Furballs [Brindleleaf]

Hij hield haar al een tijdje in de gaten, al van sinds ze een buikje had. Barksound lag vlak voor de warriorsden, die nog nog geen 2moons geleden met haar deelde. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen Brindleleaf de nursery verliet met enkele kittens die achter haar aanliepen. Hij snapte zelfs niet waarom hij haar nog zoveel in de gaten hield. Misschien omdat Brindle nog niet naar hem toegekomen was na wat er gebeurd was en na dàt, verwijzend naar die kleine haarballen die achter d'r aanliepen. Natuurlijk had hij haar ook uit de weg gelopen. Zijn oren schoven in zijn nek toen de poes zijn richting uitliep en even zocht hij Whitelion, maar de deputy was eerder al vertrokken  op patrouille. Zijn mentor had hem altijd bijgestaan in moeilijke situatie's, zoals dat ene voorval met Everstar en die rogue, maar nu kon hij niet meer terug krabbelen. Hij moest het alleen aanpakken en Brindle zelf eens ondervragen, want niemand wist precies wie de vader was van die kits. En Barksound wilde niet die kater zijn. Hij had altijd alle kittens aan de kant geduwd. De warrior bleef liggen waar hij lag en wachtte totdat de Queen hem als eerste zou aanspreken. Ze had heel wat uit te leggen.

Even snoof hij toen ze de andere kant op liep en hem gewoon straal voorbij liep. Ergens wilde hij haar aanspreken over het feit dat ook zij hem de laatste tijd ontweek, ook al deed hij net het zelfde, maar hij had dan ook zijn redenen. Hij wist wel dat ze de laatste tijd veel om was gegaan met andere katers en voelde zichzelf ook wat aan de kant geduwd. Zijn oortjes schoven lichtelijk opzij waarna hij zichzelf recht trok. Het was nu of nooit. "Hé!" mauwde hij kortaf om haar een halt toe te roepen en bleef half achter haar staan, haar een kans gevend om zichzelf om te draaien. Anders zou hij haar wel de hoek omslaan, maar hij moest het eerst toch eens wat braaf benaderen. Whitelion leerde hem altijd aan om de directe aanpak te nemen, maar soms kon die andere aanpak wel eens beter van pas komen.

De warme tong van mama ging over de wit met rode vacht van Mousekit heen. Genietend liet ze haar ogen gesloten en deed ze net alsof ze sliep, zodat mama niet zomaar op zou houden. De kitten begon in slaap te doezelen, maar een geluid wekte haar en haar ogen schoten angstig open. Toen realiseerde het dat het de buik van Brindleleaf geweest was en met een glimlach keek ze naar haar moeder, al zag deze haar niet en liep ze de nursery uit. Mouse was vastberaden om niet genegeerd te worden, dus trippelde ze vol zelfvertrouwen achter de tabby poes aan en wilde haar aandacht trekken totdat ze zag dat haar moeder met een kater praatte. Nieuwsgierig kwam Mousekit naar voren. Ze bekeek de zwarte kater eens goed op en neer. Hij leek haar wel stoer, en hij riep tenminste naar mama - dat deze niet blij was met zijn gezelschap had ze helemaal niet door. "Wat romantisch!" miauwde ze met een diepe zucht en keek van de één naar de ander. "Jij bent mijn papa," miauwde ze toen vaststellend. Ja, ze had deze kat uitgekozen als haar papa. Om haar woorden bij te zetten, trippelde ze naar hem toe en wreef haar rood met witte kop tegen zijn voorpoot.

Zijn oren draaiden in zijn nek toen ze zich omdraaide en alleen maar richting zijn gezicht spuugde. Hij deinsde geen moment aan de kant en haalde even zijn lip op bij haar actie. Waar had hij dat nu weer aan verdiend?! “Laat me met rust.” Zijn staart zwiepte geïrriteerd heen en weer. Zij was degene geweest die contact had gezocht met drie of vier verschillende katers, daar zat hij voor niets tussen. Natuurlijk dat hij haar had laten vallen nadat hij daar achter gekomen was. Hij was hier het slachtoffer hoor. Hij wilde haar daar aan herinneren en het haar nog achterna roepen, maar op dat moment onderbrak een kitten stemmetje zijn gedachten. "Wat romantisch!" Zeer romantisch.. Bark's oren lagen nog steeds in zijn nek en zijn staart zwiepte nog steeds geërgerd heen en weer. Hij had het nooit echt voor kittens en hij wilde er ook niets mee te maken hebben. Het enige wat hij wilde vragen was een verklaring voor wat Brindle eerder gedaan had. Oke, hij had haar ook niet moeten laten vallen nadat hij het te weten was gekomen, maar hij had ook zo zijn problemen. "Jij bent mijn papa," Even haalde hij zijn wenkbrauw op bij de volgende woorden van de kitten. Een kort moment haalde hij zijn lip op toen ze haar kopje tegen zijn poot aanwreef. Hij tilde zijn poot op en zette hem vervolgens terug neer om contact met de kitten af te slaan. "Dat weet je niet," mauwde hij kortaf. Hij bevestigde de woorden van de kitten niet, maar zei ook niet precies dat het niet waar was. Even ging zijn blik naar Brindle die iets verder was. Ze zou sowieso wel terug draaien als ze de stem van de kitten hoorde. Zij wilde dan wel niet met hem praten, maar hij kon haar misschien wel overtuigen doormiddel van haar kitten. Desondanks dat hij niets van kittens wist en hij nooit dol was geweest op die kleine haarballen kon hij het wel altijd proberen. Maar hij wilde eerst haar reactie afwachten als ze zag de één van haar kittens bij hem stond. Brindleleaf was onvoorspelbaar, dus het kon alle richtingen uit gaan. Hij zou zijn plannetje wel wat wijzigen naargelang haar reactie. Zijn oren lagen nog steeds lichtjes in zijn nek en zijn blik was nu gericht op de kitten, waarna hij terug keek naar de queen.

Vol verwachting keek Mousekit omhoog naar de grote kater. Deze haalde echter zijn poot bij haar vandaan en teleurgesteld keek ze naar hem. "Dat weet je niet," klonk het antwoord op haar opmerking en verward keek Mouse van haar mama naar de kater. Waar sloeg dat nou weer op? Haar blauwe oogjes gleden terug naar haar mama. Die zou wel een betere uitleg geven, toch? Maar deze pakte haar alleen maar op bij haar nekvel, waardoor ze een zachte "Oef!" liet horen en ze werd weer neergezet bij de nursery. Wat was dat nou? Ze mocht toch altijd uit de nursery als ze dat wilde? Waarom nu opeens niet meer? Vele vragen schoten door haar kleine kop heen - allemaal vragen waar ze het antwoord niet op wist. “Hij is je vader niet Mousekit.” teleurgesteld staarde Mouse naar de zwarte kater. Jawel, hij was wel haar vader. "Wellus." miauwde ze dus ook koppig en tikte boos met haar staart op de grond. "Ik heb hem uitgekozen." maar mama wilde hier niks van horen. “Hij is het niet waard om aandacht aan te geven. Je kunt hem beter negeren.” gefrustreerd keek Mousekit naar Brindleleaf, ze had haar mama nog nooit zo kwaad zien kijken, zelfs niet als zij iets heel stouts gedaan had. “Ga maar weer naar binnen. Of met je vriendjes spelen goed?” mama glimlachte naar haar maar Mousekit schudde haar kop opnieuw koppig. "Nee, ik wil bij papa zijn!" haar stem klonk harder en hoger. Ze wist zeker dat deze grote, stoere, zwarte kater voor haar haar papa was.

Kort trok de kater met zijn oortjes toen de queen nogal ruw de kitten bij hem weg trok. Waar kwamen al die frustraties toch allemaal vandaan? Zo kende hij haar niet. Zo had hij haar toch niet leren kennen. Zijn oortjes zakten zachtjes in zijn nek toen ze met de kitten, waarvan hij de naam niet eens wist, naar de nursery liep. Wat er gezegd werd bereikte zijn oren niet, maar hij kon aan de houding van Brindleleaf goed zien wat ze ongeveer zei. Enkel de laatste zin van de kitten waren goed hoorbaar. "Nee, ik wil bij papa zijn!" Dat was ook niet moeilijk want ze riep het zowat door het kamp. Straks dacht iedereen in het kamp dat hij echt de vader was. Zijn ene mondhoek schoot geamuseerd de lucht in bij die gedachten. "You've heard the kitten," mauwde hij toen ze hem weer straal voorbij liep. "Ze wilt bij haar vader zijn." voegde hij er nog aan toe en wierp even een glimlachje in de richting van de kitten, die nog steeds bij de nursery stond. Hij draaide zich zijdelings om naar Brindle en greens even kort.

Oh, nu was ze boos en had ze haar goede humeur verloren. “Mouse je bent een dame toch en een dame heeft geen vader nodig.” klonk het vanaf haar moeder en de boze frons die op het gezichtje van Mousekit gestaan had, liet ze verbaasd varen. Echt niet? Was dat zo? Hadden dames geen vader nodig? Maar waarom mistte ze dan een vaderfiguur? "You've heard the kitten," mauwde de zwarte kater, maar Mouse verstond hem niet. Zijn volgende woorden verstond ze echter wel. "Ze wilt bij haar vader zijn." de blauwe oogjes van Mouse schoten nu van haar mama naar haar.. tja, was het wel haar papa? En áls het al haar vader was, had ze hem dan nodig? Onzeker staarde ze naar haar moeder. Toen kwam er een hele woordenstroom vanaf haar moeder, over dat haar vader dood was - hierbij kromp de kleine kitten ineen, dat kón niet waar zijn -, over dat de kater hen gelijk aandacht had moeten geven - wanneer was gelijk? -, over dat hij mama niet had moeten negeren en over het pijn doen van hen. Ze snapte het niet, en het wekte alleen maar meer vragen. "Mama?" miauwde Mousekit toen met een zacht en klein stemmetje, onzeker door de verschillende dingen die hier gezegd werden. "Ik denk dat hij mijn papa is, maar als jij dat niet wilt dan is dat goed." vervolgde ze toen, even zacht als eerst maar nu glimlachte ze liefjes naar de bruin gestreepte poes. Ze wilde alles doen om haar moeder blij te maken en nu was ze niet blij, dat kon ze goed zien. Toen kuchte Mouse zachtjes, ze voelde een kriebel in haar keel - een kriebel die de afgelopen dagen steeds opdook. Echter ging deze kriebel niet weg, en steeds harder begon ze te hoesten, totdat ze helemaal traanoogjes kreeg en hijgend haalde ze adem. Het hoesten stopte maar niet. Wat was er aan de hand?

“Ze kan niet meer bij haar vader zijn, want haar vader is dood.” Zijn oren schoten naar achteren toen Brindleleaf plots weer voor hem stond en hem de weg blokkeerde. “Dus veeg die stomme glimlach van die smoel van je af. Als je zo graag bij ze had willen zijn dan had je ze meteen aandacht moeten geven, maar nee meneer de ego had andere dingen te doen. Met name mij negeren.” Hij snoof bij haar volgende woorden. Ze snapte het echt niet hé. "Misschien had jij me dan moeten vertellen dat je nog met 3 andere katers sliep, voordat ik er zelfs achter was gekomen. Er is een goede reden dat ik niet direct af ben gekomen." siste hij. Het maakte hem op dit moment niet uit of hij dit fluisterde of niet, als Brindleleaf maar door begon te krijgen dat het haar schuld was dat haar kittens geen echte vader hadden. "Ik ben trouwens de eerste katers die langs wilde komen, laat of niet, ik ben er wel." voegde hij er nog met een grauw aan toe. Hij trok kort met zijn oortjes bij het horen van Mousuekit's stem. "Mama?" Even liet hij zijn blik naar de andere kant gaan dan waar het duo stond. "Ik denk dat hij mijn papa is, maar als jij dat niet wilt dan is dat goed." Pas toen de kitten begon te hoesten keek de kater verrast op. Was ze ziek of was ze gewoon aan het hoesten om de twee ruziënde katten te laten stoppen met wat ze deden?

Met grote ogen staarde ze naar mama, die geschrokken op haar afrende. Haar keel brandde en haar gehoest trok steeds meer aandacht. Haar moeder begon wat te miauwen, maar ze kon het niet goed horen aangezien zijzelf nogal wat geluid produceerde. Mouse kreeg maar weinig adem binnen en voelde zich steeds lichter in haar hoofd. Wat gebeurde er? Ging ze dood? Mama had verteld dat papa dood was en dat ze hem daarom niet meer kon zien. Maar misschien was deze zwarte kater wel haar papa. Het was verwarrend. Het hoesten stopte niet. Haar keel brandde. Langzaam maar zeker werd het hoesten steeds zachter, maar niet omdat het stopte. Mousekit wankelde, haar pootjes opeens heel slap en ze kon haar lichaamsgewicht niet meer dragen. Hard viel ze om, waarbij haar hoofde je met een harde klap op de grond viel. Meteen werd het zwart voor de ogen van Mouse. Een klein beetje bloed begon uit haar hoofdje te stromen. Kittens waren niet gemaakt om zo hard op de grond te vallen.

“Je mag van mij weg blijven.” Barksounds oortjes zakten lichtjes in zijn nek bij de toon die ze tegen hem opzette. Het leek wel alsof hij haar niet meer kende, terwijl ze toch een, hoe kort het ook was, een tijdje goed met elkaar om konden gaan. Zijn oren schoten echter direct naar voren toen Mousekit begon te hoesten en niet veel later door haar pootjes heen zakte. Even wilde hij bijna weglopen, om wat Brindle net allemaal gezegd had tegen hem. Maar dat was natuurlijk niet eerlijk tegenover de kitten die hem, ondanks dat hij ze wat tegen Brindleleaf wilde gebruiken, toch oprecht interesse voor hem getoond had. “Sta daar niet zo dom. Ga Sparrowfeather halen!” Zonder verder iets te zeggen draaide de kater zich om en liep rechtstreeks richting de Medicine den, waar hij de kater al snel zag. "Sparrow, het is Mousekit!" mauwde de kater direct, wetend dat hij de kitten misschien wel zou kennen. "Ze hoest de longen uit haar lijf en zakte even later gewoon door haar poten." voegde hij er direct aan toe en zette alvast een stap naar achteren, klaar om hem de weg te wijzen.

Lizardpaw had net een kleine prooi van de prooistapel afgehaald en had zich net omgedraaid richting de Medicine cat's den toen haar naam plots over de open plek galmde. Haar oren schoten direct naar voren en de poes liet haar muis ter plekke op de grond vallen, waarna ze richting de bron van het geroep sprintte. Ze wist niet goed wat Sparrowfeather van haar moest hebben, maar de ernst in zijn stem was haar niet ontgaan. Kort trok de jonge poes met haar oortjes toen ze zag dat het om Mousekit ging, de poes die haar enkele dagen geleden nog beschuldigd had van het in de steek laten van Quiet. "Brindleleaf hoor je me? Houd dit tegen haar hoofdwond!" Haar blik ging van Sparrowfeather naar Brindleleaf en vervolgens naar de andere zwarte kater die iets verder stond. Zelf bleef Lizardpaw ook nog even op een afstandje staan, niet wetend wat ze verder nog zou moeten doen. Moest ze iets gaan halen? Brindleleaf op afstand houden zodat Sparrowfeather Mousekit kon helpen? Haar ogen gingen naar Brindleleaf, de poes die haar altijd onder haar hoede had genomen. Iets in haar blik hield haar op afstand. "W-wat kan ik doen, Sparrowfeather?" vroeg ze uiteindelijk toch maar, om te laten zien dat ze toch iets wilde doen, in plaats van hier te staan wachten op commando's.