Only thing that counts is becoming stronger

Net als elke dag zorgde de kater dat hij zodra hij zijn ogen geopend had hij rechtop klaarwakker kon staan. Hij was gister laat pas in slaap gevallen maar hij was nu gelukkig wel mooi vroeg wakker. Hij had amper slaap maar dat boeide hem niet. Het enige wat hem nu boeide was trainen trainen en nog meer trainen. Hij moest groot en sterk worden. Hij wou net als zijn vader worden, of misschien nog een stukje beter. Snel sprong de kater op en liep met half dravende passen het kamp uit. Ook eten sloeg hij deze keer nog maar eens over. Hij was nog niet goed genoeg, hij was 7 moons en nogsteeds niet goed genoeg. En hij kon daar niet tegen. Zijn vader zou teleurgesteld zijn als hij hem niet zag trainen. Een lichte grom kwam uit zijn bek en begon harder te lopen tot hij rende. Zijn poten strekte zich ver uit tot hij op volle snelheid over de vlakte schoot. Sneller, nog sneller. Hij probeerde onderweg geuren op te pikken maar daar ging hij te snel voor dus liet hij zijn snelheid weer afzakken tot een normale, zo kon hij teminste geuren op pikken.

{ W H I T E L I O N }

Met een frons op zijn gezicht zag de witte kater hoe een van zijn oudere zonen vroeg opstond, het ontbijt oversloeg en meteen het camp uit rende. Whitelion aarzelde maar heel even, alvorens hem achterna te gaan. Hij wist dat zijn zoons graag wouden zijn zoals hij was, maar om eerlijk te zijn vond hij dat niet altijd even fijn. Ze moesten beter worden dan hem, en niet dezelfde fouten maken. Hij had vele fouten begaan in zijn leven, en zijn kittens waren nog onschuldig - laat ze onschuldig blijven. Dat was het enige dat hij wou. Natuurlijk besefte hij dat alleen in heldere momenten, zoals deze. Op andere momenten nam zijn gewelddadigere, maar ook ambitieuzere kant het over, en dan was alles wat hou wou Leader worden. Dat was waarom hij de laatste tijd zichzelf zo Low Profile hield. De kater zag hoe de apprentice vertraagde, en versnelde zelf zijn pas tot hij vlak naast hem kwam lopen, maar al die tijd zei hij geen woord. Laat hem de conversatie maar starten.

500STE POST YEY    

Zijn ademhaling was gestegen, een behoorlijk ent terwijl hij aan het rennen was en merkte dat hij licht hijgde, pas op het moment dat hij langzamer maar dat maakte niet uit. Eigenlijk zou hij nu juist door moeten gaan, door moeten zetten tot hij geen poot meer over had, dan pas had hij het gevoel dat hij goed bezig was. Maar dat kwam nog wel. Langzaam opende hij zijn bekje, opzoek naar goede geuren, die van een haas bijvoorbeeld. Snel en flexibel, iets waar hij meer op moest trainen ookal was hij al behoorlijk snel. En hij vond er ook een, een niet al te oude geur, van een niet bloedend haasje. Geweldig, dat betekende dat hij sterk genoeg moest zijn om te rennen, hoopte hij. Maar nog voor hij de achtervolging in kon zetten hoorde hij een ander geluid naast zich en rook hij de geur. Zijn bloed voelde hij koud worden en snel keek hij opzij. Zijn vader, nee. Nee, nee, niet nu. Hij was nog niet goed genoeg, hij kon zichzelf nog niet laten zien. Meteen keek hij weer weg bang dat hij teleurstelling zou zijn. Zijn oren draaide schuldig naar achter terwijl hij zijn hijgen dwong in te houden. 'Hey pap' mompelde hij zacht.

Hij knikte naar de witte apprentice, nog steeds in een licht drafje doorrennend. Hij zag dat de oren van zijn zoon zich schuldig naar achteren draaide, maar dat negeerde hij. Wat zou hij nu fout gedaan kunnen hebben? "Ik zie dat je traint", zei de grote kater dan maar, zijn stem neutraal zoals altijd. Slechts in zeer zeldzame omstandigheden zou hij toestaan dat de emotie duidelijk zichtbaar was in zijn stem.

Hij dwong zijn ogen gericht te blijven op wat voor hem lang, op de geur van het prooi. Ook nu zijn vader naast hem liep kon hij niet stoppen met trainen, hij mocht gewoon niet stoppen, voor niets niet. Ook toen de kater naast hem wat zij keek hij niet op. 'Ofcourse dad' antwoorde hij, zij stem niet zo zeker. Waarom klink hij nu altijd zo neutraal hij wist dat hij het niet goed deed maar moedt hij dan echt zo doen. Vroeger had hij nog wel eens liefdevol gesproken maar dat leek helemaal weg te zijn. Hij had het geheel verpest, het was je eigen schuld Lion.

De grote kater fronste. Zijn zoon keek niet op toen hij sprak, maar zijn stem klonk onzeker. Alsof hij niet wist of hij het goed deed. Whitelion wist dat Lionpaw wou zijn zoals hij hem, en ergens vond hij dat hij dat zo snel mogelijk moest inkiemen. Ze moesten beter worden, niet zoals hem. De pluizige kater bleef staan. "Wacht", zei zijn lage stem simpel, nog altijd even emotieloos. "Ik wil je wat zeggen."

Even schrok hij toen zijn vader hem zei te wachten, te stoppen met lopen. Hij hield niet van stil staan. Hij wou niet stoppen met trainen. En zeker niet als zijn vader zo emotieloos klonk. Wou hij hem nog even duidelijker maken dat hij teleurgesteld was, dat wist hij al, dat hoefde hij er niet in te wrijven. En toch maakte zijn poten een stop en draaide hij zijn lichaam naar zijn vader zonder zijn blik van zijn voorpoten te halen. Hij stopte en wachtte zijn oren naar achter.

De witte kater bleef echter naar zijn poten kijken. "Kijk me aan.", beval de grote kater hem, misschien ietsje harder dan zijn bedoeling was. Whitelion had zijn kinderen zijn familiegeschiedenis nog niet verteld, en misschien was dat een vergissing geweest. Misschien zouden ze niet zo naar hem opkijken als ze wisten hoe hij was. Hij wist nog die goede ouwe tijd, toen hij net warrior was en wou dat de katten naar hem opkeken. Hoeveel was hij veranderd in de vier jaren die volgden. "Jij denkt dat ik geweldig ben", begon de witte kater. "Ik vrees dat ik je van het tegendeel zal bewijzen. Ik ben niet zo perfect als jij denkt dat ik ben. Ik ben niemand om naar op te kijken." Er waren slechts weinig katten aan wie hij dat zou toegeven, maar hij moest zijn reputatie hoog houden. Dat was immers alles wat hij nog bezat. Zijn waardigheid, zijn reputatie. De eer die hij ooit bezat was hij al lang kwijt.