ze dan alle aandacht kon geven die ze verdiende. Ze ging zitten en tikte zachtjes met haar staart op de grond. Waar zou Mousekit zijn? Misschien was ze wel gewoon in de nursery, maar ze wist het niet zeker. Opnieuw gleed haar blik zoekend over het camp. Ze hoopte dat haar dochter zich vandaag goed voelde, goed genoeg om met haar mee te kunnen. Ze vond het naar en zorgelijk dat Mousekit zo vaak ziek was, het maakte haar een beetje zenuwachtig. Ze wilde de jonge poes niet kwijt, nog lang niet. “Mousekit?” Riep ze zachtjes om niet meteen alle aandacht op haar te vestigen. Ze bleef met haar staart op de grond tikken, waardoor ze kleine stofwolkjes op liet waaien.

[Alleen Mousekit]

Met een gaap opende Mousekit haar blauwe oogjes. Ze keek om zich heen, maar wist niet goed waar ze precies was. Echter verraadde de hoeveelheid katten dat ze in het kamp was. Maar waar precies wist ze niet. Het wit met rode poesje kwam overeind en schudde zichzelf is flink uit, zodat ze wakker werd. Hierna liep ze met kleine pasjes steeds verder het kamp in, totdat ze de nursery weer zag. Met een vieze uitdrukking op haar gezicht keek ze ernaar; ze begon het saai te vinden. Toen hoorde Mouse dat ze geroepen werd - en ze herkende de stem maar al te goed. Schuldbewust keek ze naar haar moeder, die achter haar stond, en glimlachte liefjes. Straks was mama boos op haar omdat ze niet in de nursery geweest was! Hopelijk niet.

Opgelucht ontspande ze haar spieren toen haar dochter in haar blikveld trippelde. Ze schoot bijna in de lach door het lieve glimlachje om de lippen van Mousekit. Ze had haar al gemist en blijkbaar had haar dochter iets ondeugend gedaan, anders keek ze niet zo. “Waar was je?” Ook zij glimlachte op dezelfde manier als Mousekit deed. “Ach weet je, laat ook maar.” Ze gaf haar dochter een lik over haar oor en liep naar de camp uitgang. “Ga je mee vandaag het camp uit?” Er ontstonden pretlichtjes in haar goudgele ogen. Haar dochter zou het vast geweldig vinden, dat moest wel. “Ik dacht misschien kunnen we wel even naar heatherfields gaan als je zin hebt? Het hoeft niet hoor.” Ze stopte bij de uitgang en keek Mousekit aan.

“Waar was je?” Werd er aan haar gevraagd en Mousekit keek weg van de blik van haar mama. Maar voordat ze wat hoefde op te biechten, miauwde haar moeder luchtig: “Ach weet je, laat ook maar.” Een grote glimlach brak door op de snoet van Mouse toen Brindleleaf een lik over haar oortje gaf. Ze wiebelde ermee en haalde haar neusje op die nu opeens begon te lopen. “Ga je mee vandaag het camp uit?” Een opgewonden piepje of gilletje ontsnapte uit de bek van de kitten. "Jaaa!" Riep ze blij en racete achter haar moeder aan. “Ik dacht misschien kunnen we wel even naar heatherfields gaan als je zin hebt? Het hoeft niet hoor.” Mousekit maakte haar ogen groot en knikte snel. Dat wilde ze helemaal wel! "Oooh, dat wil ik heel graag!" Miauwde ze vrolijk en schonk haar moeder een brede glimlach.

“Oké.” Ze kreeg een brede glimlach om haar lippen door het enthousiasme van haar kitten, dezelfde brede glimlach als Mousekit op dat moment rond haar bekje had. “Dan gaan we daar heen.” Ze keek even naar de neus van haar dochter, die liep een beetje maar verder zag ze er goed uit. Het kon vast wel, even met haar het kamp uit. Ze trippelde het kamp uit en opende haar bek om de geuren in haar op te nemen. Ze deed gevaarlijk, dat wist zij ook wel. Ze wilde haar kittens zo graag één voor één mee het kamp uitnemen, al was dat gevaarlijk door de dassen. “Ik wil dat je heel goed bij mij blijft Mousekit.” Haar stem had opeens een andere klank aangenomen, ze klonk streng. “Er lopen hele grote beesten in het territorium rond. Dat zijn dassen en die zijn heel gevaarlijk, dus dicht bij mij blijven oké?” Er lag een serieuze blik in haar goudgele ogen terwijl ze Mousekit aankeek, maar daarna glimlachte ze weer. “Kom.” Zei ze zacht.

“Oké.” een grote glimlach stond op het gezichtje van Mousekit geplakt en ze giechelde hard, waarna ze een harde "Woohoo!" liet horen ter enthousiasme. Mouse haalde haar neus op waar weer een beetje spul uit liep en haalde haar poot erlangs. “Dan gaan we daar heen.” miauwde haar mama en wild knikte ze. Ja, snel! Ze trippelde achter haar moeder aan en sloeg een aantal keer naar haar mama's staart, die ze iedere keer opnieuw miste. “Ik wil dat je heel goed bij mij blijft Mousekit.” verward dat ze zomaar gestoord werd met haar spelletje keek ze op. "Natuurlijk," miauwde ze alsof dit vanzelfsprekend was. Ze was helemaal niet van plan geweest om weg te lopen van mama. Waarom zou ze dit denken..? “Er lopen hele grote beesten in het territorium rond. Dat zijn dassen en die zijn heel gevaarlijk, dus dicht bij mij blijven oké?” De blauwe oogjes van Mousekit schoten snel van links naar rechts. Die dassen klonken wel heel eng, daar had ze nog nooit over gehoord. Maar ze knikte braaf, waarop haar moeder glimlachte en hierop glimlachte ze weer terug. “Kom.” klonk het en dat kon je Mousekit niet twee keer zeggen. "Ik ben er al!" miauwde ze nadat ze snel zo dicht mogelijk tegen haar moeders zij ging aan staan en grijnsde breed omhoog.

Ze was blij dat haar dochter haar serieus nam en niet tegen begon te stribbelen. Ze glimlachte naar haar toen ze vlak bij haar kwam staan. Toen bracht ze haar lijf weer in beweging en liep verder het Windclan territorium in. “Weet je al dingen over het territorium Mouse?” Vroeg ze toen aan haar. Ze was er natuurlijk niet altijd bij als de kittens onderling in gesprek waren of met andere warriors en elders, dus het kon best zijn dat ze al dingen gehoord had. Ze was daar dan ook erg nieuwsgierig naar, misschien kon ze dan informatie aan gaan vullen. Een deel van heatherflields kwam in zicht en ze stopte even met lopen. De grazen en de bloemen stonden hoog, het was daarom ook zaak dat ook hier haar dochter vlak bij haar zou blijven. Ze moest er niet aan denken haar kwijt te raken in de hoge planten. “Er zitten hier ook vaak hazen, konijnen en muizen.” Zei ze terwijl ze het hoge gras in liep.

De twee begonnen weer met lopen en Mousekit keek haar ogen uit. Nog nooit was ze naar buiten geweest; echt avontuurlijk was ze niet en had dus ook geen behoefte om het kamp uit te breken. “Weet je al dingen over het territorium Mouse?” miauwde haar moeder tegen haar maar Mousekit schudde haar kop van nee. "Nee mama," miauwde ze dus braaf terug als antwoord en keek verwachtingsvol naar de bruine poes. Zou die er nu wat over vertellen? "Behalve dat we konijnen eten dan." vervolgde ze toen met een denkfrons op haar gezicht. Met grote ogen keek Mousekit naar de hoge stengels van het gras voor haar. Dat was nog veel hoger gras dan zijzelf! Haar mondje viel open van verbazing. "Mama, is dat grás?" vroeg ze, haar stem wat hoger dan normaal. Mama vertelde wat over de prooidieren en Mouse knikte nadenken. "Ga ik er ook eentje vangen?" vroeg ze toen verwachtingsvol.

Toen haar dochter antwoord gaf keek ze even in haar ooghoek naar haar, voordat ze begon te vertellen. “Het Windclan territorium ligt het dichts bij fourtrees, de plek waar de gatherings tussen de verschillende clans worden gehouden. Het grootste gedeelte van het territorium bestaat uit moorland en heatherfields, maar op één van de hoogste plaatsen in ons territorium ligt outlook rock. Een grote rots waarop je kunt zonnen als er zon is tenminste. Verder hebben we nog small lake, een klein meer waar we water kunnen halen en abandoned badgerset, waar helaas weer dassen ingetrokken zijn. Daarom moeten we zo goed voor ze opletten.” Vertelde ze aan Mousekit voor haar verbaasde vraag. Ze lachte zachtjes en gaf haar dochter een lik over haar kopje. “Ja, dat is gras. Dit is heel hoog gras, maar je hebt ook wel lager gras hoor.” Zorgvuldig verplaatste ze zich door het hoge gras terwijl ze Mousekit alert in de gaten hield. “Wanneer je apprentice bent ga je er heel veel vangen.” Glimlachte ze op haar volgende vraag.

Onderwerp: Re: I love you my little Mouse҉