I'm ready to run

Een duw in haar zij. Verschrikt opende Snowykit haar felblauwe ogen. Ze zag al gauw dat Canarykit gewoon anders ging liggen en haar per ongeluk aanstootte. Ze zag aan de hoeveelheid licht dat het nog erg vroeg moest zijn. Haar ogen waren net een beetje gewend aan het donker, toen ze opnieuw iets tegen haar op voelde botsen. Opnieuw was haar halfzusje de dader. Chagrijnig liet ze een zucht uit haar mond ontsnappen. Pff, siblings konden toch irritant zijn zeg. Aangezien ze nu toch wakker was, besloot ze het nest uit te gaan. Na haar gebruikelijke valletje, lag ze vol op haar snuitje. Maar het boeide haar niet, haar slaap was teruggekeerd. Een zacht snurkend geluidje ontsnapte aan haar. Na een tijdje werd ze opnieuw gewekt door iets dat tegen haar aanduwde. "Houd nou toch eens op Canary," zuchtte ze. Toen ze opkeek zag ze dat het niet haar zusje was.

{ Eerste post voor Nightkit

Met de dag werd ze groter en beter in het kruipen. Zolang was ze nog niet op deze wereld, maar rond kruipen kon ze al als de beste. Elke dag ging ze weer wat verder bij haar moeder vandaan om te proeven, te ruiken en te horen waar ze was. Nightkit ging nu het verst van haar nest vandaan dan ze ooit was geweest én dan terwijl ze nog geen half moon oud was. Ze botste met haar neusje tegen een zacht iets aan en het rook naar kat. Wacht, deze kende ze, dacht ze althans. Ze snuffelde met haar neusje tegen de pootjes van de andere kat. Hierna duwde ze er ook tegen aan met haar pootjes om het te bekennen. Ze kon het niet zien, maar wel voelen. "Al-low," piepte ze vrolijk, terwijl ze door porde.

Tot haar verbazing was het een kleine, zwarte kitten. Haar felblauwe oogjes keken een beetje verbaasd naar het kleine poesje dat aan haar pootjes ging snuffelen, met haar neusje bijna tegen haar pootjes aangedrukt. Daarna stak ze haar eigen pootjes uit en tikte Snowykit's pootjes aan. "Al-low," piepte het kleintje toen, erg vrolijk. Ze stopte niet met porren. Haar blik stond nog altijd verbouwereerd en ze had even geen woorden om te reageren. Het kon natuurlijk ook van de slaap komen, aangezien ze net wakker was. Maar dat maakte de kitten niet uit. Ze nam het poesje in zich op en zag dat het één van de kittens van Snowynight was, voor zover ze wist was dit Nightkit. "Hallo Nightkit," sprak ze vriendelijk. Ze liet de kitten haar maar gewoon porren, van slapen kwam namelijk nu helemaal niets meer.

OOC: Meh flut ;-;

Nightkit kreeg geen enkel reactie, maar voelde wel beweging. "Geen tem?" Ze vroeg eigenlijk of de kitten geen stem had, want ze reageerde niet. Maar gelukkig kwam die reactie toch wel. "Hallo Nightkit," zei de oudere kitten uiteindelijk toch. Ja, ze kon horen dat het een kitten was en ouder, want de kitten klonk ouder dan haar nest genootjes, maar jonger dan haar grote zussen. "Jij wel tem!" Merkte ze vrolijk op terwijl ze weer tegen haar aan begon te porren met haar pootjes. Door te voelen ontdekte ze, dus dat was wat ze nu deed. Ze ontdekte de kitten. "Jij mij naam we-et? Hoe?" Vroeg ze verbaasd toen ze besefte dat de oudere kitten haar bij haar naam had genoemd.

"Geen tem?" klonk het nog. Het was een enorm schattig piepstemmetje dat deze woorden sprak. Ze moest er wel even om lachen. Haar ogen gingen een paar keer over de kleine kitten, om haar in zich op te nemen. Ooit was zij ook zo klein geweest, nog kleiner dan ze nu al was. Viperpaw moest deze kitten dan maar gaan pesten dat ze klein waren, dacht ze even chagrijnig. Ze haatte hem. "Jij wel tem!" merkte de kitten vrolijk op, terwijl ze nog altijd tegen haar pootje porde. Ze grinnikte, maar wist niet wat ze verder eigenlijk met haar aan moest. Het leeftijdsverschil was namelijk zeker duidelijk. Van echt spelen zou het niet komen. "Jij mij naam we-et? Hoe?" vroeg Nightkit toen verbaasd. Ze had het zich dus nog niet eerder gerealiseerd, maar dat maakte Snowykit niet echt uit. "Ja, je moeder heet Snowynight. Ik ben Snowykit," mauwde ze toen. Waarschijnlijk zou dat voor nog meer verwarring zorgen, maar heel veel anders zou ze er niet van kunnen maken.

Nightkit vond het allemaal maar heel bijzonder hoor, maar ook jammer dat de andere kitten zo stil was. Waarom zei ze niet zoveel? Misschien had de kitten een slechte stem? Zo klonk het anders niet. "Ja, je moeder heet Snowynight. Ik ben Snowykit," miauwde de oudere kitten. Bedenkelijk wiebelde ze met haar oren. "Jouw naam le-ijkt naam mama!" Merkte ze op met een grijns. Snowykit en Snowynight, dat leek heel erg op elkaar. "J-ij mama ook kennen, jij iedereen kennen? Iedereen elk-aawr kennen?" Vroeg ze door, zoveel vragen, zoveel te leren, zoveel te ontdekken. Ja, dat kreeg je ervan als je nog zo jong was dat je nog niet eens kon zien. Ze geeuwde, maar bleef waar ze was.

Ze zag de kitten bedenkelijk met haar oren wiebelen. Het was ook wel ingewikkeld voor die leeftijd. Zij had er zelfs nu nog soms moeite mee. Al die namen maar onthouden, al die verschillende katten .. En er viel nog zo veel te ontdekken aangezien ze nog niet eens uit het kamp was geweest, zelfs amper uit de Nursery. "Jouw naam le-ijkt naam mama!" merkte Nightkit op met een grijns. De grijze tabby knikte en moest lachen. "Dat klopt," zei ze toen. "J-ij mama ook kennen, jij iedereen kennen? Iedereen elk-aawr kennen?" vroeg de kitten. Ze snapte wel dat ze erg nieuwsgierig was naar alles, voor kittens was alles nog helemaal onbekend. En hoe ouder je wordt, hoe meer je te weten komt. Haar blauwe ogen speurden even de Nursery rond, kende ze eigenlijk wel iedereen? Daar zag ze een verlegen katertje, Deathkit, die ze nogal vreemd vond. En Thawkit, met wie ze heel leuk had gespeeld een andere dag. Viperpaw was inmiddels een apprentice, dus die was hier niet meer. "Ik weet wie je mama is, maar ik ken ook niet iedereen," zei ze. Haar stem klonk wat teleurgesteld. Ze had graag willen vertellen dat iedereen elkaar kende, maar dat was nou eenmaal niet zo.

"Dat klopt," beaamde Snowykit haar opmerking. Ze vond het wel bijzonder. Haar eigen naam leek ook op die van haar moeder. Nightkit en Snowynight. Ook wist ze dat haar moeder een broer had, haar oom en hij heette Nightspark. Was ze naar hem vernoemd? Volgens haar moeder heette ze ook Nightkit omdat ze een donkere vacht had. Zwart met lichte vlekjes, al kan ze dat zelf nog niet zien. "Ik weet wie je mama is, maar ik ken ook niet iedereen," vertelde Snowykit. Nightkit moest de woordjes even laten bezinken voor ze het begreep. "Oh! Ikke ook niet iedeween kennen!" Reageerde ze uiteindelijl. "Ji-ij eewste die ikke ken van niet famiwie!" Vervolgde ze toen. Ja, Ivypaw was een grote zus en Windpaw ook en dan had je nog haar nestgenoten en haar papa en mama en nu kende ze ook Snowykit en daar was ze super trots op.

De kitten leek nogal te moeten nadenken na haar opmerking, maar ze snapte het wel. De kitten was nog geen maan oud en kon dus ook nog niet erg veel begrijpen. Ze was al verbaasd over de vragen die het zwarte poesje stelde, aangezien zij dat zeker niet had gedaan in haar kittentijd. Niet dat er veel katten waren geweest om haar vragen te beantwoorden, maar ze was toch liever wat meer op zichzelf en ontdekte liever zelf hoe de wereld in elkaar stak. "Oh! Ikke ook niet iedereen kennen!" piepte de kitten. Snowykit knikte. "Ji-ij eewste die ikke ken van niet famiwie!" vervolgde de kitten. Even moest ze lachen. "Dat is een eer, dat ik de eerste kitten ben die je kent die niet in je familie zit," sprak ze liefjes. "Maar je leert straks nog heel wat andere kittens kennen, en ze willen allemaal met je spelen," vervolgde ze haar verhaal. Ze ging even zitten en sloeg haar staartje om haar kleine grijze pootjes. Ze dacht aan haar eigen familie. Laatst herinnerde ze zich dat ze twee broertjes had gehad, Icekit en Stormkit, maar zij hebben de kou niet overleefd. Maar nu had ze een half zusje, met wie ze tevreden was en met wie ze veel kon spelen.

Het viel Nightkit op dat ze niet overal reactief op kreeg, zoals toen Nightkit zei dat ze nog niet iedereen kende. Dan kon Snowykit wel geknikt hebben, maar daar wist het schildpadpoesje nog helemaal niks van. "Dat is een eer, dat ik de eerste kitten ben die je kent die niet in je familie zit," ja, deze rits woorden was weer even te veel, dus wiebelde ze bedenkelijk met haar oortjes, waarna ze enthousiast zei; "Ja!" Ze vond het leuk om anderen te leren kennen. "Maar je leert straks nog heel wat andere kittens kennen, en ze willen allemaal met je spelen," ging Snowykit verder. Nightkit wiebelde opnieuw met haar oortjes. "Spewen?" Vroeg ze. Ze had het eerder gehoord en iedereen was er zo enthousiast over. "Kweuw muizen?" Het woord spelen relateerde ze altijd aan haar fantasie muizen, terwijl ze nog niet wist wat muizen waren en of de kleurtjes klopten, maar ze noemde het de kleur muizen. Nu was de kans groot dat Snowykit haar niet helemaal begreep.

Het kleine tortoise-poesje schudde bedenkelijk met haar oortjes. Waarschijnlijk werd het haar even teveel. Snowykit had nou eenmaal ook heel wat woorden gebruikt en ze had niet per se rustiger gepraat. Misschien moest ze toch eens gaan opletten met hoe snel ze praatte. "Ja!" reageerde ze daarna enthousiast. Na haar volgende gesproken zin, wiebelde de kitten opnieuw met haar oortjes. Ze zal er vanaf nu rekening mee gaan houden, dacht ze. Of nou ja, proberen er rekening mee te houden, waarschijnlijk vergat ze het. "Spewen?" vroeg de kitten, bijna verbaasd klinkend. "Kweuw muizen?" Dit keer was zij het die met haar oortjes wiebelde. Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Spelen was echt geen kleur van muizen, maar dat kon zij natuurlijk nog niet weten. Ze begon te lachen, als een verlate reactie. Maar hoe moest ze nu uitleggen wat spelen was? Spelen was gewoon spelen, spelletjes doen met andere katten, zoals stoeien. Maar hoe legde ze dat uit aan een jonge kitten. Ze fronste even bedenkelijk. "Spelen is eh .. bijvoorbeeld stoeien met andere kittens .." hakkelde ze een beetje ongemakkelijk. "Het is heel leuk," voegde ze er daarna nog aan toe. "Maar het is geen kleur van muizen." Ze hoopte maar dat ze het zo duidelijk genoeg had gemaakt.

"Spelen is eh .. bijvoorbeeld stoeien met andere kittens .." Nightkit fronste, tot zover dat mogelijk was met de oogjes nog dicht en wiebelde met haar oortjes. Ze begreep het niet helemaal, want ze had het nog niet gezien. Ze wist wel dat het leuk was, dat hoorde ze wel van de andere kittens. "Weuk?" Vroeg ze, leuk proberend te zeggen. "Maar het is geen kleur van muizen." Nightkit schudde met haar kopje. "Kweuw muizen weuk! Bwauwe muis! gwoene muis! Gewe muis! Kweuw muizen," hakkelde ze met een grote grijns op haar kitten gelaat. Ja, dat vond ze leuk. Haar beeld klopte dan waarschijnlijk nog niet helemaal als het ging over muizen, maar ze had haar mama er al over gehoord en ook anderen. Dus daardoor waren de kleuren muizen ontstaan.

De kleine tortoise kitten fronste, of nou ja, ze deed een goede poging. Echt fronsen lukte natuurlijk niet echt als je oogjes nog dicht zitten. Snowykit moest er wel om lachen. "Weuk?" vroeg ze toen. Ze begreep dat ze leuk probeerde te zeggen. Zijzelf had vroeger ook moeite gehad met woorden uitspreken, maar gelukkig had ze daar nu geen last meer van. Daarna schudde Nightkit met haar kopje. "Kweuw muizen weuk! Bwauwe muis! gwoene muis! Gewe muis! Kweuw muizen," hakkelde de kitten met een grote grijns op haar gelaatje. Het grijze poesje lachte nog harder. "Ik wil wel eens een gele muis zien," riep ze enthousiast, om maar mee te spelen in het spelletje van de jonge kitten. "Rode muizen zijn ook cool!" Daarna begon ze haar pootje schoon te likken.

OOC: Flut

Weer merkte Nightkit gelach op, was ze dan zo grappig? Wat deed ze dan dat grappig was? Of fantaseerde de oudere kitten ook, net als zijzelf deed? Nightkit begon dus maar de kleurmuizen uit te leggen. Tenminste, dat deed ze op haar eigen kitten-achtige manier. "Ik wil wel eens een gele muis zien," riep Snowykit toen enthousiast en Nightkit moest lachen, hier werd ze blij van. "Ja? Leuwk!" Reageerde ze blij piepend. "Rode muizen zijn ook cool!" Zei Snowykit. "Wode m-uizen, ja!" Piepte ze. "Pwa-ase muis!" Piepte ze blij. "Bwes-te vwienden!" Vervolgde ze. Ze lachte weer, schattig op haar kittens.