nieuwe vrienden (thunderstrike)

Goldenmoon had goed geslapen. Het beloofde een mooie dag te worden. Dus vertrok ze om wat te gaan drinken. Dicht bij de uilenboom lag er een plas water. Dat had ze de vorrige dag opgemerkt. Goldenmoon klom het ravein uit en rende het bos in, opweg naar de uilenboom. De weg daar naar toe genoot ze van de wind door haar pels. Ze dacht ook goed na. Goldenmoon had de laaste tijd veel vrienden gekregen. Daardoor voelde ze zich al beter in haar vel. Toen ze bijna bij de uilenboom was rook ze een bosduif. Ze stopte met rennen en ging in jachthouding zitten. Al snel zag ze de duif, het was een dikke e het water kwam in haar mond. "Jammer dat ik hem zelf niet kan op eten" dacht ze. Langzaam sloop ze naar de duif. Met een snelle sprong kreeg ze de duif in haar klauwen. Voor dat het beestje nog was kon uit brengen, beet ze het dood. Goldenmoon begroef het ondenr een spar, om het later op te halen. Toen ze dat gedaan had ging ze verder opweg naar de uilenboom. Het durde niet land voor ze daar al was. Ze begon te drinken uit een klein beekje. Het water voelde koel aan, goldenmoon vond het heerlijk. Toen ze klaar was; ging ze zich zitten wassen. Opeens hoorde ze een takje kraken. Ze spitste haar oren en wachte af.

Thunderstrike had best lang nog doorgeslapen, zijn doel was geweest om vroeg op te staan en op jacht te gaan, maar dat was zwaar mislukt. zodra hij zijn groene ogen opende en de lichtstralen de warriors den in zag stromen besefte hij dat de zon al op was en hij dus te laat was. Langzaam stond hij op en rekte zich even uit. Zodra hij een stap buiten de warriors Den zette kneep hij zijn ogen even dicht tegen de zon. Omdat hij nog niet zo gewend was aan het licht van de dag, had hij even nodig om eraan te wennen. Maar zodra hij eraan gewend was keek hij het kamp rond. Er waren al veel katten wakker en bezig met hun dagelijkse bezigheden. Langzaam begon Thunderstrike zichzelf te wassen. Terwijl de zon zijn huid verwarmde stond hij weer op en liep richting de kampuitgang om alsnog te gaan jagen. Even voelde hij zijn maag knorren maar hij zette zijn kaken op elkaar en negeerde het. De Clan moest eerst gevoed worden en hij kon wel eventjes wachten.

Zodra hij zeker wist waar hij wilde gaan jagen, liep hij met soepel passen in die richting. Hij liep richting de uilenboom. Terwijl de zon op zijn lichtbruin gestreepte pels scheen, en daardoor hem volledig verwarmde, liep hij door het grone gras. Het gras zelf rook heerlijk, de hele natuur rook heerlijk. Zonder zijn spiereneigenlijk aan te spannen versnelde hij zijn passen. Hij wist dat hij soms een behoorlijk bruut uiterlijk kon hebben door zijn gespierde en grote bouw. Hij was dan wel groter dan de gemiddelde krijger, maar hij was wel aardig. Maar niet veel katten vonden het waard om verder te kijken dan zijn uiterlijk. Iets wat hij zelf wel deed.

Zijn gedachtes werden onderbroken door het gescharrel van een muis. Thunderstrike bleef stilstaan en keek zoekend rond. Zijn oren zochten het miniscuulste geluidje. Zachtjes zag hij het gras bewegen en dook door zijn gespierde poten in jachthouding. Langzaam sloop hij op het diertje af en sprong toen snel op de muis en doodde het. Langzaam pakte hij het diertje in zijn nek en begroef het. Toen draaide hij zich om en liep de bosjes in. Een geur drong zijn neus binnen, het was ThunderClan. Zachtjes kwam hij tevoorschijn uit de struiken en keek naar de kat. Het was een jonge poes, veel jonger dan dat hij was. Hij had haar vaker gezien, en ook als apprentice. '' Hallo Goldenmoon,'' sprak hij vriendelijk en keek haar aan. '' Mooie dag is het nietwaar?'' Vroeg hij vervolgens. Hij bekeek de poes eens goed en keek toen naar zichzelf. Even rekte hij zich uit en ging zitten. '' Ben je ook aan het jagen hier?'' Vervolgde hij, sosm dacht hij dat hij teveel sprak. Maar het kon hem weinig schelen. Hij keek de jonge poes afwachtend aan.

Er kwam een kat de struiken uit. Het was thunderstrike een grote gespierde kater dat er onvriendelijk uit zag. "Hallo goldenmoon" zei hij vriendelijk. "mooie dag nietwaar. Ze dacht na het was inderdaat een mooie dag. Haar gedachte werd onderbroken toen thunderstrike naar haar kwam en vroeg: "ben je ook aan het jagen hier. Goldenmoon keek hem even aan met stralende groene ogen. Toen zei ze: "Ja het is zeker een mooie dag thunderstrike met een zachte vriendelijke stem. " Nee en ja, ik ben hier gekomen om wat te drinken. Maar ik heb ondertussen wel al een bosduif te pakken gekregen. Ze bekeek hem onder tussen nog eens goed aan. Ze had hem al eerder gezien, maar echt kennen. Nee ze had wel gehoord van andere dat hij gemeen was. Goldenmoon dacht na: "Tuurlijk noemen ze jou gemeen, omdat je zo groot bent. Maar hoe hij probeerde met haar te praten leek hij niet gemeen in haar ogen. "En jij" vroeg ze aan de krijger. "Zeker wel aan het jagen?"." Weer een nieuwe vriend" dacht ze. Die waaren altijd welkom. Goldenmoon had graag veel vrienden en leerde graag nieuwe mensen kennen. Terwijl ze wachte op een antwoord van de krijger. Keek ze naar het bos, en luisterde naar de geluiden.

Thunderstrike legde zijn staart om zijn gespierde poten heen en keek naar de lucht. het was zoals altijd weer helderblauw. Hij hield van heldere dagen, dan waren vaak ook anderen een stuk vrolijker dan op een regenachtige dag. Terwijl hij Sprak bewoog alleen het uiterste puntje van zijn gestreepte staart. Hij hield na het spreken zijn ogen op de lucht gericht. Hij richtte zijn blik terug naar Goldenmoon toen ze sprak. "Ja het is zeker een mooie dag Thunderstrike,'' zei de jonge poes op een vriendelijke toon. Even knikte Thunderstrike en keek haar recht aan. " Nee en ja, ik ben hier gekomen om wat te drinken. Maar ik heb ondertussen wel al een bosduif te pakken gekregen.'' Thunderstrike grinnikte. '' Ja dat gebeurt vaak nietwaar? Je begint met iets en dan opeens word je afgeleid,'' begon Thunderstrike te spreken en er verscheen een glimlach rond zijn snuit. '' Maar die duif is een goede vangst, daar zal de Clan blij mee zijn,'' complimenteerde hij toen. Hij was best zuinig met zijn complimenten en als je er dus een kreeg mocht je er blij mee zijn. Hij was wel aardig en gaf op een vriendelijke manier vaak kritiek. Hij was simpelweg loyaal aan zijn Clan en wilde anderen graag helpen.

Hij wist niet hoe ze hem zag, of ze hem aanzag voor een vriendelijke Clangenoot of als een gemene. Hoewel het hem niks kon schelen wilde hij het toch graag weten, dan wist je namelijk bij wie je uit de buurt kon blijven. "En jij," vroeg ze aan hem en hij richtte opnieuw zijn blik, die was afgedwaald naar een blaadje, op haar. "Zeker wel aan het jagen?" Vervolgde ze. Thunderstrike knipperde even en knikte toen langzaam. '' Jup, ik ben aan het jagen. Mijn planning was om eerder al op pad te gaan maar ik heb me wee eens verslapen,'' zei hij grinnikend en stond even op om zich uit te rekken. Hij schaamde zich wel een beetje dat hij zo lang was blijven slapen, maar hij ging dat wel goedmaken. Weer gleed zijn blik naar Goldenmoon en een glimlach vrscheen opnieuw rond zijn snuit. Ze was aardig, althans dat leek zo. Ze liet niks van angst of wat anders merken waaruit zou kunnen blijken dat ze hem niet mocht. Hij werd er een beetje opgelucht van. Eindelijk iemand die niet wegloopt, dacht hij in zichzelf en keek naar het gras voor zijn poten. Zijn opvallend groene ogen gleden over de omgeving, nog altijd op zoek naar een van de kleinste bewegingen. Langzaam zwaaide hij met zijn staart en dacht even na. '' Maar jij bent nog niet zo oud toch?'' Vroeg hij toen en keek haar recht in de ogen. '' Sorry als je die vraag niet fijn vond hoor,'' vervolgde hij daarna wel even. Hij wilde geen vragen stellen die andere niet fijn vonden, en als ze hem niet wilde beantwoorden had hij daar ook wel vrede mee. Geduldig keek hij Goldenmoon aan.

Toen de kater had geantwoord en de vraag had gesteld. Maar jij bent nog niet zo oud toch. Kwam een glimlach op haar snuit. Goldenmoon keek hem even aan, en dacht na: "Nee eigenlijk ben ik niet oud. Ze voelde een blaatje op haar vacht en schude het er uit. Hij had zich ook verondschuldigt op zijn vraag. Toen antwoorde ze uitijndelijk: " Ik vind het niet erg dat je dat vraagt" Ze keek hem in de ogen, en dacht toen aan de andere dingen dat hij had gezecht. " jup ik ben aan het jagen. Mijn planning was om eerder al op pad te gaan maar ik heb me weer eens versapen. Goldenmoon had zich ook al vaak verslapen dus kon ze hem begrijpen. Om een antwoord op zijn antwoord te geven zei ze snel. " En ik vind het ook niet erg dat je, je hebt overslapen. Dat gebeurt mij zou vaak". Ze keek weer even naar de kater en lachte. Toen sprak ze verder: "Nee ik ben niet zo oud". Ze keek even naar haar poten, voor ze verder sprak. "Mischien is het daardoor dat ik vind dat ik het niet verdien een krijger... TE ZIJN. Ze merkte zelf dat je in haar stem verdriet en onzekerheid hoorde. Ze keek weer naar thunderstrike en zei toen. " Bedankt voor je compliment van daarnet".Maar bijna meteen viel haar blik naar het beekje, het water was helder en door de kiezels er onder. Leek het zilvergrijs. Goldenmoon hoorde het graag kabelen, het was zo rustgevend. Ook de vogels in het bos hoorde ze graag fluiten. Niet alleen omdat dat betekende dat er veel prooi was. Ook gewoon omdat het mooi was en zo vertrouwd. De zon begon te schijnen op haar pels, die begon te schiteren en te stralen. Ze was blij met de warmte die nu door haar ging. Ze sloot haar groene ogen even zo dat ze er meer zou van kunnen genieten. Maar tegelijke tijd spitste ze haar oren om het antwoord te hooren van thunderstrike. Want anders zou ze heel onbeleeft zijn.

Thunderstrike zwaaide opnieuw met zijn staart, diep van binnen was hij zeer benieuwd, maar ook best nerveus. Hij had geen zin om iemand te beledigen en daardoor vijanden te maken. Dat kon je in een Clan niet hebben, daar moest je anderen kunne vertrouwen en dus niet wantrouwen. Hij keek maar het puntje van zijn gestreepte staart. Daarna gleed zijn blik over zijn flank, zijn vacht hing mooi en glad naar beneden. Hij keek toe hoe Goldenmoon een blaadje van zich afschudde, dat zachtjes naar beneden was gedwarreld. Ze had nog niet geantwoord op zijn vraag en even zwaaide hij met zijn staart en keek opnieuw naar de lucht. " Ik vind het niet erg dat je dat vraagt," zei de jongere poes en Thunderstrike boog zijn hoofd even en keek haar aan. '' Gelukkig maar, '' murmelde de lichtbruin gestreepte kater zachtjes. Hij merkte dat de jonge poes hem recht in de ogen keek en opnieuw ontstond er een glimlach rond zijn bruine snuit. Hij liet zijn oren een beetje zakken van schaamte en keek even om zich heen. " En ik vind het ook niet erg dat je, je hebt overslapen. Dat gebeurt mij zou vaak." Thunderstrike keek weer naar de jongere poes en grinnikte. '' Maar mij gebeurt het dus bijna nooit snap je? Ik vind het dus niet fijn als het dan wel gebeurt,'' sprak hij rustig en gaf even een snelle lik over zijn borst. "Mischien is het daardoor dat ik vind dat ik het niet verdien een krijger... TE ZIJN,'' zei het jonge poesje met een onzeker en verdrietige toon in haar stem. '' Zoiets moet je nooit zeggen,'' mauwde Thunderstrike streng, net als een mentor. '' Je bent Warrior omdat je aan je Clan hebt bewezen dat je het waard bent deze positie in eer te houden.'' De oudere kater keek haar strak aan met zijn groene ogen, hij meende dit echt. Je werd nooit Warrior als je het niet waard was, nee je werd het als je bewezen had dat je het waard was. hij wist dat maar al te goed. Zijn staart zwiepte iets feller op en neer en even ademde Thunderstrike diep in en uit om zichzelf weer te kalmeren. "Bedankt voor je compliment van daarnet," vervolgde de poes toen weer en Thunderstrike knikte even. '' Tjaa het is en blijft de waarheid,'' sprak hij weer rustig.

Hij volgde haar blik naar het water en zwaaide opnieuw met zijn staart. Zachtjes stond hij op en liep naar de rand en keek naar het water, in de reflectie kon hij zichzelf zien. Hij boog zich verder naar het water en sprak toen weer. '' Weet je wat vreemd is, als je zelf in je spiegelbeeld kijtk zie je niet wat anderen zien. Je ziet alleen jezelf zoals jij je wil zien.'' Zei hij en bleef naar zichzelf kijken. '' Kijk eens, en kijk naar jezelf. Wat zie je? en wat zie je als je naar mij kijkt?'' Vroeg hij netaan hoorbaar voor de jonge poes. Hij wilde van een ander weten wat ze zagen als ze naar hem keken. even raakte zijn neus het wateroppervlak en er ontstond een kleine rimpeling. Zijn spiegelbeeld vervaagde, maar zodra het water zijn kalmte weer had teruggevonden kon hij zichzelf weer scherp zien.

Goldenmoon luisterde aandachtig naar de krijger. Zijn stem was hard een streng toen hij antwoorrde, op wat zij had gezecht. Ze bleef zitten en duide niet achteruit voor zijn harde woorden. Waarom zou ze, diep in zich zelf wist ze dat het waar was wat hij zei. Toen hij recht stond en naar het beekje liep. volgde haar blik hem. Hij keek even naar zich zel, dat dacht ze toch. Uit eindelllijk begon hij weer te praten maar op een rustigere toon. "Weet je wat vreemd is, als je zelf in je spieg kijkt zie je niet wat andere zien. Je ziet alleen jezelf zoals jij je wil zien". Hij bleef kijken naar zich zelf, en sprak toen verder. "Kijk eens, en kijk naar jezelf. Wat zie je? en wat zie je als je naar mij kijkt?"


Goldenmoon vont dat hij dat prachtig had gezecht. Ze stond op en ging naast hem staan. Ze keek naar zichzelf in het water. Het leek of de tijd bleef stil staan vond ze. Toen draaide ze zich om naar de krijger en ging zitten. Ze keek hem even aan en sprak toen op een rustige, vriendelijke maar vaste stem. "Als ik naar me zelf kijk, wat ik alleen kan doen door het spiegelbeeld van water. Zie ik een jonge poes. Die sterk van binnen En van buiten is. Ookal lijkt dat niet zo, een poes met een beetje alle karakters. één die vaak begint te twijfelen over zich zelf".Ze stopte even en keek naar de kater met fonkelende groene ogen. Toen ging ze verder. "Maar ze weet dat ze dat niet mag doen".. Dat wist ze zeker maar ze kon er niets aan doen dat ze soms twijfelde.Goldenmoon likte even haar borst en ging toen weer verder.


"Als ik naar jou kijk, in een spiegelbeelt of gewoon. Zie ik een grote sterke krijger, waar de meeste katten bang van zijn. Een krijger trouw en loyaal aan zijn clan". Ze stopte door een geluid dat ze op merkte. Het was een eekhoren. Ze ging zo dicht mogelijk bij de grond. Met snele lichte en sierlijke passen rende ze naar het diertje. Terwijl dat ze rende was ze zo dicht bij de grond. Dat ze haar vacht er over voelde schuren. Toen het diertje haar op merkte geng ze rechter gaan staan; Maar bleef rennen. Het dier probeerde te vluchten door in een boom te klimmen. Goldenmoon sprong ook in de boom en klauterde naar het dier toe. Met een snelle sterke slag van haar klauw. Vil de eekhoren met een klap op de grond. Gelukig voor haar was het daar door verdooft. Ze sprong uit de boom en ging naar het dier toe. Met een poot op de harige staard keek ze der even naar toe. Het was een dikke rosige eekhoren met veel haar. Ze beet het dood en liep terug naar thunderstrike. Ze legde het beestje neer tussen hen in. " Bach veel te veel haar, daar hou ik nit van". Zei ze met haar blik op de kater gericht. Ze wouw drinken omder er haar van de eekhoren in haar mond zat. Maar inplaats daar van sprak ze rustig verder. " Waar ben ik gebleven, aa ja een touwe krijger. Maar ik durf te wedden voor een week eten. Dat er daar binnen een hard van goud klopt". Goldenmoon had gezecht wat ze wouw zeggen, en begon haar mond te spoelen. Plots voelde ze een steek in haar schouwder. Ze voelde iets lopen over haar poot. Het beekje werd rood, toen goldenmoon het zag. Stopte ze meteen met haar mond te spoelen. Het was bloed... haar schouder was duidelijk weer open gekomen. Ze wou niet dat de krijger het zach maar daar was het te laat voor. Haar wit orangje poot begoen rood te kleuren. Net als haar zwart, wit, orangje rug. Ze ging snel zitten en begon haar pels schoon en wonde droog te likken. Geduldig wachte ze op een reactie van de krijger.

Opnieuw schoot er een gevoel van opluchting door hem heen toen Goldenmoon niet achteruit deinsde toen hij niet al te vriendelijk had gezegd dat ze niet mocht denken wat ze dacht. Even zwiepte hij beschaamd met zijn gestreepte staart Het was nooit zijn bedoeling zo streng te klinken, maar hij kon er gewoon niet tegen als anderen zo tegen hem spraken over zichzelf. Je moest trots zijn op jezelf, wat anderen ook over je zeiden. Zonder een beetje zelfvertrouwen was je nergens in je leven, dat wist hij maar al te goed. Maar je moest ook niet teveel zelfvertrouwen krijgen. Dat was dan ook weer niet goed voor je, het zou zelfs je eigen door kunen worden. Ook dat had hij meegemaakt, maar zelf zou hij nooit zo worden. hij had zelfvertrouwen maar was soms ook wel eens onzeker over zichzelf. Hoewel je dat zelden aan hem kon zien, zou je echt diep in zijn ogen moeten kijken. Misschien zag je het dan, maar alleen als je hem echt kende. Maar niet veel katten kende hem echt. Ze bleven simpelweg uit zijn buurt omdat hij er bruut uitzag. Hoewel dit hem wel vaak kwetste had hij zich eroverheen gezet en het geaccepteerd. Hij wist dat hij loyaal was aan zijn Clan en zelfs zijn leven ervoor zou geven. Maar gelukkig waren er ook katten die hem wel mochten en hem accepteerde voor wie hij was. Ze keken naar zijn innerlijk, en niet zijn uiterlijk. En op die katten kon hij steunen.

Hij keek weer op toen Goldenmoon naast hem kwam zitten. Hij was zelf een beetje verbaasd geweest over zijn woorden. Ze kwamen diep uit zijn hart, zulke woorden kwamen altijd diep uit zijn hart. Hoewel hij zichzelf niet echt wijs vond hadden anderen wel. Zijn diepgroene ogen boorden zich vriendelijk in die van haar. De jonge poes keek in het water, naar zichzelf. "Als ik naar me zelf kijk, wat ik alleen kan doen door het spiegelbeeld van water. Zie ik een jonge poes. Die sterk van binnen En van buiten is. Ookal lijkt dat niet zo, een poes met een beetje alle karakters. één die vaak begint te twijfelen over zich zelf.'' Goldenmoon was stil en Thunderstrike wilde haar weer streng aanspreken maar hield zijn kaken strak op elkaar. Hij was vastbesloten haar uit te laten spreken, want hij wist dat ze nog niet klaar was. "Maar ze weet dat ze dat niet mag doen...'' Zei ze ten slotte en Thuderstrike keek voor zich uit. Na even in het niets te hebben gestaard draaide hij zijn kop weer terug naar Goldenmoon en keek haar aan met zijn diepgroene ogen. '' Je klinkt best wel wijs weet je dat?'' Sprak hij eerlijk. '' Je hebt het vast zelf niet door, maar je hebt gelijk. Je mag nooit aan jezelf twijfelen.'' Hij zuchtte even en keek weer naar het water, naar zichzelf. Hij keek onbewust diep in zijn eigen diepgroene ogen.

Toen begon Goldenmoon weer te spreken, maar Thunderstrike keek dit keer niet op. Hij draaide zijn oren wel in haar richting om te tonen dat hij luisterde. "Als ik naar jou kijk, in een spiegelbeelt of gewoon. Zie ik een grote sterke krijger, waar de meeste katten bang van zijn. Een krijger trouw en loyaal aan zijn clan.'' Thuderstrike tilde zijn gestreepte kop weer op en keek haar opnieuw aan. Even wiebelde hij met zijn oren, ze zag wie hij werkelijk was. even later spitste hij zijn lichtbruine oortjes en snorde heel even. '' Dankje,'' murmelde de grote kater zacht. Maar Goldenmoon was alweer ergens anders met haar aandacht. Ze had een eekhoorn gehoord. Zelf had hij hem ook gehoord maar het kon hem nu even niks schelen. Ze dook in sluiphouding en rende op het diertje af, dit had haar al gezien en begon te vluchten. De eekhoorn schoot een boom in en Goldenmoon schoot hem achterna en haalde de eekhoorn neer met een slag van haar klauwen. Hij keek hoe ze weer uit de boom sprong en het diertje doden en weer terug kwam lopen. Ze legde het beestje tussen hen in en sprak weer. " Bah veel te veel haar, daar hou ik niet van.'' thunderstrike grinnikte even en keek naar het diertje. '' Tjaa, zo zijn eekhoorns nou eenmaal hé,'' zei hij geamuseerd en keek weer naar de jonge poes naast zich. Hij wist dat ze verder zou gaan spreken, en dat deed ze ook. " Waar ben ik gebleven, aa ja een touwe krijger. Maar ik durf te wedden voor een week eten. Dat er daar binnen een hard van goud klopt.'' Thunderstrike keek haar lang en onderzokend aan. '' Ik ben blij dat je zo over me denkt, en dat je me zo ziet,'' murmelde hij echt zacht en sloeg even zijn ogen neer. Wat hij zei meende hij, en zodra hij zijn ogen opende keek hij naar de blauwe lucht boven hen. Toen zijn blik terug gleed naar de poes naast hem schrok hij een beetje. Hij zag dat het witte del van haar vacht niet meer wit was, maar de kleur van bloed kreeg. '' Gaat het wel?'' Vroeg Thunderstrike bezorgd en ging dichter bij haar zitten. Zijn diepgroene ogen had hij op haar gericht en hij keek toe hoe ze de wond schoonlikte en even zakte zijn oren opgelucht opzij. Hij zwaaide even geduldig met zijn gestreepte staart en wachtte op het antwoord van de jonge poes.

Tunderstrike ging dichter bij haar zitten, toen hij het bloed zag. Hij was duidelijk bezorgd dat kon je hooren aan zijn stem toen hij vroeg. "Gaat het wel"? Toen haar wond weer proper en droog was. Draaide ze haar kop terug naar thunderstrike. Die zo dicht bij haar was gekomen. Dat ze met haar neus tegen de zijne zat. Zo bleef het ook, ze wou nniet terug trekken. Dus bleef ze met haar neus tegen de zijne toen ze zei. "Ja ht gaat wel. Het is een wonde van een paar dagen geleden. He geneest goed maar soms als ik niet op let. Komt het terug open. NU pas trok ze langzaam haar neus terug. OM hem niet het gevoel te geven dat ze dat niet wou."wijs hé, nee dat vind ik niet. ik spreek zoveel mogelijk uit mijn hard. Wat ik denk dat goed is en klopt". Ze keek vriendelijk in zijn donker groene ogen. Toen sprak ze weer verder. "Je hoeft me niet te bedanke ik zei wat ik denk als ik jou zie. Ookal ken ik je nog niet goed". Ze zweeg even, maar bleef kijken in zijn oren. "Maar hoe zie jij me zonder dat je me kent en hoe zag jij me als apprentic"? Normaal kon het haar niet schelen wat andere dachten. Maar nu was ze toch benieuwd, ook omdat hij steeds lachte als hij naar haar keek. "En waarom lach je als je naar me kijkt? Niet dat ik het erg vind dat je lacht. IK heb liever iemand die lacht dan een brom pot. Ze woow niet dat hij zich onbeleeft tegen over haar voelde daar om zei ze dat er ook bij. Ze keek even naar de hemel en toen terug naar thunderstrike. Geduldig wachte ze op een antwoord. Wat zou hij van haar denken. Hoopelijk niet het kwade. Want ze was geboren bij een goude maan. En een goude maan betekent dat er oftewel iets slecht gaat gebeuren. Of dat het kwade op staad. Zij was er bij een geboren als eenigste. En soms dacht ze dat katen haar daarom als het kwade zagen. Maar daar was ze niet zeker van de meeste deden heel vriendelijk tegen haar.

Zodra Goldenmoon haar kop had omgedraaid, omdat de wond er netjes uitzag en droog was, zat ze echt met haar neus tegen die van hem. Hoewel hij twijfelde om zijn kop terug te trekken, maar hij deed het niet. Niet omdat hij zo wilde blijven zitten, maar omdat Goldenmoon ook niet bewoog. "Ja het gaat wel. Het is een wonde van een paar dagen geleden. Het geneest goed maar soms als ik niet op let. Komt het terug open.'' Thunderstrike knikte en merkte dat ze zich terugtrok en zodra ze ver genoeg weg was draaide de grote lichtbruingestreepte kater zijn kop weg en keek weer in het water. "Wijs hé, nee dat vind ik niet. ik spreek zoveel mogelijk uit mijn hart. Wat ik denk dat goed is en klopt." Zei Goldenmoon en keek hem aan. Thunderstrike knikte langzaam. '' Maar dat maakt je juist wijs, er zijn niet erg veel katten die echt uit hun hart durven te spreken.'' antwoordde hij vriendelijk en keek weer naar zichzelf in het water. "Je hoeft me niet te bedanken ik zei wat ik denk als ik jou zie. Ookal ken ik je nog niet goed." Thunderstrike boog even zijn kop, hij snapte wel wat ze bedoelde. "Maar hoe zie jij me zonder dat je me kent en hoe zag jij me als apprentice?'' Vroeg Goldenmoon toen en hij sloot even zijn ogen. '' Jong natuurlijk,'' begon hij langzaam te spreken. '' Maar aardig en bereid om te leren. Maar ik kan pas echt wat zeggen als ik je als Apprentice zou hebben gehad,'' sprak hij kalm en keek haar nu zelf weer aan. Opnieuw zwaaide hij met zijn staart en stond even op. "En waarom lach je als je naar me kijkt? Niet dat ik het erg vind dat je lacht. IK heb liever iemand die lacht dan een brom pot.'' Vroeg Goldenmoon toe en hij ging weer zitten, ditmaal op wat meer afstand. '' Ik lach omdat jij me gewoon accepteert voor wie ik ben, omdat je niet voor me wegloopt of bang voor me bent. Daar word ik gewoon blij van.'' Zei hij vriendelijk en legde zijn staart om zijn gespierde poten neer. Hij keek rustig neer op zijn eigen poten en zwaaide weer met zijn staart. Veel meer kon hij er niet over zeggen, hij werd gewoon blij in de buurt van katten die hem aardig vonden.

[Flutpost xD]

Ze luisterde aandachtig naar thunderstrike. Ze vond het pretig wat hij zei. "Waarom zou ik bang moeten zijn van je" zei ze op een vriendelijke toon. "We zitten toch in de zelfde clan, En daar is het beter om vrienden te zijn. Ik ben ook niet bang van darkefire eigenlijk vanlt hij best nog mee als je hem een beetje kent." Ze lachte even voor dat ze verderging. "Als je heel diep in je ogen kijkt kun je zien dat je vriendelijk bent thunderstrike." Ze keek hem even diep in de ogen met haar groene ogen. Toen draaide ze haar kop naar het beekje. "misschien kunnen we elkaar nu wat beter leren kennen." Zei ze plots ze had er niet echt over na gedacht. "We kunnen elkaar een paar vragen stellen dat we willen weten. Maar je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt hé. Het is ook maar een idee." Ze keek weer even naar het bos. Er kwamen heerlijke geuren daar vandaan. Ookal liepen er soms tweebenen en honden rond. Even keek ze naar thunderstrike met zijn donkergroene ogen. Goldenmoon begon ook een beetje honger te krijger. Maar ze zette haar tanden op elkaar. Haar maag moest maar even wachten. Trouwens ze zou eerst nog wat moeten gaan jagen, voor ze kon eten. Maar daar had ze nog tijd genoeg voor. Nu keek ze weer naar het beekje en wachte geduldig op een antwoord

"Waarom zou ik bang moeten zijn van je?" Vroeg Goldenmoon op een vriendelijke toon. Thunderstrike lichtte zijn gestreepte kop en zuchtte even. '' Kijk simpelweg eens naar mijn uiterlijk. Alsof dat zoveel vriendelijkheid uitstraald.'' Mauwde hij op een bittere toon. hij richtte zijn diepgroene ogen weer op het water en zuchtte weer. Hij wist maar al te goed waarom iedereen liever uit zijn buurt bleef. Zijn grote, gespierde en pezige lijf gaf hem het brute uiterlijk waarvoor sommige echt bang waren. "We zitten toch in de zelfde clan, En daar is het beter om vrienden te zijn. Ik ben ook niet bang van darkefire eigenlijk vanlt hij best nog mee als je hem een beetje kent." Even lachte Goldenmoon en hij keek haar kort aan. Ze had wel gelijk, hij had Darkfire niet zo goed leren kennen maar hij wist dat hij heus niet zo erg was. "Als je heel diep in je ogen kijkt kun je zien dat je vriendelijk bent Thunderstrike." Goldenmoon keek hem even aan en hij knikte. '' Maar niet iedereen heeft het lef om mij recht in mijn ogen te kijken en te zeggen wat ze zien.'' Hij zwaaide even met zijn gestreepte staart en gaf een lik over zijn borst. Goldenmoon had haar blik alweer op de beek gericht en hij ging langzaam maar gewoon liggen en trok zijn poten netjes onder zijn borst. "Misschien kunnen we elkaar nu wat beter leren kennen." Zei Goldenmoon plotseling en Thunderstrike lichtte zijn kop en keek haar vragend aan. "We kunnen elkaar een paar vragen stellen dat we willen weten. Maar je hoeft niet te antwoorden als je niet wilt hé. Het is ook maar een idee." Vervolgde Goldenmoon en keek naar het bos. Thunderstrike hield zijn blik gericht op het water. '' Ik heb er geen probleem mee hoor, maar ik ben geen vragen steller.'' Sprak hij vriendelijk en keek weer naar haar. Eigenlijk moest hij weer gaan jagen, maar dat kon ook wel wachten, hij had al wat gevangen dus het scheelde hem wel wee een beetje.

[JEEEEJ MIJN 50e POST!!! ]

"Ik vind je een knape kater." zei ze zonder schaamte. "Je moet blij zijn met je zelf." Dat meende ze uit het diepste van haar hard. "Die katten die jou niet durven aan kijken zijn dan watjes en stommelingen é." Dat meende ze ook heel erg. Waarom zou je een kat nu niet willen of kunnen aankijken. "Maar goed mijn eerste vraag is... Heb je zin om samen te jagen? Ik heb beere trek en de clan kan het ook gebruiken." Het was waarscheinlijk niet één van de vragen dat thundersrike had verwacht. Maar ja dat had ze nou eenmaal altijd onvoorspelbaar. Wat ze wel fijn vond, zo kon nieumand verwachten wat ze ging doen of zeggen. Ze bleef zitten en dacht aan die bosduif. Die ze een tijdje geleden had gevangen. Wat had ze daar een trek in. Maar eerst zou ze gaan jagen voor de clan. Dan kon zij op haar gemak eten. Ze wist niet wat de krijger zou zeggen. Waarscheinlijk ja. Ze keek naar de lucht, het was nog altijd een mooi weertje. "Ik volg je wel, tenminste als je wilt samen jagen." Want dat was ze niet zo zeker. Maar zei zelf vond dat ze lang genoeg had gezeten. Even nam ze haar eekhoren en begroef hem onder een eik. Dan kon ze hem later ophalen. Toen ging ze weer voor thunderstrike zitten. Met haar ogen naar de lucht gericht wachte ze op een antwoord.

Thunderstrike keek Goldenmoon rustig aan. toch wel nieuwsgierig naar haar antwoorden. ''Ik vind je een knappe kater." Zei ze toen en hij keek haar aan. Even boog hij zijn kop om tetonen dat hij haar compliment toch wel gehoord had. "Je moet blij zijn met je zelf." Langzaam knikte hij toch, Ze had gelijk, maar vaak twijfelde hij er wel aan. "Die katten die jou niet durven aan kijken zijn dan watjes en stommelingen hé." Opnieuw knikte hij en keek ditmaal naar zijn eigen poten. Even zuchtte hij. '' Daar zijn er dan toch genoeg van,'' mompelde hij zacht en rekte zich even uit. Hij wist het gewoon al te goed. "Maar goed mijn eerste vraag is... Heb je zin om samen te jagen? Ik heb beere trek en de clan kan het ook gebruiken." Langzaam knikte hij, hij had een veel persoonlijkere vraag verwacht. Maar dit was geen probleem. '' Tuurlijk, ik heb daarginds ergens nog een muis liggen,'' mauwde hij en wees met zijn staart. Langzaam stond hij op en rekte zich uit. Zijn blik gleed naar de blauwe lucht boven zijn hoofd en hij schudde zich soepel uit. Hij keek Goldenmoon rustig en afwachtend aan. "Ik volg je wel, tenminste als je wilt samen jagen." Thunderstrike grinnikte en zwaaide met zijn staart. Hij wachtte tot zeded eekhoorn had begraven en liep toen zachtjes verder door het gras. Zijn ogen gleden rond en hij bleef staan toen hij een zacht geritsel hoorde van een muis. Onmiddelijk zakte hij door zijn poten en sloop de bosjes in. Zo stil als hij kon sloop hij op de muis af en zette zich met een krachtige sprong af en doodde het diertje. Geruisloos liep hij om de plek heen waar hij Goldenmoon had achtergelaten en sloop onhoorbaar uit de bosjes achter haar. Heel stilletjes legde hij de muis neer en keek of ze het al gemerkt had. Het leek van niet en hij glimlachte even. '' Maar volgende vraag,'' zei hij toen ineens en raapte de muis op en begroef hem. Geduldig keek hij naar Goldenmoon.

Tunderstrike was verdwenen in een struik. Goldenmoon luisterde aan dachtig en deed haar mond open. Ze rook geen prooi en hoorde niets. Opeens hoorde ze thunderstrike zeggen. "Maar volgende vraag." Ze was zo geconsentreerd geweest da ze hem niet had gezien. De krijger had een muis gevangen. Ze was ook niet voor bereid op die vraag. Wat wou ze nog vragen. Eigenlijk wist ze het al maar, ze wist niet hoe. Ze verzamelde een beetje moet en zei toen. "Is het daarom dat je nooit een partner hebt gevonden." Wat was ze beschaamd dat ze dat hed gevraagt. "Het spijt me. Als je niet wilt antwoorden hoef je niet." Zei ze er voor de zekerheid bij. Ze wou hem niet kwaat maken. Niet omdat ze bang was, maar omdat ze geen ruzie wilde met clan leden. "Jij mag mij ook een vraag stellen. Het is gelijk welke." Zei goldenmoon. Zodat de kater misschien haar vraag ook zou beantwoorden. Ze rook een waterrat, wat raar was in dit gebied van het bos. Ze dook in een en sloop naar de geur. Met een klap had ze het diertje en was het dood. Ze stapte terug naar thunderstrike en begroef het diertje bij zijn muis. "Sorry ik kon het niet laten." Normaal had ze gewacht tot hij geantwoord had. Maar ze had zo'n trek dat ze het echt niet kon laten. Nu keek ze de kater aan met groene ogen. Waar je niets in kon zien, alleen als je goed en diep keek kon je een paar vonken zien. Vonken van nieuwschierigheid

Het was duidelijk dat Goldenmoon hem inderdaad niet had gehoord. Ze was ook niet echt voorbereid op een volgende vraag. De volgdende vraag van Goldenmoon leek haar moeite te kosten om te stellen. Even keek de grote gestreepte kater haar vragend aan. "Is het daarom dat je nooit een partner hebt gevonden?" Vroeg de gevlekte poes en Thunderstrike keek haar aan. "Het spijt me. Als je niet wilt antwoorden hoef je niet." Zei de poes er voor de zekerheid bij en Thunderstrike haalde zijn schouders op. '' Ik heb echt geen idee waarom. Het is waarschijnlijk mijn eigen schuld. Ik ben niet echt sociaal meer aangezien niemand echt goed met me omgaat, en ik ook niet meer echt de moeite neem om met anderen om te gaan.'' Hij keek naar zijn lichte voeten en keek toen weer op. '' En ik heb nooit de ware kunnen vinden tussen de anderen.'' Mauwde hij vervolgens en keek naar de lucht, hij wilde haar nu niet aankijken. Langzaam zwaaide hij met zijn staart en knipperde even. "Jij mag mij ook een vraag stellen. Het is gelijk welke." Pas nu keek hij haar weer aan en zuchtte even. De poes naast hem dook ineens weg in de bosjes en Thunderstrike keek haar verbaasd na. Was ze nu boos op hem ofzo? Toen kwam Goldenmoon weer terug en ze droeg een muis. Ze begroef de muis niet ver bij die van hem vandaan. "Sorry ik kon het niet laten." Even grinnikte de grote kater. '' Ik snap het hoor, maar goed nu mijn vraag hé.'' Even dacht hij na en staarde voor zich uit. '' Hoe zit het met je familie?'' Vroeg de grote kater toen en keek de poes naast zich afwachtend aan.

Gelukig vond de kater haar vraag niet erg. Hij antwoorde er normaal op. '' Ik heb echt geen idee waarom. Het is waarschijnlijk mijn eigen schuld. Ik ben niet echt sociaal meer aangezien niemand echt goed met me omgaat, en ik ook niet meer echt de moeite neem om met anderen om te gaan. En ik heb nooit de ware kunnen vinden tussen de anderen." Goldenmoon wou wat gaan zeggen maar zweeg want de kater zij toen ze haar muis had begraven. "Ik snap het hoor, maar goed nu mijn vraag hé." hij dacht duidelijk even na maar zei toen. " Hoe zit het met je familie?" Haar ogen schoten open van schrik. Haar famillie haar kindertijd, de tijd die ze wou vergeten. Maar niet kon vergeten. Die beelden schoten door haar hoofd. Toen ze antwoord haf stonden haar ogen nog open van schrik en pijn. "Mijn familie, Mijn vader was snikedream, hij is weggegaan uit de clan, omdat hij een verader was. Mijn moeder is helsriver, zij is ook verbannen. Omdat ze na dat mijn vader verbannen was een jong heeft gekregen met een andere kater. Die niet van de clan was. Redflower was dat jong, zij mocht in de clan blijven. M...Maar ze heeft gekozen voor een rogue leven. Dus feel familie heb ik niet meer over." Haar stem klonk pijnlijk en angstig aan de herinderingen. De beelden van de avond toen ze uit de kraam kamer had geluisterd naar de sprekende katten kwamen weer voor haar. Ze hoorde ook weer de stemmen. Ze keek de kater weer aan met zachte ogen. Ze wou er niet aan denken en dat gebeurde dan ook. "Sorry, ik was even in trance." Zei ze vriendelijk. Nu wachte ze op een antwoord. Zou hij weten dat er meer achter zat dan dat ze zei?

Thunderstrike keek de jonge poes naast zich nog altijd aan. Na zijn vraag schoten de ogen van de poes open van schrik, had hij een verkeerde vraag gesteld? '' Je hoeft hem niet te beantwoorden hoor,'' mauwde hij snel maar ze begon al aan haar antwoord. "Mijn familie, Mijn vader was snikedream, hij is weggegaan uit de clan, omdat hij een verader was. Mijn moeder is helsriver, zij is ook verbannen. Omdat ze na dat mijn vader verbannen was een jong heeft gekregen met een andere kater. Die niet van de clan was. Redflower was dat jong, zij mocht in de clan blijven. M...Maar ze heeft gekozen voor een rogue leven. Dus feel familie heb ik niet meer over." Even keek hij haar aan bij het hore van het verdriet , maar ook de angst in haar stem. '' Sorry dat ik het vroeg,'' murmelde hij en liet zijn kop even zakken. Even zuchtte hij en rekte zich uit. het was duidelijk dat Goldenmoon er niet meer bij was met haar gedachtes en zijn diepgroene ogen keerden zich weer naar de lucht. "Sorry, ik was even in trance." Zei de poes naast zich weer en Thunderstrike richtte zijn diepgroene ogen op de poes naast zich. Er zat meer achter, dat wist hij zeker. Maar hij wilde haar niet verder kwellen door verder te vragen en keek weer voor zich uit. ''Nou jouw beurt om een vraag te stellen.'' Mauwde hij en gaf een lik over zijn borst. Geduldig wachtte hij op haar vraag. Wat zou ze nu van hem willen weten? Kijk hij kon genoeg vragen verzinnen voor zichzelf, maar daar had zij niet zoveel aan. Ze moest vragen wat ze wilde weten en niet wat hij haar makkelijk kon vertellen.

-jukzz flutpost-

'' Sorry dat ik het vroeg,'' zei tundertrike. "Het.... Het heeft niet." Zei ze maar haar stem was nog anders. Verdrietig. Maar ze wou niet verdrietig klinken. Dus klonk ze voor haar part niet verdrietig. Ze keek even naar de hemel. Die was nog alteid licht blauw met af en toe een wolkje. De kater was duidelijk ook niet echt zich zelf. Waarscheinlijk had hij spijt van zijn vraag. "Nou is het jouw beurt om een vraag te stellen." zei hij na een tijdje. Goldenmoon wist niet zo goed meer wat ze moest vragen. Daar pas had ze nog een goede vraag in haar gedachten. Maar nu was ze hem kwijt. Ze stonnd op en liep een rondje, dat hielp bij het denken. Na een rondje of drie ging ze weer naast Tunderstrike zitten. Ze wist haar vraag weer en ging hem stellen. Voor ze de vraag weer kwijt was. "Ben jij klein geboren?" Vroeg ze. "Ik bedoel was je toen je nog een kit was. Kleiner dan de andere of groter?" De toon waarop ze het zei was weer normaal. Ze was eigenlijk benieuwd op zijn antwoord. Misschien mocht ze dan eens een rodel geloven. Nu was hij groter dan de meeste katten. Maar vroeger... was hij dat mischien niet geweest. Zei wist maar al te goed hoe zei was geweest en hoe de andere naar haar keken. Het pijnlijke verleden van haar wou ze wel tegen iemand vertellen. Alleen wist ze niet goed tegen wie, Thunderstrike misschien. Maar ze was gewoon niet zeker of ze hem in vertrouwen kon nemen. Ze keek weer naar de lucht en spiste haar oren. Om het antwoord en een vraag misschien te horen van de krijger.

Thunderstrike bleef Goldenmoon rustig aankijken, niet dat hij echt een antwoord had verwacht ls ze dit niet wilde vertellen. "Het.... Het heeft niet." Zei Goldenmoon, maar Thunderstrike hoorde het verdriet in haar stem. Zachtjes gaf hij haar een vriendschappelijke duw met zijn neus. '' Het was niet mijn bedoeling om je verdriet te doen,'' ze hij zachtjes en keek haar aan. '' Als ik had geweten dat je zo verdrietig zou worden had ik het nooit gevraagd.'' Vervolgde hij en keek weer voor zich uit. Nog altijd wachtte hij op haar volgende vraag. "Ben jij klein geboren?" Vroeg Goldemoon en de grote kater kek haar even vragend aan. "Ik bedoel was je toen je nog een kit was. Kleiner dan de andere of groter?" Haa stem klonk weer normaal, maar toch maakte hij zich een beetje zorgen. '' Nou, ik ben altijd al groter dan de rest geweest. Ik was groot als Thunderkit, ik ontwikkilde mezelf snel en kreeg snel steeds meer spieren. En als Thunderpaw leerde ik snel en had nooit ergens veel tijd voor nodig, en in mijn apprentice tijd ben ik nog verder uitgegroeid tot wie ik nu ben.'' Even ademde hij diep in, hij had nu zo ongeveer wel alles gezegd over zijn groei. Vaak was hij best telergesteld geweest dat hij zo groot was, maar vaak had hij er toch profeit van gehad. In gevechten kon hij hardere klappen uitdelen en katten makkelijker wegjagen. Maar toch was het best vreemd geweest. Hij keek weer naar Goldenmoon. ''En jij? Ben jij groot geweest toen je klein was?'' Vroeg hij eigenlijk zonder echt na te denken. '' Als je niet over je verleden verder wilt praten negeer mijn vraag dan,'' zei hij er snel achteraan omdat hij zich te laat weer bedacht dat haar verleden haar kwetste. Geduldig keek hij voor zih uit maar hield zijn oren afwachtend op Goldenmoon gericht.

-sorry voor de laatheid, maar een zwaar gebrek aan inspiratie is hier de schuld van-