nieuwe vrienden (thunderstrike)

Zachtjes gaf hij haar een vriendschappelijke duw met zijn neus. '' Het was niet mijn bedoeling om je verdriet te doen. Als ik had geweten dat je zo verdrietig zou worden had ik het nooit gevraagd.'' Dat had de krijger gezecht voor haar vraag. Daar was ze zeer blij mee. Hij antwoorde ook op haar vraag. '' Nou, ik ben altijd al groter dan de rest geweest. Ik was groot als Thunderkit, ik ontwikkilde mezelf snel en kreeg snel steeds meer spieren. En als Thunderpaw leerde ik snel en had nooit ergens veel tijd voor nodig, en in mijn apprentice tijd ben ik nog verder uitgegroeid tot wie ik nu ben" Even ademde thunderstrike diep in. ''En jij? Ben jij groot geweest toen je klein was?'' Hij keek haar zacht aan en zij toen snel. '' Als je niet over je verleden verder wilt praten negeer mijn vraag dan" Goldenmoon keek naar de kater die naast haar zat. Ze zuchte en draaide zich naar hem toe. "Het is niet dat ik niet over mijn verleden wil praten. Maar als katten mijn verleden weten, dan lopen ze meestal weg. en ik was het kleinste jong. Maar ik heb het ook overleefd als eenigste.o dat had ze nu gezecht, en nu kon ze alleen maar wachten op een antwoord. Of op zijn minst een reactie. Maar ergens dacht ze wel dat hij niet zou weg lopen. Maar het verstaan. Maar dat was af te wachten. Nu bleef ze de kater aan kijken zonder een emotie.

Thunderstrike staarde weer voor zich uit, zoveel vragen lagen er op het puntje van zijn tong. Zoveel vragen stelde hij niet, gewoon omdat hij geen pijn wilde veroorzaken. "Het is niet dat ik niet over mijn verleden wil praten. Maar als katten mijn verleden weten, dan lopen ze meestal weg. En ik was het kleinste jong. Maar ik heb het ook overleefd als enigste'' Zei Goldenmoon die naast hem zat, hij knikte langaam. '' Maar ik dacht dat...'' De grote kater maakte zijn niet niet echt af. '' Waarom zou ik weglopen alleen omdat je ouders fouten hebben begaan? Komop zeg, je mag iemand nooit aankijken voor wat een ander heeft gedaan.'' Hij keek haar aan met zijn diepgroene ogen en zuchtte even. Veel kon hij niet echt zeggen, hij wist gewoon niks dat hij kon zeggen voor haar. Langzaam stond hij op en rekte zich uit. Zijn aandacht was gericht op de geur van een muis. Soepel zakte hij door zijn gespierde poten en sloop de bosjes weer in. Geruisloos bewoog hij over de ondergrond en sloop verder. Hij voelde het gras zijn pootkussens kietelen, en hij voelde de bladeren langs zijn pels strelen. Snel sprong hij op de muis die hij in zicht had. Met een krachtige beet van zijn kaken doodde hij het diertje en liep ermee terug naar Goldnmoon. Hij hoopte dat ze in zijn afwezigheid zichzelf even had kunnen herstellen. Hij keek afwachtend naar haar, wachtend op een nieuwe vraag.


- flut sorry xD -

hij knikte langaam op haatr antwoord. '' Maar ik dacht dat...'' Hij makte zijn zin niet af.'' Waarom zou ik weglopen alleen omdat je ouders fouten hebben begaan? Komop zeg, je mag iemand nooit aankijken voor wat een ander heeft gedaan.'' Hij keek haar diep aan. Ze wou wat zeggen maar voor dat ze dat kon doen was hij al aan het jagen op een muis. Eigenlijk was het haar beurt iets te vragen. Maar ze zou eerst iets zeggen. Toen hij terug was en weer naast haar kwam sprak ze zonder één emotie. "Het zijn niet mijn ouders of zus, waar veel katen dan van weg gaan. Het is de tijd waar ik in ben geboren." Ze zuchte en stond op. "heb je al vaak moeten vechten?" Vroeg ze vriendelijk. Maar eigenlijk verwachte ze dat hij iets ging zeggen over haar. Dat mocht hij doen. Maar voor hij antwoord kon heven schoot ze weg. De struiken in, niet voor een muis. Maar voor een kraai. Het koste haar niet veel moeite. Of ze had het beestje gedood en nam het terug mee. Toen legde ze het voor tunderstrike neer. Niet dat hij er wat mee moest doen. Maar het lag daar gewoon. Ze ging weer zitten, met een staart die geen en weer zwaaide. Ze sloot haar ogen half, voor de zon die nu even in haar ogen schijnde. Ze deed een stap op sij en ging weer zitten. Nu keek ze de kater zacht aan. Maar ze had niet echt zin om nu iets te zeggen. Dus wachte ze maar op een antwoord of een paar wijze woorden.

Hij had altijd van zijn familie gehouden, en even voelde hij zich een beetje schuldig. Hij had eignlijk tegen haar gelogen, hij had wel degelijk een partner gehad. Maar hij wilde niet dat andere dat wisten. Maar zijn liefde voor Dreamcoat was verboden geweest. Ze was een WindClan kat geweest. Even zuchtte hij en liet zijn schouders iets zakken, hij mocht haar niks laten merken van dit geheim. Snel sloot hij zijn ogen en zuchtte weer. Zodra hij naast Goldenmoon ging zitten sprak ze weer. "Het zijn niet mijn ouders of zus, waar veel katten dan van weg gaan. Het is de tijd waar ik in ben geboren." Zei ze met een toon zonder emotie. Verbaasd keek hij haar aan. '' Ik snap hem niet,'' murmelde hij zacht en keek haar aan met zijn diepgroene ogen. Maar voordat ze antwoord gaf stond ze op en zuchtte even. Maar in plaats van het antwoord kwam haar vraag alweer. "heb je al vaak moeten vechten?" Vroeg ze vriendelijk, niks van het verdriet van net was nog te horen. Maar voor hij antwoord kon geven was ze alweer weg. Het begon een slechte gewoonte te worden in dit gesprek. Telkens te verdwijnen voor de ander antwoord kon geven. Maar nu had hij gelukkig wel even tijd om na te denken over haar vraag. Ja, hij had vaak gevochten, soms zelfs te vaak. Maar hij sprak er liever niet over. Hij zag Goldenmoon terug komen lopen met een kraai en even knikte hij, zodra ze het beest voor hem neerlegd .'' Jij vroeg of ik veel gevochten heb nietwaar?'' Begon hij en sloot zijn ogen even. Zodra hij ze weer opende richtte hij ze op Goldenmoon. '' Ik heb vaak genoeg gevochten. Niet dat ik echt bijhou hoevaak ik vecht.'' Hij keek haar weer aan en zuchtte. '' Maar alles voor mijn Clan,'' murmelde hij erachteraan en lichtte zijn kop en keek naar de lucht. De bittere herinneringen naar het verleden. Wat veel katten ook van hem dachten, hij had de Warrior Code overtreden. Maar het was best om dat in stilte te houden. Maar toch was hij nieuwsgierig. '' Heb jij de Warrior Code wel eens overtreden?'' Vroeg hij zacht en keek haar doordringend aan. Het was misschien een vreemde vraag, maar misschien had zij ook wel een fout begaan? Geduldig wachtte hij op haar antwoord.

-laat, maar niet flut-

Het antwoord van hem snapte ze helemaal. Als je een clankat was, moest je inderdaad veel vechten. Meer dan dat je dacht. Ze hield niet zo van vechten. Waarscheinlijk hielden de meeste katten niet vn vechten. Toen kwam zijn vraag al. '' Heb jij de Warrior Code wel eens overtreden?'' Ze keek hem meteen aan. Wat hij nu vroeg was een onverwachte vraag. Ze besloot rustig een paar dingen te zeggen. Waarvan zij dacht dat niet goed waren. "Ik denk dat iedereen dat wel eens doet." Zei ze kalm. "Ik heb een rogue betrapt op ons teritorium. Maar ik heb hem niet aan gevallen. Ik was woedent op iemand." Ze keek hem even aan. "De rogue zij dat hij verdwaalt was. Ik zag geen greintje, dat leek of hij liegde. Ik geloofde hem, en bracht hem terug naar rogue teritorium. Ze keek even naar thunderstrike. Goldenmoon was niet zeker dat hij iets zou zeggen tegen bleaustar. Maar zo wel dan zou ze teleur gesteld zijn. "Ik ben ook een paar keer bij een poesiepoes geweest. Maar nu is die poesiepoes ook een rogue." Ze wou niet dat hij iets vermoede van Takarashi. "soms ontmoet ik een paar vrienden bij vierboom. Maar meestal zeg ik daar nee tegen." Nu wist ze het eigenlijk niet meer. Dat van Whitekit en coldrain zou ze maar weg laten. Want anders kreeg coldrain misschien een probleem en dat wou ze niet. Ook snowlight en haar broer, dus snows verleden. Dat zou ze ook niet zeggen. Neen dat moest hij nie weten van haar. Dat moest hij maar weten van snow zelf. Als hij dat wou. Of als hij iets vermoede. "Ik heb eigenlijk geen vragen meer." Dat was de waarheid ze kon niets meer verzinnen. Of ze wist toch niet wat ze moest vragen. Ze ging liggen en wachte maar af wat de kater zou zeggen.

Nog altijd wachtte hij op antwoord van Goldenmoon. Hij keek naar haar gezicht en probeerde uit te vinden wat ze dacht. Na zijn vraag kee de poes hem meteen aan en even keek hij weg. Misschien zou ze een wederkerende vraag stellen en dan zou hij moeten liegen, alweer. "Ik denk dat iedereen dat wel eens doet." Begon de poes haar antwoord, en even keek hij haar verbaasd aan. Ze had wel gelijk, iedereen had wel eens de Warrior Code overtreden. Zelfs Bluestar had wel eens de warrior code overtreedden, toen ze jong was misschien. Hij had veel respect voor zijn Leader, dat was onmiskenbaar. Even zuchtte hij en richtte zijn aandacht weer op Goldenmoon. "Ik heb een rogue betrapt op ons teritorium. Maar ik heb hem niet aan gevallen. Ik was woedend op iemand." Even fronste hij. "De rogue zei dat hij verdwaalt was. Ik zag geen greintje, dat leek of hij loog. Ik geloofde hem, en bracht hem terug naar rogue territorium.'' Langzaam knikte hij, dat van haar was nog lang niet zo erg als dat van hem. Maar hij was niet van plan dat op te gaan biechten. Wat als ze naar Bluestar zou stappen? Wat zou er dan met hem gebeuren? Even schudde hij wild met zijn kop en kee Goldenmoon weer aan. ''Sorry, ik had even rare gedachtes.'' Mompelde hij even om vervelende vragen te voorkomen. hij hoorde dat Goldenmoon weer sprak en keek haar weer aan. "Ik ben ook een paar keer bij een poesiepoes geweest. Maar nu is die poesiepoes ook een rogue." Hoe wist ze dat nu weer? Even keek hij haar onderzoekend aan. Had ze wat te verbergen? Hij opende zijn mond om een vraag te stellen maar sloot die meteen weer toen ze weer begon te praten. "soms ontmoet ik een paar vrienden bij vierboom. Maar meestal zeg ik daar nee tegen.'' Opnieuw knikte hij en bleef haar aankijken. In haar ogen zag hij dat er wel meer was, maar als ze het hem niet wilde vertellen dan vond hij dat wel prima.

"Ik heb eigenlijk geen vragen meer." Zei Goldenmoon toen en even dacht Thunderstrike na. Ze had dingen gezegd waarvan hij wist at ze in de problemen zou komen ls anderen het wisten. Ze vertrouwde hem, misschien moest hij haar ook maar eens in vertrouwen nemen. ''Ik wil zeggen dat je me echt kunt vertrouwen en ik zal ook zwijgen als het graf hierover,'' begon hij kalm en keek naar zijn poten. Hij was niet meer bang, nee hij was nu vastbesloten zijn diepste geheim te delen. ''En ik hoop dat ik jou ook kan vertrouwen dat je mijn geheimen in stilte bewaard.'' Vervolgde hij en keek haar aan. ''Maar vergeleken met mijn geheim is dat van jou niet echt veel hoor,'' murmelde hij en keek even naar zijn poten. Diep in zijn hart wenste hij da hij de goede keus had gemaakt, de goede kat had vertrouwd. Hij kon nu niet meer terugkrabbelen, ze moest het weten. Even ademde hij heel diep in en sloot even zijn ogen om de gedachtes terug te halen. Bittere herinneringen, het verdriet en verlies. Alles kwam langzaam terug naar hem, alle herinneringen die hij weg had geband uit zijn hoofd. Hij keek op en keek Goldenmoon recht aan. Even zuchtte hij en sloot zijn ogen weer. ''Het begon allemaal toen ik nog een jonge kater was, ik was net een warrior toen ik haar ontmoette. Ze was de mooiste poes die ik ooit had gezien in mijn hele jonge leven.'' Hij opende zijn diepgroene ogen even en keek Goldenmoon met een trieste blik aan. ''Zij was ook pas een warrior, en eigenlijk wilde we geen van beide vechten. Dit omdat we allebei op de grond van Vierboom stonden en omdat we er geen reden toe zagen om elkaar in de haren te vliegen. Wat we toen nog niet echt wisten was dat er diep in onze harten een andere reden lag.'' Opnieuw zuchtte hij en boog zijn kop in schaamte van zijn daden. Maar dit was pas het begin van zijn verhaal, het ergste moest nog komen. Hij draaide zijn kop volledig weg en dacht even na over zijn volgende woorden.

''Maar goed, we hadden allebei wel gedacht dat we elkaar nooit meer zouden zien. Misschien op een verre afstand tijdens een Gathering. Maar wat ik niet had verwacht was de eerste Gathering daarna kwam ze naar me toe. Ze zei dat ze het beschamend vond dat ze zich nooit had voorgeteld. Ze was zo'n lieve poes geweest. Ze droeg de naam Dreamcoat, en dus stelde ik me ook maar voor. Want dat was wel zo beleefd. Maar de manier waarop ze liep, en zelfs de gedachtes aan haar deden me glimlachen.'' Langzaam tilde de grote kater zijn kop weer op en keek Goldenmoon weer aan. Zijn schouders waren ver gezakt en zijn stem klonk niet luider dan een fluistertoon. Hij wist dat hij een grote fout had begaan maar hij kon de tijd niet terug draaien. ''Pas na een tijdje beseft ik wat er met me aan de hand was. Tegen die tijd had ik haar al vaker ontmoet, en altijd stiekem bij Vierboom. Zo konden we allebei met de smoes komen van patrouille. Maar langzaam begon ik te beseffen dat ik van haar hield. Alles aan haar deed mijn hart vullen met warmte. ik wist natuurlijk dat het fout was, maar het kon me niks schelen. Zolang ik maar bij haar was, was mijn wereld perfect.'' Hij zuchtte alweer bij de gedachtes. Maar er stond een glimlach op zijn gezicht zodra hij sprak over de goede dingen van de poes. ''We dachten dat er geen problemen zouden kunnen komen, maar toen kwam ze me op een van onze ontmoetingen iets speciaals vertellen. Ze verwachtte kittens,'' even wachtte hij en knipperde langzaam terwijl hij Goldenmoon haar blik niet los liet. ''Mijn kittens.'' Maakte hij zijn zin bijna onhoorbaar af. Opnieuw liet hij zijn kop zakken en staarde naar zijn voeten, en de strepen op zijn gestreepte staart. ''Natuurlijk bleven we elkaar zien, tot de dag dat ze moest bevallen, ik was natuurlijk geduldig en een paar dagen later kwam ze mt heel goed nieuws. Drie gezonde kittens, katers. Verder dan de namen Crowkit, Rainkit en Lionkit ben ik nooit gekomen. Want op een dag kwam ze niet meer opdagen...'' Zijn stem werd zachter van verdriet en pijn. Langzaam ging hij liggen en legde zijn kop op zijn voorpoten. Terwijl hij zijn ogen dichtkneep vanverdriet sprak hij weer verder. ''Pas bij de volgende Gathering kwam ik erachter wat er aan de hand was geweest, ze was gedood. Ik vreesde natuurlijk dat met haar mijn kittens ook waren gestorven. Maar via via kwam ik erachter dat ze nog leefde, en ik was vastbesloten ze niet verder te laten lijden door hen te vertellen dat ik hun vader was.'' Langzaam opende hij zijn ogen weer en keek weer naar Goldenmoon. Hij hoopte echt dat ze niks raar zou doen. ''Tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe mijn kittens heten, en hoe ze eruit zien. Ik vrees dat ik dat nooit zal komen te weten.'' Hij zuchtte weer en staarde voor zich uit. Hij wist dat dat het beste was geweest, maar toch was er iets diep in zijn hart dat echt wilde weten wie zijn zoons waren. Hij had natuurlijk ook Leafpool en Hawkpath. Die had hij zien opgroeien, maar dit was toch anders. Hij schudde zijn kop bij die gedachtes en keek Goldenmoon aan. ''Veroordeel me alsjeblieft niet voor wat ik heb gedaan, ik was jong en had nog niet de levenservaring die ik nu heb.'' Met die woorden sloot hij zijn verhaal af en legde zijn kop neer op zijn voorpoten en slot zijn ogen. Eigenlijk verwachtte hij geen antwoord van Goldenmoon, wat moest ze we niet van hem denken? Langzaam focuste hij zich op zijn omgeving, toch wachtend op het geluid van Goldenmoons stem.

-hmm hij is best lang geworden xD
-en mijn nieuwste record: 1327 woorden xD
-EN MIJN 100e POST MET THUNDER!!!

'Ik wil zeggen dat je me echt kunt vertrouwen en ik zal ook zwijgen als het graf hierover,'' Zei thunderstrike na haar zeggen. Ze had hem vertrouwt, nog niet helemaal maar toch al een deel. ''En ik hoop dat ik jou ook kan vertrouwen dat je mijn geheimen in stilte bewaard.'' Als er iempand kon zwijgen dan was zij het wel. Alleen als ze het echt nodig vond om te praten. ''Maar vergeleken met mijn geheim is dat van jou niet echt veel hoor,'' Maar natuurlijk had ze niets verteld over takarashi en blacksoul. "Het begon allemaal toen ik nog een jonge kater was, ik was net een warrior toen ik haar ontmoette. Ze was de mooiste poes die ik ooit had gezien in mijn hele jonge leven.'' Liefde was prachtig. Dat kon ze nu ook begrijpen. ''Zij was ook pas een warrior, en eigenlijk wilde we geen van beide vechten. Dit omdat we allebei op de grond van Vierboom stonden en omdat we er geen reden toe zagen om elkaar in de haren te vliegen. Wat we toen nog niet echt wisten was dat er diep in onze harten een andere reden lag.'' Weer dacht ze aan de liefde. Maar op vierboom. Dan moest ze uit een andere clan komen. ''Maar goed, we hadden allebei wel gedacht dat we elkaar nooit meer zouden zien. Misschien op een verre afstand tijdens een Gathering. Maar wat ik niet had verwacht was de eerste Gathering daarna kwam ze naar me toe. Ze zei dat ze het beschamend vond dat ze zich nooit had voorgeteld. Ze was zo'n lieve poes geweest. Ze droeg de naam Dreamcoat, en dus stelde ik me ook maar voor. Want dat was wel zo beleefd. Maar de manier waarop ze liep, en zelfs de gedachtes aan haar deden me glimlachen.''

Ze bleef bij zijn woorden ook denken aan Takarashi, en ze snapte ook al naar waar dit toe ging. Maar ze was ook zo met takarashi. Ze was verliefd op hem. Dat wist ze nu zekerder dan ooit. Haar gedachten werden onderbroken door de stem. Maar hij was meer gaan fluisteren dan gaan spreken. ''Pas na een tijdje beseft ik wat er met me aan de hand was. Tegen die tijd had ik haar al vaker ontmoet, en altijd stiekem bij Vierboom. Zo konden we allebei met de smoes komen van patrouille. Maar langzaam begon ik te beseffen dat ik van haar hield. Alles aan haar deed mijn hart vullen met warmte. ik wist natuurlijk dat het fout was, maar het kon me niks schelen. Zolang ik maar bij haar was, was mijn wereld perfect.'' Het zelfde als zij en Takarashi. Alleen die keer dat ze ruzie hadden dat was de verschrikkelijkste dag van haar leven geweest. ''We dachten dat er geen problemen zouden kunnen komen, maar toen kwam ze me op een van onze ontmoetingen iets speciaals vertellen. Ze verwachtte kittens,'' Hij aarzelde precies een beetje. ''Mijn kittens.'' Ze dacht er wel over na. Dit had ze eigenlijk niet verwacht te hooren. Maar het was nu éénmaal zo. Omdat hij het zo danig stil had gezecht hoopde ze eigenlijk dat ze het mis had verstaan. Maar toen hij terug verder sprak. Was het duidelijk dat ze het goed had gehoord. ''Natuurlijk bleven we elkaar zien, tot de dag dat ze moest bevallen, ik was natuurlijk geduldig en een paar dagen later kwam ze mt heel goed nieuws. Drie gezonde kittens, katers. Verder dan de namen Crowkit, Rainkit en Lionkit ben ik nooit gekomen. Want op een dag kwam ze niet meer opdagen...'' Dat was wel fijn en onfijn om te hooren.

''Pas bij de volgende Gathering kwam ik erachter wat er aan de hand was geweest, ze was gedood. Ik vreesde natuurlijk dat met haar mijn kittens ook waren gestorven. Maar via via kwam ik erachter dat ze nog leefde, en ik was vastbesloten ze niet verder te laten lijden door hen te vertellen dat ik hun vader was.'' Ze luisterde heel aandachtig maar keek hem niet aan. ''Tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe mijn kittens heten, en hoe ze eruit zien. Ik vrees dat ik dat nooit zal komen te weten.'' Maar er was altijd nog een kans. Hij mocht het niet op geven. Zo dacht zij er over. ''Veroordeel me alsjeblieft niet voor wat ik heb gedaan, ik was jong en had nog niet de levenservaring die ik nu heb.'' Dat was hij als laaste zei.

Ze dacht goed na. Dit was een groot geheim. Ook een grote afkering zat er wel in. Hij had de clan daar mee verraden. Dat was nu eenmaal zo. Hij had dat al die jaren op zijn schouders liggen. Zonder het aan iemand te vertellen. Maar wie hoorde het goldenmoon. Ergens was ze er ook blij mee. Veele katten wisten dat ze te vertrouwen was ook al was ze nog zo jong. Ergens had thunderstrike het ook goed gemaakt. Met de rest van de jaren trouw geweest dan weer te zijn. Weer dacht ze aan takarashi het was zo'n schat. Ookal wist ze dat het niet mocht. Kittens zou ze van hem toch niet nemen. Maar zeker was ze noot. Langzamaan kreeg ze een lach op haar snuit. "Takarashi." zei ze zo maar. Ze keek niet naar thunderstrike. "Natuurlijk zal ik je niet veroordelen." Zei ze kalm en rustig. "Ik weet hoe je voelt. Het spijt me ook zeer voor je verlies." Het bleef eeen kalme toon. "Maar je mag niet op geven." Nu keek ze hem wel aan. "Ze zat in een andere clan. Zou ik mogen weeten welke?" Zij zelf had veel vrienden uit andere clans. Dus misschien kon ze het één en andere uit zoeken voor hem. Of misschien wist ze wel wat al. "Trouwens waarom zou ik je veroordelen op liefde. Ik doe bijna precies het zelfde nu als jij toen."

Ze keek hem ernstig aan. Hij had het verteld aan haar. Dus het enigste wat ze kon doen. Was de volledige waarheid vertellen aan hem. Ze richte haar blik van hem af. Ze durfde hem ergens niet aan te kijken. Maar toch richte ze haar blik snel weer op hem. Recht in de ogen. Goldenmoon wist dat hij nu ook vragen ging stellen. Maar het kon haar echt geen muis meer schelen. Hij mocht het weten.

(Mooie post van je. "

Ze was stil, te stil. Zou ze hem verraaden, of zou ze zwijgen zoals hij ook zou doen. hij wist het niet en begon toch te twijfelen. Hij zuchtte even heel zacht en liet zijn grote kop even zakken. Waarom had hij zo nodig haar dit verhaal moeten vertellen? "Takarashi." zei ze zo maar. Hij schrok op van haar woorden maar zag dat ze hem niet aankeek. Waar had ze het over? ''Wat?'' Vroeg hij zacht en bleef naar haar kijken. Wat bedoelde ze met die naam. "Natuurlijk zal ik je niet veroordelen." Zei ze kalm en rustig. "Ik weet hoe je voelt. Het spijt me ook zeer voor je verlies." Het bleef eeen kalme toon. "Maar je mag niet op geven." Nu keek ze hem wel aan. "Ze zat in een andere clan. Zou ik mogen weeten welke?" Thunderstrike boog weer even zijn kop in dankbaarheid. ''Dankje Goldenmoon.'' Zei hij zacht en keek weer op. ''Ze was een WindClan warrior.'' Was het antwoord op haar vraag. Misschien kon ze wat voor hem uitzoeken. Langzaam keek hij weer op. hij was voornamelijk opgelucht over haar antwoord. Ze was echt te vertrouwen, en gelukkig maar. Hij had liever geen problemen, niet meer dan zijn geestelijke problemen. "Trouwens waarom zou ik je veroordelen op liefde. Ik doe bijna precies het zelfde nu als jij toen." Ze keek hem ernstig aan. Nu staarde Thunderstrike haar verbaasd aan. ''Hoe bedoel je?'' Vroeg hij zacht en bleef haar aankijken.

-op verzoek van Golden weer gepost

''Dankje Goldenmoon.'' Zei hij zacht en keek weer op. ''Ze was een WindClan warrior.'' Ze kende niet echt iemand van de windclan. Maar wie weet zou dat wel komen. ''Hoe bedoel je?'' Vroeg hij zacht en bleef haar aankijken. Ze wist niet goed hoe hij het hem moest vertellen. Maar het was te laat om terug te krabbelen. Ze keek hem aan. "Ik heb niet echt zo veel vrienden van een andere clan. De meeste zijn gewoon rogues." Ze wist niet eens zeker of je de clan regels overtrad door naar dat gebied te gaan. Ze had er nooit gejaagt gewoon af en toe wat vrienden bezoeken. "Maar een maand geleeden was ik bij de hoog sparren. Bij de twee benen heb ik iemand ontmoet. EEn poesiepoes, maar hij was anders dan de anderen. Het lange verhaal zal ik je besparen. Maar we kregen op een dag ruzie en hij vluchte naar het rogue teritorium. Iki ben hem gaan zoeken, ondertussen vond ik weer iemand die afgedwaald was. Die heb ik eerst terug gebracht naar hus. Maar toen ik Takarashi uiteindelijk terug vand? werd hij aangevallen door een kat. Ik kon hem moeielijk laten vermoorden, dus heb ik die andere kat mpaar aangevallen. Maar sinds die dag heb ik hem niet meer gezien. Dus soms denk ik wel dat hij al is gestorven. En dan geef ik mezelf weer de schuld." Ze zuchte en nam een diepe hab met lucht. Het was een opluchting het kunnen vertellen tegen iemand. Maar kon ze hem vertrouwen? Hij had haar vertrouwt dus het minste wat zij kon doen was hem vertrouwen.

''Ik begrijp hoe je je voelt. Ik ken het. Maar dat niet alleen, je zou best daarheen mogen gaan. Maar verliefd zijn op een poesiepoes is niet echt een goed idee.'' Hij zuchtte even. ''Maar zoals ik ook heb ervaren. Niks staat in de weg van liefde, het is niet iets waarvoor je echt kiest.'' Hij sloot zijn ogen even. ''En als je er tegen gaat vechten word het alleen maar erger.'' Thunderstrike bleef even stil. Zijn blik recht op de lucht. "Verliefd' mompelde ze even. Was ze wel verlieft op hem. Misschien gewoon bezorgt hij was een goede vriend geworden. Maar verliefd? Neen dat kon nu toch niet. ze zuchte en keek weer naar thunderstrike. Hij was vriendelijk en ze had het gevoel dat hij haar wel begreep. "Dank je thunderstike. Maar ik denk niet echt dat het liefde is..." Ze wende haar blik af. Goldenmoon wist het zelf niet zo zeker. Er moest hier wel iemand zijn die voor haar bestemd was. Maar takarashi zou dat niet zijn. Wie wist was hij al lang vermoord. Of omgekomen van de hongen. Ze wou er liever niet aan denken. "Misschien ios het gewoon bezorgtheid om een goede vriend." Ze lachte even en ging even gaan liggen. Ze keek rond. Alles leek nu ineens veel stiller. Ze wou nog niet vertrekken. Maar ze wist ook niet echt veel te zeggen. "Heb jij een leerling?" Vroeg ze dan ineens. Het was het enigste wat bij haar opkwam.

''Ja ik heb een apprentice. Jaypaw heeft echter een hoop te leren voor hij warrior is.'' Zei hij langzaam en knikte om het voor zichzelf te bevestigen Ze knikte ook en zuchte eens. ''Maar jij hebt geen apprentice toch?'' Vroeg hij en keek haar aan. Ze richte haar blik naar hem en schudde haar hoofd. "Nee.... Nog niet. Misschien later wel." Ze maakte een beetje een geforseert lachje. 'Misschien nooit." Voegde ze er in gedachten bij. Ze wist niet zeker of ze wel een apprentice wilde. Oké ze had al met een paar leerlingen en kittens omgegaan. Dat waren goede vrienden geworden. Ze hield ze ook vast in haar hart. Maar zelf echt één Alles leren. Neen goldenmoon wist niet eens zeker of ze dat wel zou kunnen. ja ze moest vertrouwen hebben in zich zelf. Ze rekte zich nog eens uit en likte haar poot. "En weet je, je moet je echt geen zorgen maken over je kittens; Ze zullen vast al goede warriors zijn geworden. Tenminste als ze een beetje lijken op jou." En dat zou wel moeten. "Kijk maar naar mij. Ik lijk op mijn vader. Maar mijn zus redflower lijkt dan weer op mijn moeder." Alleen het karakter was wel anders dan hun ouders. Nouw ja. Redflower had een andere vader dan zij. Maar ze bleef familie. Ook al zag ze haar nooit meer sinds ze uit het kamp was gelopen. Om een vrij leven te lijden net als haar vader. Ze zat er nog vaak over in en vele dachten dat ze zo zou worden als haar moeder. EEN VERADER. Maar ze kon er wel tegen en was het gewoon. En als dat betekende dat ze moest bewijzen dat ze niet zoals haar moeder was. Dan deed ze dat. Ze zuchte weer en keek hem nog eens aan. Hij was niet zo slecht. "Ik ben blij dat ik je ontmoet heb thunderstrike."