Windswept Wanderer

Vandaga had de tabby geen training, en daarom had ze besloten op jacht te gaan. Voordat ze het wist had ze echter al een heel eind verder gewandelt, zonder iets te vangen. Nou ja, het was toch Greenleaf, er zou vast wel genoeg eten zijn. toch? Ondertussen keek de poes haar ogen uit. Een grote, opgewonden glimlach stond om haar lippen. ze hield van Fourtrees, het was zo'n prachtige plaats. De schaduwen waren niet zo talrijk als in hun eigen gebied, maar het was er toch fris. De vier enorme, oude eiken wierpen met hun bladerdak een grote schaduw over de open plek. Wat was het toch mooi.

~eerste post Airpaw

De tabby zag een andere apprentice op Fourtrees en liep vrolijk op haar af. "Hallo Airpaw", begroette ze haar terug, een glimlach om haar lippen. Bij de vraag van de jongere apprentice schudde ze haar hoofd. Door haar drukke gedoe had ze het veel te snel te warm in de zon, hoewel ze wel hield van de helderheid die ze gaf aan alles wat hen omringde. "Eerder van het uitzicht", antwoordde ze daarom. Even werd haar grijns groter en toonde haar scherpe tandjes, maar die verdween al snel. Die grijns stond haar niet echt. In plaats daarvan glinsterden haar oogjes opgewonden, en ook haar staartje zwaaide vrolijk heen en weer. De echte reden waarom ze de grijns niet had opgehouden, was omdat haar litteken dan zo hard trok, en dat was niet praktisch. "En het briesje, natuurlijk", vervolgde Windpaw.

Haar oren wiebelden, nieuwsgierig naar degene die haar gezelschap zou houden. Ze herkende de geur, maar kon even niet achterhalen wie het was.
Al snel stapte een grijze tabby uit de bosjes. Airpaw herkende haar als Windpaw, een van haar den genoten. Met een vrolijke glimlach begroette ze haar en Windpaw deed hetzelfde. Bij haar vraag schudde de apprentice echter haar kop. "Eerder van het uitzicht" Antwoordde ze met een klein grijnsje op haar lippen. Airpaw liet haar blik over de 4 bomen glijden, en ook bij haar sprong er een glimlachje op haar lippen. Ja, het was zeker mooi hier. "En het briesje, natuurlijk" Airpaw richtte haar gele kijkers weer op de andere poes. "Het uitzicht is inderdaad geweldig" stemde ze met de poes in. "Ik hoop echt dat ik een keer mee mag naar een Grote vergadering."Haar ogen glommen bij het idee.

De tabby knikte uitbundig. Dat zou geweldig zijn! Dan kon ze heel veel katten van andere clans ontmoeten, hun verhalen horen en hun dingen vragen.. "Ja, ik ook", antwoordde ze enthousiast. Haar groene ogen keken naar de verschillende gebieden. ze was vreselijk nieuwsgierig, en dat was niet altijd goed. De grote poes keerde zich terug naar Airpaw, die ook tamelijk enthousiast leek bij het idee alleen al. "Hoe denk je dat het zou zijn op zo'n vergadering?", vroeg Windpaw. Ze waren gene van beiden ooit naar een geweest, maar ze konden wel speculeren hoe het zou zijn..

Haar ogen bleven steken op de grote rots. Ze kon zich voorstellen dat alle 4 de clanleider daarop zaten. Hoe die er precies uitzagen wist ze niet, immers had ze ze nooit gezien. Toch bleef het een gaaf idee.
De andere apprentice stemde er mee in, iets van enthousiasme in haar stem. Het was jammer dat zij nooit mee was geweest, anders had de oudere apprentice haar erover kunnen vertellen. "Hoe denk je dat het zou zijn op zo'n vergadering?" Airpaw tronk een bedenkelijk gezicht en keek van de steen naar Windpaw. "Ik denk dat hier allemaal katten zitten dan.. En dat de clanleider allemaal dingen belangrijke dingen vertellen." Er brandde pretlichtjes in haar ogen. "En ik wed dat Everstar doodsbenauwd is voor Shrewstar en Inneghost." Ze grinnikte zachtjes

De tabby knikte instemmend. "Sowieso", antwoordde ze met haar relatief hoge stemmetje, alvorens ook haar bladgroene blik op de hoge rots te richten. "Die hazenvreter kan niet anders dan doodsbang te zijn voor onze stoere leider" En dat dacht ze echt. De clan waar sommige katten over zeiden dat ze naar genoemd was, was niet haar lieveling. Misschien was het juist omdat ze zeiden dat ze wel heel softie moest zijn, als ze genoemd was naar de clan der softies, dat dat gevoel opgewekt had.

De poes stemde met haar in. "Die hazenvreter kan niet anders dan doodsbang te zijn voor onze stoere leider" Airpaw lachte zachtjes. "Precies!"Stemde ze vol overtuiging in. Ze had een behoorlijke hekel aan de Windclan. Ze had ergens dan ook wel medelijden met deze poes, dat ze hetzelfde voorzetsel deelde met die rottige clan.
Haar ogen vonden de bladgroene van Windpaw. "Het is gemeen dat je hetzelfde voorzetsel deelt"Miauwde ze, maar vlak nadat ze die woorden had uitgesproken besefte ze dat de poes dat ook als een belediging kon opvatten. "Wacht! Sorry, dat bedoelde ik niet verkeerd." Ze grijnsde ietwat schuldig. "Ik weet zeker dat je minstens 2 keer zo sterk bent als zo'n domme hazenvreter!"

De tabby knikte instemmend en grinnikte even toen Airpaw zich meteen verontschuldigde. "Geeft niet, hoor", antwoordde ze. Haar groene ogen glinsterden met een emotie die op het eerste zicht niet duidelijk was. ze kon het ook niet goed beschrijven. "Ze zeggen dat ik genoemd ben naar de wind die koppig opstak bij mijn geboorte." Een klein glimlachje sierde haar lippen. "Mijn vader was degene die me mijn naam gaf. Origineel, nietwaar?" Ze had het om eerlijk te zijn maar vreemd gevonden. Windkit. Wie gaf die naam nu aan zijn dochter? Zo iets stoers als Falkkit niet beter geweest zijn, en gepast hebben bij haar bruine tabby vacht? Ach. Haar warriornaam zou vast wel heel stoer zijn. Windslayer, ofzo.

Gelukkig nam de poes het niet verkeerd op. "Geeft niet, hoor" als antwoord glimlachte Airpaw ietwat schaapachtig. "Ze zeggen dat ik genoemd ben naar de wind die koppig opstak bij mijn geboorte." legde ze uit. "Mijn vader was degene die me mijn naam gaf. Origineel, nietwaar?" Airpaw grinnikte zachtjes maar schudde haar kop. "Opzich is Windkit best een leuke naam hoor. Alleen jammer van die rotclan." Ja, de Windclanners hadden al het mooie van het voorzetsel Wind af gehaald. "Ik zou niet weten waarna ik vernoemd ben, waarschijnlijk omdat ik zo licht was." Ze zuchtte. "Ik kan het alleen niet echt meer vragen."Miauwde ze, een schim van verdriet in haar ogen. Ze had haar moeder al maanden niet meer gezien, en ergens was ze bang dat deze de clan had verlaten, waarschijnlijk om hun vader op te zoeken. Ze miste haar wel.