And then one is gone {Deathbite}

Het was snikheet toen de zwarte kattin zich in de schaduw verstop. Ze had een zwarte, halflange vacht dus dat trok extra hitte aan. Jaloers keek ze naar de witte katten die blij rond het kamp huppelden. Fortuna gromde en nam een hap van haar konijn dat ze slechts net gevangen had... Of eerder gestolen had uit WindClan territorium. Schichtig keek ze om zich heen. Ze was heus niet bang een paar klappen uit te delen. Ze vocht meer met haar Clangenoten dan met andere buitengesloten katten. Want door te vechten met anderen werd je reputatie en battleskills sterker. Meestal was het leuk Young Ones bang te maken of apprentices van andere Clans terroriseren. Snel likte ze het bloed van haar prooi af, dat was altijd het lekkerste. Vers, warm bloed. 'Mmmmh,' mompelde ze ook zacht nadat ze haar lippen had afgelikt.

- Deathbite only

De sterke kat liep door het snikhete kamp. Het was warm, maar daar kon hij wel tegen, als je in de elite zat moest je toch wel tegen een stootje kunnen. De kater rook prooi, dus liep hij behoedzaam naar de geur toe. De konijnengeur was nog vers, maar nu rook Deathbite iets anders: bloed. Zijn ogen versmalden en hij ontblootte zijn nagels. Hij hoopte op een gevecht tussen twee katten waar hij zich kon bijvoegen, maar toen de geur dichterbij kwam proefde de kat bloed van een konijn. Toch niet zijn konijn? Wie zijn prooi afpakt zou problemen krijgen. Deathbite sloop naar voren maar zag geen kat of wat dan ook, waar kwam die geur dan toch vandaan?

Is Deathbite een poes?

Plots hoorde ze wat bewegen en rook een kat. 'Wie is daar?' siste ze dreigend. Maar het rook naar BloodClan, dus veel bedreigde de kat niet. Maar Fortuna wist al te best dat BloodClankatten prooi van iemand anders afpakten, dus snel schoof Fortuna haar konijn dichter naar haar toe. 'Laat je zien als je lef hebt! gromde de zwarte kattin. Ze stond op met haar konijn tussen haar staart en haar buik. Haar grijze kijkers op zoek naar de bron van de geur.

" Wie is daar? Laat je zien als je lef hebt!" Klonk een stem. Deathbite zag een andere kat uit de schaduw komen. Geen wonder dat hij haar niet gezien had, ze was zwart en lag onder een struikje. "Wie hebben we hier?" Zei de cyperse kater spottend. "Een lief zwart poesje?" Hij wist wel dat het een Bloodclanner was, maar zo'n stom wijffie zou hij makkelijk verslaan als het op vechten uitkwam. Deathbite had nood aan een gevecht, het was al zo lang geleden dat hij iemand had verwond, laat staan vermoord. Hij was klaar om te vechten, hij zou ervoor gaan.

~nee, Deathbite is geen poes, ik zat met een ander account in mijn hoofd, beetje verstrooid denk ik^^ maar heb ik het niet al veranderd?

Plots kwam er een kater tevoorschijn. Fortuna versmalde haar ogen tomtspleetjes en met uitgestoken klauwen liet ze voor kort haar tanden zien. "Wie hebben we hier?" zei de kater spottend. "Iemand die je liever niet als vijand wilt hebben." antwoordde ze spottend terug. "Een lief zwart poesje?" Fortuna's staart zwiepte hard heen en weer. "Eerder niet lief, maar zwart en een poesje ben ik wel." Ze grauwde "En als je verslagen wordt, ga je dan de Clan vertellen dat je verslagen bent door een lief zwart poesje?" ze knipperde onschuldig met haar ogen. Maar haar nepschattige blik veranderde weer in bloedsirieus, 'Bring it, darling.' grauwde ze.

Deathbite hoorde wel wat de kat zei, maar echt luisteren deed hij niet. Als ze hem probeerde te intimideren, dan lukte dat niet echt. Welke kater was er nu bang van een poes? Zeker als je de harde tijden in BC hebt doorstaan. Het laatste hoorde hij wel, "Bring it darling." Hij dacht na, hij had zijn eer nog wel om te behouden, je slaat geen meisjes. "Een kittycat slaan? En ook nog eens een meisje? Dat gaat mij te ver." Hij wist wel dat ze een Bloodclanner was, kittycats eten geen zelfgevangen prooi. Bovendien rook ze er ook naar. Helemaal Bloodclan. "Ik stel voor: als jij wilt vechten, val jíj mij aan, dan vecht ik terug. Zoniet, loop dan maar snel weg, voor ik me bedenk." Dat stuk onbeschoft met de grote mond zal nu wel eens een keertje zwijgen, dacht hij triomfantelijk.

"Een kittycat slaan? En ook nog eens een meisje? Dat gaat mij te ver." Fortuna draaide met haar ogen. 'Aww, of je bent bang, voor een poesje nog wel.' ze lachtte steeds harder, wat een grappenmaker is hij toch. Altijd dezelfde smoes. "Ik stel voor: als jij wilt vechten, val jíj mij aan, dan vecht ik terug. Zoniet, loop dan maar snel weg, voor ik me bedenk." Oe, wil hij echt tot daar komen? Fortuna's blik werd weer bloedsirieus met haat in haar ogen 'Listen, darling. Omdat jij nooit hebt gehoord over mij zou je me ook niet zo moeten omderschatten, dat ik een meisje ben verandert niets maar ik vecht en daar gaat het om. Als jij niet wilt vechten dan begrijp ik je angst en laat je gaan, het is of je gaat naar achteren lopen en zit me niet in de weg of je gaat vechten als een man en we zien wie wint, begrepen?' bij iedere woord werd ze steeds bozer. Als de kat echt denk haar tegen de haren aan te strijken had hij het recht mis, al stond het paal boven water.

"Listen darling," begon ze. Gaat ze nu een preek geven? "Omdat jij nooit gehoord hebt over mij zou je me ook niet zo moeten onderschatten, dat ik een meisje ben verandert niets maar ik vecht en daar gaat het om." Zo ging het nog even verder. "Ik zit in jou weg? Toevallig of niet heb jij míjn konijn afgepakt. Míjn prooi, dus wie zot er dan in wiens weg. Jij denkt ook misschien dat je sterk bent, dat ik je niet moet onderschatten, maar jij moet mij best ook niet onderschatten. Wie weet ben ik sterker en sneller dan jij bent." Als ze hem nu zou aanvallen, was hij er klaar voor. Nagels ontbloot, tanden die sterk genoeg zijn om in één snelle, diepe hap dat tengere keeltje door te bijten, en zijn ogen versmald. Die kat zal weten dat Deathbite niet te onderschatten is. Hij is simpelweg de sterkste. Zijn naam is niet voor niets Deathbite. Zo makkelijk is het. Zo zal het gaan.